บทที่4 ของจริงมันนับต่อจากนี้ต่างหาก (1/2)

"แล้วหมอธรรมคืออะไรหรอจ๊ะตา"

"หมอธรรมกะคือ คนฮู้ล่ะกะคนเฮ็ดพิธีกรรมตามความเซือบ้านเฮา ที่เกี่ยวข่องการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ การปัดเป่าแนวบ่ดี แล้วกะดูแลจิตวิญญาณของคนในซุมซน" (หมอธรรมก็คือ ผู้รู้แล้วก็ผู้ประกอบพิธีกรรมตามความเชื่อพื้นบ้าน ที่เกี่ยวข้องการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ การปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย และดูแลด้านจิตวิญญาณของคนในชุมชน) ตาค่อยๆหันมาอย่างช้าๆก่อนจะอธิบายให้ผมฟัง

"แล้วถ้าเทียนไม่เป็นละจ๊ะตา"

"ตอนนี้หลานยังน้อย หลานยังบ่เข้าใจที่ตาเว้าดอก ถ้ามื้อได๋ที่หลานใหย่ขึ้นมา คนที่สิตัดสินใจได่ดีที่สุดกะคือโตหลานเอง จำคำเว้าของตาไว้"(ตอนนี้หลายยังเด็กมาก หลานยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ตาพูดหรอก ถ้าวันไหนที่หลานโตขึ้น คนที่ตัดสินใจได้ดีที่สุดก็คือตัวของหลานเอง)

"จ่ะตา ถ้างั้นเทียนขอไปนอนก่อนนะจ๊ะ" ตาพยักหน้าก่อนจะหันกลับไปดังเช่นก่อนหน้านั้น

หลายสัปดาห์ต่อมา

ผมได้มาอยู่ที่นี่ได้หลายสัปดาห์แล้ว ยายของผมมักจะพาผมไปทำบุญที่วัดเป็นประจำทุกวัน ส่วนพ่อแม่ของผมก็ได้ออกเดินทางไปทำงานที่ต่างจังหวัดในภาคใต้ทันทีในช่วงเช้าตรูของอีกวันหลังจากที่ได้มาส่งผมอยู่กับตายาย

ในระหว่างที่ผมกับยายกำลังเดินทางกลับบ้านกันอยู่นั้น แสงแดดอุ่นยามสายเริ่มสาดผ่านยอดไม้ บ้านไม้เก่าๆ เรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบริมถนนลูกรัง ฝุ่นเบาๆ เด็กน้อยกลุ่มหนึ่งวิ่งเล่นอยู่ข้างลานวัด เสียงหัวเราะของพวกเขาดังก้องไปทั่ว ซึ่งหน้าบ้านของใครบางคนมีผู้ใหญ่หลายคนยืนล้อมกันอยู่สามสี่คน มือบางคนถือหมาก บางคนก็ไขว้หลัง เสียงพึมพำเบาๆ สลับกับเสียงหัวเราะกลั้นๆที่เต็มไปด้วยเรื่องเล่า เสียงซุบซิบคุยกันเป็นภาษาอีสาน แต่พอกำลังจะเดินผ่าน จู่ๆก็ได้มีเสียงเรียกของคนหนึ่งที่อยู่ในวงสนทนาเรียกชื่อใครบางคนอยู่อย่างเสียงดัง

"ยายจันทร์ มาพี่ๆยาย" (ยายจันทร์ มาตรงนี้ๆยาย) ยายผมเดินไปยังกลุ่มวงสนทนานี้

"ว่าจังได๋อิจ๋า" (ว่ายังไงอิจ๋า)

"ยาย เจ้าฮู้เรื่องบักหมอผีไพรบ่" (ยาย เจ้ารู้เรื่องไอ้หมอผีไพรไหม)

"เป็นหยังล่ะ" (เป็นยังไงบ้างล่ะ)

"ข่อยล่ะบ่อยากเว้าเลยเดะยาย ข่อยน่ะฮู้มาแด ข่อยได่ยินคนเขาซากันตั๋วว่าตอนนี้คึมันกำลังสิตายนิล่ะ" (ฉันล่ะไม่อยากจะพูดเลยนะยาย ฉันน่ะรู้มาบ้าง ฉันได้ยินคนเขาลือกันว่าตอนนี้เหมือนมันกำลังจะตาย) เธอพูดเสียงกระซิบกระซาบ ราวกับคำแต่ละคำเป็นความลับที่ไม่ควรหลุดออกมา

"มึงกะเว้าไปทั่วทีปทั่วแดน มันสิเป็นไปได่จังได๋มันกะคึยังเบิงดีๆยุ" (มึงก็พูดไปเรื่อย มันจะเป็นไปได้ยังไงมันก็ดูร่างกายแข็งแรงดี)

"เอ้อกูกะว่าจังซั่นล่ะ มันเก่งวะสั่นนิแต่ไคเดะมันบ่ยุ่งนำผุได๋ กูเคยไปหามันดนๆเทือกูกะเห็นแต่มันอยู่นำหลานน้อยสองคน กูแฮงย่านแต่ผีหลอกกูตั๋วยามไปแต่ละเทือ" (เอ้อกูก็ว่าอย่างงั้นแหละ มันเก่งจะตายแต่ดีนะที่มันไม่ยุ่งกับใคร กูเคยไปหามันนานๆครั้งกูเห็นแต่มันอยู่กับหลานเล็กกันสองคน กูรู้สึกกลัวว่าผีจะหลอกตอนไปหาเเต่ละครั้ง) เสียงยายแก่คนนึงที่กำลังเคี้ยวหมากพลูอยู่พูดแทรกขึ้นมา

ในขณะที่ผมยืนฟังอยู่นั้น สายตาของผมก็ไปสะดุดกับกลุ่มเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่ง มีเด็กผู้ชาย 3 คนยืนล้อมกันเป็นวงกลมกำลังรังแกเด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่า เด็กผู้ชายตัวโตกำลังผลักเด็กที่ตัวเล็กกว่าจนล้ม ส่วนเพื่อนของเขา 2 คน ได้จับแขนเด็กที่ถูกผลักจนล้มให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ทันใดนั้นผมได้รีบวิ่งไปยังบริเวณนัันทันที ซึ่งอยู่ห่างจากผมไกลพอสมควร

พาร์ทของขุน

"บักธร กูเคยบอกมึงแล้วแมนบ่ ว่าให้เซายุ่งกับมะปราง" (ไอ้ธร กูเคยบอกมึงแล้วใช่มั้ย ว่าให้เลิกยุ่งกับมะปราง) ต้นตาลพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง

"กูบ่ได้ยุ่ง มีแต่มะปรางเป็นคนมายุ่งกับกูเอง" (กูไม่ได้ยุ่ง มีแต่มะปรางเป็นคนมายุ่งกับกูเอง)

"บักตอแหล มึงคึดว่ามะปรางสิมักคนขี้ฮ้ายคึมึงติ" (ไอ้คนโกหก มึงคิดว่ามะปรางจะชอบคนหน้าตาน่าเกลียดแบบมึงเหรอ)

"กูบ่ได้ยุ่งนำมะปรางอิหลี" (กูไม่ได้ยุ่งกับมะปรางจริงๆ) ธรพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

"มึงมันเด็กน้อยพ่อแม่บ่สั่งสอน มักแย่งแต่ของผุอื่น อ๋ออกูลืมไปเพราะมึงมันโตปัญหา ไผๆกะบ่ได้อยากเล่นนำมึง" (มึงมันเด็กน้อยพ่อแม่ไม่สั่งสอน ชอบแย่งแต่ของคนอื่น อ๋ออกูลืมไปเพราะมึงเป็นตัวปัญหา ใครๆก็ไม่ได้อยากเล่นด้วยกับมึง) ต้นตามพูดด้วยน้ำเสียงเสียดสีเน้นคำบางคำพลางผลักเด็กตัวเล็กให้ล้มลง

พลั่ก!!!!!!! ธรล้มกระแทกพื้นอย่างจัง ความเจ็บแปลบแล่นผ่านกลางหลังกับข้อศอกที่กระแทกพื้นเต็มๆ ใจเต้นโครมคราม ทั้งตกใจ ทั้งเจ็บ และทั้งโกรธ

"พวกมึงจับมันลุกขึ้นมา!!" (พวกมึงจับมันลุกขึ้นมา!!) เสียงตะโกนของต้นตาลสั่งให้เพื่อนทั้ง 2 คนจับให้ธรลุกขึ้นมาอีกครั้ง

ตุ้บบบ!!!!!!!

"เอ๊อะ!!!!!!!! ไผถีบกู!!!!!" ต้นตาลล้มลงไปนอนกองกับพื้นดินเสียงดังลั่น ฝุ่นปลิวกระจาย

สิ่งที่ปรากฏขึ้นคือเด็กชายตัวสูงผิวขาว ผมสีน้ำตาลกระโดดถีบเด็กตัวโตที่มีชื่อว่าต้นตาล จนล้มลงไปนอนกองที่พื้นดิน

"มึงเป็นไผ!!" (มึงเป็นใคร!!) ต้นตาลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นด้วยความโกรธ

"จะเป็นใครก็ช่าง ไม่ใช่พ่อใช่แม่ของนายก็แล้วกัน" คนที่มาใหม่ตอบด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความยียวนเหมือนตั้งใจยั่วให้คนฟังหงุดหงิด

พาร์ทของเทียน

เทียนเป็นฝ่ายพุ่งเข้าก่อน หมัดเล็กๆ ฟาดใส่ไหล่ของเพื่อนต้นตาลทั้งสองคน"ปั่ก!!" เสียงหมัดกระทบตัวดังขึ้น เพื่อนของต้นตาลเซล้มลงไปนอนกองบนพื้นทั้งคู่ "นี่หมัดสำหรับที่รังแกคนไม่มีทางสู้!!" เทียนตะโกนพร้อมฟาดหมัดกลับเข้าแก้มต้นตาลอย่างไม่ยั้ง

เสียง "อั่ก!" ดังขึ้นเบาๆ กัดฟันแน่น ความเจ็บซ่านขึ้นแก้ม แต่เขายังไม่ยอมแพ้ เด็กทั้งสองผลัดกันผลัก ดึง แขนขาพัลวันอย่างไม่มีใครยอมใคร ฝุ่นใต้เท้าฟุ้งกระจาย เสียงร้องตะโกนปะทะกันจนผู้ใหญ่ต้องรีบวิ่งเข้ามาห้าม

"เทียน!!!!เซา!!!!ยายบอกให้เซา!!!" (เทียน!!!!หยุด!!!!ยายบอกให้หยุด!!!) เสียงยายจันทร์ร้องตะโกนห้าม

ผมชะงักมือกำหมัดเล็กค้างอยู่กลางอากาศ ยายผมรีบเดินมาบิดหูผมให้กลับบ้านพลางบ่นผมตลอดทางจนถึงบ้าน ส่วนตาของผมตอนนี้กำลังนั่งฟังวิทยุเก่าๆอยู่บนแคร่หน้าบ้าน ผมรีบวิ่งไปหาตาทันที

"เทียน หน้าหลานไปถืกอิหยัง" (เทียน หน้าของหลานไปโดนอะไรมา)

"โอ้ยยย มันไปซกกับพวกบักต้นตาล ตีกันยุวะสั่นนิ ไคเดะข่อยไปห้ามไว้ทัน จังซั่นมันเละแล้ว"(โอ้ยยย มันไปชกกับกลุ่มต้นตาลมาตีกัน ดีนะฉันไปห้ามไว้ทัน ไม่อย่างงั้นมันเละแล้ว) ยายพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"ไสเป็นหยังคึได้ตีกัน" (ทำไมถึงได้ตีกัน) ตาหันมามองด้วยสายตานิ่งๆ แต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเนิบช้า

"ก็กลุ่มนั้นรังแกคนอื่นก่อนไงจ๊ะตา เทียนเห็นเขาผลักเด็กผู้ชายคนนึงจนล้ม เทียนก็เลยวิ่งเข้าไปช่วยแค่นั้นเองงง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพลางส่งสายตาปริบๆ มองขึ้นมาอย่างคนกำลังรู้สึกผิด

"ตาฮู้ว่าหลานฮู้สึกแนวได๋ แต่การที่ใซ่ความรุนแรงมันบ่แมนทางออกเสมอไป เข้าใจที่ตาเว้าบ่"(ตารู้ว่าหลายรู้สึกยังไง แต่การที่ใช้ความรุนแรงมันก็ไม่ใช่ทางออกที่ดีเสมอไป เข้าใจที่ตาพูดไหม)

"เข้าใจแล้วจ่ะตา" ผมก้มหน้ารู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำไว้

"มาๆมากินข้าว" เสียงยายร้องเรียกให้ผมกับตาลุกขึ้นไปกินข้าว

บ้านไม้ยกใต้ถุนสูงตั้งอยู่เคียงข้างทุ่งนาเขียวขจีที่ทอดยาวไปสุดสายตา ลมอ่อนๆ พัดผ่านรวงข้าวที่เริ่มออกรวง ส่งเสียงเสียดสีเบาๆ คล้ายเสียงกระซิบของธรรมชาติตา ยาย กับหลานชายตัวน้อยนั่งล้อมวงกันอยู่กับสำรับอาหารง่ายๆที่วางอยู่บนเสื่อผืนน้อย ในขันโตกมีแกงหน่อไม้ใส่ใบย่านาง ต้มจืดมะระกับกระดูกหมู และปลาทูทอดวางอยู่คู่กับน้ำพริกปลาร้า ผักลวกพื้นบ้านอย่างบวบอ่อน และถั่วฝักยาว

เช้าของวันใหม่ผมกับยายได้ไปวัดด้วยกันอย่างเช่นเคย ในระหว่างทางกำลังจะกลับบ้าน มีเด็กผู้ชายยืนรออยู่ตรงมุมเดิมของถนนลูกรัง แววตานิ่งแต่เต็มไปด้วยความหวัง มือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง เขาไม่ได้พูดอะไร แค่ยืนอยู่เงียบๆ อย่างนั้น ราวกับกลัวว่าถ้าเผลอกระพริบตา จะพลาดการมาของใครบางคน เด็กคนนั้นวิ่งมาทางผมกับยาย

"สวัสดีครับ ยายจันทร์" เด็กเมื่อวานที่ผมได้ช่วยเหลือไว้กำลังยืนไหว้ยายของผม ผมมองไปที่เด็กคนนั้นด้วยความงุนงง

"อ้าวววธรบ่นิ แม่นหลานพ่อใหญ่ไพรบ่นิ"(อ้าวววธรใช่ไหม ใช่หลายของตาไพรไหมนิ)

"แมนครับ" (ใช่ครับ)

"พ่อใหญ่โตแนวได๋ล่ะช่วงนี้ ยายคึบ่ค่อยได่พ่อมันเลย" (ตาเป็นยังไงบ้างช่วงนี้ ยายไม่ค่อยได้เจอเลย)

"ตาสำบายดีครับ" (ตาสบายดีครับ)

"ไคยุถ้าเว้าแนวนี้ มาๆมาเฮือนยายก่อน เดี๋ยวยายสิเอาแนวกินให้เอาไปฝากพ่อใหญ่"(ดีอยู่ที่พูดแบบนี้ มาๆมาบ้านยายก่อน เดี๋ยวยายจะเอาของกินให้เอาไปฝากให้ตา)

หลังจากถึงบ้านเรียบร้อย ยายก็รีบเดินเข้าไปในกลัวเพื่อทำอาหารเช้า ตอนนี้เหลือเพียงผมกับเด็กคนเมื่อวาน พวกผมทั้งสองคนนั่งอยู่บนแคร่ไม้หน้าบ้าน

"นี่ นายชื่ออะไร" ผมเอ่ยถามเด็กผู้ชายที่นั่งข้างผม

"เอิ้นเฮาว่าธรกะได่" (เรียกเราว่าธรก็ได้)

"เราชื่อเทียนนะ มาจากต่างจังหวัด"

"อื้ม...ขอบคุณเทียนเด้อ..ที่ซอยเฮามื้อวานนี้"(อื้ม...ขอบคุณเทียนนะ..ที่ช่วยเราเมื่อวานนี้)

"บ่เป็นอะไรดอก" (ไม่เป็นอะไรหรอก) เทียนพูดภาษาอีสานปนภาษาไทย ทำให้คนฟังข้างๆหัวเราะจนน้ำตาไหล

"ฮ่าาาาาฮ่าาาาฮ่าาาาาฮ่าาาาาา" ธรกุมท้องหัวเราะไม่หยุด

"หัวเราะอะไร!!! เราไม่คุยด้วยแล้ว"เทียนเม้มปากแน่น หันหน้าหนีไปอีกทางอย่างประชด มือเล็กๆ กอดอกแน่น ไหล่สะบัดเบาๆแบบไม่แคร์ คิ้วขมวดหน่อยๆ ใบหน้าบึ้งแต่กลับดูน่าเอ็นดูมากกว่าโกรธจริงจัง

"โทษๆๆ ฮ่าฮ่าาาาาาาฮ่าาา" ธรพูดขอโทษทั้งที่มือยังกุมท้องหัวเราะเทียนไม่หยุด

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็สนิทกัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน กลุ่มต้นตาลก็ไม่ได้มาหาเรื่องธรอีกเลย นับตั้งแต่ทะเลาะกัน จนในที่สุดวันนี้ก็มาถึง เทียนได้บอกลาตากับยายก่อนที่จะกลับบ้าน ในขณะที่พ่อแม่เทียนกำลังคุยกับตายายอยู่นั้น เทียนก็ยืนรอใครบางคนที่หน้าบ้าน เทียนรอแล้วรออีกจนในที่สุดธรก็ยังไม่มา ดวงตาที่เคยสดใสกลับดูเศร้าหมอง เหมือนแสงในนั้นดับลงชั่วคราว แก้มยุ้ยๆหย่อนคล้อยนิดหน่อยเมื่อเขาเม้มปากแน่น สะกดกลั้นบางอย่างไว้ในใจ แม้จะยังเด็ก แต่ใบหน้าที่หม่นหมองนั้นเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ทั้งที่สัญญากันไว้แล้วว่าจะมาส่ง เทียนล้มเลิกความหวังแล้ววิ่งไปกอดตากับยายแล้วค่อยๆเดินขึ้นรถไป