บทที่3 จุดเริ่มต้นของเรื่องราว (3/3)

น้ำเสียงที่หนักแน่นของชายชราที่กำลังเดินลงจากบันไดชั้น 2 ของบ้านไม้ ทันใดนั้นเองบรรยากาศโดยรอบเงียบงันลงอย่างฉับพลัน ราวกับว่าโลกทั้งใบหยุดหายใจ เสียงลมที่เคยพัดผ่านก็เงียบไป ไม่มีแม้แต่เสียงแมลง ความเงียบนั้นหนาวเย็นและหนักอึ้ง แผ่ซ่านเข้ามาในทุกอณูของอากาศ ทุกคนสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ กำลังเข้ามาใกล้ พวกผมทั้ง 3 คนหันหลังไปยังบริเวณหน้าบ้าน มีเงาร่างลางเลือนของผู้หญิงผมยาวชุดขาวปรากฏขึ้น ซึ่งผมเห็นเธอก่อนหน้านี้ที่เธอทำให้ผมกลัวมาก ในตอนนี้เธอยืนอยู่ท่ามกลางความมืด ผมยาวสีดำสนิทสยายปิดใบหน้า แต่แววตาที่โผล่พ้นออกมานั้นเต็มไปด้วยไฟแค้นลุกโชน ราวกับจะเผาผลาญทุกสิ่งที่ขวางทาง ริมฝีปากซีดคล้ำขยับพึมพำคำสาปซ้ำไปซ้ำมา เสียงนั้นเบาราวลมหายใจ แต่แฝงด้วยแรงอาฆาตแรงกล้า คอของเธอมีเลือดสีแดงคล้ำซึมออกจากรอยบาดเป็นเส้นยาว ไหลซึมลงมาตามลำคอเปรอะเสื้อจนกลายเป็นคราบดำ ผิวรอบบาดแผลบวมช้ำเป็นสีม่วงคล้ำ ราวกับเชือกนั้นไม่ได้แค่รัด แต่ตั้งใจจะปลิดลมหายใจอย่างโหดเหี้ยม ทันใดนั้นสายตาของผมไปสะดุดเข้าที่ขาสองข้างของเธอ ขาข้างซ้ายของเธอได้หายไป เหลือเพียงขาข้างขวาเท่านั้น พ่อแม่และผมต่างพากันวิ่งไปยังทางที่ตายืนอยู่ พวกผมทั้ง 3 คนวิ่งไปยืนหลบอยู่ข้างหลังตา ส่วนผมนั้นกำลังยืนกอดขาแม่เอาไว้แน่นด้วยความหวาดกลัว แม่ยืนกอดผมเอาไว้ถึงแม้ว่าแม่เองก็มีท่าทีไม่ต่างจากผม พ่อของผมได้โอบกอดแม่ของผมเอาไว้เช่นเดียวกัน ซึ่งผีตนนั้นก็กำลังกระโดดเข้ามายังบริเวณที่พวกผมยืนอยู่ แต่เธอก็ไม่สามารถเข้ามาได้

"กูบ่ให้มึงเข้า มึงอย่าหวังว่าสิเข้าเฮือนกูได้"(กูไม่ให้มึงเข้าบ้านกู มึงเองก็อย่าหวังว่าจะเข้าบ้านกูได้) น้ำเสียงของตาหนักแน่นแข็งกร้าวราวกับว่าคนที่กำลังพูดอยู่นั้นไม่ใช่ตาของผม ตาของผมจ้องตาเขม็งไปยังผีตนนั้น

"บักเฒ่า มึงเฒ่ามึงกะอยู่ส่วนมึง มึงอย่าสิเสือกเรื่องของกู" (ไอ้แก่ มึงแก่มึงก็อยู่ส่วนของมึง อย่ามายุ่งกับเรื่องของกู) เธอตะโกนเสียงสูงเย็นเยียบมาจากที่ไกลๆแต่คนฟังกลับได้ฟังแล้วขนลุกซู่

"พวกกูสิเฮ็ดบุญไปหามึงดอก อย่าสิได้จองเวรจองกรรมกันเถาะ" (พวกกูจะทำบุญไปหามึงหรอก อย่าได้จองเวรจองกรรมกันเลย)

"บ่ กูบ่เอากูสิตามฆ่ามันทุกซาติไป กูสิเฮ็ดให้ซีวิตมันxิบหายคือที่มันเคยเฮ็ดไว้กับกู" (ไม่ กูไม่เอากูจะตามฆ่ามันทุกชาติไป กูจะทำให้ชีวิตมันxิบหายเหมือนที่มันเคยทำไว้กับกู) เธอชี้มาที่ผมจ้องตาเขม็ง ใบหน้านั้นบิดเบี้ยวด้วยโทสะ ดวงตาดำสนิทไร้ตาขาว แววตาแหลมคมจ้องทะลุทะลวงเหมือนจะแช่แข็งหัวใจคนมองได้ในเสี้ยววินาที พร้อมกับน้ำเสียงที่ตะโกนด้วยความโกรธแค้น

เธอพยายามกระโดดเข้ามาอีกครั้งด้วยขาข้างเดียวของเธอ ส่วนทางด้านของตาผมก็ได้สวดแผ่เมตตาให้กับเธอ ทันใดนั้นเองรอบตัวของเธอค่อยๆมีแสงสีขาวโอบล้อมเธอไว้

"กูบ่เอา!!!!!!!กูสิฆ่ามึง" (กูไม่ต้องการ กูจะฆ่ามึง) เสียงเธอตะโกนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง แสงสีขาวอ่อนโยนที่โอบล้อมเธอไว้ค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยแสงสีดำสนิทเย็นเยียบ

เสียงตะโกนของเธอสะท้อนก้องไปทั่ว รุนแรงจนใบไม้สั่นไหวแม้ไร้สายลม ดวงจันทร์ถูกเมฆดำบดบังจนมืดมิด เงาต้นไม้ยาวเหยียดบิดเบี้ยวเหมือนมีชีวิต พื้นดินเริ่มสั่นเบาๆ ใบไม้แห้งปลิวว่อนขึ้นมาจากพื้นโดยไม่มีแรงผลัก กลิ่นอับชื้นของดินปนกลิ่นเน่าเหม็นโชยมาแตะจมูก เหลือเพียงเสียงบิดเบี้ยวและหลายเสียงซ้อนกันไปทั่วทุกสารทิศ

"มึงตาย มึงตาย มึงตาย มึงตาย ตาย ตาย ตาย ฮ่า ฮ่ะๆๆๆๆ ฮ่าาาาาา มึงต้องตายตามกู" เสียงแหลมสูงฉีกอากาศกลางดึก กรีดผ่านแก้วหูจนเหมือนจะทำให้หัวใจหยุดเต้น มันไม่ใช่เสียงของมนุษย์ แต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและโกรธแค้น

*แนะนำให้ข้ามบทสวดมนต์ไปนะคะ

"นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ (3 จบ)

ข้าขอนอบน้อมแด่พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

ขออำนาจแห่งแสงสว่างอันบริสุทธิ์

จงปกป้องสถานแห่งนี้ ด้วยพลังเมตตาแห่งธรรม

ด้วยพลังแห่งพระโพธิสัตว์

ด้วยฤทธิ์แห่งพระอรหันต์

ด้วยความจริงแท้แห่งธรรมะ

ขอจิตวิญญาณที่ยังยึดติด…จงสงบ

ขอวิญญาณที่เคียดแค้น…จงปล่อยวาง

ขอผู้หลงผิด…จงไปสู่แสงสว่าง

จงออกไปจากที่แห่งนี้

จงปล่อยผู้คนที่นี่ให้เป็นอิสระ

ด้วยเมตตา ด้วยสันติ ด้วยพลังแห่งความดี" ตากำลังพนมมือหลับตากล่าวบทสวดมนต์เพื่อไล่ให้ผีสาวตนนี้ออกไป แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังไปทั่วทุกสารทิศด้วยความเจ็บปวด

"ครอบครัวของพวกมึงสิต้องพ้อแต่ความพินาศย่อยยับ บ่มีความสุขมีแต่เรื่องให้ต้องxิบหาย โดยเฉพาะมึงบักเทียน ถ้ามึงอายุครบซาวปียามได๋ มึงต้องตาย กูสิฆ่ามึงโดยโตของกูเอง"(ครอบครัวของพวกมึงจะต้องเจอแต่ความพินาศย่อยยับ ไม่มีความสุขมีแต่เรื่องให้ต้องxิบหาย โดยเฉพาะมึงไอ้เทียน ถ้ามึงอายุครบ20ปีตอนไหน มึงต้องตาย กูจะฆ่ามึงด้วยตัวของกูเอง) หลังจากที่เธอพูดจบ เสียงของเธอก็ค่อยๆหายไป จนเหลือเพียงความเงียบสงบราวกับก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย

ผมมองไปยังตาของผม ใบหน้าของชายชราที่มีรอยย่นลึกตามหน้าผากและรอบดวงตา ดวงตาแฝงความกังวลลึกอยู่ภายใน ชายชราขมวดคิ้วแน่น มุมปากตกลงเล็กน้อยเหมือนมีเรื่องให้ครุ่นคิดตลอดเวลา แววตาเขามองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย คล้ายกำลังแบกรับบางสิ่งที่หนักหนาไว้ในใจ โดยไม่อาจระบายออกมาเป็นคำพูดได้ ตาหันหลังกลับมามองที่พวกผมทั้ง 3 คนซึ่งต่างคนต่างโอบกอดกันไว้แน่นด้วยความหวาดกลัวกับสิ่งที่พบเจอก่อนหน้านี้ ตาบอกให้พวกผมขึ้นบ้าน

หลังจากนั้นแม่ได้เล่าให้ตาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในระหว่างที่เดินทางมาถึงที่นี่ พอแม่เล่าจบแม่ได้ถามหายายเพราะไม่เห็นยายอยู่ในบ้าน ตาของผมได้บอกพวกผมว่ายายไปเวียนเทียนที่วัด สักพักเดี๋ยวยายก็กลับ บรรยากาศในตอนนี้เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น เสียงพูดคุยค่อยๆ กลับมาอีกครั้ง ทุกคนเริ่มแลกเปลี่ยนเรื่องราวถามไถ่ชีวิตกัน รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนใบหน้า เสียงหัวเราะเบาๆ แทรกเข้ามาเป็นระยะ ความตึงเครียดที่เคยปกคลุมค่อยๆจางหาย ราวกับลมเย็นที่พัดพาความกังวลออกไป เหลือเพียงความอบอุ่นที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นใหม่ในวงสนทนา ผ่านไปสักพักทุกคนก็แยกย้ายกันไป ตาของผมเดินไปยังห้องพระที่อยู่ทางทิศตะวันออก พ่อแม่ก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวเข้านอนเนื่องจากความเหนื่อยล้าที่พบเจอกันในวันนี้ ส่วนผมได้เดินตามตาไปอย่างเงียบๆ ตานั่งหันหลังให้กับผม ผมค่อยๆนั่งลงเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังรบกวน ภายในห้องพระ เงียบสงบและอบอวลไปด้วยกลิ่นธูปจางๆ พระพุทธรูปที่ประดิษฐานอยู่บนหิ้งไม้สักขนาดใหญ่ เงาทองอร่ามสะท้อนแสงดูศักดิ์สิทธิ์และสงบนิ่ง ผนังห้องประดับด้วยผ้าขาวด้านล่างมีพรมผืนเล็กสำหรับนั่งสวดมนต์ มีแจกันดอกไม้ ธูป เทียน และพานน้ำเปล่าวางอย่างเป็นระเบียบ

"เทียน ยามเอ็งใหย่ขึ้นเอ็งอยากสิเป็นหมอธรรมคึตาบ่" (เทียน ตอนเอ็งโตขึ้นเอ็งอยากเป็นหมอธรรมเหมือนตาไหม)