บทที่5 ของจริงมันนับต่อจากนี้ต่างหาก (2/2)

1 วันก่อน

พาร์ทของขุน

แสงแดดอ่อนของยามเย็นส่องลอดผ่านยอดไม้ลงมาเป็นลำ บรรยากาศรอบๆ เงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดใบไม้ไหวเบาๆ กับเสียงนกร้องไกลๆ เด็กผู้ชายสองคนนั่งอยู่บนชิงช้าเก่าในสนามเด็กเล่นแถวหมู่บ้าน คนหนึ่งแกว่งชิงช้าไปอย่างช้าๆ อีกคนแค่นั่งเฉยๆ ปล่อยขาแกว่งไปมา สายตาทั้งคู่มองไปไกลลิบ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างในใจ แสงสุดท้ายของวันแตะขอบฟ้า ทิ้งเงาของพวกเขาให้ทอดยาวไปกับพื้นดินที่เริ่มเย็นลง

"ธร พรุ่งนี้เราจะกลับแล้วนะ" เทียนพูดช้าลงกว่าปกติด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตากลมโตหม่นหมอง ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อย คิ้วขมวดเข้าหากันนิดๆพลางก้มหน้าก้มตาขณะนั่งอยู่บนชิงช้า

"อ้าว!!!! เป็นหยังคึกลับไวแถะ" (อ้าว!!!! ทำไมกลับเร็วจัง) เด็กผู้ชายที่กำลังแกว่งชิงช้าอยู่ก่อนหน้านี้ค่อยๆปล่อยชะลอให้มันหยุดนิ่ง ธรหันไปมองหน้าอีกคนที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่บนชิงช้าข้างๆ

"เราต้องกลับไปเรียนหนังสือ"

".....ล่ะเทียนสิกลับมาอีกยามได๋"

(.....แล้วเทียนจะกลับมาอีกตอนไหน)

"คิดว่าน่าจะปิดเทอมของปีหน้า"

"ป๊าดดดดดด คึดนแถะ" (โอ้โหหหหหห ทำไมมันนานจัง) ธรมีสีหน้าตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยอออกเล็กน้อยเหมือนจะอุทานอะไรสักอย่าง

"อือ..."

บรรยากาศเงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง ทุกอย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง ไม่มีเสียงพูด ไม่มีเสียงหัวเราะ มีเพียงเสียงลมพัดผ่านใบไม้แผ่วเบา

"นี่ เฮาให่" (อะนี่ เราให้) ธรค่อยๆถอดกำไลตะกรุดออกจากแขนของตัวเองอย่างช้าๆพลางหยิบกำไลมาใส่ไว้ในกำมือของตนเองแล้วพนมมือยกขึ้นไหว้

"นายเก็บไว้เถอะ เราไม่เอาหรอก"

"เฮาตั้งใจอยากสิให่ เอามือมา" (เราตั้งใจอยากจะให้ เอามือมาสิ) ธรจับมือของเทียนมาไว้ที่ตนเองพลางสวมกำไลตะกรุดบนข้อมือของเพื่อนอย่างทะนุถนอม

"แล้วนายล่ะ"

"กำไลตะกรุดนี่ ตาของเฮาเป็นคนเอาให่ แต่ตอนนี้เฮาอยากสิให่เทียนเก็บไว่กับโต ยามไปไสมาไสเพินกะสิได่รักสมรักษาคุ้มครอง" (กำไลตะกรุดนี้ ตาของเราเป็นคนเอาให้ แต่ตอนนี้เราอยากจะให้เทียนเก็บไว้กับตัวเอง ตอนไปไหนมาไหนท่านจะได้ปกป้องคุ้มครอง)

"แล้วตาของนายจะไม่ว่านายหรอ" เด็กน้อยเอื้อมมือไปจับกำไลที่ข้อมือตัวเอง เตรียมจะถอดมันออก แต่ยังไม่ทันได้ดึง เพื่อนข้างๆ ก็รีบคว้ามือไว้แน่น

"ห้ามถอด เฮาตั้งใจให่" (ห้ามถอด เราตั้งใจให้) แววตาของธรจริงจังจนเขานิ่งงัน รู้สึกถึงน้ำหนักบางอย่างในคำพูดนั้น

"บ่ต้องห่วงเฮาดอก เฮาอยู่กับตาตลอด บ่มีหยังเฮ็ดหยังเฮาได่" (ไม่ต้องห่วงเราหรอก เราอยู่กับตาตลอด ไม่มีอะไรทำร้ายเราได้)

"อือ ขอบคุณนะ" เด็กน้อยยิ้มหน้าบานจนแก้มแทบปริ ดวงตาเป็นประกายสดใส

"เดี๋ยวมื้ออื่นเฮาสิไปหาแต่เซ่าเด้อ"

(เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะไปหาแต่เช้านะ)

"สัญญานะ"

"อื้ม สัญญา" เด็กทั้งสองเกี่ยวก้อยกันแน่น

"ถ้านายไม่มา ขอให้นายโดนมดกัดไข่ ฮ่าาาาาฮ่าาาาาาาาาา" เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้างจนตาหยี

"ได่" ธรยิ้มออกมาอย่างเงียบๆ

วันต่อมา

กระท่อมหลังเล็กซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่กลางป่าทึบ หลังคามุงจากเก่าๆ เริ่มซีดจางตามกาลเวลา ฝาไม้ไผ่สานอย่างหยาบๆ เอียงเล็กน้อยตามแรงลมและอายุขัยของมัน รอบๆกระท่อมมีพงหญ้าขึ้นรก มีทางเดินดินเล็กๆ ลัดเลาะผ่านพุ่มไม้ไปสู่ลำธาร บรรยากาศโดยรอบแม้จะดูโทรมและเงียบเหงา แต่มันกลับแผ่กลิ่นอายของความสงบ ราวกับหลบซ่อนจากโลกภายนอกอย่างตั้งใจ

ชายชรานั่งเงียบนิ่งภายในกระท่อม ซึ่งภายในกระท่อมเต็มไปด้วยกลิ่นคลุ้งสมุนไพรและกลิ่นธูปลอยอวลไปทั่วทั้งภายในห้อง ผนังห้องเต็มไปด้วยยันต์ลายมือขยุกขยิก เส้นหมึกซีดแต่ยังขลัง ตรงกลางห้องมีโต๊ะไม้เก่าๆ บนโต๊ะวางหม้อยาสีดำ ถุงผ้าห้อยของขลัง และหัวกะโหลก

ชายชรานั่งนิ่งปากพูดขมุบขมิบฟังไม่เป็นภาษากำลังพันสายสิญจน์อ้อมดินสีน้ำตาลเข้มที่มีรูปปั้นคล้ายกับคน ทันใดนั้นเขาเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ เลือดสีเข้มไหลซึมออกมาจากมุมปาก ก่อนจะหยดลงพื้นทีละหยด ตาไพรเป็นหมอผีสายดำ เก่งกาจด้านอาคม ว่ากันว่า ตาไพรเคยเป็นหมอธรรมสายขาวมาก่อน เป็นที่พึ่งของชาวบ้าน แต่หลังจากเหตุการณ์ลึกลับเมื่อหลายสิบปีก่อน เขากลับเลือกหันหลังให้แสงสว่าง และจมดิ่งลงในเงามืด

มือเหี่ยวย่นยังคงจับรูปปั้นดินอาคมแน่น พึมพำบทสวดโบราณที่ไม่มีใครเข้าใจเสียงเบาเหมือนลมหายใจสุดท้าย ทันใดนั้น เสียงข้าวของล้มดังครืน ลมเย็นวูบพัดผ่าน ผนังไม้บางส่วนสั่นระริก ไฟตะเกียงกระพือวูบไหว ตาไพรเบิกตากว้าง หยุดสวดชั่วขณะ ร่างกายเขาสั่นเกร็งก่อนจะทรุดลงกับเสื่อทันที

"ตา!!!!!!!!!! ตาเป็นหยัง" (ตา!!!!!!!!ตาเป็นอะไร) เสียงฝีเท้าเล็กๆ ดังถี่ๆ บนพื้นไม้ ตามมาด้วยเสียงหอบหายใจแรงของเด็กชายคนหนึ่ง เสียงของเขาสั่นด้วยความตกใจกลัว

"ธร มึงฟังตาให่ดี มื้อฮือยามเซ่าพ่อกับแม่มึงสิมาฮับมึงไปอยู่นำ ตอนนั่นมึงต้องไป" (ธร มึงฟังตาให้ดีนะ อีกสองวันตอนเช้าพ่อกับแม่ของมึงจะมารับมึงไปอยู่ด้วย ตอนนั้นมึงต้องไป) ตาไพรพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วลงเป็นช่วงๆจากความรู้สึกเจ็บบริเวณช่วงท้อง

"บ่ไป จั่งได๋ธรกะบ่ไป ธรสิอยู่นำตา!!" (ไม่ไป ยังไงธรก็ไม่ไป ธรจะอยู่กับตา!!) เด็กกำลังร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง เสียงสะอื้นเบาๆ ดังสลับกับเสียงหายใจติดขัด ตาไพรนั่งลูบหัวทุยๆของธร

"มันกำลังสิมา"

"ไผตา ไผกำลังสิมา" (ใครตา ใครกำลังจะมา)

"บักคำแสน" คนแก่สีหน้าจริงจัง นัยน์ตาแน่วนิ่งจ้องมองไปข้างหน้า คิ้วขมวดเล็กน้อยแสดงถึงความคิด ร่องลึกบนใบหน้าที่ผ่านกาลเวลาเพิ่มความเคร่งขรึมให้กับแววตา ท่าทางนิ่งสงบ เหมือนกำลังเตรียมตัดสินใจเรื่องสำคัญ

"มันคือไผตา" (มันคือใครตา)

"อึก...อึก..." เลือดพุ่งออกมาอย่างรุนแรงเป็นสาย แรงดันของเลือดบ่งบอกถึงความบาดเจ็บ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

"ตา!!!!!!!!" เสียงร้องเรียกดังขึ้นด้วยความตกใจอีกครั้ง

"แล้วมีทางได๋บ่ที่มันสิเฮ็ดหยังบ่ได่อีก" (มีทางไหนไหมที่มันไม่สามารถทำอะไรได้อีก)

"มีอยู่ทางเดียว"

"ทางหยังตา ตาฟ้าวบอกธร ธรสิฟ้าวซอยตาให่ได่" (ทางอะไรตา ตารีบบอกธร ธรจะรีบช่วยตาให้ได้)

"..."

"มึงต้องรับของต่อจากตา"

"..."

"จ่ะ ธรสิรับต่อจากตาเอง"

หลังจากนั้นทั้งวัน ชายชราร่างผอมเกร็ง นั่งขัดสมาธิบนพื้นเสื่อเก่า ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลา แต่ดวงตากลับแน่วนิ่งและแฝงอำนาจลึกล้ำ มือเหี่ยวย่นแต่มั่นคง จับไม้เหล็กจารจ่อลงบนแผ่นหลังของเด็กน้อยที่นั่งก้มหน้าด้วยความเคารพ ข้างกายมีถาดใส่หมึกผสมว่านยา เลือดสัตว์ และน้ำมันเสก กลิ่นฉุนของสมุนไพรลอยอบอวลในอากาศ เสียงสวดคาถาโบราณเปล่งออกมาแผ่วเบาแต่ทรงพลัง สะกดทุกอย่างให้เงียบสงบ เส้นอักขระเริ่มปรากฏเป็นรอยลึกบนผิวเด็ก เสมือนถูกจารด้วยไฟศักดิ์สิทธิ์ พลังลึกลับแผ่ซ่านออกจากตัวชายชรากลับเข้าสู่ตัวของเด็ก

**ให้ข้ามบทสวด**

นะโมพุทธายะ มะอะอุ กายะ วาจา จิตตัง ปิยังมะมะ

ติกะตัง นะมะพะธะ สะนุ สะนัง สังขะมะระตัง

อิติฤทธิ์ อิติสังขะระ อิติปัญญา อิติโลกะวิทู

ยันตังอาฆาต ปิตตังอาฆะโต สะสะตะวะ สะตะโน อักขะโต ปะระโลมะ

ข้าเรียกจิต เรียกเงา เรียกเหงาแห่งความมืด จงมาสถิตเถิด

ด้วยโลหิตนี้ ข้าผูกสัญญา ด้วยควันธูป

ข้าปลุกท่าน

อิติปิโสสังขะระ สะวาหะ สะวาหะ

"ยันต์ที่ตาได่สักลงให่ มันสิบ่มีไผเห็นนอกจากพวกที่มีวิชาอาคม ต่อไปนี่ทุกอย่างที่เป็นของกู กูได้ยกให้มึงเบิดแล้ว ผีเบิดทุกโตที่อยู่นี่มันสิเคารพมึง มึงเป็นคึพ่อของพวกมัน" (ยันต์ที่ตาได้สักลงให้ มันจะไม่มีใครได้เห็นรอยสักพวกนี้ นอกซะจากพวกที่มีวิชาอาคม ต่อไปนี้ทุกอย่างที่เป็นของกู กูได้ยกให้มึงหมดแล้ว ผีทุกตัวที่อยู่นี่มันจะเคารพมึง มึงจะเหมือนเป็นพ่อของพวกมัน)

"แล้วธรต้องเฮ็ดหยังแด" (แล้วธรต้องทำอะไรบ้าง)

"1. ห้ามลืมเลี้ยงของหรือวิญญาณ

2. ห้ามผิดคำสาบานต่อครูหรือวิญญาณ

3. ห้ามใช้ของในทางบ่สมควร

4. ห้ามเปิดเผยของหรือวิชา

5. ห้ามลอดของต่ำหรือเข้าที่อโคจรโดยบ่ป้องกัน

6. ห้ามดูหมิ่นของ ครู วิญญาณโตเองหรือผุอื่น"

"เข้าใจแล้วจ่ะตา"

"ต่อจากนี่ไปมึงต้องเปลี่ยนซือใหม่ว่า ขุน มึงต้องหลบซ่อนจากบักคำแสนไว้ให่ดี มันตามไปฆ่าเบิดซูคนที่มีวิซาอาคมจนเบิดบ่ว่ามึงสิสายดำหรือสายขาว มันสิเอาของไปไว่ในโตของมัน โดยเฉพาะหนังโตของพวกที่มีวิชา คนที่สิเฮ็ดมันได่กะมีแต่มึง" (ต่อจากนี้ไปมึงต้องเปลี่ยนชื่อใหม่ว่า ขุน มึงต้องหลบซ่อนจากบักคำแสนเอาไว้ให้ดี มันตามไปฆ่าหมดทุกคนที่มีวิชาอาคมจนหมดไม่ว่ามึงจะสายดำหรือขาว มันจะเอาของไปไว้ในตัวของมัน โดยเฉพาะหนังตัวของพวกที่มีวิชา คนที่จะฆ่ามันได้ก็มีแต่มึง)

"ตา เป็นหยังฮอยสักตาคึจางลง" (ตา ทำไมรอยสักของตาถึงจางลง) เด็กน้อยนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย มองชายชรา

"บ่มีหยัง ธรยามมึงไปอยู่ในกรุงเทพฯสิบ่มีไผเฮ็ดหยังมึงได่ ตาได่ลงคาถาอาคมซ่อนของให่มึงแล้ว แต่ยามมึงอายุครบซาวปี พวกที่มีอาคมกะสิฮู้ มึงบ่ต่องย่านในระหว่างต่อจากนี่ไปอีผีพรายมันสิคอยซอยมึงจนมึงเก่งกาจในเรื่องคาถาอาคม"(ไม่มีอะไร ธรตอนมึงไปอยู่ในกรุงเทพฯแล้ว จะไม่มีใครทำอะไรมึงได้ ตาได้ลงคาถาอาคมซ่อนของไว้ให้มึงแล้ว แต่ถ้าตอนไหนมึงอายุครบ 20 ปี พวกที่มีอาคมมันจะรู้ มึงไม่ต้องกลัวในระหว่างต่อจากนี้ไปอีผีพรายมันจะคอยช่วยเหลือมึงจนมึงเก่งกาจในเรื่องคาถาอาคม)

"ธรต้องไปอิหลีเบาะตา" (ธรต้องไปจริงๆหรอตา)

"ความหวังสุดท้ายของกู กะคือมึง"