LOGINShare
1-เรื่องจริงหรือความฝัน 2/4
Last Updated:
2025-04-25 23:05:38“นะ นะ นั่นมันอะไร?”
และฉันต้องผงะจนขายืนทรงตัวไม่อยู่ ล้มก้นกระแทกกับพื้นหิน ดวงตาเบิกโต กับภาพตรงหน้าคุณตาคนนั้นกลายเป็นงูที่มีรูปร่างใหญ่มาก ส่วนหัวและลำคอดูแปลกประหลาด จะว่างูก็ไม่ใช่ แต่เลื้อยเหมือนงู นั่นเรียกว่าอะไร? ฉันตกใจกลัวแทบหยุดหายใจ และรู้สึกว่าตอนนี้ฉันกำลังครองสติไม่อยู่ ท้ายที่สุดจนก็ล้มฟุบกับพื้นพร้อมความมืดในดวงตา
เสียงเจื้อยแจ้วดังแว่วเข้ามาในหู การรับรู้ถ้อยคำของผู้คนที่พูดคุยกัน ทำให้ฉันรู้สึกตัว และลืมตาตื่นในถัดมา ฉันมองเพดานและรอบด้าน ทุกอย่างที่เห็นมันแปลกตาไปหมด ทั้งการตบแต่ง ข้าวของเครื่องใช้มันดูไม่เหมือนกับสิ่งที่ฉันเคยเจอมา และที่นี่ก็ไม่ใช่สถานที่ก่อนหน้าที่ฉันพบเจอ
“??” ฉันงงและสงสัย พลันคิดในใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันอีก ทุกอย่างมันแปลกประหลาดไปเสียหมด รวมทั้งผู้คนที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้
“เจ้านางน้อย” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น ฉันพยายามลุกนั่งและมองหาคนที่เธอคนนั้นเรียก
“รู้สึกกระไรบ้างเพคะ” เธอยังคงถามและมองหน้าฉัน
“ใครเหรอเจ้านางน้อย” ฉันงงเลยเลือกที่จะถามออกไป
“พระนางอย่างไรเล่าเพคะ” เธอคนนั้นย้ำว่าเป็นฉัน นี่มันอะไรอีกล่ะเนี่ย
“ฉันเหรอ?” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยความงง ฉันงงหนักมากตอนนี้มีเครื่องหมายคำถามเต็มหัวฉันไปหมด
นี่คือที่ไหน?
ใครคือเจ้านางน้อย
ผู้คนทำไมแปลกประหลาด แต่งตัวเสื้อผ้าอย่างกับโบราณ
ทุกสิ่งอย่างที่ฉันเห็นตอนนี้ล้วนแปลกตา อย่างกับว่าฉันหลุดมาอยู่ในอีกโลกใบหนึ่งก็ว่าได้...นี่มันฝันหรือความจริงกันแน่!?
“เพคะ” เธอตอบฉัน ท่าทางของเธอตอนนี้เหมือนกับห่วงฉัน
“แล้วเธอเป็นใคร?” ฉันถามเพราะอยากรู้
“เจ้านางน้อยจำหม่อมฉันไม่ได้หรือเพคะ” เธอมีสีหน้าสลดลงแล้วย้อนถาม และฉันก็ส่ายหัวเป็นคำตอบ เพราะไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอเป็นใคร ฉันไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักเธอมาก่อน
“ฉันไม่รู้จักเธอ” ฉันส่ายหัวแล้วตอบไปตามความจริง
“ฮึก ฮึก เจ้านางน้อยของบ่าว” จู่ ๆ เธอก็สะอื้น เห็นแบบนั้นฉันก็ยิ่งตกใจ
“เดี๋ยว ๆ เธออย่าร้องไห้สิ” ฉันรีบกรูเข้าไปใกล้แล้วลูบไหล่ปลอบเธอ
“ทูนหัวของบ่าว ฮือ” เธอร้องไห้ออกมามากกว่าเดิม ยิ่งปลอบก็ยิ่งร้อง
“กลีบบัวแกเป็นกระไรไป” จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงอีกคนร้อนรนเข้ามา ใครกันอีกละเนี่ย?
“กาลัด ฮือ เจ้านางนายจำข้าไม่ได้ ทำเยี่ยงไรดี” เธอหันไปพูดกับคนที่เข้ามาใหม่
“กลีบบัว? กาลัด?” ฉันถามย้ำชื่อของทั้งสองคน พร้อมกับชี้นิ้วกำกับ
“นี่กาลัดเพคะเจ้านางน้อย” เธอผู้มาใหม่บอกฉันพร้อมกับระบายยิ้มให้ สายตาที่มองมาเหมือนคาดหวังอะไรบางอย่างจากฉัน
“กลีบบัวเพคะ จำพวกเราได้แล้วใช่หรือไม่เพคะ” เธอที่ร้องไห้ก็ทำตาม
“.....” ฉันเงียบและส่ายหัวปฏิเสธเหมือนเดิม นั่นทำให้พวกเธอมีสีหน้าเศร้า ทำไงได้ล่ะในเมื่อฉันจำไม่ได้จริง ๆ แล้วฉันกลายมาเป็นเจ้านางน้อยอะไรนี่ได้ยังไงก็ไม่รู้ ล่าสุดฉันจำได้ว่าได้คุยกับพระสงฆ์ หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย
(ฮือ ฮือ) แล้วทั้งสองคนก็คอกอดร้องไห้หลังจากที่ฉันพูดจบ ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะปลอบพวกเธอยังไงให้หยุดร้องไห้
“เอาไงดีวะณิน” ฉันพูดกับตัวเอง และขยับไปหาสองสาวที่กอดกัน
“อย่าร้องไห้สิ ฉันปลอบใครไม่เก่งหรอกนะ” ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงก็ได้แต่พูดออกไปแบบนั้น พร้อมกับลูบไหล่พวกเธอเบา ๆ
(“เจ้านางน้อยของบ่าว”) ทั้งสองสาวพูดพร้อมกัน แล้วโผเข้ากอดเอว ซบหน้าลงหน้าท้องของฉันคนละฝั่ง
“เจ้านางน้อยก็เจ้านางน้อยวะ” คือไม่รู้จะบอกยังไงว่าฉันไม่ใช่เจ้านางน้อยอะไรนั่น สุดท้ายก็ต้องตามน้ำไปเดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง
“เจ้านางน้อยว่ากระไรรึเพคะ” ผู้หญิงที่ชื่อกลีบบัวเงยหน้าถามฉันทั้งน้ำตา
“ไม่ได้ว่าอะไรนี่พวกเธอหูฝาดแล้วมั้ง”
(“!?”)
พอฉันพูดจบทั้งสองสาวก็เงยหน้ามองฉันพร้อมกันด้วยสีหน้างุนงง งงอะไรหรือว่าฉันพูดตรงไหนผิดเหรอ ย้อนนึกก็ไม่มีอะไรที่พูดผิดนี่นา
Latest chapter
อาศิรวิษ จบ-เสียงกระซิบจากห้วงนาคา 2
-ปัจจุบัน- ไม่รู้ว่าหมดสติไปนานแค่ไหน ฉันเริ่มรู้สึกตัวและได้กลิ่นคละคลุ้งของยา พยายามเปิดเปลือกตาขึ้น และมองโดยรอบเห็นแม่กับพี่น้ำที่นอนตรงโซฟา นี่คงเป็นห้องพักพิเศษถึงได้มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย“ณินฟื้นแล้วค่ะ” เสียงของแม่ดังขึ้นด้วยความดีใจฉันกวาดสายตามองรอบ ๆ เห็นพ่อ แม่และพี่ชาย ยืนยิ้มมองมาทางฉันด้วยสีหน้าดีใจ“เป็นยังไงบ้างลูก น้ำไปตามหมอบอกณินฟื้นแล้ว”“ครับพ่อ”พ่อถามแต่ฉันยังไม่ตอบ เหมือนกับปากของฉันมันไม่มีแรงอ้าจะพูดกับใคร ได้แต่พยายามฉีกยิ้มให้ สื่อว่าฉันไม่เป็นอะไร จากนั้นพ่อกันหันไปบอกพี่น้ำให้ตามหมอ แล้วพี่ชายของฉันก็รีบวิ่งออกจากห้องไป ไม่นานพี่น้ำก็มาพร้อมหมอและพยาบาลหนึ่งคน มาถึงก็จับนั่นตรวจนี่ ฉันรู้สึกตัวทุกครั้งและมีสติดี เพียงแต่ยังรู้สึกอ่อนแรงเท่านั้น มองเห็นทุกการกระทำของหมอและคนอื่น ๆ“ร่างกายปกติดีนะครับ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ช่วงนี้ก็นอนพักผ่อนให้เยอะ ๆ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วล่ะครับ” หมอพูดขึ้น“แต่ลูกสาวดิฉันนอนสลบไปสิบแปดวันเลยนะคะ แน่ใจใช่ไหมคะว่าไม่เป็นอะไรจริง ๆ”แม่ถามย้ำท่านคงเป็นห่วง นี่ฉันนอนหลับไปสองอาทิตย์กว่าเลยงั้นเหรอ?“คนไข้ไม่เป็นอะ
อาศิรวิษ เสียงกระซิบจากเงาห้วงนาคา
ณ มคธนคร กลางค่ำคืนแห่งจันทราแดง ท้องฟ้าสีเลือดคลุ้งด้วยกลิ่นลางร้าย ดวงจันทร์เต็มดวงถูกหมอกพิษบดบังเพียงครึ่ง… และที่ระเบียงสูงของของตำหนัก ผณินทรยืนนิ่ง ลมเย็นปะทะใบหน้าที่เปื้อนแววหม่นเศร้า เธอยังฝันถึงเสียงของรีภพ…เพื่อนร่วมรบ แม้เขาจะสลายกลายเป็นเศษพลังแห่งนาคธาตุไปแล้วเสียงฝีเท้าก้าวมาช้า ๆ...อาศิรวิษในชุดนักรบสีดำทอง สะพายหอกนาคา ก้าวเข้ามาเงียบ ๆ แต่สายตาเขาจับจ้องมาไม่ลดละ“ข้าฝันถึงตรีภพอีกแล้ว…” เอ่ยเบา ๆ ราวสายลม“เขาอาจยังไม่ได้จากเราไปเสียหมด...” อาศิรวิษพูดเสียงต่ำแผ่ว "...วิญญาณที่ยึดมั่นในคำสัตย์ จะไม่มีวันดับสูญง่ายดาย"และแล้วทันใดนั้น...แผ่นดินก็สั่นไหวเบา ๆ เงานาคที่หลับใหลใต้มหานทีเริ่มขยับณ เทวสถานบ่วงนาคบาศ ในห้องลับใต้เมืองซึ่งซ่อน บ่วงนาคบาศไว้ตราบชั่วกาล…รอยร้าวปรากฏบนผนึกหิน เสียงกระซิบดั่งจากห้วงเหว..."ผู้ที่ควบคุมบ่วง คือผู้ปกครองพรหมแดน...แต่หากบ่วงนี้ตกอยู่ในมือของเงามืดจะไม่มีวันคืนใดปลอดภัย"ฉันและอาศิรวิษรีบรุดไปยังเทวสถานพร้อมคณะองครักษ์ที่นั่น...พวกเขาเจอร่องรอยการบุกรุกและสิ่งที่ไม่คาดคิดที่สุดคือหน้ากากของศัตรูปรากฏ“นั่นใครหรือเจ้าคะเสด็จพ่อ
อาศิรวิษ 13-เสียงกระซิบจากเงามืด2
“ความลับที่อยู่ในใจของอาศิรวิษ... คือกุญแจสุดท้าย”และก่อนที่ฉันจะถามต่อ เสียงระเบิดพลังพุ่งเข้ามาจากทิศตะวันตก เสียงร้องเตือนจากทหารของมคธนครดังสนั่น“มีเงามืดบุกเข้ามา! พวกมันมีตราเหมือนกับศศินา!”ฉันเบิกตากว้าง“หมายความว่าไง?!”เสียงของอาศิรวิษตะโกนมาอย่างรีบเร่ง“เจ้านางน้อย! อยู่ข้างหลังข้า!”เขาคว้าฉันไว้ในอ้อมแขน ดึงออกจากระเบียงก่อนเปลวพลังจะระเบิดฟาดผ่านจากเงามืด...ศศินาค่อยๆ เดินออกมาอีกครั้ง“ข้า...ไม่ใช่ศศินาคนเดิมอีกต่อไปแล้ว อาศิรวิษ”และเบื้องหลังนางคือเงาในคราบอดีตของอาศิรวิษ ที่เขาไม่เคยเปิดเผยกับใคร...ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าไม่ใช่เพียงศศินา หากแต่คือใครบางคนที่มีเงาทาบซ้อนอยู่เบื้องหลัง นัยน์ตานางไม่ใช่ศศินาอีกต่อไปแต่คือผู้ที่ครอบครองนางอาศิรวิษหน้าถอดสี ฉันสัมผัสได้ว่าเขากำลังสั่นเล็กน้อย“นางคือ...อาคิรนัย”เสียงของอาศิรวิษหลุดเบาออกมาราวกับวิญญาณเขาจะหลุดจากร่าง ฉันหันไปมองเขาด้วยความสงสัยปนสั่นไหว
อาศิรวิษ 13-เสียงกระซิบจากเงามืด
ฉันก้าวเดินผ่านเส้นทางที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง หัวใจหนักอึ้งด้วยความสูญเสีย ในมือยังคงกำผ้าผูกข้อมือสีทองของอาศิรวิษและจี้หยดครามของตรีภพไว้แน่น ความทรงจำของพวกเขายังคงชัดเจนในจิตใจ ฉันตัดสินใจเดินทางสู่แดนต้องห้าม สถานที่ซึ่งเล่าขานว่าเป็นที่สถิตของ ผู้เฝ้าประตูแห่งวิญญาณ เชื่อกันว่าผู้เฝ้าประตูสามารถนำวิญญาณกลับคืนสู่โลกได้ แต่ต้องแลกด้วยสิ่งที่มีค่าที่สุดการเดินทางครั้งนี้เต็มไปด้วยอันตราย ฉันต้องฝ่าฟันผ่านป่าทึบที่มีสัตว์ร้ายและกับดักมากมาย แต่ด้วยความมุ่งมั่นและความรักที่มีต่ออาศิรวิษและตรีภพ จึงไม่ยอมแพ้ เมื่อมาถึงประตูแห่งวิญญาณ ฉันพบกับผู้เฝ้าประตู เธอเป็นหญิงสาวลึกลับที่มีดวงตาสีเงินเปล่งประกาย เธอมองฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก"เจ้าปรารถนาจะนำวิญญาณกลับคืนหรือ?" เธอถามด้วยเสียงเย็นชาฉันพยักหน้าและตอบด้วยเสียงสั่นเครือ"ข้ายอมแลกทุกอย่างเพื่อให้พวกเขากลับมา"ผู้เฝ้าประตูยิ้มบางๆ และกล่าวว่า"การแลกเปลี่ยนนี้ เจ้าต้องสละสิ่งที่เจ้ารักที่สุด เจ้าพร้อมหรือไม่?"ฉันนิ่งคิด ความรักที่มีต่ออาศิรวิษและตรีภพคือสิ่งที่มีค่
อาศิรวิษ 12-เงารักในภพชาติ
คืนหลังศึกใหญ่...สายลมพัดเบา ใบไม้ไหวคล้ายลมหายใจแห่งพงไพร ฉันยืนอยู่ริมระเบียงเรือนรับรองของมคธนครจ้องมองดวงจันทร์ที่ลอยเด่นเหนือผืนน้ำเบื้องล่าง มือยังอบอุ่นจากสัมผัสสุดท้ายของใครบางคน เสียงฝีเท้าแผ่วเบา... แต่ฉันรู้ทันทีว่าเป็นเขา“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะตื่นอยู่” เสียงของเขาเบาราวกระซิบ“ข้ารอท่านอยู่ต่างหาก...”ฉันหันไปยิ้มอ่อนให้ชายตรงหน้า อาศิรวิษเดินเข้ามาใกล้ ยังสวมชุดนาคาธิคุณที่ซีดจางไปเล็กน้อย แผลบนร่างเขาเกือบหายดีแล้ว แต่ในดวงตายังมี ความอ่อนล้า...และบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าเดิม“ท่านรู้ไหม… ตอนที่ท่านกางแขนป้องข้าไว้ข้างหลัง ข้าคิดว่า…ข้ากำลังจะเสียท่านไป” เสียงของฉันเบาราวเสียงสายฝนแรกของปี “แต่ท่านก็ยังอยู่ตรงนี้…ยังอยู่กับข้า”เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้“ข้าเคยคิดว่า ความรักของข้า…ต้องจางหายไปเหมือนละอองควัน แต่ท่านทำให้ข้ารู้ว่า ความรักไม่ต้องดัง ไม่ต้องร้อนแรง แค่อยู่ตรงนั้นเสมอ…ก็พอแล้ว”ฉันรู้สึกได
อาศิรวิษ 11-ใต้ร่มบุษบัน ในใจนั้นคือเจ้า2
หลังจากที่เข้าพบเจ้าหลวง ในคืนเดียวกันฉันรู้สึกถึงแรงบางอย่างที่กำลังเริ่มคืบคลานเข้ามา...อาศิรวิษพาฉันมายืนใต้แสงจันทร์ เขาเงียบอยู่นาน ก่อนจะพูดขึ้น“พี่มีเรื่องจะถาม…ถ้าวันหนึ่งเจ้าพบว่ามีบางคนจากอดีตชาติ กลับมาทวงคำสัญญา…เจ้าจักเลือกอะไร?”ฉันชะงักทันที คำถามนั้นแฝงความกลัว...ไม่ใช่ต่ออดีตแต่ต่อการสูญเสีย ฉันไม่ตอบ แต่กุมมือเขาไว้แน่น แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า“อดีตอาจมีคำสัญญา แต่ปัจจุบันคือความรู้สึก และในวันนี้...ข้าเลือกท่าน”อาศิรวิษหลับตาแน่น ดวงตาเขาเปียกชื้นเล็กน้อยแล้วกอดฉันไว้ เหมือนกลัวว่าฉันจะหายไปแต่ในเงาจันทร์เหนือสระบูชา เงาดำรูปหนึ่งก้าวออกจากเงาสะท้อนของน้ำ เขายืนเงียบ ใบหน้ายังปิดด้วยผ้าดำ...แต่เสียงแผ่วนั้นดังก้องในเงามืด เหมือนในฝันคืนก่อน“อ อาศิรวิษดูนั่น” ฉันเรียกให้เขาเงยมองเบื้องบน อาศิรวิษเจ้ามือฉันแน่น เหมือนสื่อว่าไม่ต้องกลัวตราบใดที่เขายังอยู่ตรงนี้“ในที่สุดเจ้าก็เลือกทางของเจ้า เยี่ยงนั้นข้าก็จะเลือกทางของข้าเช่นกัน...ผณินทร”
You may also like
ฉันไม่ใช่นางเอกไร้เดียงสา
hikki452 viewsเกิดใหม่ทั้งที ไม่เป็นคนดีแล้วนะโว้ย!
MIN-G606 viewsเมื่อผมกลายเป็นสาวนักศึกษา
Airflyline390 viewsเหมันต์เหน็บหนาว จันทราเดียวดาย
rasita_suin505 viewsพันธะสัญญาของผู้กลืนกิน
Abyssgloom403 viewsอดีตอัศวินผันตัวเป็นนักผจญภัย
Abyssgloom143 views5/B เกาะร้างต้องคำสาป
ยัยแม่มดแสนน่ารัก13 views
