บทที่ 6

เสี่ยวเจียหน้าซีดลง นางไม่คิดว่าอาเต๋อจะยอมรับออกมาตรงๆ ยามนั้นนางออกไปพบกับชิงฉางที่นัดพบนางและเห็นทั้งคู่เข้า ก่อนที่ชิงฉางจะเอ่ยว่าเขาคิดจะถอนหมั้นกับซูมี่เพื่อมาหมั้นหมายกับนาง

ทำให้เสี่ยวเจียคิดแผนนี้ขึ้นมาทันที เพราะนางคิดว่าอาเต๋อที่ชื่นชอบซูมี่อยู่แล้วคงจะยอมรับออกมาเพื่อให้ได้แต่งกับนาง

"เจ้าทำให้ชื่อเสียงของข้าเสียหาย เจ้าต้องชดใช้" ซูมี่หันไปหาเสี่ยวเจียอย่างดุดันก่อนที่จะแบมือแล้วขอค่าทำขวัญจากเสี่ยวเจียห้าตำลึง

"แล้วก็ไปบอกบุรุษที่เจ้านัดพบให้นำหนังสือหมั้นมาคืนข้า มิเช่นนั้นข้าจะนำเรื่องที่พวกเจ้าลอบพบกันประกาศไปทั่วหมู่บ้าน" ซูมี่เดินไปกระซิบที่ข้างหูของเสี่ยวเจีย

เสี่ยวเจียล้มลงไปกองกับพื้น นางไม่คิดว่าเรื่องที่นางนัดพบกับชิงฉาง ซูมี่นางจะพบเห็นเข้า ซูมี่ยัดเงินห้าตำลึงใส่ถุงเงินของนางก่อนจะเดินกลับเรือนของนางไปอย่างสบายใจ

ในเมื่ออยากให้นางเป็นนางร้าย นางก็จะร้ายให้เต็มที่ 

เช้าวันรุ่งขึ้น ชิงฉางก็นำสัญญาหมั้นหมายมาคืนให้ซูมี่ พร้อมทั้งให้ผู้นำหมู่บ้านมารับรู้ด้วย ชาวบ้านที่มาร่วมรับรู้ต่างคิดว่าซูมี่จะร้องห่มร้องไห้ แต่เมื่อเห็นนางมองหนังสือสัญญาถอนหมั้นที่มือแล้วยิ้มอย่างยินดีก็พากันมองนางอย่างแปลกใจ

"ข้ายินดีกับเจ้าด้วยเสี่ยวเจีย" ซูมี่ที่เห็นเสี่ยวเจียยืนมองเหตุการณ์ที่เรือนของท่านผู้นำหมู่บ้านด้วยก็เอ่ยเสียงดังออกมา

"เจ้าจะมายินดีกลับข้าเรื่องอันใด" เสี่ยวเจียหันซ้ายหันขวามองชาวบ้านอย่างระแวง

"เอ่อ มิใช่ชิงฉางสัญญาจะมาหมั้นหมายกับเจ้าหรือหลังจากถอนหมั้นข้า" ซูมี่มองอย่างใสซื่อ

ชาวบ้านที่ได้ยินเช่นนั้นก็หันไปมองเสี่ยวเจียกับชิงฉางสลับไปมา

"เจ้าพูดอันใดมี่เออร์" ชิงฉางเอ่ยดุนางเสียงเข้ม

"อ้าวมิใช่เจ้าบอกนางเช่นนั้นหรือ นางถึงกล้าใส่ร้ายข้าเรื่องอาเต๋อ" เมื่อซูมี่พูดจบ เสียงฮือฮาของชาวบ้านที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นเหมือนจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดก็มองทั้งคู่ด้วยสายตาต่อว่า

ชิงฉางถลึงตามองวูมี่ก่อนที่เขาจะรีบเดินหนีออกไป โดยไม่สนสายตาของเสี่ยวเจียที่มองมาอย่างมีความหวัง ซูมี่นางก็ทำเพียงแค่หยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนที่จะเดินคล่องแขนมารดากลับเรือนไป

"เจ้านี่นา" จางกุ้ยจิ้มจมูกบุตรสาวอย่างมันเขี้ยว ก่อนหน้านี้นางพูดแล้วว่าอย่าได้พูดออกไป แต่บุตรสาวตัวดีกลับไม่เชื่อนาง

"ท่านพ่อ ท่านแม่รีบเข้าเรือนเร็วเจ้าค่ะ ข้ามีอะไรจะบอกพวกท่าน" ซูมี่รีบดึงแขนให้มารดาออกเดินกลับเรือนเร็วขึ้น

เมื่อมาถึงภายในเรือน ซูมี่ก็พาบิดามารดามานั่งที่เก้าอี้ในห้องโถงก่อน

"พวกท่านอย่าตกใจนะเจ้าค่ะ" ต้าหลางกับจางกุ้ยพยักหน้ารับ

"พวกท่านพร้อมหรือยังเจ้าคะ" เมื่อเห็นบิดามารดาพยักหน้ารับ

ซูมี่ก็เอ่ยนึกถึงของที่อยู่ภายในมิติ นางเรียกให้ข้าวสารและเนื้อออกมาด้านนอก เมื่อมีของปรากฏขึ้นกลางห้องโถง ต้าหลางกับจางกุ้ยก็กระโดดมานั่งกอดกันอย่างตกใจ

"กะ เกิดอันใดขึ้น" ต้าหลางที่เพิ่งหาเสียงเจอก็เอ่ยขึ้นมา

ซูมี่เล่าเรื่องที่วิญญาณของนางหลุดไปอีกภพหนึ่งที่มีความเป็นอยู่ที่เจริญมากกว่าที่นี่ นางได้เรียนรู้เรื่องสมุนไพรและวิธีการรักษาคน และนางก็ได้มิติติดตัวมาด้วย ทำให้นางรู้เรื่องที่เกิดขึ้นล่วงหน้า แต่ที่ซูมี่มิได้เล่าคือเรื่องที่นางจบชีวิตในภพนี้แล้วได้ไปเกิดใหม่ที่ยังมีความทรงจำเดิม

กว่าซูมี่จะเล่าเรื่องและอธิบายให้บิดามารดาเข้าใจก็ใช้เวลาอยู่นาน กว่านางจะปลอบให้มารดาที่ยังตกใจสติกลับเข้าทีก็แทบจะถึงเวลาอาหารเย็นเสียแล้ว

ในเมื่อตกใจกันไปแล้วซูมี่ถามเป่าเปาในใจว่านางสามารถพาบิดามารดาเข้ามิติได้หรือไม่ เมื่อเป่าเปาบอกว่าได้ ซูมี่ก็ไม่รอให้บิดามารดาได้เตรียมใจนางจับไปที่มือของทั้งคู่ก่อนจะพาหายตัวเข้าไปด้านใน

ต้าหลางกับจางกุ้ยเมื่อยืนทรงตัวได้แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ทั้งคู่ที่ไม่รู้ว่ายังมีสติเหลืออยู่ได้อย่างไรเพราะเรื่องทั้งหมดที่พวกเขารับรู้เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกินไป

"เป่าเปาคารวะท่านพ่อท่านแม่เจ้าค่ะ" เป่าเปาเรียกต้าหลางกับจางกุ้ยตามซูมี่

ทั้งคู่กระโดดถอยหลังและกอดกันตัวสั่น เมื่อเห็นทูตน้อยเป่าเปาที่มีร่างเป็นคนแต่นางมีปีกบินได้ ซูมี่รีบเขาไปปลอบเรียกสติบิดามารดา ก่อนจะแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกับเป่าเปา

"ท่านพ่อ ท่านแม่ เป่าเปาไม่น่ากลัว เป่าเปาน่ารักเจ้าค่ะ" เป่าเปาบินนำหน้าพาต้าหลางและจางกุ้ยเพื่อพาไปดูสิ่งต่างๆภายในมิติ

เสียงเล็กๆที่แนะนำทั้งคู่ไปตลอดทางทำให้ซูมี่เผลอยิ้มออกมา เมื่อบิดามารดาเห็นข้าวข้างมากมายที่กองอยู่ในโกดังก็อ้าปากค้างอย่างตกใจ ต้าหลางที่เห็นแปลงสมุนไพรหายากก็วิ่งเข้าไปดู เขาคิดว่าหากขุดไปขายจะได้เงินมากเพียงใด

ซูมี่มองบิดามารดาอย่างขบขัน เพราะมารดาก็เหมือนจะเดินดูของอย่างสนใจอยู่ในโกดัง ส่วนบิดาก็ลูบหัวโสมที่แปลงอย่างหวงแหน

"เป่าเปา โสมขุดไปขายได้หรือไม่" ซูมี่ที่เห็นแววตาของบิดาที่อยากจะขุดเหลือเกินก็เอ่ยถามเป่าเปา

"โสมที่นายหญิงปลูกไว้ อายุห้าสิบปีแล้วเจ้าค่ะ หากอยากขุดไปขายก็ขุดได้เลยเจ้าค่ะ" เป่าเปาที่กำลังจะโบกมือเพื่อเก็บผลผลิตในแปลงทั้งหมดก็โดนห้ามไว้เสียก่อน

"ท่านพ่อ ท่านอยากได้กี่หัวก็ขุดเถิดเจ้าค่ะ" ซูมี่หันไปพูดกับบิดา เมื่อได้ยินบุตรสาวพูดต้าหลางก็รับที่ขุดมาจากเป่าเปาและลงมือขุดอย่างเบามือทันที