ตอนที่ 3 สตรีผู้ซุกซ่อนอารมณ์อันดิบเถื่อน nc

ก่อนที่เหม่ยฟางจะกลายมาเป็นสตรีที่เพียบพร้อม คู่ควรกับแม่ทัพหยางเจี้ยน แท้จริงแล้วเธอเคยเป็นหญิงสาวที่มีนิสัยดิบเถื่อน เหมือนสัตว์ป่าที่ไม่มีใครหยุดยั้งได้ พ่อของนางเป็นจอมโจรผู้มีชื่อเสียงอันลือเลื่อง เป็นหัวหน้ากองโจรนับร้อยคนคอยติดตามออกปล้นสะดมไปทั่วแคว้น เหม่ยฟางเติบโตท่ามกลางเสียงดาบ เสียงม้า และกลิ่นของควันไฟ ความเป็นนักสู้และหัวใจที่กล้าแกร่งถูกหล่อหลอมขึ้นในทุกวัน

จนเมื่อวันหนึ่ง ท่านแม่ทัพหยางเจี้ยนได้รับคำสั่งตรงจากเมืองหลวง ให้ยกกองทัพมาปราบพ่อของนาง กองโจรที่เคยแข็งแกร่งและเกรียงไกรต้องพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงภายใต้แผนการอันยอดเยี่ยมและความสามารถที่ไร้เทียมทานของแม่ทัพหนุ่ม ในสนามรบครั้งนั้น กองทัพของหยางเจี้ยนบดขยี้ศัตรูอย่างไร้ความปรานี เหล่าลูกสมุนของพ่อของเหม่ยฟางถูกสังหารอย่างไม่เหลือใคร จนในที่สุด ทุกอย่างก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้

และในช่วงเวลาสุดท้ายของการรบ หยางเจี้ยนได้พบกับเหม่ยฟางเป็นครั้งแรก ท่ามกลางซากปรักหักพังของค่ายโจร ร่างอรชรของนางโดดเด่นขึ้นมา ความงดงามของเธอทำให้หัวใจของแม่ทัพหยางแทบหยุดเต้น นางงดงามราวกับดอกไม้ป่าที่บานสะพรั่ง แม้แต่สาวงามในเมืองหลวงก็ไม่อาจเทียบติดกับความงามนี้

หยางเจี้ยนจ้องมองนางด้วยความหลงใหลตั้งแต่แรกพบ แต่เขารู้ดีว่าความงดงามนี้มาพร้อมกับความดุร้าย นางไม่ใช่หญิงสาวอ่อนหวานทั่วไป แต่เป็นบุตรสาวของจอมโจรผู้แข็งแกร่ง หัวใจที่ดุร้ายและเด็ดเดี่ยวของนางเป็นสิ่งที่เขาต้องการให้สยบลงเคียงข้างเขา

เพื่อแลกกับการไว้ชีวิตพ่อของนาง หยางเจี้ยนได้เสนอทางเลือกให้กับเหม่ยฟาง นางจะต้องกลายเป็นสตรีที่อยู่ข้างกายเขา คอยสนับสนุนและยืนเคียงข้างในฐานะฮูหยินของแม่ทัพ นางตอบตกลงอย่างลังเล ในขณะที่ความโกรธแค้นและความเกลียดชังยังคงคุกรุ่นในใจ

แม้จะยอมรับข้อเสนอของเขา แต่หยางเจี้ยนรู้ดีว่าพ่อของนางนั้นยังคงเป็นภัย หากเขายังคงถือดาบได้ ดังนั้น ท่านแม่ทัพจึงตัดสินใจจัดการกับพ่อของนาง เล็กน้อย ด้วยการทำให้มือของจอมโจรนั้นไม่สามารถจับดาบได้อีก เขาทำให้พ่อของเหม่ยฟางไม่สามารถกลับมาสร้างความวุ่นวายหรืออันตรายได้อีกตลอดกาล

หลังจากนั้น เหม่ยฟางถูกพาตัวไปยังเมืองหลวงเพื่อเรียนรู้และปรับตัวให้กลายเป็นสตรีที่เพียบพร้อม การเดินทางของเธอจากบุตรสาวจอมโจรผู้ดุดัน กลายเป็นฮูหยินผู้งดงามและสมบูรณ์แบบ ข้างกายแม่ทัพหยางเจี้ยน

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น เวลาก็ผ่านล่วงเลยมาถึง 9 ปี หยางเจี้ยนและเหม่ยฟางใช้ชีวิตร่วมกันในฐานะสามีภรรยา จนมีบุตรด้วยกันสามคน ลูก ๆ ของพวกเขาเติบโตมาอย่างสง่างาม ท่ามกลางความรักและความอบอุ่นในครอบครัว ในช่วงเวลานี้ เหม่ยฟางได้เปลี่ยนแปลงตัวเองจนกลายเป็นหญิงสาวที่อ่อนหวานและเรียบร้อย สตรีผู้เพียบพร้อมตามแบบแผนที่สังคมคาดหวัง ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้เลยว่าเบื้องหลังของความสงบนิ่งและความสุภาพเรียบร้อยนั้น ซุกซ่อนสัญชาตญาณดิบเถื่อนที่เคยถูกหล่อหลอมมาตั้งแต่เยาว์วัย

ท่ามกลางความสงบสุขที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรมากระทบ เหม่ยฟางยังคงซ่อนเร้นความดุร้ายไว้ในใจ แม้แต่หยางเจี้ยนเองก็รับรู้ได้ว่า ภายใต้ท่าทางอ่อนโยนและเรียบร้อยของนาง ลึกลงไปนั้นยังคงเป็นหญิงสาวที่มีความร้อนแรงดุจเปลวเพลิง ไม่ว่าจะเป็นท่าทางในการพูดจา ท่าทางที่แสดงออกต่อผู้อื่น ล้วนแต่เป็นไปด้วยความอ่อนโยน นอบน้อม สะท้อนถึงความสมบูรณ์แบบในฐานะภรรยาและมารดา

แต่เมื่อยามค่ำคืนมาเยือน เมื่อทั้งสองอยู่ตามลำพังในห้องที่เงียบสงัด ลีลาแห่งความรักของเหม่ยฟางกลับพลิกผันไปอีกด้านอย่างสิ้นเชิง นางราวกับเปลวเพลิงที่เผาผลาญทุกสิ่ง สัญชาตญาณดิบเถื่อนที่เคยหลับใหลมาตลอดกลับถูกปลุกขึ้นมา นางเคลื่อนไหวด้วยความเร่าร้อน จนหยางเจี้ยนไม่อาจละสายตาจากนางได้ ร่างกายของนางสัมผัสกับเขาอย่างดิบเถื่อนและทรงพลัง ราวกับว่านางกลับกลายเป็นนักล่าในป่า ที่ควบคุมทุกสัมผัสและการเคลื่อนไหวได้อย่างเชี่ยวชาญ

แม้หยางเจี้ยนจะเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ที่คุมกองทัพและรบพุ่งมามากมาย แต่ในห้องหอ เขารู้ดีว่าเหม่ยฟางคือผู้ที่คุมเกม นางคือไฟที่ไม่อาจดับได้ เขาหลงใหลในความแตกต่างนี้ ท่ามกลางความอ่อนหวานที่นางแสดงออกในยามปกติ กลับมีความดุร้ายซ่อนอยู่ในลีลาที่ไม่มีใครอื่นได้สัมผัส

“ข้าไม่เคยลืมตัวตนที่แท้จริงของข้า” เหม่ยฟางกระซิบใกล้หูของเขาในยามที่อารมณ์เร่าร้อนถึงขีดสุด สายตาของนางเป็นประกายดั่งสัตว์ป่าที่รอคอยจังหวะล่า เหมือนอดีตที่เคยเป็นบุตรสาวจอมโจรผู้เก่งกาจ ลีลาของนางทำให้หยางเจี้ยนรู้สึกได้ถึงความดุร้ายที่ยังคงอยู่ในตัวนาง ราวกับว่าแม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใด ตัวตนดั้งเดิมของเหม่ยฟางก็ยังคงอยู่ ไม่เคยเลือนหายไป

ในทุกค่ำคืนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน สัญชาตญาณดิบเถื่อนของเหม่ยฟางยังคงถูกปลุกขึ้นมา ราวกับเปลวเพลิงที่ไม่มีวันดับ เธอคือสตรีที่มีสองด้าน ด้านหนึ่งอ่อนหวานและสงบเสงี่ยม อีกด้านหนึ่งดุเดือดและเร่าร้อนราวกับสัตว์ป่าที่ถูกปลดปล่อยจากกรง ไม่มีอะไรจะทำให้หยางเจี้ยนหลงใหลได้เท่านี้ การได้เห็นความร้อนแรงและความกล้าที่แฝงเร้นในตัวนางทำให้เขายิ่งรักนางมากขึ้นทุกวัน

"ตัวตนของเจ้าเช่นนี้แหละ ที่ทำให้ข้ายิ่งหลงใหล" แม่ทัพหยางเจี้ยนกระซิบออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ความกระเส่าในคำพูดของเขาสะท้อนถึงความปรารถนาที่กำลังลุกโชน เขามองเหม่ยฟางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหล ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาและมอบจูบอันร้อนแรงให้กับนาง รสสัมผัสนั้นลึกล้ำและเร่าร้อน ราวกับพยายามจะหลอมรวมสองร่างกายเข้าด้วยกัน

ลิ้นของนางเคลื่อนไหวอย่างพลิ้วไหว โต้ตอบและปลุกเร้าอารมณ์ของเขาได้อย่างชำนาญ ความร้อนแรงที่นางแสดงออกมานั้นเหนือกว่าสิ่งใด ราวกับไฟที่ไม่มีวันมอด นางปลดปล่อยความต้องการดิบเถื่อนออกมาเต็มที่ และทุกสัมผัสของนางทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในเงื้อมมือของสัตว์ร้ายที่หิวโหย

หากหยางเจี้ยนรู้สึกว่าตัวเองร้อนแรงแล้ว เหม่ยฟางกลับร้อนแรงยิ่งกว่า เธอไม่ใช่หญิงสาวธรรมดา แต่เป็นดั่งสัตว์ร้ายยามค่ำคืนที่ซุ่มรอเหยื่อด้วยความกระหาย เรือนร่างแข็งแกร่งของแม่ทัพหนุ่มคืออาหารของนาง ทุกสัมผัสที่เธอเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความต้องการอันแรงกล้า นางกัดริมฝีปากเขาเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงไปใกล้เขาอีก จูบเขาอย่างเร่าร้อนและรุนแรง ราวกับกลืนกินความรู้สึกทั้งหมดของเขา

มือของนางลากไล้ไปตามร่างกายของเขา เสียงลมหายใจของทั้งคู่เริ่มถี่ขึ้น ขณะที่เหม่ยฟางปลดปล่อยสัญชาตญาณดิบเถื่อนที่ถูกซ่อนไว้มานาน ลิ้นของนางพริ้วไหวไปตามจังหวะที่รุนแรงขึ้น ร่างกายของนางเคลื่อนไหวอย่างเชี่ยวชาญ พร้อมกับกอดเขาแน่น ราวกับจะทำให้หยางเจี้ยนหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ

"ข้าต้องการเจ้า... ต้องการทุกส่วนของเจ้า" นางกระซิบเสียงต่ำในขณะที่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา ความปรารถนาในแววตาของนางทำให้เขาแทบหยุดหายใจ นางคือไฟที่กำลังลุกโชน และเขาก็พร้อมที่จะถูกเผาไหม้ไปกับนางในค่ำคืนอันยาวนานนี้

เพียงแค่คำพูดปลุกเร้าของเหม่ยฟางที่กระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความต้องการ แม่ทัพหยางเจี้ยน ผู้ที่ผ่านประสบการณ์มากมายทั้งในสนามรบและบนเตียง กลับสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ราวกับทุกคำพูดของนางเป็นยาพิษหวานหอมที่ค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาทำลายความแข็งแกร่งและความเยือกเย็นที่เขาสั่งสมมา

แม้หยางเจี้ยนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญในการควบคุมอารมณ์ แต่ครานี้ เขาไม่สามารถต้านทานแรงปรารถนาที่ถูกกระตุ้นจากความร้อนแรงของเหม่ยฟางได้ นางไม่เหมือนใคร นางรู้จักทุกวิถีทางในการทำให้เขาอ่อนลง ไม่ใช่ด้วยความนุ่มนวลหรือการยั่วยวนธรรมดา แต่ด้วยสัญชาตญาณดิบเถื่อนที่ทำให้เขารู้สึกว่า กำลังถูกล่าจากสัตว์ร้ายที่ไม่มีทางหนี

เหม่ยฟางมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ นางรู้ดีถึงอำนาจของตนเองเหนือเขา และยิ่งเขาแสดงออกถึงความอ่อนไหวมากเท่าไร นางก็ยิ่งรู้สึกพึงพอใจมากขึ้น นางยิ้มบาง ๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม ลมหายใจอุ่น ๆ ของนางสัมผัสกับใบหูของเขา และทุกคำที่นางเปล่งออกมานั้นแผ่วเบาแต่ชัดเจน

"เจ้าจะทนข้าได้นานแค่ไหนกัน แม่ทัพของข้า?"

เพียงแค่คำพูดนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้หยางเจี้ยนรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น ความแข็งแกร่งที่เคยใช้ในการรบไม่อาจช่วยอะไรได้ในสถานการณ์นี้ นางทำให้เขาสั่นสะท้านได้โดยไม่ต้องพยายามมากนัก...