ตอนที่ 3 เข้าวังไม่ได้

 ตอนที่  3   เข้าวังไม่ได้

สิ่งดีที่กลายเป็นโชคดีสำหรับนางตอนนี้คือ 

ไม่มีใครมาเยี่ยมนางสักคน  

นอกจากคนจากในวังก็ไม่มีใครถามข่าวคราวนางอีกเลย

เมื่ออาการดีขึ้น  พอมีเรี่ยวแรง

สิ่งแรกที่เจินไป๋เจีย  ตัดสินใจและต้องทำอย่างเร่งด่วนคือ 

นางต้องหย่า   ต้องหย่าเท่านั้น!!

เป็นนางที่ขอสมรสพระราชทาน  

และจะเป็นนางที่ขอหย่า

นางต้องเข้าวัง

ทว่าหลังจากนอนพักมาหลายวัน สิ่งที่เกิดคำถามในใจ  คนในจวนแม่ทัพทำกับนางถึงเพียงนี้แต่ทำไม ฮ่องเต้หรือไทเฮาไม่มีกระแสตำหนิลงมาสักคำ  มันเป็นความไม่ปกติเกิดอะไรขึ้นกันแน่  หรือเป็นเพราะพวกเขาเคยชิน

“แม่นมข้าจะเข้าวัง”    

นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ  แม้กระทั่งตัวเองก็แปลกใจ

“ฮูหยินท่านเพิ่งจะหายป่วย บ่าวว่าท่านพักผ่อนอีกระยะดีไหมเจ้าคะ”  คำพูดของแม่นมทำให้เจินไป๋เจียขมวดคิ้วชำเลืองมองตาขวาง

แม่นมมู่หรานรีบคุกเข่าแล้วเอ่ยเสียงสั่น  แม้จะหวาดหวั่นแต่ก็ยังเอ่ยห้ามเช่นเดิม

“ฮูหยินท่านเชื่อบ่าวเถิดเจ้าค่ะ  บ่าวขอร้องท่านอย่าเพิ่งเข้าวังเลย”

นั่นปะไร  เป็นอย่างที่นางคิดไม่ผิดทุกอย่างล้วนไม่ปกติ

ในเมื่อออกไปไหนไม่ได้  เมื่ออาการดีขึ้นมากเจินไป๋เจียก็ออกมานั่งรับลมอยู่สวนหน้าเรือน  นั่งทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ  บ่าวไพร่มองดูต่างก็คิดว่าความนางกำลังตรอมตรม  

ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาฮูหยินก็เงียบขรึมผิดปกติ พวกเขาต่างคิดว่าคนที่เพิ่งไปเหยียบประตูผีมาล้วนเป็นเช่นนี้ไม่แปลกอะไร  

เจินไป๋เจียพอคิดถึงเรื่องราวในอดีตชาติ  จำได้แค่ว่าตัวเองเป็นใครมีความรู้อะไรทำอะไร  ความทรงจำยังคงอยู่ทว่าความรู้สึกกลับหายไปหมด ทั้งเศร้า ทั้งรัก ทั้งแค้น  ล้วนไม่มีเหลือในห้วงความรู้สึก  ทว่าความรู้สึกที่มีในจิตใจที่ค่อย ๆก่อตัวขึ้นมากลับเป็นความรู้สึกเดิมของเจินไป๋เจียคนเดิม

ความรักที่มีต่อมารดา พี่ชาย และสามีแม่ทัพ แสนรักคนนั้นด้วย  พอมีชีวิตมาถึง 2 ชาติ อารมณ์พวกนี้ล้วนอันตราย  นางจะต้องระวังความรู้สึกและจิตใจของตนเองให้ดี ต้องมีสติรู้เท่าทันจะได้ไม่ตกบ่วงเสน่ห์หาไม่อย่างนั้นได้ตรอมตรมอีกชาติแน่นอน

“ฮูหยิน  รับของว่างสักหน่อยเจ้าค่ะ บ่าวเตรียมมาไว้ให้แล้ว”  

แม่นมมู่รักและหวังดีกับองค์หญิงของนางอย่างสุดหัวใจ  เห็นฮูหยินเหม่อลอยก็รู้สึกเจ็บแปลบในใจ

“ท่านจะเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่  ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”  

เจินไป๋เจียเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ ไร้อารมณ์

แม่นมมู่ก้มหน้าเริ่มเล่า   

“เมื่อหลายวันก่อน  ฮ่องเต้ทรงทำพิธีอัญเชิญสัตว์วิเศษเพื่อทำพันธสัญญา  ในขณะนั้นก็ปรากฏสัตว์วิเศษแห่งบรรพกาล  หงส์อัคคีปรากฏกาย  เหล่าขุนนางและผู้นำสำนักและผู้นำเก่าแก่ ต่างยินดีและปลาบปลื้ม”

เมื่อมาถึงตรงนี้แม่นมมู่ก็หยุดเล่า เจินไป๋เจียจึงเอ่ยขึ้น

“หงส์อัคคีเลือกทำพันธสัญญากับใคร”

ปัญหาคงเป็นตรงนี้  การทำพันธสัญญาสัตว์วิเศษจะเลือกผู้มีคุณสมบัติจากบุตรชายที่มีสายเลือดที่ของแห่งมังกรเท่านั้น  ท่านพี่เลอะเลือนหรืออย่างไรถึงให้องค์ชายองค์อื่นเข้าร่วมพิธีด้วย

“หงส์อัคคีเลือกคุณชายใหญ่จากตระกูลกัว  กัวเลี่ยงโยว  เกิดข้อสงสัยมากมาย  ภายหลังสืบทราบว่าความจริงแล้วฮ่องเต้และคุณชายกัวโดนคนร้ายสลับตั้งแต่เป็นทารก  ทำให้ในวังตอนนี้วุ่นวายเป็นที่สุดเจ้าค่ะ”

โอ้ว…  เรื่องราวใหญ่โตจริง ๆ  

“ท่านพี่ มิใช่สิ แล้วนี่ข้าเองก็จะต้องเรียกขานพี่ชายว่าอย่างไร  คุณชายกัวอย่างนั้นรึ”

“ฮูหยิน ท่านอย่าพูดเป็นเล่นสิเจ้าคะ  ตอนนี้หลายคนก็เสนอให้ตำแหน่งอดีตฮ่องเต้ได้  ทว่าอย่างก็ตามผู้ปกครองแผ่นดินต้องเป็นคนเชื้อสายแห่งมังกรเท่านั้น  และที่สำคัญ เอ่อ..คุณชายกัวยังได้ทำพันธสัญญากับสัตว์วิเศษแห่งบรรพกาลหงส์อัคคี ฮ่องเต้ไม่มีทางเลือกเส้นอื่น ต้องสละราชบังลังก์เท่านั้นเจ้าค่ะ”  ก็คงต้องเป็นเช่นนั้น  หวังพี่ชายจะตัดสินใจได้ไม่ทำให้มันวุ่นวายไปกว่านี้

“ท่านแม่ทัพ สามีของข้าก็กดดันให้พี่ชายสละราชบังลังก์ด้วยใช่หรือไม่”  

ตอนนี้คงไม่ต้องเรียกฮ่องเต้แล้ว  อย่างไรตามธรรมเนียมของดินแดนพี่ชายไม่มีทางเลือกอื่น

“ข้าเป็นห่วงท่านแม่”  เจินไป๋เจียเป็นห่วงพระมารดาจากใจจริง

“ฮูหยิน  ตอนนี้ไทเฮาโดนกักบริเวณเจ้าค่ะ"  

แม่นมมู่เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ  

เมืองภายในวังยังไม่สงบ ผู้คนก็ต่างสงวนท่าที  นางเพียงสะท้อนในใจตัวเองเบา ๆ

ปราการที่คิดว่าเข้มแข็งที่สุดของนางก็จะไม่มีแล้ว

เช่นนั้นฐานะฮูหยินเอกจวนแม่ทัพปราบอุดร  

นางคงจะสละไม่ได้แล้วสินะ นางคงต้องปรับแผนอีกแล้ว