ตอนที่ 7 ประลอง

ตอนที่ 7 ประลอง

เรื่องหย่าไม่ใช่เจินไป๋เจียไม่ใส่ใจ  

ทว่าสิ่งที่จำเป็นตอนนี้คือนางต้องฝึกปรือวิชา  

การเป็นผู้มีฝีมือวาจาถึงจะมีสิทธิ์ต่อรอง หากใช้ตระกูลอันหรือราชอำนาจจากไทเฮายิ่งทำให้คนอื่นดูแคลน    และด้วยสถานการณ์เช่นนี้ยิ่งไม่อาจจะทำอะไรได้ดั่งใจ

“พรุ่งนี้แล้ว  มันจะต้องสำเร็จข้าจะต้องทำให้ได้”  

เจินไป๋เจียบอกให้กำลังใจตนเองนางแล้วรีบพักผ่อน  ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ต้องเจอกับอะไรบ้างนางต้องเก็บแรงไว้ให้มาก

ตะวันยังไม่ทอแสงนภายังคงมืด  ทว่าชิงอีก็เข้ามาปลุกหญิงสาวแล้ว

“คุณหนูได้เวลาได้ ท่านต้องรีบไปลงทะเบียนและจับสลากอันดับนะเจ้าคะ"

เจินไป๋เจียยังพลิกตัวไปมางัวเงีย  เมื่อคืนเพราะตื่นเต้นมากเกินไปทำให้นางนอนไม่หลับ  ทั้งที่ตั้งใจว่าจะสดชื่นกว่านี้ก็กลายเป็นเช่นนี้ไปได้ สุดท้ายจึงได้หยิบอุปกรณ์ออกมาเพื่อกระตุ้นร่างกาย

“คุณหนูนี่คือชาชนิดใดกันเจ้าคะ"  

ชิงอีถามเจินไป๋เจียด้วยความสงสัย

“สิ่งนี้เรียกว่ากาแฟ  ขั้นตอนเหล่านี้คือวิธีการดริป รอว่าง ๆ ข้าจะสอนพวกเจ้าเอง”  

เจินไป๋เจียยืดอกตอบด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ  ด้วยพลังปราณธาตุดินขอแค่นางระลึกถึงก็สามารถปลูกทุกสิ่งอย่างได้โดยไม่จำเป็นต้องมีเมล็ดตอนนี้พลังของเธอยังอยู่เพียงระดับต้นทำให้ปลูกได้เพียงพืชที่ชาวบ้านเพาะได้เท่านั้น  

ชิงอี ชิงอิง มองคุณหนูของนางด้วยสายตาชื่นชม ยกย่องและเทิดทูนนับวันคุณหนูของนางยิ่งเก่งกาจ

ในขณะที่เจินไป๋เจียลงทะเบียนขอประลองกับชั้นปี  4  เด็กสาวคนเดิมก็จ้องมองอย่างดูแคลนนางรู้สึกไม่ถูกชะตากับเจินไป๋เจียตั้งแต่วันแรกที่นางมาสมัครเป็นเด็กฝึก  ความมคิดต้องการอยากจะสั่งสอนก็ผุดขึ้นทันที

เด็กปี 1  ที่ลงทะเบียนส่วนมากจะขอประลองกับพี่ปี 2

และปี 2 ก็ขอประลองกับปี  3

ก็ตามลำดับ ปี 3 ก็ขอประลองกับปี  4  

มีเพียงเจินไป๋เจียเท่านั้นที่คล้ายทำอะไรไม่เจียมตัวเอง คู่อื่น ๆ เหล่าลูกศิษย์อาจารย์ก็พากันไปดูและให้กำลังใจกันตามชั้นปี  ทว่ามีเพียงคู่ของเจินไป๋เจียเท่านั้นที่ทุกคนมามุงดูความล้มเหลวของนาง

“ไป๋เจียเจีย  เด็กใหม่ที่เข้ามาไม่ถึงเดือนนะเหรอที่จะประลองคู่กับศิษย์เอกอันดับหนึ่งอย่างพี่เหมยฮว่า"

หนึ่งในลูกศิษย์เอ่ยถามขึ้น

“แล้วแบบนี้จะมีอะไรให้ลุ้น  แค่เห็นรายชื่อก็รู้แพ้ชนะแล้ว”  

หนึ่งในนั้นก็แย้งขึ้นเช่นกัน

“เจ้าเคยเจอไป๋เจียเจียหรือไม่  เขาว่านางงดงามยิ่งนัก” 

“ไอ้บ้า  ความงามมาเกี่ยวอันใด”  

เหล่าลูกศิษย์ก็มองเพื่อนร่วมชั้นด้วยสายตาประหลาด

“สำหรับข้า คนงามย่อมดีที่สุด”  

เสียงกระซิบแม้จะแผ่วเบาแต่กระนั้น  เจินไป๋เจียและเหมยฮว่าก็ได้ยินชัดเจน เจินไป๋เจียยิ้มอย่างพอใจ  แค่ความงามนางก็ชนะแล้ว  

หากได้เห็นฝีมือของข้าพวกเจ้าต้องตกตะลึง  การแข่งขันต้มโอสถในครั้งนี้สำหรับระดับชั้นผู้ปรุงโอสถทั่วไป  เป็นการปรุงเลือกสมุนไพรและขั้นตอนการเคี่ยวในส่วนผสมที่พอเหมาะให้สมุนไพรต้านและเสริมกันอย่างลงตัว

เพื่อความยุติธรรมทั้งสมุนไพรและหม้อต้ม หอโอสถล้วนจัดเตรียมไว้ให้อาจารย์ที่ทำหน้าที่คัดเลือกวันนั้นก็มาเป็นคณะกรรมการบนเวทีวันนี้เช่นกัน  

แม้สำหรับเหล่าอาจารย์และปรมารย์ของหอโอสถหลายท่านจะไม่ได้เข้าร่วมชม  กระนั้นก็ยังมีเหล่าอาจารย์อีกหลายสิบท่าน  เข้าร่วมชมเพื่อคัดเลือกศิษย์เอกของตนเอง 

หนึ่งในนั้นคืออันลู่จื้อ  ลูกพี่ลูกน้องของเจินไป๋เจีย  แม้จะเจอกันไม่กี่ครั้งแต่เขาก็ยังจำได้ว่าผู้ประลองคนนั้นคือ  

องค์หญิงเจินไป๋เจีย นางมาก่อกวนอะไรในที่นี่

“ไปแจ้งท่านลุงอันหวง  ว่าองค์หญิงเจินไป๋เจียกำลังเข้าประลอง”  

เขาหันไปบอกคนสนิทที่อยู่ข้างกาย

ที่ใดมีองค์หญิงเจินไป๋เจีย ที่นั่นมีความวุ่นวาย  วาจานี้ไม่ได้แต่งตั้งขึ้นโดยไม่มีมูล ทั้งที่ตบแต่งออกไปเป็นฮูหยินแล้วนางยังซุกซนไม่เลิก

แววตาของอันลู่จื้อไม่ได้ปกปิดสายตาดูแคลนเบื่อหน่ายญาติตัวเองแม้แต่น้อย 

“โจทย์แรก คือ  การปรุงโอสถสำหรับผู้ที่อาการเหนื่อยหอบไร้เรี่ยวแรงและนอนหลับไม่ค่อยสนิท”  

เจินไป๋เจียเดินไปคัดเลือกสมุนไพรด้วยท่าทีสบาย ๆ  สมุนไพรที่นางเลือกไม่ใช่ตัวล้ำค่าแต่อย่างไร

“ข้าว่า  คนงามของเจ้าแพ้ราบคาบแน่แล้ว ดูสิสมุนไพรที่นางเลือกล้วนไม่ได้เรื่อง”

ทว่าเหล่าอาจารย์ที่อยู่บนแท่นสูงกลับรู้สึกตื่นเต้นคาดหวังอะไรบางอย่าง  สมุนไพรที่เจินไป๋เจียเลือกนั้นเป็นสูตรลับของหอโอสถแต่มีเพียงคนที่มีพลังลมปราณธาตุน้ำเท่านั้นที่จะสามารถปรุงยาตัวนั้นออกมาได้

เหมยฮว่ายกปากยิ้ม  

การแข่งขันครั้งนี้นางคงไม่ต้องเปลืองแรงเท่าใด

ก่อนที่จะวางหินอัคคีเข้าไป เจินไป๋เจียใช้มือโอบหม้อขึ้นมาเปลี่ยนน้ำในหม้อให้เป็นน้ำจากพลังลมปราณแทน   เมื่อน้ำในหม้อต้มกำลังเริ่มอุ่น  นางก็เด็ดสมุนไพรทิ้งลงไปคล้ายเด็กกำลังเล่นต้มน้ำ

ต่างจากเหมยฮว่าที่ควบคุมจำนวนหินอัคคี  ในขณะที่น้ำเริ่มเดือดและจนน้ำเริ่มอุ่นพอเหมาะตัวสมุนไพรที่ผสมลงไปล้วนคำนวณมาอย่างดี

เสียงหัวเราะขบขันของเหล่าลูกศิษย์เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งโอสถเริ่มส่งกลิ่นหอมอบอวล

“ทำไมข้ารู้สึกว่า  กลิ่นหอมสมุนไพรที่ชวนให้สดชื่นผ่อนคลายจนรู้สึกจนอยากจะนอนลง กลิ่นนั้นออกมาจากหม้อต้มโอสถของคนงามใช่หรือไม่”  

หลายคนเริ่มไม่มั่นใจหรือพวกเขาแค่สับสน  เมื่อกรรมการบอกว่าหมดเวลา เหล่าอาจารย์ที่อยู่บนแท่นนั่งก็ต่างพากันกรูลงมา 

“เจ้าเป็นผู้มีลมปราณธาตุน้ำรึ”  

พวกเขาต่างแย่งกันพูดคุยกับเจินไป๋เจีย  และมองดูโอสถในตำนานหากได้ดื่มคงให้พลังสดชื่นไม่เบา  อาจารย์เลี่ยงกำลังจะหยิบดื่มทว่าก็โดยอาจารย์จางสกัดเอา

“ท่านอย่าริคิดจะดื่มเพียงผู้เดียว”  

สิ่งที่เกิดขึ้นล้วนทำให้เหล่าลูกศิษย์ที่อยู่ข้างล่างเวที  งงงวย..  

เหมยฮว่ารู้สึกเสียหน้า ตอนนี้ไม่มีใครสนใจหม้อโอสถนางสักคน

อันลู่จื้อ เดินเข้ามากระซิบข้าง ๆ เจินไป๋เจีย

“องค์หญิงท่านต้องการจะทำอะไร”   เจินไป๋เจียไม่รู้จักอีกฝ่ายจึงรู้สึกตกตะลึง เพราะชิงอีกับชิงอิงไม่อยู่ข้างกายนางจึงไม่มั่นใจว่าจะกล่าววาจาอันใด ทันใดนั้นอาจารย์อันหวง ซึ่งถือว่าเป็นผู้อาวุโสที่สุดของเหล่าอาจารย์ก็ปรากฏตัวขึ้น

“เจ้าตามข้ามา”  

เหล่าอาจารย์และลูกศิษย์ต่างมองตามหลังของทั้งสามคน  สุดท้ายศิษย์ที่เก่งที่สุดอันหวงก็ได้ครอบครองไป ภายหลังจากทุกคนจากไปชื่อเสียงของไป๋เจียเจียก็โด่งดังทันที

เจินไป๋เจียเดินตามหลังอาจารย์อันมาที่ห้องแห่งหนึ่ง เมื่อประตูห้องปิดลง  อันหวงจึงเอ่ยพูดขึ้น

“ข้าคือลุงของเจ้า  องค์หญิงเจินไป๋เจีย เจ้าจำไม่ได้รึ”  

“หลานคารวะท่านลุงเจ้าค่ะ”  

แล้วนางก็ชำเลืองไปมองบุรุษตั้งคำถาม

“ข้าอันลู่จื้อ  เป็นลูกพี่ลูกน้องของท่าน”  

ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงนิ่ง

“เจ้าทำเช่นนี้เพื่ออะไร  ในเมื่อตัวเองมีพลังลมปราณเจ้าแค่บอกต่อเหล่าผู้อาวุโสตระกูลอันอย่างไรตระกูลก็ต้องสนับสนุนเจ้า”  

น้ำเสียงของอันหวงแฝงตำหนิทำไมต้องทำยุ่งยาก  คนมีพลังวิเศษอย่างไรก็ย่อมแตกต่างไม่เดินเส้นทางธรรมดา

“ข้าไม่ใช่คนของตระกูลอันแล้ว  ตอนนี้ข้าเป็นฮูหยินหวน  ข้ามาที่นี่ในฐานะไป๋เจียเจีย ขอท่านช่วยส่งเสริมข้าด้วย” 

เหตุผลของเจินไป๋เจีย  พลันทำทำให้อันหวงสายตาอ่อนโยนขึ้น ทุกคนย่อมมีเรื่องลำบากใจและแนวทางของตนเอง 

“ตอนนี้ชื่อเสียงของไป๋เจียเจียของเจ้าโด่งดังสมอย่างที่เจ้าต้องการแล้ว  ข้าเองก็เป็นเพียงอาจารย์โอสถแม้จะระดับขั้นสูง ก็ไม่สามารถอบรมสั่งสอนเจ้าได้  เจ้าตามข้ามา ข้าจะพาเจ้าไปพบท่านปรมาจารย์โอสถ”  

เจินไป๋เจียยิ้มอย่างยินดี  ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่นางวางไว้ นางเร่งฝีเท้าเดินตามผู้อาวุโสอันหวงไป

อันลู่จื้อ มองตามหลังของคนทั้งสอง แววตาสับสนอดสู่เขาอยู่ที่นี่มา 10  กว่าปีแล้ว ท่านอาวุโสปรมาจารย์โอสถ แม้จะเป็นปู่ทวดแท้ ๆ ของเขา  ทว่าเขากลับไม่เคยได้รับอนุญาตให้เขาได้เข้าพบสักครั้ง 

สวรรค์ช่างลำเอียงพลังลมปราณให้เพียงบางคนเท่านั้น