ตอนที่ 8 ตายแล้ว 1

“นางเป็นถึงผู้ถือครองธาตุน้ำรึ”

ฮ่องเต้พระองค์ใหม่เอ่ยถามขึ้นอย่างประหลาดใจ  

หากหวงซีซวนรู้ว่าฮูหยินของตนเองเป็นผู้มีลมปราณต้องก่อกวนนางแน่นอน

“ในเมื่อนางอยากอยู่ข้างนอก  ก็ต้องส่งเสริมถือว่าของขวัญจากข้าต้อนรับน้องสาว  เจ้าจงไปจัดการสร้างฐานะใหม่ให้นางเป็นไป๋เจียเจียอย่างสมบูรณ์”  

ในเมื่อหวงซีซวนไม่อยากหย่าก็ไม่ต้องหย่า  

หวงซีซวนผู้นี้  นิสัยจองหองอวดเก่งเป็นพวกไร้มโนธรรม 

ทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์แบบนี้ควรได้รับการสั่งสอนเสียบ้าง 

หลังได้รับคำสั่งผู้นำสูงสุดของดินแดน  เจินไป๋เจียในระบบทะเบียนก็ตายแบบเงียบ ๆ  ไม่มีใครสนใจ 

ในขณะเดียวกัน  จิงจวินก็กำลังนั่งจิบชาอยู่กับหวงซีซวน

“ท่านนัดข้ามาเพื่อคุยเรื่องในครอบครัวของข้าอย่างนั้นรึ”    

หวงซีซวนพูดด้วยน้ำเสียงยียวน

“ถือว่าข้าขอร้องท่าน  ปล่อยนางไปเถอะ”  

แม้จะดูเสียศักดิ์ศรีอดีตฮ่องเต้ผู้ที่เคยเปี่ยมบารมีและมีอำนาจ  เพื่อน้องสาวถึงกลับเอ่ยปากขอร้อง

“ฮ่า  ฮ่า  ความสัมพันธ์ของข้ากับท่าน ตั้งแต่ต้นก็เป็นเพียงขุนนางกับกษัตริย์  เป็นท่านที่ยัดเยียดนางมาให้ข้าไม่ถามไถ่ข้าสักคำ  ข้าเองก็ยังตบแต่งอย่างยินดี  ทว่าตอนนี้กลับอยากให้ข้าหย่าก็จะมาสั่งให้ข้าหย่า  สวรรค์ช่างเมตตาข้านักในที่สุดข้าก็ได้เอาคืนพวกท่าน”  

คำพูดของหวงซีซวนไม่มีไมตรีน้ำเสียงเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

“ข้าทำไม่ถูกต้องจริง ๆ" จิงจวินเอ่ยยอมรับ

“แต่ข้าก็ต้องขอบคุณท่านนะ  เพราะนางงดงามยิ่งนัก โดยเฉพาะตอนที่โดนข้ากดอยู่ใต้ร่างยิ่งตระการตา  ฮ่า  ฮ่า"

ฉับพลันสีหน้าของจิงจวินก็เปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียม  รอบกายของหวงซีซวนเกิดเปลวเพลิงขึ้นทันที  ทว่าเปลวไฟนั้นก็ไม่ทำให้เขารู้สึกร้อนแต่อย่างไร 

“ท่านคงลืมไปแล้วว่าข้าแข็งแกร่งกว่าท่านมากนัก   อย่ามาขอร้อง หากแกร่งและเก่งกว่าก็มาจัดการข้าได้เลย”

หวงซีซวนก็หายไปทันที  ไม่ใส่ใจจิงจวินที่เดือดดาลจนกระอักเลือดสีหน้าของเขาไม่เหลือความละมุน  เป็นเขาที่โง่เองไม่คาดคิดว่าคนผู้นี้จะชั่วช้าได้ถึงเพียงนี้

          เจินไป๋เจียไม่รับรู้ว่าตอนนี้มีผู้คนมากมายกำลังยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของนาง  นางกำลังเดินตามอันหวงด้วยท่าทางสงบเสงียมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  

ตรงหน้าเป็นหอโอสถที่สูงใหญ่ปลายยอดเสียดฟ้ามองไม่เห็น  ผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาตจะไม่สามารถเดินเข้ามาข้างในได้

เมื่อมาถึงประตู  ท่านลุงวางมือลงบนแท่นหินและมีรังสีสีขาวผุดขึ้นประตูหอก็เปิดออก 

ห้องโถงขนาดใหญ่ตระการตา  คล้ายสนามบินขนาดใหญ่  

ทว่าสิ่งที่ประดับอยู่รอบ ๆ กลับเป็นแปลงสมุนไพรแบบออแกนิค  

ตรงกลางมีลักษณะคล้ายลิฟท์แก้ว  พอทุกคนก้าวเข้ามาเรียบร้อย ลิฟท์ก็พุ่งทะยานขึ้นไปอย่างรวดเร็ว  นางคาดว่าลิฟท์จะไปหยุดที่ชั้นสูงสุดทว่ากลับหยุดเพียงชั้นเกือบกึ่งกลางของหอ

“นี้เป็นห้องปรุงโอสถ  ท่านปรมาจารย์โอสถอยู่ที่นี่”  

ลุงอันหวงอธิบายให้นางฟังเล็กน้อย  แล้วก้าวเดินไปยังกลุ่มชายชรา สามสี่คน ที่กำลังจ้องมองหม้อโอสถอยู่  เมื่อไม่ถึงก็ไม่เอ่ยวาจา  เพียงยืนนิ่งโค้งตัวต่ำ

สักพักชายชราที่มีเกศาและหนวดเคราขาวใบหน้าอบอุ่นหันชำเลืองมองเอ่ยถามขึ้น    

“เหลนคนนี้รึ”  เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจเอ่ยถามพร้อมปรายสายตาสำรวจกดดันเจินไป๋เจียอย่างพินิจ  ทำให้หัวใจของนางสั่นระรัวเกิดอาการประหม่าเล็กน้อย

“ในเมื่อมาแล้ว  เจ้าลองใช้ลมปราณปรุงยาหม้อนี้ดู” 

ชายชราที่อยู่ด้วยกันหลายเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง