แชร์

ตอนที่สามสิบหก

last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-06-10 08:31:53

แน่นอนว่าคำอาฆาตของซูลี่หลินย่อมส่งไปไม่ถึงอวิ๋นซือ พวกนางนั่งรถม้าที่มีอาจิ้นเป็นสารถีมาครู่ใหญ่ ก่อนเด็กหนุ่มจะค่อยๆ จอดรถม้าเทียบหน้าร้านแห่งหนึ่งในถนนของเมืองหลวง

อวิ๋นซือก้าวลงจากรถม้าพลางสูดลมหายใจเฮือกหนึ่ง ในที่สุดนางก็ได้กลับมายังที่ของตัวเองแล้ว ร่างบอบบางกางแขนพลันยืดกาย ก่อนจะเผยรอยยิ้มสดใสกว้างเต็มใบหน้า

อาจิ้นมองรอยยิ้มของผู้เป็นนายที่ให้ชีวิตใหม่แก่ตนด้วยดวงตาแข็งค้าง สองปีที่ผ่านมาในคฤหาสน์สกุลหลัน เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายมีทีท่าร่าเริงเช่นนี้เลย เสี่ยวอิงกับเสี่ยวหยวนกระโดดลงจากรถม้าตามมาติดๆ มองเด็กหนุ่มที่ตกใจจนนิ่งอึ้งพลางยิ้มกว้าง นี่ต่างหากคือตัวจริงของคุณหนูพวกนาง ความสดใสและร่าเริงนี่ต่างหากคือหญิงสาวที่ชื่ออวิ๋นซือ

สองปีที่ผ่านมาในคฤหาสน์หลังนั้น สำหรับพวกนางนายบ่าวคือฝันร้ายอย่างที่สุด

“ท่านตา... ข้ากลับมาแล้ว” เสียงใสร้องเรียกคนในร้านยามก้าวเข้ามา ไม่นานนักร่างผอมของชายชราผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้น สายตาผู้เฒ่ามองใบหน้าสตรีที่ร้องเรียกตนด้วยดวงตาแดงก่ำ นังหนูของเขาผ่ายผอมลงไปมากโข

อวิ๋นซือมองผู้ที่เป็นทั้งญาติผู้ใหญ่และอาจารย์ตาไม่กะพริบ ความรู้สึกด้านลบที่เผชิญมาถึงสอ
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • ฮูหยินใหญ่   ตอนที่ 46

    เมื่อหลันชิงก้าวเข้าสู่ห้องด้านใน สายตาก็เห็นร่างสตรีสามสี่คนยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมา โดยเฉพาะผู้ที่กำลังดึงรั้งสาวใช้เข้ามาทำร้ายนั้นคืออนุภรรยาที่รักของเขาเอง“ทำอะไรกัน หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงทุ้มเอ่ยตวาดอย่างเฉียบขาด เป็นผลให้เงาร่างที่กำลังพัวพันกันชะงักไป สาวใช้ผู้นั้นพลันสะบัดตัวออกจากกรงเล็บอีกฝ่ายอย่างขวัญเสีย ซูลี่หลินไม่ทันระวังตัวจึงหงายตามแรงเหวี่ยงทันทีตุ้บ!“โอ๊ย!”ครั้นเห็นร่างบางของภรรยาถูกเหวี่ยงไปชนฝาผนัง หลันชิงให้ตกใจจนใจหายวาบ ร่างสูงรีบก้าวเข้าไปพยุงอีกฝ่ายทันที “หลินเอ๋อร์!”ซูลี่หลินได้ยินเสียงสามีก็ร้องไห้โฮ ดวงตาของนางแดงก่ำ ส่งเสียงสะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนา หลันชิงเห็นสภาพคนรักให้เกิดความสงสาร เขากอดร่างบอบบางไว้แนบอก พลางส่งสายตามองไปยังสาวใช้ผู้ลงมือเมื่อครู่อย่างเยือกเย็น ก่อนจะออกคำสั่งกับคนสนิทด้วยน้ำเสียงเฉยชา“นำนางไปขายทิ้งเสีย สาวใช้ที่กล้าลงมือกับผู้เป็นนาย สกุลหลันของข้าไม่ต้องการเลี้ยงไว้”ซูลี่หลินปรายตามองสาวใช้คนสนิทที่ยามนี้กำลังส่งเสียงอึกอักในลำคอ เพราะถูกอาอิ้นใช้ผ้าอุดปากแล้วลากออกไปอย่างสาแก่ใจ นางไร้ความเห็นอกเห็นใจอีกฝ่ายแม้แต่น้อยหลั

  • ฮูหยินใหญ่   ตอนที่ 45

    ขณะที่อวิ๋นซือกำลังมุ่งมั่นวางแผนสร้างชื่อให้ร้านไห่ถัง เพื่อก้าวสู่หนทางชีวิตที่ดีในวันข้างหน้าของตนเองซูลี่หลินนับวันกลับยิ่งถอยหลังเข้าสู่วังวนที่ไร้ทางออก เช้านี้นางตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยใบหน้าซีดขาว มือเล็กเกาะกุมท้องที่ทั้งปวดและเสียดอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาคู่สวยตวัดมองอีกฟากของเตียงที่ไร้ไออุ่นอย่างขุ่นมัว เมื่อคืนนางรอสามีมาค้างด้วยจนเกือบฟ้าสาง ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้กลับมา ความเจ็บปวดจากร่างกายแปรเปลี่ยนเป็นความกราดเกรี้ยวทันทีเดิมทีพี่ชิงมีสตรีข้างกายมากมาย นางเองก็รับรู้และทำใจได้ แต่นั่นเป็นเพราะแต่ก่อนนางยังไม่ได้เข้ามาอยู่ในฐานะที่จะห้ามปรามอีกฝ่าย จึงได้แต่เก็บกักความหึงหวงที่พึงมีไว้ในอก ทว่ายามนี้นางก็อยู่ที่นี่แล้ว แล้วเหตุใดชายคนรักจึงยังต้องไปหาหญิงอื่นอีกเล่า ยิ่งคิดมากเท่าไรใบหน้างดงามก็ยิ่งทวีความขุ่นมัวเท่านั้น ร่างบางข่มใจก่อนจะหันไปเอ่ยถามสาวใช้ข้างกาย“เมื่อคืนนายท่านไปค้างเรือนใด”สาวใช้คนสนิทที่ติดตามกันมาจากบ้านเดิมเหลือบมองผู้เป็นนายอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยบอกเสียงเบา “เมื่อคืนนายท่านค้างที่เรือนอนุเจียวเจ้าค่ะ”ร่างบอบบางของซูลี่หลินชะงักไปครู่หนึ่ง พ

  • ฮูหยินใหญ่   ตอนที่ 44

    สายลมเหมันต์ปีนี้หนาวเย็นจับใจนักร้านเครื่องประดับไห่ถังนั้นรายล้อมด้วยดงเหมยฮวาสีขาว ยามลมพัดโบก กลีบดอกก็หมุนคว้างปะปนกับหิมะตามแรงลม พาให้ทิวทัศน์รอบข้างดูเลือนรางจนยากจะคาดเดาด้านหลังของร้านแบ่งเป็นที่พัก เถ้าแก่หวังและอวิ๋นซือกำลังนั่งกินอาหารกันอยู่อย่างทุลักทุเล เบื้องหน้าพวกเขาคือสำรับที่เต็มไปด้วยกลีบสีขาวของเหมยฮวา“ข้าจะโค่นมันทิ้ง” ผู้สูงวัยนึกโมโห ประกาศก้องด้วยความหงุดหงิดอวิ๋นซือส่ายหน้าพลางสั่งให้เสี่ยวอิงไปปิดหน้าต่าง ก็เห็นอยู่ว่าลมแรงเสียขนาดนี้ ท่านตาผู้เฒ่าของนางยังไม่ยอมปิดหน้าต่าง แล้วจะมาโทษใครได้เล่า“เจ้าคิดเรื่องแซ่ไว้แล้วหรือยังหลานตา จะได้ประกาศออกไปตอนเปิดร้านเลย” พอในห้องสงบไร้แรงลมกวนใจ ผู้เฒ่าก็หันมาถามหลานสาว อีกครึ่งเดือนพวกเขาจะเปิดทำการร้านไห่ถังอีกครั้ง ถึงตอนนั้นต้องพบปะผู้คนมากหน้าหลายตา เรื่องที่นางไม่มีแซ่จึงเป็นเรื่องสำคัญสุดหลังจากมารดาของอวิ๋นซือกลับไปครานั้น ใต้เท้าอวิ๋นทราบเรื่องที่บุตรสาวแข็งข้อก็ให้ขัดเคือง จึงออกมาประกาศร้องแก่ผู้คนทันทีว่า บัดนี้หญิงม่ายที่หย่าขาดกับสกุลหลันหาใช่คนตระกูลอวิ๋นของเขาอีกต่อไปไม่“ทำไมต้องทำอะไรวุ่นวา

  • ฮูหยินใหญ่   ตอนที่ 43

    ความจริงอวิ๋นซือคิดว่าตนนั้นเลือกเอ่ยถามคำที่รู้ดีอยู่แก่ใจ นางหาได้โง่งม เพียงแต่เลือกจะไม่รับรู้ ปิดหูปิดตาไม่มองเพื่อหลบลี้ความจริงที่บั่นทอนความรู้สึกสายตาที่มารดาใช้มองมายามเผลอมักมีแววเย็นชาเผยให้เห็นเสมอ เดิมทีนางเคยเฝ้าบอกตัวเองให้มองข้ามไปเสีย ทว่าเมื่อลอบสังเกตเห็นความรู้สึกของอีกฝ่ายที่มีให้น้องชายร่วมบิดา อวิ๋นซือก็พลันเข้าใจตัวนางที่เกิดมาเป็นหญิงนั้น แท้จริงแล้วก็มิได้มีค่าในสายตามารดาเช่นเดียวกับบิดา!ทว่าหญิงสาวก็เลือกที่จะมองข้ามสิ่งเหล่านั้น หันมาใช้ความคิดหาหนทางช่วยเหลือมารดาแทน เรื่องแต่งเข้าสกุลหลันแม้จะมารู้ทีหลังว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้รักตน แต่ส่วนหนึ่งที่ยอมรับก็เพื่อผู้ให้กำเนิดเพราะหากไม่มีมารดาก็ย่อมไม่มีนางในวันนี้!แต่เมื่อได้รับจดหมายบอกเล่าเรื่องราวจากมารดาในครั้งก่อน ที่บิดามีความคิดจะเปลี่ยนตัวฮูหยินใหญ่ ทำให้นางบังเกิดความสงสัยขึ้นหลังกลับจากจวนเสนาบดีเหตุใดมารดาที่ดูเหมือนไม่กล้าทำและคิดสิ่งใดไม่เป็นของตนเอง จึงมีคนให้ใช้สอยได้กัน ถึงขนาดหลบหูตาฮูหยินสามมามอบจดหมายให้นางโดยไม่มีใครรู้พอมองย้อนไปถึงการกระทำของมารดาแล้วให้ข่มใจอย่างฝาดเฝื่อน ไม่ใช่ไ

  • ฮูหยินใหญ่   ตอนที่42

    อวิ๋นซือฟังหมอเฒ่าเล่าเรื่องในสกุลหลันแล้วอมยิ้มบาง นางนั่งฟังอย่างสงบด้วยสีหน้าพึงพอใจ เมื่อถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดจบลง ร่างชราที่รั้งอยู่ต่อเพียงครู่ก็ขยับลุก พลางเอ่ยปากร่ำลาเพื่อกลับโรงหมอของตน หญิงสาวไม่ลืมกล่าวคำขอบคุณที่อีกฝ่ายให้การช่วยเหลือ นางหันมาสั่งการให้อาจิ้นขับรถม้าไปส่งผู้เฒ่า พลางกำชับบอกให้เขาดูแลชายชราให้ดี“คุณหนูเจ้าคะ เรื่องที่ท่านหมอลู่บอกนายท่านหลันสำคัญตรงไหนหรือ ทำไมท่านต้องบอกให้เล่าถึงเรื่องอนุซูนั่นด้วยเล่าเจ้าคะ”ร่างบางมองใบหน้ากลมๆ ของสาวใช้พลางหยีตาลงเป็นแนวโค้ง นางเอนกายลงแนบเก้าอี้ที่ตนนั่ง ก่อนจะเปิดปากถามด้วยน้ำเสียงกระจ่างใส “เจ้ารู้ไหมเสี่ยวอิงว่าทำไมข้าถึงไม่รับเงินทองที่นายท่านหลันเสนอให้”เสี่ยวอิงฟังแล้วให้ยิ่งงงงวย นางยืนคิดจนคิ้วแทบชิดติดกันเป็นปม อีกทั้งยังพาเอาเสี่ยวหยวนที่เข้ามาทีหลังมีอาการเดียวกันไปด้วย จนผู้เป็นนายถึงกับส่ายหน้าขบขันอย่างพูดไม่ถูก“เพราะหลันชิงเคยช่วยชีวิตข้า ตอนที่ลงมือช่วยเขาถึงมือข้างนี้จะไม่เหลือ ข้าก็ไม่ได้คิดแค้นหรือโกรธเคืองอะไร ด้วยถือเสียว่าชดใช้หนี้บุญคุณกันไป ดังนั้นสำหรับข้าและนายท่านหลันเวลานี้จึงไม่มีสิ

  • ฮูหยินใหญ่   ตอนที่ 41

    สกุลหลันเป็นวาณิชหลวงแห่งราชสำนัก แน่นอนว่าย่อมผูกขาดด้านการค้า โดยเฉพาะการค้าขายเกลือที่หลันชิงเป็นผู้บุกเบิกเส้นทางและแน่นอนว่าแม้ไม่ใช่ตระกูลขุนนางรับราชการ แต่อำนาจทางการค้าในมือของหลันชิงก็มีไม่น้อยกว่าเลย เขาจึงกว้างขวางในเรื่องการงานกับผู้คนหลากหลายสำหรับบุรุษแล้วจะมีอะไรผูกมิตรได้ดีกว่าสาวงาม แน่นอนว่าย่อมเหมือนดั่งคำเปรียบเปรยที่ว่า ‘ยอมตายใต้ต้นโบตั๋น ถึงเป็นผีก็สำราญ’ อย่างไรเล่าเมื่อเป็นเช่นนั้น สาวงามหลายต่อหลายคนจึงถูกส่งมาเป็นของกำนัลไม่น้อย สำหรับหลันชิงแล้ว นั่นคือความสัมพันธ์ที่ต้องรับเอาไว้ อีกทั้งเขาเองก็หาได้รังเกียจสตรีงดงามอีกด้วยสำหรับหลันชิง สตรีมีเพียงสองแบบ นั่นก็คือรักกับใช้ประโยชน์เท่านั้น เช่นอวิ๋นซือกับซูลี่หลินผู้หญิงคนหนึ่งมีไว้เพื่อจัดการเรื่องราวภายในบ้าน ส่วนอีกคนก็มีไว้เพื่อรักใคร่เอ็นดูทว่าวันนี้ทุกอย่างกลับแตกต่างออกไปจากที่เคยตั้งแต่อวิ๋นซือออกจากสกุลหลันไป แม้จะเป็นเวลาเพียงสองสามวัน แต่ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นนั้นราวกับสะสมมานานเป็นแรมปีเช้าวันนี้ก็เช่นกัน หลันชิงมองสภาพตรงหน้าแล้วให้ทอดถอนใจ เพราะเห็นว่าหลินเอ๋อร์นั้นกำลังตั้งครรภ์ เวลา

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status