ประเมินสินค้า

(แม่จะปล่อยให้โบนัสใช้ชีวิตคนเดียวได้ไง)

(ประกาศครั้งสุดท้ายจากสายการบิน Whalefly Airline ผู้โดยสารเที่ยวบินWF245 ที่จะเดินทางไปออสโล...)

“แม่คะ สายการบินเรียกขึ้นเครื่องแล้ว แม่ไปอยู่กับป้าที่นอร์เวย์เถอะนะ หนูจัดการธุระเสร็จจะรีบตามไป”

(เมื่อไหร่ลูก)

“ไม่นานค่ะ เชื่อใจหนูอีกครั้งนะแม่”

แม่เงียบไปสักพักจนเสียงประกาศดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง และใช่ค่ะครั้งนี้มีชื่อแม่และชื่อฉันเป็นผู้โดยสารสองคนสุดท้ายที่ยังไม่ขึ้นเครื่อง

(เขาเรียกแล้ว ถ้ายังไงโบนัสรีบบินตามมานะลูก)

“ค่ะ หนูจะตามไปให้เร็วที่สุด เดินทางปลอดภัยนะคะ” ไม่ทันที่แม่ฉันจะตอบ คุณแทนทิวก็กดวางสายและโยนมือถือฉันทิ้งไปเบาะด้านหลัง

ฉันมองหน้าเขาตาเขม็งแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะตอนนี้มีแต่ตัว แม้แต่เสื้อผ้าหรือเงินก็ไม่มีสักบาท แต่ระหว่างนั้นเขาก็ค่อย ๆ ลดปืนลงช้า ๆ ใช้ปลายกระบอกปืนเย็นเฉียบไล้ตามกรอบหน้าของฉัน

“เธอกล้ามาก... ที่หลอกคนอย่างฉัน”

“ขอโทษค่ะ ฉันผิดไปแล้ว”

“ฉันไม่รับคำขอโทษ... จะรับแค่สิ่งที่เธอตกลงไว้เท่านั้น”

ฉันเม้มปากแน่น สิ่งที่ตกลงกันเป็นเรื่องศักดิ์ศรีฉันเอง ฉันต้องยอมเป็นของเขา... ไม่ใช่แค่เป็นผู้หญิงในบัญชา แม้แต่หมา แมว ขี้ข้าฉันก็ต้องเป็น เพราะข้อแลกเปลี่ยนในตอนนั้นมันเป็นเรื่องใหญ่มาก และฉันเองก็หมดหนทางจริง ๆ ถึงต้องพึ่งอำนาจและอิทธิพลของเขา

“ฉันขอเวลาได้ไหมคะ ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว แค่ขอเวลาทำใจ”

“ไม่”

“แต่...”

“หุบปาก และต่อจากนี้ก้มหน้าทำสิ่งที่เธอรับปากไว้ซะ” ฉันเม้มปากแน่น และก้มหน้าลงตามที่เขาบอก

รถตู้สีดำเคลื่อนออกจากสนามบินถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ มาไกลมาก ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้เลย จำต้องยอมรับในการกระทำของตัวเอง และก้มหน้าทำสิ่งที่ได้รับปากกับเขาไว้

จนไม่นานนัก... รถก็จอดที่ตึกตึกหนึ่ง ซึ่งมองขึ้นไปฉันก็จำได้เลย เพราะเคยพยายามมาขอพบคุณแทนทิวที่นี่หลายครั้ง

มันเป็นหอพักของ Z-LION ตัวตึกไม่ได้สูงมากมีราว ๆ สิบชั้น และข้างในก็หรูหรามาก แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียวหรอกนะ เท่าที่จำได้เขาอยู่กับแก๊งของเขา

“พาตัวลงไป”

เขาเอ่ยบอกบอดี้การ์ดแล้วลงจากรถ เป็นขณะเดียวกันที่ประตูทึบใต้ตึกปิดลงตัดขาดจากโลกภายนอก แต่ฉันไม่ได้ขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกับเขาหรอก โดนลากไปอีกลิฟต์ที่อยู่ด้านหลังตึก ซึ่งกว่าจะถึงต้องเดินผ่านที่จอดรถไกลมาก และมันก็เต็มไปด้วยรถหรูซุปเปอร์คาร์ รวมถึงบิ๊กไบค์

ลิฟต์ด้านหลังที่มาคล้ายจะเป็นลิฟต์เฉพาะของพนักงาน เพราะฉันเห็นแค่ปุ่มตัวเลขสามชั้น นั่นคือชั้นแปด ชั้นเก้า ชั้นสิบ และใช่... บอดี้การ์ดของเขากดที่ชั้นสิบที่เป็นชั้นบนสุด

“นี่เป็นลิฟต์ของพนักงานเหรอคะ”

“คุณไม่มีสิทธิถามอะไรทั้งนั้นครับ”

“แล้ว... เจ้านายของพวกพี่ ไม่คิดจะฆ่าฉันใช่ไหมคะ”

ไม่มีใครตอบฉันเลย ทุกคนมองตรงและนิ่งมาก จนฉันต้องอยู่ในความเงียบเช่นกัน ซึ่งลิฟต์ที่เคลื่อนขึ้นแต่ละชั้นมันชวนอึดอัดเป็นบ้า

จนในที่สุด แผงตัวเลขก็แสดงเลขแปด เลขเก้า เลขสิบ... และประตูสองข้างเปิดออกจากกัน’ติ๊ง~’ ฉันที่ถูกขนาบข้างก็ถูกลากเข้าไปในห้องใหญ่ห้องหนึ่ง

ไม่ใช่สิ... นี่มันไม่ใช่ห้องแต่เป็นบ้านทั้งชั้นเลย และตอนนี้คุณแทนทิวก็มาถึงแล้ว เขากำลังนั่งไขว่ห้างและยิ้มต้อนรับฉันอย่าง(ไม่)เป็นมิตร

ถัดออกไปเป็นหมอผู้หญิง และถัดออกไปอีกเป็นพนักงานผู้หญิงอีกสี่ห้าคนยืนก้มหน้าอยู่

“พวกมึงเสร็จธุระแล้วออกไป” บอดี้การ์ดของเขาปล่อยแขนฉันทันที

“ครับนาย” ตอนนี้ในห้องเหลือเขาเป็นผู้ชายคนเดียวแล้ว ซึ่งหลังจากนั้นเขาก็หันไปพยักหน้าสั่งพนักงานทันที

“จัดการเธอ”

“ค่ะคุณแทนทิว” พนักงานห้าคนเดินมาหาฉันแล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต แต่เดี๋ยวก่อนมันคืออะไร?! จะถอดเสื้อฉันเลยเหรอ

“จะทำอะไร? ไม่เอานะคะ” ฉันรวบคอเสื้อตัวเองและถอยหลังออกห่างจากพวกเธอ

“ถอดเสื้อผ้า ฉันต้องการเช็คทุกซอกทุกมุมบนตัวเธอ ก่อนให้เธอมา

อยู่ที่นี่”

“ละ แล้วทำไมต้องต่อหน้าคุณด้วย”

“ไม่อยากแก้ผ้าต่อหน้าฉันสินะ... ได้”

ร่างสูงลุกขึ้นยืนและก้าวเดินมาหาฉันด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะคว้าข้อมือฉันหมับ! และกระชากสุดแรงให้เดินตามไปที่ประตูระเบียง

ใช่เขาเปิดมันออก และกระตุกข้อมือฉันอีกครั้งให้ก้าวออกไป

“ว้าย! จะทำอะไร”

“ถ้าไม่ชอบถอดต่อหน้าฉัน... ก็ถอดต่อหน้าคนข้างล่างเลยเป็นไง”

“อย่านะคะคุณแทนทิว”

‘แคว้ก!’

“กรี๊ดดดดดดดดดด”

กระดุมกี่เม็ดที่อยู่บนเสื้อหลุดออกในรวดเดียว และตอนนี้ก็กระเด็นหายไปไหนก็ไม่รู้ ฉันรีบยกมืออีกข้างปิดหน้าอกที่เหลือแค่บรา ขณะที่ลมเย็น ๆ

ที่พัดผ่านทำให้เสื้อผ้าที่ขาดรุ่ยปลิวจนเผยให้เห็นเนินเนื้อด้านใน

“พอแล้ว ฉันยอมแล้ว กลับเข้าไปข้างในเถอะนะ”

เขาโน้มมาหาฉัน และกัดฟันกระซิบข้างใบหู

“หึ แค่นี้ก็จบเรื่อง”

เท่านั้นแหละ ร่างเล็กของฉันก็ถูกกระตุกข้อมือกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะปล่อยให้พนักงานสาว ๆ จัดการและกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ขาที่ยกไขว่ห้าง นิ้วชี้เรียวที่ถูเบา ๆ ที่ปลายคาง

ใช่... เขามีความสุข และสบายใจที่เห็นฉันสภาพแบบนี้

แล้วดูฉันสิ ฉันต้องมาแก้ผ้าต่อหน้าคนกี่คน และแต่ละคนก็ไม่รู้จักมักจี่ด้วยเลย ยังดีที่ไม่มีบอดี้การ์ดเขาอยู่ ถ้าอย่างนั้นฉันไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหน

เสื้อเชิ้ตถูกถอดออกไปตามด้วยกางเกง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็เผยออกมาให้เห็นทีละนิด... จนสุดท้ายหยุดที่รอยยิ้มกว้าง เมื่อตะขอบราของฉันถูกปลด และอกอวบคลายพันธนาการ

“หึ...”

เสียงหัวเราะในลำคอทำฉันเย็นหลังวูบ ตอนนี้ไม่กล้าสบตาใครเลย

ฉันยืนก้มหน้ากำมือแน่นขณะที่โดนถอดเสื้อผ้าจนหมด และแพนตี้ตัวน้อยก็ไม่ได้ถูกถอดปกติ ผู้หญิงพวกนั้นนำกรรไกรมาตัดฉับจนขาด และดึงออกไปอย่าง

ไม่ปรานี

และเมื่อคุณแทนทิวยิ้มกว้างอย่างพอใจ หมอผู้หญิงก็ลุกขึ้น และถือกระดาษแผ่นหนึ่งพร้อมกับปากกาเดินมาหาฉัน

เธอมองสำรวจเรือนร่างและติ๊กถูกทีละข้อ ใช้ปลายปากกากดให้ฉันเงยขึ้น หันซ้าย หันขวา และที่สำคัญ... ใช้กดหน้าขาด้านในสั่งให้ฉันกางขาออกด้วย

“ไม่เคยผ่านมือผู้ชายมาใช่ไหมคะ?”

หมอถามฉัน

“ยะ ยังไม่เคยค่ะ”

“ไม่น่า... หุบขาแน่นเชียว” จากนั้นเธอก็ตรวจต่อ

“แล้วนิ้วของตัวเองเคยผ่านมารึเปล่า” หน้าฉันร้อนผ่าว และเผลอหันไปมองคุณแทนทิวทันทีจนเราสบตากัน

“คะ คือ... คือว่า...”

“ไม่ต้องอายค่ะ ผู้หญิงเหมือนกัน หมอยังเคยเลย” แต่ในห้องนี้มีผู้ชาย

นั่งอยู่นะ!

“คุณแทนทิวนั่งอยู่ค่ะ”

“กับคุณแทนทิวยิ่งไม่ควรอาย บอกเรามาตามตรงเถอะค่ะ”

“ก็... มีบ้างค่ะ”

“บ่อยไหม?” อะไรกันเนี่ย!

“ไม่บ่อยค่ะ แค่เวลาที่นอนไม่หลับ” หมออมยิ้ม ก่อนที่จะหันไปบอกผู้ชายคนเดียวในห้อง

“คุณแทนทิวคะ เธอชอบมีเซ็กส์ก่อนนอนค่ะ”

ฉันเบิกตากว้างมองหมออึ้ง ๆ ไปบอกเขาทำไม! ฉันอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วนะ

แต่โชคดีที่หลังจากนั้นหมอไม่ถามคำถามสุ่มเสี่ยง เธอตรวจร่างกายฉันต่อเงียบ ๆ และจับฉันหมุนไปมา

แต่ฉันเริ่มหนาวแล้วล่ะ และไม่รู้ว่าเขาจะตรวจละเอียดยิบแบบนี้ไปทำไม เพราะไม่ใช่แค่ร่างกายเนื้อหนังที่ต้องตรวจ ฉันโดนตรวจเลือดหาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ โรคทางพันธุกรรม และที่สำคัญโดนพาไปขัดตัวตัดแต่งน้องส่วนนั้นให้บาง และเป็นทรงด้วย

ทุกสิ่งที่กำลังเผชิญตอนนี้ ทำให้ฉันอยากย้อนเวลากลับไปมาก วันนั้นฉันไม่น่าเดินมาหาเขา และขอความช่วยเหลือจากเขาเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉันคิดผิดมหันต์และอยากจะตบหน้าตัวเองสักร้อยครั้งให้หลาบจำ