บทที่ 4 ทางเดินสีดำ

ตุบ!

เธอโยนเงินไว้ตรงหน้าเขา ชัยวุฒิมองแล้วขบกรามแน่น เงินจากการไปนอนกับผู้ชายรวย เมื่อคืนนาราภัทรได้ขนาดนี้เชียวหรือ

“สองแสนห้า นี่คือเงินที่ฉันใช้หนี้คุณ!”

“แต่หนี้ระหว่างเรายังไม่หมด รู้ใช่ไหม”

คนเป็นหนี้เม้มริมฝีปาก “ฉันรู้!”

“ยังไงเธอก็ต้องทำงานใช้หนี้ฉันต่อไปนารา เงินสองล้านเธอเพิ่งหาใช้ได้ห้าแสนเท่านั้นเอง” เขาก้าวเข้ามาใกล้ เชยคางมนขึ้นมา “ถ้าเธอยอมเป็นเมียฉัน ฉันจะล้างหนี้ให้ทั้งหมด ดีไหม...”

เธอปัดมือเขาออก แล้วหรี่ตามอง

“ฉันยอมกระโดดน้ำตายดีกว่าเป็นเมียคุณ!” พูดจบเธอหันกายเร่งฝีเท้าออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

ชัยวุฒิกัดฟันข่มใจ สักวันนาราต้องเป็นของเขา ยังไงก็ต้องเอามาให้ได้เลยคอยดู!

ร่างเพรียวระหงส์ยกขาขึ้นไขว่ห้าง เดรสสั้นส่งผลให้เกือบเห็นถึงเนื้อใน เธอยิ้มยั่วยวนกวาดตามองรอบ แล้วหยุดที่ชายหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้า ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นลูกเลี้ยง มือบางเอื้อมหาแล้วกุมมือเขาแผ่วเบา ภีมพลช้อนสายตามอง ชุดเว้าตัววีเผยให้เห็นทรวงงามซึ่งถูกปกปิดด้วยบราเซียสีดำ สีหน้าแววตาชายหนุ่มเรียบนิ่ง ไร้อารมณ์ใดๆ

“คุณไม่ควรทำแบบนี้” เขาบอกเสียงเบา หันไปสนใจกับเอกสารตรงหน้าต่อ

“ภีม... คุณอย่าทำเย็นชากับขวัญได้ไหมคะ” ขวัญจิราออดอ้อน

ภีมพลเงยหน้าจากกองเอกสารแล้วทอดสายตามอง ขวัญจิราแฟนเก่าของเขาซึ่งผันตัวมาเป็นแม่เลี้ยง เธอสวย เพราะเป็นลูกครึ่งนิวซีแลนด์ ผิวขาว ดวงตากลมโต นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ผมยาวตรงสีดำสนิท รูปร่างเพรียว ทรวดทรงน่ามอง ริมฝีปากอวบอิ่ม จมูกโด่ง เธอเคยทำงานเป็นนางแบบชื่อดังมาก่อน

เขาเคยรักเธอมาก และอยากแต่งงานด้วย แต่เธอกลับเลือกบิดาของเขา ซึ่งปรนเปรอเงินทองให้ได้ไม่อั้น ในตอนนั้นเขายังไม่สามารถบำรุงบำเรอขวัญจิราได้ แต่เวลานี้ไม่ใช่ เขาสร้างทุกอย่างมาด้วยมือตัวเอง พ่อไม่ได้ช่วยเกื้อหนุน เพียงแต่ส่งเรียนหนังสือเท่านั้น เพราะพ่อตั้งใจให้ลูกสร้างเนื้อสร้างตัวเอาเอง และเขาก็ทำสำเร็จ

การที่เขามาขึ้นเรือลำนี้ เพราะอยากได้มัน แต่ไม่คิดว่าขวัญจิรานั้นจะติดตามมาด้วย

“ผมทำเย็นชาตรงไหน ผมมาทำงาน อีกอย่างเราสองคนสถานะเป็นแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงคุณอย่าลืม!” เสียงเข้มเริ่มดุ เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังคิดเกิน

คนฟังหน้างอ “ก็ขวัญอยากให้คุณดูแลขวัญ เหมือนตอนเคยรักกัน”

“มันไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะคุณเป็นเมียพ่อผม ลืมแล้วหรือไง!” เขาสวนกลับทันควัน จ้องมองขวัญจิราแววตาไม่พอใจ

คนถูกดุน้ำตาคลอ มันใช้ได้ผลเสมอ เวลาเธอร้องไห้ เขาไม่เคยขัดใจ ทว่าความคิดนั้นมันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เมื่อเขาเหลือบมองแล้วเมินเฉย

“ภีม..” หญิงสาวอ้อนวอนเสียงสั่น

“ลูกน้องพ่อผมก็อยู่ อย่าหาเรื่องให้ผมต้องมีปัญหากับพ่อดีกว่าขวัญ ไม่อย่างนั้นผมจะให้พ่อจัดการ!”

เขาตำหนิแล้วหันไปหาลูกน้อง “ธามไท”

เจ้าของชื่อเร่งฝีเท้ามา เดินมาหยุดตรงข้างเจ้านาย

“เก็บเอกสารไปไว้ที่ห้องด้วย”

“ได้ครับ” ธามไทรวบเอกสารแล้วเดินนำ

เขาลุกยืน ก้าวตามลูกน้อง ขวัญจิราไม่อาจทานทนต่อการถูกเมินเฉย

“เมื่อคืนคุณพาผู้หญิงเข้าห้องใช่ไหม!” ไม่อายอะไรทั้งนั้น อดีตมันผิดพลาดแต่ปัจจุบันมันต้องแก้ไขได้สิ เธอเชื่อว่าเขายังรักเธออยู่แน่นอน

ภีมพลหันกลับมามอง “มันเรื่องของผม!”

คนฟังนิ่งงัน กัดริมฝีปาก “กรี๊ด!!” มือบางกำแน่นเก็บกดความเจ็บไว้ภายใน เธอต้องได้เขาคืนมา

น้ำสีอำพันถูกกระดกกลืนหลายต่อหลายครั้ง ภีมพลวางมันลงพนักงานนำมาเสริฟ์ใหม่ ในหัวตอนนี้มึนงง แต่กระนั้นก็ไม่ยอมละออกจากที่นั่งตรงนี้ เขากำลังเดือดจนแทบบ้า กับผู้หญิงที่เคยเป็นอดีต ขวัญจิรากำลังก่อปัญหาให้ และเขาไม่ต้องการให้เกิดเรื่องวุ่นวาย ความเจ็บปวดมันแทรกซึมจนแทบเลือนหายไปแล้ว

ไม่อยากรื้อฟื้นให้เจ็บอีก เมื่อไหร่มันจะจบเสียที เขาไม่อยากได้ชื่อว่าแย่งเมียพ่อ!

พนักงานเมื่อเห็นหนุ่มหล่อนามภีมพลพากับซุบซิบอาสาพากันเสริฟ์เหล้าให้ไม่ว่างเว้น สายตาหลายคู่จับจ้อง หวังว่าคืนนี้จะมีโอกาสได้ร่วมเตียงสักครั้ง พนักงานบนเรือไม่ใช่แค่เสริฟ์ทุกคนล้วนมีอาชีพเสริมหากแขกต้องการ

“นั้นเหรอภีมพล!” ปาริฉัตรกระซิบกับเพื่อน

นาราภัทรทอดสายตามองร่างสูงใหญ่ แค่เสี้ยวหน้ายังทำเอาหัวใจกระตุกวูบ ทำไมเธอถึงอดทนได้ตลอดคืนไม่เข้าใจ

“นาราเดี๋ยวฉันจะไปเสริฟ์เหล้าให้เขานะ” ปาริฉัตรบอก นาราภัทรถอนหายใจ

“จ้ะ”

นาราภัทรมองเพื่อนวางแก้วเหล้าบนโต๊ะ แล้วส่งสายตาหวาน เธอหันกลับมาเม้มริมฝีปากแน่น ตั้งแต่เกิดไม่เคยสนใจเพศตรงข้าม ออกจะรังเกียจเสียด้วยซ้ำ พ่อทำให้เธอและแม่เจ็บปวดจนไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูด ที่เธอต้องฝืนทนทำงานอยู่บนเรือก็เพราะพ่อเช่นเดียวกัน

“หล่อมากเลย โอ้ย! ฉันอยากให้เขาพาไปด้วยจริงๆ!” ปาริฉัตรระรี้ระริก สีหน้าตื่นเต้น

“ก็ยั่วเขาให้สำเร็จซะสิ” นาราภัทรตอบด้วยความหมั่นไส้เพื่อน

ปาริฉัตรเบ้ปาก “แหม... จะไปทำแบบนั้นได้ยังไง ถ้าเป็นนาราก็ว่าไปอย่าง ฉันไม่ได้สวยขนาดนารานี่!”

“เราก็เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ขายตัว ให้นอนกับคนหล่อก็ไม่เอาหรอก ไม่มีประโยชน์”

คนเป็นเพื่อนถึงกับถอนหายใจ

“นารา ฉันถามจริงเถอะ คิดว่าเซ็กส์คืออะไร นอนด้วยกันไม่มีประโยชน์พูดมาได้ ตายแล้ว!”

นาราภัทรหัวเราะ “ก็สำหรับเรา เงินสำคัญที่สุด ไม่ใช่ผัวน่ะสิ!”

ปาริฉัตรหมดคำพูด เลยยืนนิ่งทอดสายตามองหนุ่มหล่อด้วยความเสียดาย ใครกันหนอจะเป็นผู้โชคดีในวันนี้

ภีมพลลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินออกจากบาร์ไป เพื่อนสาวสองคนมองหน้ากัน ไม่มีสาวคนไหนที่ถูกเขาหิ้วเลย แต่ไม่นานนักหญิงสาวลูกครึ่งหน้าตาสะสวย สวมกระโปรงสั้นแค่คืบ กับเกาะอกสีม่วงเข้ม คว้ากระเป๋ามาถือแล้วก้าวตาม

“สงสัยผู้หญิงคนนั้นจะถูกเลือก” ปาริฉัตรหันมาบอกเพื่อนร่วมงาน

นาราภัทรมองตามแววตาเรียบนิ่ง

“ไม่เห็นเขาจะเลือกใคร นอกจากมีผู้หญิงวิ่งตามก็แค่นั้น” เข้าใจได้ หล่อรวยแบบนี้ใครไม่อยากได้ หมอนั่นคงไม่ขาดผู้หญิงสักคืนหากต้องการ แถมได้ฟรีๆ ไม่ต้องเสียเงินเหมือนคราวเธอด้วย

เสียงรองเท้ากระทบผิวเรือ ธามไทยกมือกั้น เมื่อมีหญิงสาวกำลังก้าวเข้ามาหานาย

“ภีม!” เสียงหวานร้องเรียก เจ้าของชื่อหันมาแล้วสบตา

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เพราะใบหน้านี้มันคุ้นเคย ไม่แน่ใจว่าเคยเห็นเธอที่ไหน

“หวานเองจำได้ไหม”

ชายหนุ่มครุ่นคิดสักพัก ก่อนคลี่ยิ้มบางๆ แล้วหันไปทางลูกน้อง

“ไม่เป็นไรทามไธ”

ธามไทยอมปล่อยผู้หญิงคนนั้นเป็นอิสระ

“เป็นไงสบายดีไหม” เธอถามแล้วยิ้มยั่ว พยายามแอ่นกายเพื่อให้เห็นทรวดทรง

“สบายดี แล้วหวานล่ะ”

“หวานสบายดีค่ะ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ตั้งแต่ติดต่องานกันคราวนั้น”

“พอดีผมยุ่งน่ะครับ”

วรินดาเม้มริมฝีปาก “เข้าไปคุยกันในห้องพักคุณได้ไหม”

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก วรินดาคือนางแบบที่เคยทำงานให้บริษัท เธอนิสัยดีและไม่ค่อยเรียกร้อง เราจบกันหลังจากเสร็จงาน มาเจอที่นี่ก็ดีเหมือนกัน เพราะเขากักเก็บความต้องการไว้นานแล้ว ความผิดของผู้หญิงคนนั้นแท้ๆ ที่ทำเอาเขาแทบคลั่ง ไม่ได้ปลดปล่อย

“ได้สิ” วรินดายิ้มกว้าง เดินตามเขาไปในห้องพัก

ภีมพลทิ้งกายลงบนโซฟาตัวยาว หญิงสาวค่อยๆ นั่งลงเคียงข้าง รินไวน์ใส่แก้วให้กับเจ้าของห้องแล้วยกให้เขา เธอยิ้มยั่ว แล้วเบียดตัวเองเข้าหา มือบางลูบไล้ต้นขาแผ่วเบา

เขารับมาแล้วกระดกดื่ม ดวงตาเริ่มแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ วรินดาพิงศีรษะกับไหล่กว้าง

“หวานคิดถึงคุณมากเลยนะคะ หวานคิดถึงวันเก่าของเรา” กระซิบเสียงแผ่วข้างใบหู ชายหนุ่มขบกรามแน่น เมื่อทรวงงามกำลังบดเบียนต้นแขน

เขาหันมา “คิดถึงมากไหม”

“มากสิคะ”

“ถ้าคิดถึงมากก็ทำตามใจตัวเองสิครับ” เขาเชิญชวนแล้วยกยิ้ม