19

ทางด้านแม่เฒ่าเว่ยนั้นดีใจยิ่งกว่าได้ทอง เพราะเธอนั้นกังวลว่าจะหาทางให้คนทั้งสองเจอกันได้อย่างไร โชคดีที่ว่าที่ลูกสะใภ้ของเธอเป็นคนดีมีน้ำใจเห็นแบบนี้แล้วเธออยากจะทาบทามสู่ขอให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย

บ้านของตระกูลเว่ยเป็นครอบครัวใหญ่ คนส่วนมากไม่ค่อยจะแยกบ้านกัน ส่วนใหญ่แล้วจะอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ๆ แบบนี้

บ้านเว่ยเป็นบ้านดินเหนียวมีขนาดใหญ่พอสมควรเลยล่ะมีรั้วรอบขอบชิด ถือว่าเป็นบ้านคนมีฐานะคนหนึ่งเลยทีเดียวในยุคสมัยนี้ เดินมาสักพักก็ถึง หลี่เล่อเยียนแอบสังเกตดู บ้านนี้ร่มรื่นน่าอยู่ซะจริงเชียว

" เข้ามาด้านในก่อนเถอะหนูเล่อเยียน ประเดี๋ยวป้าจะเอาชามไปเปลี่ยนให้ " แม่เฒ่าเว่ยเมื่อถึงบ้านก็รีบจูงมือหลี่เล่อเยียนเข้าบ้านทำเหมือนกับกลัวหล่อนจะวิ่งหนีต้องจับให้มั่นๆ

" ไม่ต้องรีบหรอกค่ะคุณป้าเอาไว้วันหลังก็ได้ " หลี่เล่อเยียนตอบกลับยิ้มๆ นี่คุณป้าคงไม่ได้คิดว่าหล่อนจะตามมาเพราะมาเอาชามคืนหรอกนะ

" ถ้าหนูเล่อเยียนไม่รีบ เย็นนี้ก็อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะ พอดีลูกชายคนเล็กของป้ากลับมาเยี่ยมบ้านพอดี

ป้าเล่าเรื่องที่หนูเล่อเยียนช่วยป้าไว้ให้เขาฟัง พี่เขาก็เลยอยากจะเห็นหน้าตาหนูสักหน่อยน่ะ " แม่เฒ่าเว่ยไม่รอให้โอกาสหลุดมือ ในเมื่อหนูเล่อเยียนบอกไม่รีบ ถ้าอย่างนั้นเธอจะทึกทักเอาว่าหล่อนสะดวกที่จะอยู่กินข้าวด้วยก็แล้วกัน

" ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นขอหนูช่วยทำกับข้าวก็แล้วกันนะคะ " เล่อเยียนไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรดี จึงขอช่วยทำอาหารจะได้ไม่ดูจงใจมากินข้าวที่บ้านคนอื่นมากจนเกินไป

" โอ้ย ไม่ต้องๆ ป่านนี้สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รอง คงทำใกล้เสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวหนูมานั่งรอที่ตรงนี้ก่อนเถอะจ้า ป้าขอไปตามพี่เขามาทำความรู้จักครูเดียวนะ " แม่เฒ่าเว่ยรีบเดินไปทางห้องปีกซ้ายที่เป็นห้องนอนของลูกชายซึ่งนาน ๆ ทีเขาจะกลับบ้าน เพราะตัวเขานั้นไปทำงานในโรงงานในเมืองเดือนหนึ่งจะกลับบ้านมาเยี่ยมครั้งหนึ่ง

หลี่เล่อเยียนได้แต่นั่งรอแบบงงๆ เธอไม่คิดว่าการช่วยเหลือคนเป็นลมจะถือเป็นบุญคุณมากมายเพียงนี้ แต่เอาเถอะคนที่ช่วยชีวิตแม่ตัวเองไว้คงจะอยากเจอเพื่อขอบคุณสักคำสองคำแค่นั้นล่ะมั้ง

" มาแล้วจ้ามาแล้ว หนูเล่อเยียนจ๊ะ นี่เว่ยอี้หยาง เรียกว่าพี่อี้หยางก็ได้ แล้วนี่ก็หนูเล่อเยียนที่แม่เล่าให้ลูกฟัง " เว่ยอี้หยางที่อมยิ้มกับท่าทีตื่นเต้น แม่ของเขาเป็นแบบนี้คงไม่พ้นจะจับคู่ให้เขาอีกเป็นแน่

แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าของผู้มีพระคุณของแม่เขาแล้วก็พูดไม่ออก ได้แต่ยืนอึ้งจ้องหน้าหล่อนตาไม่กะพริบ นี่หล่อนเป็นลูกรักของสวรรค์หรือไงกันนะ ทำไมถึงได้สวยเพียงนี้ ใบหน้ารูปไข่ ปากนิด จมูกรั้นๆ ดูท่าจะพยศน่าดู ไหนจะดวงตากระต่ายกลมโตเป็นประกายคู่นั้นรวมทั้งผิวพรรณขาวอมชมพูเหมือนกับไม่เคยทำงานโดนแดดมาก่อน ตอนนี้ใจเขาเต้นแรงแทบจะทะลุออกมาแล้ว

" สวัสดีค่ะฉันชื่อหลี่เล่อเยียน ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณเว่ยอี้หยาง " หลี่เล่อเยียนทักทายลูกชายของแม่เฒ่าเว่ย อืม..คนอะไรทำไมถึงหล่อได้ขนาดนี้นี่มันหยางหยางทะลุมิติมารึเปล่าเนี่ย

" อืม " แต่กลับกลายเป็นว่าตัวเว่ยอี้หยางพูดไม่ออก เดิมทีตัวเขานั้นเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วมาเจอสาวงามกลับทำให้เขานั้นใบ้กินไปเลยล่ะ

" ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นหรอก เรียกพี่เขาว่าพี่อี้หยางเถอะจ้า " แม่เฒ่าเว่ยพูดอย่างยิ้มๆ

" อะ อ้อ..ค่ะ " หลี่เล่อเยียนยิ้มแบบเกร็งๆ เพราะดูท่าแล้วพ่อหนุ่มคนนี้คงจะหยิ่งน่าดู ก็แหงละนะ หล่อลากซะขนาดนั้น คงจะวางตัวตามแบบของผู้ชายสมัยก่อน

"ตามสบายนะหนูเล่อเยียน ขอป้าไปดูในครัวก่อนจะได้เวลาตั้งโต๊ะกินข้าวเย็นพอดีคุยกับพี่เขาไปก่อน" แม่เฒ่าเว่ยเปิดทางให้ลูกชายทำความรู้จักกับลูกสะใภ้ในอุดมคติเต็มที่ทั้งหมดนี้ก็คงต้องขึ้นอยู่กับลูกชายเธอแล้วว่าจะทำได้ดีแค่ไหน