22

หลังจากที่หลี่เล่อเยียนวิ่งกลับมาถึงบ้านก็เจอเข้ากับฟ่านเหมยเหมยที่กำลังจะใช้ครัวพอดี จึงเดินกลับไปยังห้องนอน แล้วนำซี่โครงผัดเปรี้ยวหวานที่เหลือสำหรับตัวเองออกมา

" อ่ะเอาไป วันนี้ฉันขอใช้ครัวห้ามรบกวนเด็ดขาด " ฟ่านเหมยเหมยมองเนื้อในจานตาค้าง วันนี้ช่างเป็นลาภปากของเธอจริง ๆ เชียว

" อะไรกัน ครัวนี้ไม่ใช่ของเธอเพียงคนเดียวนะ " ฟ่านเหมยเหมยยังคงเล่นลิ้น ด้วยต้องการในปริมาณที่มากกว่านี้อีกสักหน่อย เพราะเธอต้องนำไปแบ่งฮุ่ยหลินด้วย

" จะกินไม่กิน ไม่กินก็เอาคืนมา " หลี่เล่อเยียนไม่ต่อปากต่อคำ เธอรอให้ฟ่านเหมยเหมยใช้ครัวเสร็จก่อนก็ได้ คงใช้เวลาทำไม่นานนักหรอก อย่างมากหล่อนก็คงจะทำแป้งจี่แล้วก็ผักต้มไม่ก็ผักย่างเพียงเท่านั้น

" ก็ได้ ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเธอตามสบายเลย ฉันไม่กวนเธอแล้วล่ะ"

เดิมทีฟ่านเหมยเหมยกะจะไม่ยอม แต่เนื้ออยู่ตรงหน้ามีหรือจะปฏิเสธได้ ตลอดทางหลี่เล่อเยียนขบคิดกับตัวเองว่า จะทำขนมอะไรไปสู้กับขนมขึ้นชื่อของเว่ยอี้หยาง แต่แล้วก็คิดออกของแปลกและหายาก

จะว่าไปสิ่งที่เธอทำไม่ได้แปลกใหม่หากแต่ว่าเวลานี้เกรงว่าทั้งเมืองในเวลานี้คงจะหายากสักหน่อยแล้วล่ะ

หลี่เล่อเยียนทำทีเป็นเข้าไปเอาของออกมาจากห้องพักของตัวเอง แต่ที่จริงแล้วเธอหยิบของออกมาจากมิติ เธอหยิบมาในปริมาณที่จำกัด เพราะครั้งนี้จะทำเพียงเล็กน้อยเท่านั้นก็แค่สินค้าตัวอย่าง

‘ ขนมโก๋ดอกกุ้ยฮวา’

ดอกกุ้ยฮวาจริง ๆ หาได้ทั่วไปตามพื้นที่ต่าง ๆ เนื่องจากมีกลิ่นหอม แต่ช่วงที่จะออกดอกจริง ๆ นั้น เป็นช่วงของฤดูหนาว ซึ่งหน้านี้เป็นฤดูใบไม้ผลิจึงหาได้ยาก จะมีเพียงแต่บ้านของคนที่ชอบชาดอกกุ้ยฮวาเพียงเท่านั้น โชคดีที่ หลี่เล่อเยียนมีชานี้ติดห้องตลอด เธอจึงนำเอาใส่ในมิติเก็บไว้ด้วย

หลี่เล่อเยียนเริ่มจากการทำ น้ำกุ้ยฮวาก่อน เธอทำการต้มน้ำให้เดือดใส่ดอกกุ้ยฮวาแห้ง จากนั้นจึงกรองเอาเฉพาะน้ำส่วนดอกกุ้ยฮวานั้นเธอยังคงเก็บไว้อยู่

แป้งขนมโก๋ ส่วนผสมก็จะมีแป้งข้าวเจ้า แป้งข้าวเหนียว น้ำตาลไอซิ่ง และน้ำอุ่นของดอกกุ้ยฮวา หลี่เล่อเยียนทำการผสมแป้งทั้งสองเข้าด้วยกัน เธอค่อยๆ เทน้ำกุ้ยฮวาลงในแป้งสลับกับคลุกเคล้ากันจนน้ำในแป้งหมด จากนั้นลงมือขยี้แป้งจนเป็นผง ทำการกำแป้งเมื่อแป้งจับกันเป็นก้อนเธอจึงหยุด

เมื่อทำแป้งเสร็จจึงลงมือทำไส้งาขาวต่อ เล่อเยียนนำงาขาวมาคั่วสุกแล้วนำไปบดละเอียดเติมน้ำตาลทรายลงไป เพื่อเพิ่มรสชาตินำแป้งขนมโก๋ลงไปผสมเล็กน้อย ใส่น้ำเกลือแล้วขยี้จนเข้ากัน

เธอใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงในการเตรียมส่วนผสมต่าง ๆ  จากนั้นเล่อเยียนแบ่งแป้งเป็น 2 ชั้น เธอทำการเทแป้งลงในถาดที่เตรียมไว้ เกลี่ยแป้งให้เรียบเสมอกัน ชั้นที่ 2 จะเป็นส่วนผสมของงาขาวคั่วที่ทำไว้ก่อนหน้า จากนั้นลงแป้งขนมโก๋ชั้นบนสุด ตามด้วยดอกกุ้ยฮวาที่นำไปต้มในขั้นตอนแรกโรยหน้าลงไป

ขั้นตอนการนึ่งค่อนข้างสำคัญ เพราะต้องคอยควบคุมไฟไม่ให้เบาหรือไฟแรงจนเกินไป หลี่เล่อเยียนใช้ผ้าขาวบางคลุมหน้าขนม ป้องกันน้ำหยดใส่หน้าของขนม เธอนั่งคุมไฟในครัวเป็นเวลา 45 นาที

ทางด้านของคนในบ้านนั้นได้กลิ่นหอมของดอกกุ้ยฮวาตั้งแต่หลี่เล่อเยียนต้มน้ำของดอกกุ้ยฮวาแล้ว แต่กลิ่นมันหอมรุนแรงขึ้นก็เป็นตอนที่เธอนั้นนำขนมไปนึ่ง ดอกกุ้ยฮวาหรือชื่อเรียกของมันอีกอย่างหนึ่งคือหอมหมื่นลี้ซึ่งมันหอมจริง ๆ

" หลี่เล่อเยียน เธอทำอะไรทำไมถึงได้หอมขนาดนี้ ฉันไม่สามารถที่จะข่มตาหลับลงได้แล้ว " ฟ่านเหมยเหมยโผล่มาจากห้องพักของตัวเอง

" ใช่ๆ หอมมาก ๆ เลย เธอต้องรับผิดชอบ " ฟู่หลินฮุ่ยพูดขึ้นบ้าง เธออยากจะลิ้มรสชาติของขนมนั้นจะแย่แล้ว

คนเห็นแก่ตัวยังไงก็คือคนเห็นแก่ตัว เมื่อช่วงค่ำตนแบ่งซี่โครงให้เพื่อที่จะได้ใช้ครัว โดยไม่ก่อให้เกิดปัญหากับใคร มาคราวนี้จะให้เธอรับผิดชอบเพราะกลิ่นหอมของขนมเนี่ยนะ

" ฉันคงต้องขอโทษด้วยที่กลิ่นหอมของขนมไปทำให้พวกเธอนอนไม่หลับ แต่ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหาของฉันที่จะต้องรับผิดชอบ ถ้าอย่างนั้นกลิ่นปากที่ส่งกลิ่นเหม็นนี้ของพวกเธอจะรับผิดชอบอย่างไรดี ตอนนี้ฉันรู้สึกเวียนหัวกับกลิ่นของมันมาก " หลี่เล่อเยียนที่ร้อนกับการนั่งเฝ้าหน้าเตาเพื่อคุมอุณหภูมิของไฟ เกิดมีอารมณ์ขึ้นมาบ้าง เธอไม่ได้ใจดีตลอดหรอกนะ

" นี่ เธอ....ว่าแรงเกินไปหรือเปล่า พวกเราก็แค่อยากจะขอชิมเพียงเล็กน้อยเท่านั้น " ฟู่ฮุ่ยหลินที่รู้สึกอายและไม่มั่นใจในกลิ่นปากของตัวเองจึงได้แต่พูดเสียงอ่อยราวกระซิบ

" ไม่มีให้ใครทั้งนั้น ถ้าอยากกินก็จ่ายเงินมา ชิ้นละ 1 หยวน "หลี่เล่อเยียนพูดเสียงแข็งขึ้น เธอไม่ได้ตั้งใจจะขายอยู่แล้ว จึงโก่งราคาแสนแพงนี้ออกไป

" ไม่กินก็ได้ ขนมเธอวิเศษมาจากไหนถึงขายชิ้นละตั้ง 1 หยวน เฮอะ 1 หยวนซื้อบะหมี่ได้ตั้งกี่ชาม " ยังไม่ทันที่ฟ่านเหมยเหมยจะพูดจบ หลี่เล่อเยียนก็เดินกลับห้องไปแล้ว

" นี่หลี่เล่อเยียน ฉันยังพูดไม่จบ หล่อนกล้าเดินหนีหรือ กลับมาเดี๋ยวนี้นะยัย ยัย.... " ฟ่านเหมยเหมยคิดถึงแต่ขนมโก๋สีขาวนวลชิ้นนั้น หล่อนทำชิ้นใหญ่เบ้อเริ่ม ถ้าหั่นแบ่งให้เธอชิมสักหน่อยก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไร อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ ทำไมถึงได้แล้งน้ำใจเช่นนี้

" เล่อเยียนเธอไปส่งป้าเว่ยมาไม่ใช่หรือ แล้วนึกอย่างไรถึงลุกขึ้นมาทำขนมกลางดึกได้" กว่าจะทำขนมเสร็จก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว ปกติสองทุ่มทุกคนก็เข้านอนกันหมดแล้ว เวลานี้จึงถือว่าดึกพอสมควร

" วันนี้ฉันบังเอิญไปเจอเข้ากับลูกชายของป้าเว่ย ตัวเขาทำงานในโรงงานในเมือง ฉันเลยตั้งใจจะทำขนมไปฝากขายบ้าง เผื่อมีคนสนใจสั่งซื้อ" หลี่เล่อเยียนไม่ได้ปิดบังเหอหมี่เมี่ยนและหม่ายวี่ไท่ที่เดินตามเข้ามาในห้องนอนด้วย เพราะต่อไปหากมีคนสนใจจริง ๆ เธอคงจะทำคนเดียวไม่ไหวแน่ ๆ

" ก็ดีหนะสิ แต่เธอต้องระวังสองคนนั้นหน่อยนะ ถ้าเกิดรู้เรื่องเข้าแล้วเอาไปฟ้องคณะกรรมคงแย่แน่" หม่ายวี่ไท่เอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง

" เรื่องนั้นช่างมันก่อนเอาไว้ทีหลังเถอะ มีคนสั่งค่อยมาคิดหาวิธีกันอีกที ตอนนี้แยกย้ายกันไปนอนก่อนเถอะ เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว" หลี่เล่อเยียนหมดแรงจะคิดอะไรแล้วล่ะ วันนี้เธอเหนื่อยมากจริง ๆ นั่นแหละ ทั้งวิ่งขายของไหนจะทำขนมนี่อีกพักเอาแรงพรุ่งนี้ขอให้เธอตื่นให้ทันเว่ยอี้หยางก็พอ