บทที่ 27 ส่งน้ำแกงไปให้นาง

บทที่ 27

ส่งน้ำแกงไปให้นาง

            “นั่นคุณชายน้อยหรือเจ้าคะ จะเหมือนกับคุณชายใหญ่ของเราหรือไม่นะ ขอบ่าวดูหน้าคุณชายน้อยให้ชัดๆ ได้หรือไม่เจ้าคะ”

            ในอดีต ฉินหรูไม่มีกำลังมากพอจะปกป้องตัวเองและลูก แต่ตอนนี้านะของนางไม่เดิม แล้วยังจะกลัวอะไรเล่า

            พอตระหนักเช่นนั้น ฉินหรูเชิดหน้าด้วยความมั่นใจ ก่อนหมุนตัวหันกลับมาเผชิญกับไฉ่ไฉ่

            กระนั้น ซินเหมียวตอบสนองไวกว่า ฝ่ายนั้นก้าวขึ้นมาขวางหน้าเหมือนต้องการปกป้องฉินหรูกับอาเหยา ทั้งยังถามไฉ่ไฉ่ว่า “เจ้าเป็นใคร!”

            ไฉ่ไฉ่กวาดตามองซินเหมียวรอบหนึ่ง “การแต่งตัวของแม่นาง เห็นทีคงไม่ใช่บ่าว หากเผลอล่วงเกินพวกท่านทั้งสองต้องขออภัยด้วย”

            แม้กล่าวเช่นนั้น แต่สายตาของไฉ่ไฉ่ไม่ได้แสดงออกถึงความเคารพสักนิด

            “บ่าวมีนามว่าไฉ่ไฉ่ ทำงานข้างฮูหยินใหญ่ตระกูลเสิ่นเจ้าค่ะ”

            “บ้านเสิ่น?” ซินเหมียวทวนคำด้วยสีหน้ายียวน “ไม่ทราบว่า บ่าวจากบ้านเสิ่นมาที่นี่ทำไม”

            “ฮูหยินของบ่าวเห็นว่าคุณชายใหญ่กลับมาที่เมืองฉางแล้ว แต่ไม่ยอมไปเยี่ยมบ้าน เลยอยากพบหน้าคุณชายใหญ่สักหน่อยจึงให้บ่าวมาบอกเจ้าค่ะ”

            “อ๋อหรือ” ฉินหรูทำหน้าประหลาดใจ “ถ้าจำไม่ผิด คุณชายใหญ่ของเจ้าตอนนี้คือเสิ่นเซียวอวี้ไม่ใช่หรือ เสิ่นหยางถูกตัดชื่อออกจากวงศ์ตระกูล ตอนนี้ปลี่ยนมาใช้แซ่เฟิง ไม่นับว่าเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น พวกเจ้าเข้าใจอะไรผิดไปหรือไม่?”

            คิดแล้วเชียวว่าต้องมาไม้นี้ ไฉ่ไฉ่คิดอย่างย่ามใจ จากนั้นก็กล่าวตามคำพูดที่ฮูหยินหนิงลี่เสี้ยมสอนมา 

            “ถึงคุณชายใหญ่เสิ่นหยางจะเปลี่ยนแซ่แล้ว แต่ก็ยังเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนายท่าน สายเลือดย่อมตัดไม่ขาดเจ้าค่ะ”

            “เจ้าเรียกชื่อสามีข้าผิดแล้ว เขาไม่ใช่ ‘เสิ่นหยาง’ แต่เป็น ‘เฟิงหยาง’ ไหนลองเรียกใหม่สิ”

            “เจ้าคะ?” ไฉ่ไฉ่ขมวดคิ้วถาม สีหน้าบอกบุญไม่รับ

            ฉินหรูฉีกยิ้มแล้วย้ำว่า “ข้าบอกให้เรียกชื่อเขาใหม่ ไม่อย่างนั้น ข้าจจะคิดว่าเจ้าหมายถึงคนอื่น”

            ฉินหรูไม่เพียงกล้าต่อปากต่อคำ ยังวางท่าอวดดี พอเห็นแบบนี้ มือของไฉ่ไฉ่ที่ประสานตรงเอวกำเป็นหมัดแน่น ก่อนจะเรียกชื่อชายหนุ่มใหม่ด้วยสีหน้าจำยอม “คุณชายใหญ่ ‘เฟิงหยาง’ เจ้าค่ะ”

            คิกๆ

            เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของซินเหมียวดังขึ้นทันที

            ไฉ่ไฉ่รู้สึกเสียหน้าจนเก็บอาการไม่อยู่ ถึงตรงนี้ใบหน้าของนางบิดเบี้ยวแล้ว

            กระนั้น ซินเหมียวก็ยังยียวนต่อ ด้วยการพูดจาขับไล่อีกฝ่าย “เอาละ ฮูหยินของเราเข้าใจเรื่องที่เจ้ามาบอกแล้ว กลับไปเถอะ”

            “แล้ว...คุณชายใหญ่กับฮูหยินน้อยจะกลับไปเยี่ยมบ้านเสิ่นเมื่อไรหรือ” ไฉ่ไฉ่ถาม

            ฉินหรูทำทีเป็นครุ่นคิด สักครู่ก็พูดอย่างลังเลว่า “วันนี้ข้ากับท่านพี่ไม่ว่าง พรุ่งนี้ก็น่าจะไม่ว่างเหมือนกัน ส่วนวันมะรืนยังไม่แน่ใจ วันต่อๆ ไปก็ยังไม่รู้ เอาเป็นว่า เจ้ากลับไปบอกฮูหยินของเจ้า ท่านพี่ว่างเมื่อไร จะกลับไปทักทายแล้วกัน”

            “สรุปแล้วพวกท่านจะว่างเมื่อไรหรือเจ้าคะ” ไฉ่ไฉ่หลุดสีหน้าไม่พอใจ

            การที่บ่าวคนหนึ่งเซ้าซี้ถามเจ้านายเช่นนี้ ไม่เพียงแต่จะเสียมารยาท ยังถือเป็นการกระทำที่ไม่ให้เกียรติ

            ฉินหรูทำหน้าไร้อารมณ์ ส่ายหัวแล้วตอบ “ไม่รู้”

            “ไม่รู้? นี่...”

            ไฉ่ไฉ่เดือดดาลแล้ว

            ฉินหรูไม่เปิดฝ่ายนั้นพูดจบ นางกล่าวแทรกทันที

            “ถ้าเจ้าคับข้องใจเรื่องวันหยุดของสามีข้านัก เช่นนั้นก็ไปที่ค่ายทหาร ถามกับเขาเองเองเสียเลยสิ” 

            ตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เสิ่นหยางอ่อนแอคนเดิม แต่เป็นถึงแม่ทัพเฟิงหยาง ต่อให้ไฉ่ไฉ่เป็นบ่าวของฮูหยินของนายท่าน แต่ใครจะกล้าไปถามกับเจ้าตัวตรงๆ กันเล่า

            ทั้งรู้สึกเสียหน้าอย่างรุนแรง ทั้งเหมือนกำลังถูกข่มขู่ ไฉ่ไฉ่กัดฟันจำใจตอบกลับว่า “เจ้าค่ะ เช่นนั้นบ่าวขอตัวก่อน” พูดจบ นางหมุนตัวเดินกลับไปทันที

            ฉินหรูกรอกตาส่ายหน้า ก่อนจะบอกซินเหมียวว่าเข้าบ้านกันดีกว่า

            ทั้งที่ไฉ่ไฉ่เป็นบ่าว แต่สายตาที่มองฉินหรูทั้งดูแคลนและเหยียดหยาม ราวกับว่าฉินหรูไม่ใช่ฮูหยินน้อยของบ้านหลังนั้น

            พอสามีของนางถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร นางก็ยิ่งถูกบ่าวตัวแสบกับแม่เลี้ยงใจยักษ์กดขี่ข่มเหง

            ในตอนนั้น ฉินหรูไม่มีกำลังพอจะสู้กลับ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน นางมีเฟิงหยางหนุนหลัง ทั้งยังรู้ความลับในบ้านเสิ่น เพราะไป๋เหิงกับเสี่ยวจินช่วยกันสืบข่าวมาให้

            ถึงคราวที่จะคิดบัญชีแล้ว

            หลังจากนั้น

            บ้านเสิ่น

            พอหนิงลี่ได้ฟังเรื่องราวจากไฉ่ไฉ่ สีหน้าของนางเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำด้วยความโกรธ

            “นางโง่นั่น พูดแบบนี้จริงหรือ”

            “จริงเจ้าค่ะ”

            ไฉ่ไฉ่โกรธ ไม่คิดว่านางบ้านนอกอ่อนแอคนนั้นจะกล้าเล่นลิ้น ต่อปากต่อคำ ทั้งที่เมื่อก่อนมักจะกลัวจนหงอ และคอยประจบสอพลอฮูหยินใหญ่แท้ๆ 

            “คิดอยู่แล้ว เพราะสามีเป็นถึงแม่ทัพ นางนั่นต้องได้ใจจนเหลิง เหมือนตอนที่นางตั้งท้องลูกของเสิ่นหยาง คงคิดว่าพอมีหลานคนแรกให้ตระกูลเสิ่น แล้วข้ากับนายท่านจะเอ็นดู ก็เลยทำตัวหลงระเริง แต่นางน่ะโง่ เป็นแม่ทัพแล้วอย่างไร เปลี่ยนแล้วอย่างไร เพราะสายเลือดตัดไม่ขาด!” หนิงลี่พูดฉอดๆ

            “จริงเจ้าค่ะ ฮูหยิน นางกำยังหลงระเริงเลยไม่รู้ตัวว่าทำเรื่องโง่ๆ เสียแล้ว”

            “ในเมื่อนางกล้าอวดดีกับข้า ข้าก็ต้องเตือนนางสักหน่อย”

            “อย่างไรหรือเจ้าคะ”

            “ลูกเลี้ยงข้ากลับมาจากสนามรบทั้งที สามีภรรยารักใคร่กันดีขนาดนี้ ช่วงนี้นางคงไม่ค่อยได้พักผ่อน เช่นนั้นก็ส่งน้ำแกงไปบำรุงนางสักหน่อย”

            “เจ้าค่ะ”

            สองนายบ่าวกระดกยิ้มชั่วร้าย

            พูดถึงน้ำแกง สี่ปีก่อน สองนายบ่าวจับฉินหรูกรอกน้ำแกงทำแท้ง

            ใครจะคิดว่า เด็กในท้องนางจะหัวแข็ง คลอดออกเป็นเด็กแข็งแรงเสียอย่างนั้น

            แม้ว่าเด็กจะรอดชีวิต แต่ก็ถือว่าได้สั่งสอนให้เฟิงหยางกับฉินหรูรู้ว่าชีวิตของพวกเขาอยู่ในกำมือใคร

            หากนางบ้านนอกนั่นเห็นน้ำแกง จะได้สำเนียงถึงฐานะตัวเอง