บทที่ 45 บทสรุป

บทที่ 45

บทสรุป

            ย้อนกลับมา

            ณ ที่ว่าการอำเภอเมืองฉาง

            หลังจากหัวหน้ามือปราบยกหีบเก็บเงิน เอกสารรายรับรายจ่ายและสมุดรายชื่อเข้ามาในที่ว่าการ เสิ่นเทาก็ทรุดลงกับพื้นทันที คร่ำครวญว่าตนเป็นผู้บริสุทธิ์ หีบเงินและสมุดรายชื่อเหล่านี้เป็นของผู้อื่น ตนถูกคนใส่ความ

            แน่นอนว่า คำพูดของเสิ่นเทาโกหกอย่างเห็นได้ชัด

            ตอนที่หัวหน้ามือปราบไปยังห้องลับนั้น หนิงลี่กำลังสั่งให้พวกบ่าวขนย้ายข้าวของออกไปพอดี เรียกได้ว่าจับได้แบบคาหนังคาเขา

            ในเมื่อหลักฐานแน่นหนาถึงเพียงนี้ เหล่าขุนนางกังฉินยังประทับลายนิ้วมือ สารภาพผิดกันหมดแล้ว เสิ่นเทาก็ไร้หนทางรอดเช่นกัน

            วันต่อมา เสิ่นเทายอมรับสารภาพ ทั้งยังขอร้องให้ละเว้นชีวิตของเสิ่นเซียวอวี้และหลานที่กำลังจะคลอด  

            นายอำเภอเซวียไม่ได้ตอบทันที แต่ใช้เวลาพิจารณคดีสองวันสองคืน ในที่สุด การตัดสินคดีก็ถูกติดบนป้ายประกาศ 

            ขุนนางกังฉินและเสิ่นเทาเกี่ยวข้องกับคดีมากมาย ทั้งคดีฆาตกรรมทั้งหาเงินมาอย่างมิชอบ ได้รับโทษประหารในอีกเจ็ดวันให้หลัง

            เสิ่นเซียวอวี้ผู้เป็นบุตรชายถูกเนรเทศ  

            สตรีในบ้านถูกขายให้กับกองสังคีต

            ทรัพย์สินทั้งหมดถูกยึดเข้ากรมคลัง 

            จากการตัดสินนั้น จางเหมยเหมยที่แต่งเข้ามาเป็นสะใภ้ก็ไม่อาจพ้นความผิด

            แม้ในตอนนี้ จางเหมยเหมยจะตั้งครรภ์อยู่ แต่หากคลอดลูกเมื่อไร นางจะต้องถูกส่งเข้ากองสังคีตทันที

            เด็กที่คลอดหากเป็นบุตรสาว ต้องถูกส่งเข้ากองสังคีตเช่นกัน แต่หากเป็นบุตรชายจะถูกเนรเทศไปยังที่เดียวกับเสิ่นเซียวอวี้

            เวลาเดียวกัน สาวใช้ผู้ติดตามของจางเหมยเหมยที่อยู่นอกคุก วิ่งเต้นพยายามหาทางช่วยเหลือเจ้านายสุดกำลัง

            สามวันต่อมา ตระกูลจางส่งจดหมายตอบกลับมาหาจางเหมยเหมย

            [จนปัญญา ไม่อาจช่วยเหลือได้]

            คดีใหญ่เช่นนี้ หากมีใครออกหน้าช่วยเหลือ เกรงว่าจะถูกตรวจสอบไปด้วย

            ขึ้นชื่อว่าขุนนางล้วนทุจริตกันทั้งนั้น เพราะแต่จะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับความละโมบของแต่ละบุคคล

            ตระกูลจางจึงตัดจางเหมยเหมยและเด็กในครรภ์ออกจากวงศ์วาน

            สรุปแบบเข้าใจง่าย จางเหมยเหมยเป็นลูกสาวแต่งออกมาแล้ว เหมือนน้ำที่ถูกสาดออกไป ไม่นับเป็นคนตระกูลจาง คดีของเสิ่นเทาใหญ่หลวงนัก พวกเขาไม่อยากติดร่างแหไปด้วย 

            ทันทีที่อ่านเนื้อหาในจดหมายจบ จางเหมยเหมยรู้สึกเจ็บท้องหน่วงๆ

            ต่อมา ภายในห้องขังหญิงก็เกิดความวุ่นวาย

            ความเครียดที่สะสมมานาน ทำให้จางเหมยเหมยคลอดก่อนกำหนด นางเสียเลือดมาก แม้จะคลอดทารกออกมาได้ แต่กลับสิ้นใจในเวลาไม่นาน 

            ณ บ้านแม่ทัพเฟิงหยาง

            ภายในห้องรับรอง

            จั่นเถิงรายงานความคืบหน้าอย่างละเอียด

            “จางเหมยเหมยเสียชีวิตหลังจากคลอดลูก เสิ่นเซียวอวี้ไม่ได้สนใจเรื่องของภรรยาและลูกที่เพิ่งคลอด เอาแต่เคาะลูกกรงห้องขัง ร้องขอต้าหมาทั้งวันทั้งคืน ส่วนหนิงลี่ร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุดเหมือนเดิมขอรับ”

            ฟังจบ ฉินหรูแค่นเสียงหัวเราะ “เฮอะ”

            เฟิงหยางเลื่อนสายตามองภรรยารัก ก่อนจะถาม “ภรรยารัก ไม่ทราบว่าเจ้าหัวเราะเรื่องอะไร”

            “ข้าขำหนิงลี่ นางคิดจะใช้ฐานะของท่านพี่ตักตวงผลประโยชน์เข้าตระกูลเสิ่น จึงมาหาท่านพี่ที่นี่ ทั้งยังข่มขู่ข้า สุดท้าย กรรมตามสนอง สมควรแล้ว” ฉินหรูพูดด้วยความสาสมใจ ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหันไปถามจั่นเถิง “แล้วทารกเป็นเพศชายหรือหญิง?”

            จั่นเถิงตอบว่า “เด็กทารกเป็นเพศหญิงขอรับ เห็นว่าจะถูกส่งเข้ากองสังคีตพร้อมกับหนิงลี่”

            ฉินหรูทอดถอนใจเมื่อได้ยินคำตอบ

            สงสารก็แต่ทารกที่เพิ่งลืมตาดูโลก ไม่ทันรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็ต้องถูกส่งเข้ากองสังคีต ต้องสูญเสียอิสระตั้งแต่เกิด น่าเศร้าใจยิ่งนัก

            อีกอย่างหนึ่ง จางเหมยเหมยไม่ต่างจากผู้บริสุทธิ์ ถูกหลอกให้แต่งเข้าบ้านเสิ่น ด้วยเพราะหนิงลี่ต้องการใช้ตระกูลจางมาเป็นเกราะคุ้มกัน

            ทั้งที่จางเหมยเหมยไม่ได้รู้เรื่องชั่วๆ ที่บ้านเสิ่นทำเอาไว้ หากกลับต้องมารับเคราะห์ไปด้วย

            “ในความคิดของข้า จางเหมยเหมยน่าสงสารอยู่บ้าง ถูกหลอกให้แต่งงานไม่พอ ยังไม่ทันได้เห็นหน้าลูกก็มาด่วนจากไป” ฉินหรูกล่าวด้วยความสะท้อนใจ 

            หลังจากฟังคำพูดของภรรยา เฟิงหยางไม่ปฏิเสธว่า เด็กคนนั้นต้องมารับโทษของตระกูลเสิ่นทั้งที่เพิ่งเกิด นับว่าน่าสงสารมากจริงๆ

            “ท่านพี่ พอจะมีวิธีละเว้นโทษให้เด็กคนนั้นได้หรือไม่”

            คิดในมุมมองของคนเป็นแม่ ถ้าลูกของนางต้องรับโทษกับความผิดที่ไม่ได้ก่อ นางเองก็ยอมรับไม่ได้

            “เจ้าอยากช่วยเด็กคนนั้นหรือ” เฟิงหยางถาม 

            “ข้าไม่ชอบบ้านเสิ่นก็จริง แต่ข้าก็ไม่ได้เกลียดเด็กทารกที่เพิ่งคลอดหรอกเจ้าค่ะ”

            เฟิงหยางพยักหน้าบอกว่าเข้าใจแล้ว หากในเวลาต่อมา ชายหนุ่มทำสีหน้าขัดแย้งแล้วกล่าวว่า “เด็กคนนั้นนับเป็นหลานของข้าเหมือนกัน แต่คดีที่ถูกตัดสินไปแล้ว แม้จะเป็นข้าก็ไม่อาจแทรกแซงได้ สรุปคือ เด็กคนนั้นไม่อาจได้รับการอภัยโทษ”

            ได้ฟังคำตอบ ฉินหรูทอดถอนใจอย่างสะทกสะท้อน 

            จั่นเถิงที่ฟังท่านแม่ทัพกับฮูหยินสนทนากันตั้งแต่ต้น พลันเสนอวิธีการ “ท่านแม่ทัพ หากใช้วิธีทำเหมือนว่าเด็กทารกเสียชีวิตเพราะคลอดก่อนกำหนด แล้วทางเราค่อยพาเด็กออกมา ท่านคิดว่าอย่างไรขอรับ”

            หลังจากเงียบคิดสักครู่ เฟิงหยางกับฉินหรูตอบพร้อมกัน “เป็นวิธีที่ดี!”

            จางเหมยเหมยเพิ่งคลอดลูกและเสียชีวิตไม่นาน ทั้งศพและทารกน้อยยังไม่ได้รับจัดการให้เรียบร้อย จั่นเถิงก็นำความมารายงานเฟิงหยางตามคำสั่งของนายอำเภอเซวีย

            เมื่อทางนี้หารือกันเสร็จ จั่นเถิงรีบย้อนกลับไปยังที่ว่าการอำเภอ ขอพบนายอำเภอเซวียเป็นการส่วนตัว

            หลังบอกแผนการสลับตัวทารก นายอำเภอเซวียก็ให้ความร่วมมืออย่างดี

            นายอำเภอเซวียสั่งหัวหน้ามือปราบให้ไปหาศพเด็กทารกที่เพิ่งเสียชีวิตมาสลับตัวกับทารกน้อยที่อยู่ในศาล 

            การทำงานของที่ว่าการอำเภอรวดเร็วมาก ผ่านไม่นาน พวกเขาก็ทำการสลับตัวเด็กเสร็จ

            จั่นเถิงอุ้มเด็กกลับมาบ้านเฟิง

            ฉินหรูเดินเข้าไปรับ ก้มหน้ามองทารกในอ้อมอก

            เด็กน้อยหลับสนิทพร้อมกับคราบนมบนมุมปาก นายอำเภอเซวียคงหาแม่นมมาให้ชั่วคราว นางทำงานที่บ้านเซวียมานาน ย่อมรู้ว่าเซวียฉินเป็นคนใจบุญ 

            “เจ้าจะทำอย่างไรกับเด็กคนนี้ต่อ” เฟิงหยางถาม แม้จะรู้คำตอบของภรรยาอยู่แล้ว

            “หากท่านไม่ว่าอะไร ข้าอยากรับนางมาเป็นลูก อย่างไรเสีย นางก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของอาเหยา”

            “ข้าเข้าใจเจ้าความคิดของเจ้า แต่จู่ๆ เด็กก็ปรากฏตัวในบ้านของเรา จะไม่น่าสงสัยหรอกหรือ”

            “จริงด้วยเจ้าค่ะ” ฉินหรูพึมพำ แต่แล้วสมองอันเฉียบไวของนางก็ผุดความคิดหนึ่งมา “แล้ว...ถ้าฝากท่านแม่ของข้าเลี้ยงดูไปก่อนสักระยะหนึ่ง ถึงเวลาที่เหมาะสมค่อยไปรับนางมาเลี้ยงดูต่อ แบบนี้น่าจะได้กระมัง”

            “นั่นย่อมได้”

            เมื่อเฟิงหยางเห็นด้วย ฉินหรูพลันยิ้มอ่อนหวาน กล่าวขอบคุณเฟิงหยาง

            “ขอบคุณท่านพี่”

            เพียงเห็นรอยยิ้มของภรรยา แววตาของเฟิงหยางพลันทอประกาย

            อันที่จริง เรื่องของตระกูลเสิ่น เฟิงหยางวางแผนจัดการมานานแล้ว นับตั้งแต่ก้าวออกจากบ้านเสิ่นเมื่อสี่ปีก่อน เขาก็เริ่มแผนการทำให้ตนกับภรรยาตัวน้อยได้เป็นอิสระกับครอบครัวเสร็งเครง

            เมื่อความพยายามตลอดสี่ปีบรรลุผล การได้เห็นรอยยิ้มของภรรยายามนี้ นับว่าคุ้มค่าแล้ว

            เฟิงหยางก้าวเข้าไปยืนเคียงข้างภรรยา

            ฉินหรูเพิ่งเลิกคิ้วด้วยความสงสัย วงแขนคู่หนึ่งก็วาดมาโอบกอดนาง

            “ท่านพี่?”

            เฟิงหยางไม่พูดไม่จา เอาแต่ยิ้มอยู่เช่นนั้น

            ในเวลานั้น เจ้าตัวเล็กวิ่งพรวดเข้ามาในห้องรับรอง ร้องว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่!”

            ซินเหมียวเดินตามอาเหยาเข้ามาในห้อง อธิบายว่า “พอดีพวกเรากำลังในสวน คุณชายน้อยสายตาดีมาก เห็นพี่จั่นเถิงอุ้มบางอย่างเข้ามา ก็เลย...”

            “ไม่เป็นไร ช้าเร็วก็ต้องบอกอาเหยาอยู่ดี” ฉินหรูกล่าว ก่อนจะกวักมือเรียเจ้าตัวเล็กให้เข้ามาใกล้ๆ “อาเหยา มาดูน้องของเจ้าสิ”

            “น้องหรือ”

            “ใช่แล้ว น้องของเจ้ายังไงล่ะ”

            ดวงตากลมโตของอาเหยาแวววาวยิ่งนัก ขณะมองทารกตัวน้อยที่ท่านแม่อุ้ม

            “น่ารักจัง เจ้าตัวน้อย”

            คำพูดอันไร้เดียงสาของอาเหยา ทำเอาพวกผู้ใหญ่พ่นเสียงหัวเราะออกมา 

            เดิมที ภายในห้องโถงบรรยากาศยังคงอบอวลไปด้วยความสลดใจ เมื่อคิดว่าบ้านเสิ่นล่มสลายแล้ว แต่เมื่ออาเหยาเข้ามา บรรยากาศก็เปลี่ยนเป็นสดใส

            เฟิงหยางกับฉินหรูสบประสานสายตา ก่อนจะยิ้มให้กัน