บทพิเศษ เป็นวันที่ดี

บทพิเศษ

เป็นวันที่ดี

            รุ่งอรุณมาเยือน แสงอาทิตย์สีทองทอประกายเข้ามาทางหน้าต่าง

            ทันทีที่เฟิงหยางลืมตาตื่นขึ้น พลันพลิกตัวนอนตะแคง มุมปากยกยิ้มขณะมองภรรยาที่ยังหลับใหลบนที่นอน

            เมื่อคืนเขาคงรังแกนางมากไปหน่อย ทำให้นางอ่อนเพลียต้องตื่นสายแล้ว

            คิดจบ เฟิงหยางก็ยื่นมือออกไปลูบไล้แก้มเนียนของภรรยาแผ่วเบา

            ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด เขารู้สึกถึงความสุขและอุ่นหัวใจเมื่อเห็นว่านางยังอยู่เคียงข้าง

            ครู่ต่อมา ขนตาหนาเป็นแพรของหญิงสาวขยับไหวราวกับปีกผีเสื้อ ก่อนดวงตาคู่สวยจะเปิดปรือขึ้น

            ฉินหรูค่อยๆ ลืมตาตื่น ทันใดนั้นก็เห็นว่าสามีกำลังยิ้มมองนางอยู่ ริมฝีปากของนางพลันคลี่ยิ้มให้เขาด้วยความอ่อนเพลีย ขณะเดียวกัน ดวงตาคู่สวยก็เต็มไปด้วยความรักที่ไม่มีวันหมด

            “ท่านพี่...”

            ริมฝีปากของฉินหรูขยับเรียกสามีแผ่วเบา

            “ข้าทำเจ้าตื่นหรือ”

            แม้เฟิงหยางจะถามเช่นนั้น หากนิ้วมือกลับเลื่อนลงมาลูบไล้กลีบปากอิ่มสวย ราวกับไม่อาจหักห้ามใจให้ปล่อยมือจากนาง

            “ปกติข้าตื่นเช้ากว่านี้ แต่...” นางตอบด้วยเสียงงัวเงีย พูดไม่จบประโยคดี นางก็เปลี่ยนมาปิดปากหาว

            เฟิงหยางหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นแบบนั้น

            “จะนอนต่ออีกสักหน่อยก็ไม่เป็นไร ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง”

            ไม่เพียงพูดเปล่า ชายหนุ่มยังเปลี่ยนมาโอบกอดภรรยารักด้วยสองมืออย่างทะนุถนอม

            “อือ…”

            ฉินหรูครางเสียงแผ่วเนื่องจากอบอุ่นยิ่งนัก แต่เมื่อเวลาคล้อยผ่านไปเพียงเล็กน้อย นางพลันผละตัวออกจากอ้อมแขนของเขาเหมือนกับเพิ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้ 

            “จริงสิ เช้านี้ท่านมีประชุมไม่ใช่หรือ ประเดี๋ยวไปสายนะเจ้าคะ”

            “ไม่เป็นไร ข้าไม่รีบ…ไม่รีบ”

            เฟิงหยางกล่าวซ้ำถึงสองครั้ง ทั้งยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวของภรรยา

            ฉินหรูหลุดขำอย่างช่วยไม่ได้

            จากความทรงจำของฉินหรูในชาติก่อน เฟิงหยางเป็นคนเย็นชา ปากหนักพูดน้อย ทำให้นางหวาดหวั่นทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้า

            แต่ใครจะคาดคิดเล่า แท้จริงเฟิงหยางกลับเป็นคนมากเล่ห์ พูดจาทะลึ่งทะเล้นก็เป็น มิหนำซ้ำ เขายังอ้อนภรรยาเก่ง 

            “ท่านเป็นถึงแม่ทัพ ปล่อยให้ผู้อื่นรอนานไม่ดีเลยนะเจ้าคะ” 

            เรื่องของเสิ่นเทากับขุนนางกังฉินจบไปตั้งนานแล้ว แต่ทางเมืองหลวงยังคงส่งภารกิจมาให้เฟิงหยางทำอยู่เนืองๆ

            ฉินหรูไม่อยากให้สามีถูกมองว่าละเลยในหน้าที่ นางผละตัวออกจากอ้อมแขนของเฟิงหยาง ยันตัวลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นดึงแขนแข็งแรงของสามีให้ลุกขึ้นจากที่นอน

            ฉินหรูพยายามดึงเฟิงหยางสุดกำลัง แต่ดึงเท่าไรร่างกายกำยำของเขาก็ไม่ไหวติงแม้แต่น้อย

            กลับกัน เฟิงหยางเพียงออกแรงดึงนิดเดียว ร่างบอบบางของฉินหรูก็ล้มลงมาอยู่ในอ้อมอกของเขาแล้ว 

            สัมผัสจากแผงอกของเฟิงหยางร้อนนิดๆ ชวนให้ฉินหรูใจเต้นระส่ำ ภาพควรทรงจำอันเร่าร้อนเมื่อคืนหวนเข้าสู่สมอง

            นางหน้าแดงวาบในขณะพยายามยันตัวเองลุกขึ้นอีกครั้ง

            “ท่านพี่ ท่านต้องรีบลุกได้แล้ว!”

            กระนั้น เฟิงหยางกลับโอบกอดร่างบาง ทำให้นางซบใบหน้ากับอกกว้างของสามีอย่างไม่มีทางเลือก

            เฟิงหยางทอดถอนใจกล่าวเนือยๆ ว่า “เฮ้อ...หากรู้ว่างานของแม่ทัพยุ่งจนไม่มีเวลาให้กับภรรยา ตอนนั้นข้าไม่น่ารับตำแหน่งนี้เลย”

            นางที่ซบกับอกกว้างได้ยินเช่นนี้พลันขมวดคิ้วมุ่น เอ็ดใส่สามีว่า “ท่านจะคิดเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด หากท่านไม่เป็นแม่ทัพแล้ว เงินเดือนก็ลดลงสิเจ้าคะ ข้ากับอาเหยา…ไม่สิ ตอนนี้พวกเรามีเสี่ยวเหลียนด้วยอีกคน ถ้าท่านไม่เป็นแม่ทัพ พวกเราแม่ลูกคงลำบากแล้ว!” 

            เสี่ยวเหลียวคือทารกน้อยที่ฉินหรูช่วยเอาไว้ เด็กคนนั้นเป็นลูกของจางเหมยเหมยกับเสิ่นเซียวอวี้ 

            พูดถึงบ้านเสิ่น ครั้งล่าสุดที่ได้ยินข่าวของเสิ่นเซียวอวี้ คือตอนที่เขาถูกเนรเทศออกจากเมือง

            เสิ่นเซียวอวี้มีอาการลงแดงอย่างหนักเป็นเหตุให้เสียชีวิตระหว่างเดินทาง 

            พอหนิงลี่ทราบว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเสียชีวิตก็ถึงกับตรอมใจตาย

            แต่...

            สำหรับฉินหรู เรื่องบ้านเสิ่นนับเป็นอดีต พวกเขาจะมีชีวิตหรือไม่ ไม่ได้สำคัญต่อนางสักนิด ครอบครัวของนางคือเฟิงหยาง อาเหยาและเสี่ยวเหลียน รวมถึงพ่อแม่ที่แก่ชราที่หมู่บ้านหน่านหลี่

            ฉินหรูยกหัวขึ้นจากหน้าอกกำยำของสามี กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

            “ไม่ได้ๆ ท่านรีบลุกเดี๋ยวนี้เลย ถูกราชสำนักตัดเบี้ยหวัดจะทำอย่างไร”

            นอกจากครอบครัวอันแสนสำคัญ เรื่องเงินก็เป็นเรื่องใหญ่สำหรับนางเช่นกัน ยิ่งตอนนี้มีหลายชีวิตให้ต้องรับผิดชอบ ยิ่งต้องหาเงินให้ได้เยอะๆ

            เฟิงหยางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกดท้ายทอยของภรรยาให้โน้มมารับจูบ

            “อือ…”

            ฉินหรูถูกสามีจูบอย่างลึกล้ำ สมองของนางแทบจะลืมเรื่องเบี้ยหวัดเสียแล้ว!

            อย่างไรก็ดี หลังจากดื่มด่ำกับจูบอันเร่าร้อน สักครู่หนึ่ง เฟิงหยางถึงได้ปล่อยฉินหรูให้เป็นอิสระ จากนั้นลุกขึ้นจากเตียงมาล้างหน้า

            ฉินหรูจัดแจงเสื้อผ้าของตน ก่อนจะลุกขึ้นมาช่วยสามีเปลี่ยนชุดและหวีผม

            ในเวลาหนึ่งชั่วยาม ทั้งสองก็จูงมือกันออกจากห้องนอน

            เมื่อเดินมาส่งสามีถึงหน้าประตูบ้าน ฉินหรูกล่าวกับเฟิงหยางว่า “ท่านพี่ ท่านดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะ”

            เฟิงหยางยิ้มอ่อนโยน “เจ้าก็ด้วย”

            ไม่พูดเปล่า จู่ๆ เฟิงหยางก็โน้มลงมามอบจุมพิตเบาๆ ที่แก้มของภรรยา

            บ่าวรับใช้ รวมไปถึงพวกของจั่นเถิงเห็นสามีภรรยาพลอดรักกันหน้าประตู อดจะเขินอายแทนไม่ได้

            “ข้าจะรีบมากลับนะ ภรรยารักอย่าเพิ่งรีบหลับเสียละ อาเหยาอยากมีน้องเยอะๆ พวกเราเองก็ต้องส่งเสริม” เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยเหมือนมีนัยยะ ดวงตาคมเข้มทอประกายหวามไหว

            ฉินหรูกะพริบตาปริบ ไม่นานนัก หัวใจของนางก็เต้นระรัว แก้มนวลเนียนขึ้นสีแดงวาบ

            “ท่านพี่ละก็...”

            เฟิงหยางหัวเราะฮะๆ พร้อมกับหันมารับบังเหียนจากจั่นเถิง ก่อนจะตวัดขึ้นหลังม้าแล้วควบไปตามถนน

            ฉินหรูมองตามแผ่นหลังอันองอาจของสามี กระทั่งเขาควบม้าออกจากถนนไปถึงค่อยส่ายหัว

            สายลมอบอุ่นยามเช้าพัดผ่านมาระลอกหนึ่ง ฉินหรูเงยหน้ามองท้องฟ้ายามเช้าอันสดใส ใจรู้สึกว่านับจากนี้และตลอดไป ทุกๆ วันจะเป็นวันที่ดี