บทพิเศษ มิตรภาพ

บทพิเศษ

มิตรภาพ

            หลังจากเฟิงหยางออกบ้านไปได้สักพัก เสี่ยวจินกับไป๋เหิงก็มาเยือน 

            หญิงสาวทั้งสามยังคงสนิทสนมกันดี แม้ภายหลังต่างแยกย้ายไปมีเส้นทางของตนเอง แต่พวกนางมักมารวมตัวกันบ้านเฟิงบ่อยๆ

            ไป๋เหิงกับคุณชายใหญ่เซวียเยี่ยนจื่อ คุยกำหนดการและวันแต่งงานเรียบร้อยแล้ว เห็นว่าพธีแต่งงานจะจัดขึ้นในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า

            เสี่ยวจินลงเอยกับเฉินต้านเมื่อไม่นานมานี้ แม้ไม่ได้จัดงานแต่งงานใหญ่โตเหมือนกับไป๋เหิง แต่อย่างน้อย นางได้กราบไหว้ฟ้าดินและทำพิธีคารวะญาติผู้ใหญ่ 

            “เสี่ยวหรู สามีเจ้าเพิ่งออกไปค่ายทหารหรือ ระหว่างทางพวกข้าเห็นเขาควบม้าออกไปพอดี นี่ๆ เจ้ากับสามีหักโหมเกินไปหรือไม่ ทำเขาไปสายแล้ว” เสี่ยวจินเปิดประเด็น ท้ายประโยคยังแซวสหายพลางหัวเราะคิก

            “ใช่ๆ ไปค่ายเวลานี้ ไม่นับว่าสายไปหรือ” ไป๋เหิงยิ้มแย้ม เอ่อออกับเสี่ยวจิน 

            ฉินหรูแกล้งทำหน้ามุ่ย โบกมือแล้วกล่าวตัดบทพวกนางทั้งสอง “ช่างเรื่องของสามีเถอะ ข้าสนใจเรื่องของพวกพี่สาวมากกว่า พี่เสี่ยวจิน วันนี้ปักปิ่นมาสวยเชียว ไม่คิดเลยว่าเฉินต้านจะเป็นสามีที่เอาอกเอาใจภรรยาขนาดนี้ ข้าละอิจฉาท่านจริงๆ”

            พอฉินหรูพูดเรื่องปิ่น เสี่ยวจินยกมือขึ้นจับปิ่นของตนพลางยิ้มเขิน “อ๋อ ปิ่นนี้เป็นแม่สามีซื้อให้ข้าต่างหาก”

            “แม่สามีท่านใจดียิ่งนัก นับเป็นวาสนาของพี่เสี่ยวจิน ได้เจอคนดีๆ แล้วยังได้แม่สามีที่ดีอีก” 

            “วาสนาอะไรกัน เฉินต้านบอกว่าเป็นแม่ทัพเฟิงมอบวาสนาครั้งนี้ให้ ไม่อย่างนั้น เขาก็ไม่ได้เจอข้า”

            เรื่องระหว่างเสี่ยวจินกับเฉินต้านนั้นเป็นแผนของเฟิงหยางจริงๆ ไม่คิดเลยว่าเฉินต้านจะซื่อตรงขนาดบอกเรื่องนี้กับเสี่ยวจินด้วย 

            อีกอย่าง มารดาของเฉินต้านนั้นรักลูกชายมาก อยากให้เฉินต้านได้พบพานผู้หญิงดีๆ แต่งงานและสร้างครอบครัวด้วยกัน

            เฉินต้านเจียมเนื้อเจียมตัวอย่างยิ่ง ผู้ชายคนนั้นกลับคิดว่าตนยังดีไม่พอ ตลอดมาจึงไม่คิดจะแต่งงาน

            แต่พอได้ลงเอยกับเสี่ยวจิน อีกทั้งฝ่ายหญิงหาได้รังเกียจครอบครัวของเฉินต้านไม่ มารดาของเฉินต้านจึงชื่นชอบและเอ็นดูเสี่ยวจินเป็นพิเศษ

            สรุปแล้ว เสี่ยวจินเข้ากับทางบ้านของเฉินต้านได้ดีทีเดียว

            “บ้านสามีดีกับเจ้าขนาดนี้ เสี่ยวจิน ข้าดีใจกับเจ้าด้วยจริงๆ” ไป๋เหิงกล่าวออกมาจากใจจริง

            คราวนี้ฉินหรูหันมาทางไป๋เหิงพร้อมกับร้อง “เอะๆ” ก่อนจะกล่าวเรื่องน่ายินดีของอีกฝ่าย “พี่ไป๋เหิงก็กำลังไปได้สวยกับคุณชายใหญ่เซวียไม่ใช่หรือ อีกไม่นาน ท่านก็เป็นสะใภ้ใหญ่ตระกูลเซวียแล้วด้วย ท่านเองก็วาสนาดีไม่น้อยเลย”

            ทันใดนั้น เสี่ยวจินก็หัวเราะหึๆ ทั้งยังทำสีหน้าเหมือนกุมความลับบางอย่าง

            “ข้าจะบอกอะไรให้เจ้าฟัง เสี่ยวหรู”

            “อะไรหรือ อะไรหรือ พี่เสี่ยวจิน ท่านรีบมาพูดเถอะ!” ฉินหรูยื่นหน้าเข้าไปใกล้เสี่ยวจิน เร่งเร้าให้อีกฝ่ายพูด

            “ในครรภ์ของพี่ไป๋เหิงกำลังมีเจ้าตัวน้อย…กล่าวอีกอย่าง จากนี้อาเหยาจะมีสหายน้อยเพิ่มอีกหนึ่งคนแล้ว”

            ฉินหรูตาโต ทั้งดีใจทั้งอดตะลึงไม่ได้

            “ท่านตั้งครรภ์แล้ว พี่ไป๋เหิง ท่าน…ข้าดีใจกับท่านด้วยเจ้าค่ะ” 

            “โถ พวกเจ้าละก็” ไป๋เหิงยิ้มอย่างเขินๆ

            “คุณชายใหญ่ของเรานับว่าไม่ไร้น้ำยา” เสี่ยวจินว่า

            “ไม่ไร้น้ำยา” ฉินหรูย้ำ

            คำพูดของทั้สอง ทำเอาไป๋เหิงหน้าแดงอย่างขวยเขิน

            “น้ำยงน้ำยาอะไรของพวกเจ้ากัน”

            “พี่เสี่ยวจิน ท่านก็อย่ายอมแพ้พี่ไป๋เหิงนะ” ฉินหรูหันมาขยิบตากล่าวกับเสี่ยวจิน 

            “โถ คราวนี้เจ้าวกกลับมาเรื่องของข้าหรือ เสี่ยวหรูตัวแสบยิ่งนัก ฮะๆ” เสี่ยวจินแกล้งเอ็ดใส่ฉินหรู 

            สิ้นคำพูดนั้น ทั้งสามต่างหัวเราะรื่น

            ผ่านไปสักครู่ เสียงหัวเราะของหญิงสาวทั้งสามหยุดลง ไป๋เหิงก้มหน้าที่ยังแดงเรื่อ กล่าวกับฉินหรูด้วยความซาบซึ้ง

            “ขอบใจนะเสี่ยวหรู เพราะเจ้าทำให้ข้ากล้าเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเอง”

            หากฉินหรูไม่ก้าวเข้ามาในบ้านเซวียในวันนั้น ไป๋เหิงก็คงทำได้แค่มองคุณชายใหญ่เซวียเยี่ยนจื่ออยู่ห่างๆ ไม่กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป และไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นก็ใจตรงกันกับนาง

            “ข้าก็ด้วย ขอบใจเจ้าเช่นกัน เสี่ยวหรู ข้าอยากสร้างครอบคัวดีๆ แต่ไม่กล้าเปิดใจให้ผู้อื่น หากเจ้ากับท่านแม่ทัพเฟิงไม่แนะนำคนดีๆ มาให้ ป่านนี้ข้าก็คงเป็นสาวแก่ทึนทึกต่อไป” เสี่ยวจินกล่าว

            “พวกท่านทำไมพูดเหมือนข้าเป็นคนอื่นคนไกลเช่นนั้น พวกเราเป็นสหายกันไม่ใช่หรือ” ฉินหรูกล่าวพลางยิ้มให้กับทั้งสองคน “อีกอย่าง พวกท่านช่วยข้าตั้งหลายอย่าง วันที่ข้าเริ่มงานวันแรก พวกท่านก็เป็นฝ่ายเข้ามาคุยกับข้า ทำให้ข้าปรับตัวทำงานในบ้านเวียได้ และยังคอยหาข่าวบ้านเสิ่นมาเล่าสู่กันฟัง เป็นข้าที่ต้องขอบคุณพวกท่านต่างหาก”  

            นางยังต้องขอบคุณสวรรค์ที่มอบโอกาสครั้งที่สอง ให้นางได้แก้ไขข้อผิดพลาด กลายเเป็นฉินหรูคนใหม่ กระทั่งมีความสุขจนถึงวันนี้

            ไป๋เหิงกับเสี่ยวจินมองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้าให้กับฉินหรูแล้วยิ้มออกมา

            “ก็พวกเราเป็นสหายกันนี่น่า”

            “ใช่ๆ สหายรัก!”

จบบริบูรณ์