บทที่ 43 ไต่สวน

บทที่ 43

ไต่สวน

            คดีขุนนางทุจริตเกี่ยวโยงกับคดีปล่อยกู้ของเสิ่นเทา

            นอกจากนี้ พบว่าวิธีการทวงหนี้ของเสิ่นเทานั้นยังโหดร้ายทารุณ ถึงขั้นมีผู้เสียชีวิตไม่น้อย

            ในเมื่อมีผู้เสียชีวิตย่อมเป็นคดีฆาตกรรม แต่เสิ่นเทารอดพ้นความผิดมาได้เพราะความช่วยเหลือจากขุนนางกังฉิน

            อย่างไรก็ตาม การฆาตกรรมที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ย่อมมีหลักฐาน

            บัดนี้ หลักฐานและพยานบุคคลครบเรียบร้อย นายอำเภอเซวียจึงเรียกขุนนางกังฉินเหล่านั้นสอบสวนทีละคน สุดท้ายถึงค่อยเป็นเสิ่นเทา

            หลายวันต่อมา

            เสิ่นเทาถูกเรียกตัวมายังที่ว่าการอำเภอ จากนั้นผู้ช่วยนายอำเภออ่านสรุปสำนวนคดี 

          เสิ่นเทาเบื้องหน้าทำธุรกิจค้าขาย แต่เบื้องหลังปล่อยกู้ มอบเงินสินบนแก่ขุนนาง และยังชุบเลี้ยงโจรกลุ่มหนึ่ง

            หากลูกหนี้ใช้หนี้คืนไม่ตรงตามกำหนด เสิ่นเทาจะใช้วิธีทวงเงินอย่างโหดเหี้ยมทารุณ กังขังหน่วงเหนี่ยว ทรมานจนถึงแก่ชีวิตก็มี

            ญาติของลูกหนี้ที่เป็นผู้หญิง จะถูกจับไปขายให้กับหอคณิกา อ้างว่าเพื่อขัดดอก...

            ทั้งที่เสิ่นเทาทำการอุกอาจ แต่ยังลอยนวลมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะใบสัญญากู้ยืมระบุข้อตกลงไว้ชัดเจน

            ข้อตกลงในใบสัญญาจงใจเขียนด้วยตัวอักษรเล็กถึงเล็กมาก ทำให้ผู้กู้ยืมไม่ทันสังเกต นับเป็นสัญญาหนี้ที่รัดกุมจนทำให้ลูกหนี้ไม่กล้าฟ้อง 

            หลังจากผู้พิพากษาอ่านสำนวนคดีจบ เสิ่นเทานิ่งเฉย ไม่มีท่าทีสลดแม้แต่น้อย

            ตรงกันข้าม เสิ่นเทาแค่นเสียง “หึ!” อย่างเย้ยหยัน ทั้งยังอ้างว่า “ลูกหนี้ทุกคนยินยอมเซ็นสัญญาด้วยตัวเอง รายละเอียดข้าน้อยให้พวกเขาอ่านให้ถี่ถ้วนแล้ว แต่พวกเขาก็ยินยอมเซ็น ทั้งยังประทับลายนิ้วมือ อย่างไรข้าน้องก็ไม่ได้บีบบังคับพวกเขาให้ทำ แล้วอีกอย่าง ข้าน้อยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับขุนนางที่ใต้เท้าเซวียกล่าวมา โปรดคืนความเป็นธรรมให้ข้าน้อยด้วย”

            ก่อนหน้านี้ นายอำเภอเซวียสอบสวนขุนนางกังฉินเหล่านั้นเรียบร้อย ทุกคนต่างซัดทอดมาถึงตัวเสิ่นเทา ที่เสิ่นเทากล้าพูดว่าไม่เกี่ยวข้อง เพราะตอนนี้ขุนนางเหล่านั้นอยู่ในคุก ข่าวคราวยังไม่ทันส่งไปถึงบ้านเสิ่น เจ้าตัวก็ถูกเรียกมาไต่สวนเสียก่อน

            จากนั้นเสิ่นเทาสาดสายตาข่มขู่ไปทางกลุ่มลูกหนี้ที่เป็นผู้เสียหาย ทุกคนทางด้านนั้นต่างตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าพูดอะไรมาออกมาสักคน

            “เห็นหรือไม่ พวกเขาต่างรู้ดีแก่ใจ” เสิ่นเทากล่าวจากลำพองใจ

            นายอำเภอเซวียทอดถอนใจทีหนึ่ง

            “พวกเจ้าเป็นผู้เสียหาย พูดออกมาเถอะ ในที่นี้ไม่มีใครทำร้ายพวกเจ้าได้”

            ผ่านไปนานทีเดียว ชายคนหนึ่งพลันกล่าวขึ้น

            “เศรษฐีเสิ่นผู้นี้จงใจเขียนตัวหนังสือเล็กขอรับ ข้าน้อยอายุเยอะแล้ว สายตาไม่ดี ไม่ทันสังเกตเห็น จึงตกหลุมพราง”

            “เจ้าสายตาไม่ดี นับเป็นความผิดข้าหรือ” เสิ่นเทาท้วง

            “เอ่อ…คือ…”

            “เฮอะ ความผิดของตัวเอง กลับโยนให้ผู้อื่น ใต้เท้า คืนความเป็นธรรมด้วย”

            “ส่วนข้าน้อย จ่ายดอกเบี้ยตรงตามกำหนดตลอด เศรษฐีเสิ่นผู้นี้ก็ยังพาตัวลูกสาวข้าไปขัดดอก ตอนพาคนมาฉุดลูกสาวของข้าน้อย ข้าได้ยินว่าใต้เท้าฉีต้องการตัวนางมานานแล้ว เพราะอย่างนั้น ลูกสาวของข้าน้อยก็เลย...ฆ่าตัวตาย”

            ลูกหนี้ผู้นี้เป็นชายวัยกลางคน ร่างท้วม เป็นพ่อค้าขายหมูย่อมมีเงินหมุนเวียน แต่แล้วกลับมีเหตุให้ต้องใช้เงินแบบเร่งด่วนจึงกู้ยืมกับเสิ่นเทา ทั้งที่ใช้เงินครบตรงตามกำหนด แต่ลูกสาวของเขากลับถูกคนเข้ามาฉุดถึงในบ้าน จนเป็นเหตุให้ต้องฆ่าตัวตาย คดีนี้เกิดขึ้นเมื่อปีก่อน เพราะพยานหลักฐานไม่ครบจึงเอาผิดคนไม่ได้

            “หนอย...ข้าพาคนไปฉุดลูกสาวเจ้าหรือ อีกอย่าง ข้าไม่รู้จักใต้เท้าฉีคนนั้น แค่เป็นแค่พ่อค้าและปล่อยเงินกู้เท่านั้น เจ้ามีหลักฐานหรือไม่ว่าข้าสมคบคิดกับขุนนางน่ะ” เสิ่นเทาแสร้งทำทีเป็นเดือดดาล

            พ่อค้าขายหมูกำหมัดด้วยความเจ็บใจ ไหนจะต้องเสียลูกสาว ไหนจะต้องทนมองเสิ่นเทาคนชั่วที่ลอยนวล 

            “เช่นนั้นนี่พอจะเป็นหลักฐานได้หรือไม่”

            เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นหน้าประตูที่ว่าการ ก่อนชายขาเป๋จะเดินกระโพลกกระเพลกเข้ามาพร้อมกับบางอย่างในมือ

            ชายผู้นี้ก็คือลุงหม่า

            “เจ้าเป็นใคร” นายอำเภอเซวียถาม

            “ข้าน้อยเป็นบ่าวในบ้านเสิ่น ทำงานที่นั่นเกือบยี่สิบปี รู้เห็นเรื่องชั่วๆ ที่เสิ่นเทาทำมาตลอด หนังสือในมือข้าน้อย คือหลักฐาน”

            เสิ่นเทาเพ่งตามองลุงหม่า สักครู่ก็ร้อง “อ๋อ” ก่อนจะชี้นิ้วใส่แล้วแสร้งโวยวาย “เจ้านี่เอง บ่าวไร้ประโยชน์ นี่เจ้ากล้าขโมยของในบ้านข้ารึ!”

            “ข้าน้อยไม่ได้ขโมย แต่คัดลอกมาขอรับ”

            “นำมาให้ข้าดู”

            หนังสือพวกนี้เป็นรายรับรายจ่าย รายชื่อลูกหนี้และรายชื่อของขุนนางที่รับสินบน 

            อันที่จริง เฟิงหยางมอบหลักฐานชิ้นนี้ให้นายอำเภอเซวียฉินก่อนหน้านั้นแล้ว

            แต่เนื่องจากการพิพากษาคดีนี้ไม่ง่าย ต้องมีจังหวะรุกและถอย ดังนั้นเขาต้องมีตัวละครสำคัญที่เปิดโปงความผิดของเสิ่นทา ลุงหม่าคือตัวละครนั้น เพราะเขาทำงานในบ้านเสิ่นมานาน ไม่เป็นที่จับตามองเพราะถูกมองว่าเป็นคนพิการ

            ถึงตอนนี้ เสิ่นเทาหน้าซีดเซียวแล้ว 

            “หนังสือที่เจ้าคัดลอกมานี้ เป็นหลักฐานชั้นดี เจ้าคัดลอกมาจากที่ใด” นายอำเภอเซวียสอบถาม แน่นอน บทสนทนานี้พวกเขาได้เตี้ยมกันมา

            “ห้องใต้ดินในบ้านเสิ่นขอรับ เสิ่นเทาขุดอุโมงค์ทำห้องใต้ดิน เก็บเงินที่รีดไถ่จากชาวบ้านไว้ที่นั่น ในนั้นยังมีหนังสือลับอีกมากมาย”

            “หัวหน้ามือปราบ เจ้าไปตรวจสอบที่นั่น”

            “ขอรับ!”

            หลังจากหัวหน้ามือปราบพาลูกน้องสามสี่คนออกจากที่ว่าอำเภอ เสิ่นเทาเริ่มผุดสีหน้าตึงเครียด

            การไต่สวนยังคงดำเนินต่อไป

            ถึงตรงนี้ นายอำเภอเซวียแสดงหลักฐานและคำซัดทอดที่ขุนนางกังฉินรับสินบนจากเสิ่นเทาออกมา 

            เสิ่นเทารู้ว่าตนไม่อาจรอดพ้นความผิดจึงสงบปากสงบคำ

            เวลาล่วงเลยราวๆ หนึ่งชั่วยาม หัวหน้ามือปราบกับลูกน้องก็หอบเอกสารและหีบบบรรจุเงินกลับมา

            “ใต้เท้า บ้านเสิ่นมีห้องลับจริงๆ ขอรับ ข้าน้อยยังพบเอกสารและเงินหลายหีบด้วย นี่ยังเอามาไม่หมดนะขอรับ”

            “ซุกซ่อนเงินมากมายผิดปกติ” นายอำเภอเซวียพึมพำ ก่อนสั่งให้ผู้ช่วยนายอำเภอตรวจสอบหลักฐานทั้งหมดนั้น

            ผ่านไปอีกราวๆ หนึ่งเค่อ(สิบห้านาที) ผู้ช่วยประสานมือแล้วรายงานว่า “เอกสารพวกนี้เป็นหลักฐานว่าเสิ่นเทาเกี่ยวข้องกับคดีฆาตรกรรม และยังมอบเงินสินบนให้กับขุนนางกังฉินขอรับ”

            “เสิ่นเทา เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่”

            เสิ่นเทาปากคอสั่น “ละ ละ ลูกชายข้าน้อย ท่านช่วยไปตามเขามาได้หรือไม่ขอรับ”

            นายอำเภอเซวียทำทีเป็นลังเล สักครู่ก็สั่งมือปราบว่า “หัวหน้ามือปราบ เจ้าช่วยไปตามคุณชายเสิ่นเซียวอวี้มาที่นี่ที”

            “ไม่ใช่เสิ่นเซียวอวี้ แต่เป็นเสิ่นหยาง…ไม่สิ แม่ทัพเฟิงหยางขอรับ” เสิ่นเทาลนลาน พูดผิดๆ ถูกๆ

            “หากเป็นแม่ทัพเฟิงหยางละก็ เพื่อความยุติธรรมในการสอบสวน เขายืนกรานว่าจะยุ่งเกี่ยวกับคดีนี้ แล้วก็…ถ้าจำไม่ผิด เจ้าเองไม่ใช่หรือที่นำชื่อเขาออกจากวงศ์ตระกูล ตอนนี้แม่ทัพเฟิงหยางนับเป็นคนตระกูลเฟิง ไม่ใช่คนตระกูลเสิ่น หากจะใช้อำนาจของเขาละก็ ไม่มีประโยชน์”

            ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเสิ่นเทาพลันตื่นกลัว ร่างสั่นระริก