บทที่ 28 เฟิงหยางโกรธ

บทที่ 28

เฟิงหยางโกรธ

            “วันนี้สาวใช้จากบ้านเสิ่นก็เอาสิ่งนี้มาส่งให้ฮูหยินอีกแล้วเจ้าค่ะ”

            เพ่ยเหนียงเดินเข้ามาในห้งโถง ในมือถือกล่องข้าวที่เพิ่งได้รับมาจากสาวใช้บ้านเสิ่น

            ยามนี้ ฉินหรูกำลังจิบชากินของว่างกับเจ้าตัวเล็ก

            ดวงตาคู่สวยเหลือบมองกล่องอาหารด้วยท่าทีเรียบเฉย ก่อนจะบอกให้เพ่ยเหนียงวางมันลงบนโต๊ะ

            “ฮูหยิน...ท่านกำลังถูกบ้านเสิ่นกลั่นแกล้งอยู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

            ปกติแล้ว เพ่ยเหนียงเป็นคนพูดน้อย แต่จะแสดงความรู้สึกออกทางสีหน้า ช่วงนี้บ้านเสิ่นส่งน้ำแกงมาให้ฮูหยินของตนวันละหลายรอบ หากมีแค่น้ำแกงคงไม่มีปัญหา แต่ข้างๆ ถ้วยน้ำแกงมีห่อยาด้วย หลังจากซินเหมียวตรวจสอบ ฝ่ายนั้นยืนยันว่าเป็นยาสำหรับทำแท้ง เพ่ยเหนียงจึงเป็นห่วงแทนฮูหยิน ว่ากำลังถูกบ้านเสิ่นกลั่นแกล้งอยู่หรือไม่   

            “เจ้าไม่ต้องกังวลไป คนพวกนั้นทำได้แค่นี้นั่นแหละ”

            “แต่ว่า หากปล่อยไว้เช่นนี้ บ้านเสิ่นจะไม่ยิ่งลำพองใจ ส่งคนมาละลานฮูหยินหนักขึ้นหรือเจ้าคะ”

            เพ่ยเหนียงไม่รู้ตื้นลึกหนาบางถึงความขัดแย้งระหว่างบ้านเสิ่นกับฮูหยิน แต่ในเมื่อนางเข้ามาทำงานในบ้านหลังนี้ เจ้านายของนางย่อมมีเพียงคนเดียว จะไม่ให้นางเป็นกังวลได้อย่างไร

            “มีท่านพี่อยู่ คนพวกเขาไม่กล้าทำอะไรข้าไปมากกว่านี้หรอก เจ้ากลับไปทำงานต่อเถอะ”

            เพ่ยเหนียงลังเล แต่ท้ายที่สุดก็ยอมตอบรับว่า “เจ้าค่ะ ฮูหยิน”

            สองวันมานี้ หนิงลี่ส่งน้ำแกงกับยาทำแท้งมาให้ฉินหรูหลายรอบ เพื่อข่มขู่และเตือนความจำเรื่องเมื่อสี่ปีก่อน 

            ทางนั้นขยันส่งน้ำแกงมาให้ ก็เป็นเรื่องของทางนั้น นางแค่ไม่สนใจก็พอ

            ฉินหรูมองอาเหยาที่เคี้ยวขนมจนแก้มตุ่ย ได้กินขออร่อย ใบหน้าของเจ้าตัวเล็กเต็มไปด้วยความสุข

            “อร่อยหรือไม่” 

            นางถามลูกน้อยพร้อมกับยื่นมือไปเช็ดมุมปากเล็กๆ ที่มีเศษขนมติด

            “อร่อย!”

            อาเหยาผงกศีรษะแรงๆ ยิ้มสดใสให้กับมารดา

            อาเหยาชอบกินขนมของร้านสกุลเถา ถึงฉินหรูจะพยายามทำเลียนแบบให้มีรสชาติใกล้เคียงที่สุด แต่ฝีมือการทำขนม ฉินหรูสู้ร้านสกุลเถาไม่ได้เลย  

            กินขนมโก๋มะพร้าวอ่อนหมดหนึ่งชิ้น อาเหยาก็ปิดกล่องขนม มือเล็กป้อมถูๆ กับเสื้อ   

            “ไม่กินต่อแล้วหรือ”

            “อาเหยาจะเก็บไว้”

            “เก็บไว้หรือ ทำไมล่ะ” 

            “นี่ของท่านตาท่านยาย”

            โถ...

            ฉินหรูมองลูกน้อยด้วยความเอ็นดู

            ก่อนหน้านี้ฉินหรูทำงานเป็นแม่ครัวให้กับบ้านสกุลเซวีย เงินเดือนที่ได้รับไม่นับว่าน้อย

            ถึงอย่างนั้น ก็ต้องอยู่อย่างมัธยัสถ์ เนื่องจากต้องใช้เงินซ่อมแซมบ้าน และเก็บไว้ให้อาเหยาในอนาคต แต่ละเดือนจะซื้อขนมจากร้านสกุลเถาแค่สองครั้ง ทั้งยังแบ่งกันกินคนละหนึ่งชิ้น อาเหยาคงคิดว่าขนมกล่องนี้ เขากินได้แค่ชิ้นเดียว 

            “อาเหยา ตอนนี้พ่อของลูกกลับมาแล้ว พวกเราไม่ต้องลำบากเหมือนเมื่อก่อน ขนมกล่องนี้เป็นของเจ้าทั้งหมด ในส่วนของท่านตากับท่านยาย แม่ให้คนเอาไปให้แล้ว เจ้าจะกินเพิ่มอีกชิ้นก็ได้นะ”

            ไม่รู้ว่าอาเหยาเข้าใจในสิ่งที่ฉินหรูพูดหรือไม่ เจ้าตัวเล็กพยักหน้าพร้อมส่งเสียงว่า “อือ” แต่ถึงอย่างนั้น อาเหยากลับไม่ได้เปิดกล่อง กินขนมชิ้นที่สอง

            ฉินหรูไม่อยากร่ำไรกับลูกมากนักจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ 

            ในตอนนั้นเอง อาเหยาหันขวับไปทางประตู ร้องว่า “ท่านพ่อ!”

            ครู่ต่อมา ฉินหรูก็เห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องโถง 

            นางลุกขึ้น อุ้มอาเหยาลงจากเก้าอี้

            เจ้าตัวเล็กวิ่งปรู๊ดเข้าไปกอดเฟิงหยาง ใบหน้าเล็กแหงนเงยมองบิดาพร้อมกับยิ้มแป้น

            เฟิงหยางอุ้มลูกขึ้นมาจากพื้น

            “กำลังทำอะไรอยู่หรือ”

            “กินขนม” อาเหยาตอบพลางชี้ไปทางกล่องขนมที่วางบนโต๊ะ

            บนโต๊ะไม่เพียงมีกล่องขนมร้านสกุลเถา แต่ยังมีกล่องใส่อาหาร มองปราดเดียวก็รู้ว่าถูกส่งมาจากบ้านเสิ่น

            ดวงตาคมกริบของเฟิงหยางหรี่ลงเล็กน้อย ประกายตาฉายแววเย็นยะเยือก 

            “ท่านพ่อ?”

            เด็กเล็กๆ มีสัมผัสรับรู้เฉียบไว อาเหยาคงรู้สึกถึงความผิดปกติ เจ้าตัวเล็กจึงส่งเสียงเรียกบิดาด้วยสีหน้าไม่ร่าเริง 

            เฟิงหยางคลายความโกรธลง ก่อนจะยิ้มให้ลูกชายอย่างอ่อนโยน

            “อาเหยา ลูกออกไปเล่นกับอาเต๋อก่อนนะ” เฟิงหยางบอกเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขน จากนั้นก็ตะโกนเรียก “อาเต๋อ”

            “ขอรับ ท่านแม่ทัพ”

            อาเต๋ออายุสิบสี่ นอกจากทำงานจิปาถะ เขายังเป็นเพื่อนเล่นของอาเหยาด้วย แม้เด็กทั้งสองจะต่างวัย แต่ก็สนิทกันมาก

            “พาคุณชายน้อยไปเล่นข้างนอกสักเดี๋ยว”

            “ขอรับ”

            พอเฟิงหยางวางลูกชายลง อาเหยาก็วิ่งดุ๊กๆ เข้าไปหาอาเต๋อ

            หลังจากอาเต๋อจูงมือเจ้าตัวน้อยออกจากห้องโถง เฟิงหยางก็เข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับฉินหรู

            เพราะเข้าใจความหมายของน้ำแกง เฟิงหยางจึงมองกล่องอาหารด้วยสายตาไร้อารมณ์ 

            ไม่ต้องให้อีกฝ่ายพูด ฉินหรูเข้าใจดีว่าสามีกำลังโกรธ

            “ท่านอย่าทำหน้าจริงจังขนาดนั้นสิ อาเหยาจะกลัวท่านเอานะ”

            “แล้วเจ้าไม่โกรธหรือ”

            “โกรธสิ โกรธมากด้วย”

            “ให้ข้าจัดการดีหรือไม่”

            จากน้ำเสียงเยือกเย็นของเฟิงหยาง เกรงว่าวิธีจัดการของเขาคงไม่พ้นวิธีเลือดเย็น

            “ทำเช่นนี้ท่านจะลำบาก” นางบอก

            ถึงจะเปลี่ยนแซ่และแยกบ้านออกมาแล้ว แต่เฟิงหยางเป็นลูกของเสิ่นเทา หากเขาลงมืออย่างโจ่งแจ้ง จะถูกตราหน้าว่าเป็นลูกอกตัญญู ยิ่งตอนนี้เขามียศมีตำแหน่ง อาจถูกกล่าวว่าใช้อำนาจในทางที่ผิด 

            เห็นนางเป็นห่วงแทนเขา แววตาเย็นชาพลันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที

            “เจ้าจะทำอย่างไร”

            ฉินหรูก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนบอกกลับไปว่า “ในเมื่อนางอยากให้ท่านกับข้าแวะไปทักทาย เช่นนั้นพวกเราก็ไปบ้านเสิ่น ทักทายพวกเขาพร้อมกับของฝากเล็กๆ น้อยๆ ดีหรือไม่”

            ท้ายประโยค นางผุดยิ้มเจ้าเล่ห์

            เฟิงหยางเห็นสีหน้าของนาง อดยิ้มตามไม่ได้

            “ท่านพี่คิดว่าอย่างไร”

            คำถามนี้ทำเอาเฟิงหยางเลิกคิ้ว 

            ท่านพี่?

            เขาไม่ได้ติดใจวิธีการของนาง แต่เมื่อกี้นางเรียกเขาว่า ‘ท่านพี่’

            ในอดีต แม้แต่งงานกับนางแล้ว แต่นางยังคงเรียกเขาว่า ‘คุณชายใหญ่’ ‘คุณชาย’ และ ‘ท่าน’ ไม่เคยสักครั้งที่จะเรียก ‘ท่านพี่’ พอได้ยินเช่นนี้ เขารู้สึกชอบมาก 

            ฉินหรูเห็นว่าเฟิงหยางเอาแต่จ้องมองนางเงียบๆ นางจึงกะพริบตาถามอย่างไม่เข้าใจ

            “ท่านไม่เห็นด้วยกับวิธีนี้หรือ”

            เฟิงหยางดึงความคิดกลับมาปัจจุบัน โดยไม่ให้นางจับสังเกตได้ 

            “ทำตามที่เจ้าว่า หากต้องการอะไรเพิ่ม บอกข้าได้ตลอด”

            ฉินหรูยิ้มซาบซึ้ง

            หลายปีมานี้ นางอยากเอาคืนหนิงลี่อย่างสาสม

            แม้ไป๋เหิงกับเสี่ยวจินจะสืบหาจุดอ่อนของบ้านเสิ่นมาได้มากมาย แต่นางกลับทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้มีเฟิงหยางอยู่ด้วย ช่างดีเหลือเกิน