ตอนที่1.พลิกผันได้เพียงแค่ชั่วคืน

            หญิงสาวยืนตัวสั่นหน้ากระจกเงาตรงหน้า ไม่ว่าจะหยิกตัวเองอีกกี่ครั้งมันก็คือเรื่องจริง! 

            ก่อนหน้านี้ เนี่ยหรานหรานในวัยยี่สิบห้าปี เธอเดินไปตามนัดหมายของเพื่อนร่วมรุ่นสมัยมัธยมปลาย เพื่อพบปะสังสรรคเพื่อนร่วมรุ่นด้วยซึ่งจัดประจำทุกปี  เนี่ยหรานหรานเป็นเด็กเรียนดีติดท็อป 5 ของชั้นเรียนเสมอ ไม่เคยต่ำไปกว่านี้ แม้มีใบหน้าเกลี้ยงเกลาแต่หน้าตาเธอดูธรรมดาไร้จุดเด่นมาก  เธอไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท นอกจากทำรายงานกลุ่มแล้วเธอแทบไม่เคยอยู่ในสายตาเพื่อนร่วมห้อง แต่กระนั้นเมื่อถึงวันเลี้ยงรุ่นพวกเขาก็ไม่ลืมที่จะส่งข้อความให้เธอทราบและเธอมารวมงานทุกครั้ง

            หลังเรียนจบมหาวิทยาลัย เนี่ยหรานหรานได้ทำงานทันที  เธอทำงานที่ฝ่ายวิชาการที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งและวางแผนศึกษาต่อในระดับปริญญาโท ครอบครัวของเธอเป็นสายวิชาการ มารดาเสียตั้งแต่เธออายุสิบสามปี ส่วนบิดาไม่แต่งงานใหม่ มีความห่างเหินระหว่างเธอกับพ่อแต่กระนั้นพ่อก็ไม่ได้ทอดทิ้งหรือละเลย เพียงแค่...เหมือนจะทำใจเรื่องการสูญเสียภรรยาไม่ได้  การเรียนและหน้าที่การงานของเธอเป็นพ่อที่วางแผนให้ซึ่งเธอก็เห็นตามที่พ่อตัดสินใจ เงินเดือนไม่สูงแต่มีความมั่นคงและสามารถก้าวหน้าในอาชีพได้อีก

            ใครจะรู้ว่าชีวิตแสนเรียบง่ายของเธอจะพลิกผันได้เพียงแค่ชั่วคืน

            ในงานเลี้ยงรุ่นชั้นมัธยม เนี่ยหรานหรานนั่งจิบเครื่องดื่มเพียงลำพัง มองดูเพื่อนๆ ต่างแย่งไมค์กันร้องเพลงสนุกสนาน งานเลี้ยงใกล้เลิกราเต็มที

ทว่าประตูห้องจัดเลี้ยงก็เปิดออกพร้อมการมาเยือนของ ‘จวีหราน’  หญิงสาวสวยสะกดทุกสายตาโดยเฉพาะชายหนุ่ม ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้ว จวีหรานเป็นดาวเด่นทั้งที่ผลการเรียนรั้งท้ายแต่เธอเป็นที่รักของเพื่อนในห้องเรียน นานๆ ทีเธอจะมางานเลี้ยงรุ่นสักครั้ง แต่ละครั้งที่มาล้วนเห็นความแตกต่างที่เธอสวยและดูทันสมัยขึ้นทุกครั้ง เช่นเดียวกับครั้งนี้ที่เธอสวมเดรสสีดำขับให้ผิวขาวผ่องเปล่งประกาย ใบหน้าแต้มแต่งสีสันแต่พอดีขับเน้นโครงหน้าหมดจด ทรวงทรงองค์เอวเย้ายวนตา 

เนี่ยหรานหรานได้แต่มองด้วยความอิจฉา เธออิจฉาจวีหรานเสมอ เธออยากเป็นจุดเด่นที่มีผู้ชายล้อมหน้าล้อมหลังแบบนั้นบ้าง แต่ผู้หญิงเชยๆ และไม่มีความมั่นใจอย่างเธอก็ทำได้แค่นั่งจิบเครื่องดื่มตามลำพัง

            หลังจากออกจากห้องน้ำ เนี่ยหรานหรานไม่ได้ล่ำลาใคร เพราะเธอรู้ดีว่าตัวเองแทบไม่มีตัวตนในสายตาของเพื่อนร่วมห้องเรียน  เธอเดินออกมาด้านหน้าโรงแรมและรอแท็กซี่มารับ หญิงสาวนึกถึงบทสนทนาที่ได้ยินในห้องน้ำ

            ‘ได้ยินว่าจวีหรานเข้าวงการบันเทิงแล้วนะ’

            ‘ก็ไม่แปลก สวยขนาดนั้น’

            ‘ใครบอก ฉันได้ยินว่าจวีหรานตกต่ำขนาดต้องไปเล่นหนังผู้ใหญ่ต่างหากล่ะ’

            ‘ว้ายๆ หนังโป้มันผิดกฎหมายไม่ใช่เหรอ’

            ‘แต่เงินดีนะ’

            ‘เงินดีแต่เปลืองตัว’

            ‘หรืออาจจะสนุกก็ได้ กำไรสองต่อ ทั้งสนุกทั้งได้เงิน’

            เนี่ยหรานหรานรอจนคนกลุ่มนั้นออกไปแล้วจึงออกมาจากห้องน้ำ เธอเองก็เคยได้ยินเรื่องของจวีหราน ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมก็ถูกทาบทามให้ไปถ่ายแบบโฆษณาอะไรพวกนั้น รวมทั้งเรื่องที่จวีหรานไปเล่นหนังผู้ใหญ่ แต่นั้นก็เป็นเพียงเรื่องที่พวกผู้หญิงนินทากัน เธอไม่รู้ว่าจริงเท็จแค่ไหน

            รถแท็กซี่เข้ามาจอดสนิทดีแล้ว เนี่ยหรานหรานยื่นมือไปเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปนั่ง แต่จู่ๆ ก็มีคนตามเข้ามาทำให้เธอถูกดันเข้าไปด้านในทันที หญิงสาวรีบหันไปมองแต่เสียงปิดประตูรถดังขึ้นก่อน เนี่ยหรานหรานอ้าปากค้างแต่กลับไม่มีเสียงออกมา

            “ไปโรงแรมAAค่ะ”

            “ครับ”

            “จวีหราน”   เนี่ยหรานหรานเรียกชื่ออีกฝ่ายเหมือนบอกตัวเองมากกว่า “เธอ”

            “ฉันไม่อยากรอรถนาน ขอนั่งไปแค่สองช่วงตึกแล้วเธอค่อยไปต่อแล้วกันนะ”

            “อื้อ”  เนี่ยหรานหรานพยักหน้าแล้วบอกเส้นทางให้คนขับรถทราบ เธอตั้งใจกลับห้องพักของตัวเองที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยที่ตัวเองทำงานอยู่

            “ไม่เปลี่ยนเลยนะหรานหราน”

            “เอ๊ะ...เธอ...เธอจำฉันได้ด้วยเหรอ”

            “อยู่ห้องด้วยกันตั้งสามปีทำไมจะจำไม่ได้”

            “ฉัน...ฉันไม่เด่น”

            แวบหนึ่งมีรอยเศร้าในดวงตาคู่สวย

            “บางทีฉันก็อยากเป็นเหมือนเธอนะ หรานหราน เราชื่อเหมือนกันแต่ไม่เหมือนกันเลย”

            อาจเพราะดื่มเข้าไปมาก เนี่ยหรานหรานจึงพยักหน้ารับ “อืม บางทีฉันก็อยากเป็นเธอ สวย เป็นที่รักของทุกคน”

            จวีหรานหัวเราะเสียงใส รถแท็กซี่ชะลอความเร็วและกำลังจะจอดหน้าโรงแรม จวีหรานหยิบกระเป๋าเงินแต่เนี่ยหรานหรานโบกมือไปมา

            “ไม่เป็นไร ฉันจ่ายให้เอง”

            “งั้นก็...ขอบใจนะ” 

            มือเรียวนุ่มยื่นมือจับมือเนี่ยหรานหรานก่อนส่งยิ้มให้แล้วเปิดประตูลงจากรถไป หญิงสาวส่งยกมือแล้วโบกมือลา รถแท็กซี่เคลื่อนตัวออกไป เธอยกมือลูบหลังมือตัวเองสัมผัสจางๆ นั้นยังคงประทับอยู่ ในสายตาของเนี่ยหรานหราน ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวจวีหรานดูงดงามไปหมด ดวงตากลมโตเป็นประกาย ริมฝีปากสีแดงสวย ผิวขาวผ่องดุจหิมะบริสุทธิ์ แม้กระทั่งนิ้วมือยังเรียวงาม

            เธออยากเป็นจวีหราน ถ้าเธอสวยได้แบบนั้น ชีวิตของเธอคงไม่เหี่ยวเฉาเหมือนทุกวันนี้

            รวดเร็วจนไม่ทั้งตั้งตัว

            เร็วเกินกว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

            ขณะที่รถแท็กซี่ขับผ่านสี่แยก รถเก๋งคันหนึ่งฝ่าไฟแดงพุ่งเข้าใส่รถแท็กซี่ที่หญิงสาวนั่งอยู่ เหมือนโลกพลิกหลายตลบ ความเจ็บปวดทิ่มแทงไปทั่วร่างสมองไม่รับรู้เรื่องใดอีกไม่ได้ยินเสียงใด

เธอได้แต่หลับตาอย่างจำนนต่อความเจ็บปวด

            ไม่มีใครรู้  โทรศัพท์มือถือเตือนการขึ้นวันใหม่และนั้น...เป็นวันเกิดปีที่ยี่สิบห้าของเนี่ยหรานหราน