เหี่ยวแห้งตาย

ตอนที่ 3  เหี่ยวแห้งตาย

         เฉียวเวยเวย  นั่งแช่กายอยู่ในอ่างน้ำขนาดใหญ่กลิ่นหอมของดอกไม้นานาพันธ์ฟุ่งกระจายอบอวลไปทั่วบริเวณ  นางหลับตาปริ้มเคลิ้มกับการนวดและปรนนิบัติจากสาวใช้  ในใจก็พลางหวังว่าค่ำคืนนี้นางคงจะสุขปานได้ขึ้นสวรรค์ 

         จวบจนตะวันเริ่มคล้อยต่ำ  หลีเซียวหยวนก็มาถึงเรือนใบหน้าของชายหนุ่มยังคงประดับด้วยร้อยยิ้มสุภาพ 

         “ตั้งสำรับเถิด” 

         รสชาติของอาหารที่นี่เฉียวเวยเวยเริ่มคุ้นชินอยู่บ้าง  แม้จะไม่สะดวกสบายเฉกเช่นเดิมก็ยังพอปรับตัวได้ 

         หลังจากทานอาหารเสร็จชายหนุ่มก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่าง  ตั้งหน้าตั้งตา  ส่วนเฉียวเวยเวยก็ไม่สนใจอีกฝ่ายนางก็หยิบนิยายเล่มล่าสุดที่ให้บ่าวไพร่ไปซื้อมาขึ้นมาอย่างอย่างตั้งหน้าตั้งตาเช่นเดียวกัน 

         หลีเซียวหยวนชำเลืองดูใบหน้าของเฉียวเวยเวยก็รู้สึกว่า  วันนี้หญิงสาวไม่ปรีดาอย่างทุกคราวที่เจอหน้าเขา  ไม่กระตื้นรือร้นเอาอกเอาใจอย่างเช่นเคย

         ท่าทีของชายหนุ่มอยู่ในสายตาของเฉียวเวยเวย  นางแอบเบ้ปากเล็กน้อย บุรุษก็เป็นเช่นนี้เมื่อได้รับจนเคยชินก็ไม่เห็นคุณค่า เมื่อครั้งกำลังจะสูญเสียก็เกิดความรู้สึกอยากจะได้ อยากจะครอบครอง 

         ตั้งแต่หัวค่ำเฉียวเวยเวยไม่ปริปากพูดฉอเลาะสักคำ

         “ข้าจะอาบน้ำก่อน” 

         หลีเซียวหยวนเอ่ยพูดขึ้นอย่างอดใจไม่ไหว  เขาวางหนังสือในมือลง แล้วเดินไปยังหลังฉากกั้น 

         เฉียวเวยเวยพลันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา 

         จะถึงตอนนั้นแล้ว

          นางเรียกให้บ่าวไพร่ยกน้ำมาให้นางล้างปาก  คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดต่อจากนี้หัวใจของนางก็เริ่มเต้นแรงขึ้น  นางถอดเสื้อตัวด้านนอกออกเหลือเพียงชุดบางเบาแล้วค่อย ๆ กรีดกรายขึ้นไปนั่งรออยู่บนเตียงรอทำหน้าที่ภรรยาอย่างเต็มที่

         หลีเซียวหยวน หลังจากอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาจากฉากกั้น  บนกายยังคงมีหยดน้ำติดอยู่  เขาหยิบผ้าซุบน้ำเช็ดตัวเบา ๆ  เฉียวเวยเวยชำเลืองมองดู 

         หลังจากเช็ดกายจนแห้งสนิทแล้ว หลีเซียวหยวนไม่ได้สวมเสื้อผ้า  เขาเดินตรงมายังเตียงนอน ในขณะนั้นก็สบตากับเฉียวเวยเวย  แววตาและสายตาของนางเต็มไปด้วยความเย้ายวนมีเสน่ห์อย่างมาก  ทำให้ช่วงล่างของเขาแข็งขืนขึ้นมาทันที 

         “ท่านพี่”

         เฉียวเวยเวยไม่สงวนท่าทีแม้แต่น้อย  นางเอี้ยวตัวมาเว้าวอน  หวังจะได้รับการบำเรอ   หลีเซียวหยวนเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้  เขาเอื้อมมือเข้าไปในสาบเสื้อของหญิงสาวในขณะอีกมือก็ปลดปมเสื้อ  ผลักหญิงสาวนอนลงเตียงกดให้นางอยู่ใต้ร่างอย่างกระหาย 

         มือของหญิงสาวลูบไล่ไปทั่วร่างกายกำยำอันหนาแน่นของสามี  นางหลับตาพริ้มหวังว่าจะได้รับความสุขจากเล้าโลม  ทว่ายังไม่ทันได้เคลิบเคลิ้ม  ขาทั้งสองของนางก็กางอ้าออกแล้วชายหนุ่มก็แทรกตนเองเขามาทันที 

         ความคับแน่นทำให้ความรู้สึกทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่านกระแทกเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว   ชายหนุ่มเหมือนคนบ้าระห่ำเขากระแทกรั่วอย่างหื่นกระหาย  ความเสียวซ่านไต่ระดับขึ้นมาเรื่อย ๆ เฉียวเวยเวยร้องกระเส่าครวญครางเหมือนตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน

         ความสัมพันธ์กับบุรุษครั้งสุดท้ายของนางคืออายุ 52  ทว่าครั้งนี้นางอายุเพียง 18  ความสดใหม่ของร่างกายการทำให้นางรู้สึกล่องลอยตัวเบาหวิวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน 

         นางยกสะโพกรับการกระแทกอย่างช่ำชอง  การกระทำเช่นนั้นทำยิ่งสร้างเสียวกระสันแล่นไปทั่วร่างกายหลีเซียวหยวน   เขาปล่อยเสียงคำรามต่ำ  สักพักอารมณ์ก็พุ่งถึงขีดสุดชายหนุ่มก็กระตุกกายเอนกายนอนลง

         เฉียวเวยเวยเหมือนถูกกระชากให้ตกลงมาจากที่สูง  นางรับรู้ถึงความน้ำอุ่นร้อนและฉ่ำแฉะพุ่งเข้ามากาย 

         จบแล้วหรือ

         เสร็จแล้ว!! 

         เสร็จกิจ 

         หลีเซียวหยวนก็แต่งกายออกไป บอกว่ามีงานค้างต้องสะสาง

         ทิ้งให้  เฉียวเวยเวยอารมณ์ค้างอยู่ในห้องเพียงลำพัง

         หญิงสาวนั่งเหมอในห้องเพียงลำพัง  แม้หลีเซียวหยวนจะหล่อเหลา  ส่วนนั้นก็ยิ่งใหญ่ รูปร่างก็กำยำ นางมีความสุขไม่น้อยในขณะนั้น 

         ทว่า...นั่นล่ะ...อย่างไรก็ไม่ใช่อย่างที่นางต้องการ อย่างน้อยต้องมีความจริงใจหลายส่วน  สามีไม่ใส่ใจภรรยาที่ร่วมรักแม้แต่น้อย  หากให้นางอยู่ในสภาพนี้ต่อไป  อารมณ์ค้างทุกครั้ง สักวันจะต้องแห้งเหี่ยวตายอย่างแน่นอน 

         เมื่อคิดเช่นนี้  พรุ่งนี้เช้า 

         เฉียวเวยเวยจึงตั้งใจจะไปขอใบหย่าจากหลีเซียวหยวน

ยามอิ๋น 

         เฉียวเวยเวยก็แต่งกายออกไปหาที่หลีเซียวหยวนที่เรือนของเขา   ก่อนที่ชายหนุ่มจะเข้าวัง ในขณะเดินไปนางก็บ่นพึมพำ

         เรือนก็ไม่พักอยู่ร่วมกัน จะเรียกว่าสามีภรรยาได้อย่างไร

         บ่าวรับใช้หน้าห้องเมื่อเห็นเฉียวเวยเวย  กำลังเดินตรงมาก็ตกใจรีบเข้าไปรายงานคนข้างในที่กำลังแต่งกาย

         ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ 

         “ให้นางเข้ามา” 

          เมื่อหญิงสาวเข้าไปในห้องก็เห็นว่าบ่าวไพร 2-3 คนกำลังจัดเตรียมของและแต่งกายให้ชายหนุ่ม

         “เจ้ามีสิ่งใด”

         เฉียวเวยเวยปรายสายตาไปยังบ่าวไพร 

         “พูดมาได้เถอะ”

         หลีเซียวหยวนไม่คิดว่านางจะมีธุระสิ่งใดที่จำเป็นต้องปิดปังและคนเหล่านี้ล้วนเป็นคนของเขา นางคงแค่มาขออนุญาตบางอย่างเขาก็แค่อนุญาตพูดแค่ ฮืม เท่านั้น 

         “ข้ามาขอหนังสือหย่าจากท่าน” 

          การเคลื่อนไหวทุกอย่างหยุดชะงัก  หลีเซียวหยวนชำเลืองใบหน้ามาช้า ๆ แล้วก็พูดขึ้น

         “เจ้าพูดสิ่งใด  ข้าได้ยินไม่ชัด”

         เฉียวเวยเวยพินิจดูใบหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง ขณะใบหน้าตึงก็ยังคง คมคายไร้ที่ติ  ภายในใจก็ถอนหายอย่างเสียดาย     

         “อย่างไรเราก็ไม่รักใคร่กัน  ท่านมอบใบหย่าให้ข้าเถอะ” 

         หลีเซียวหยวนควบคุมสีหน้าไม่ได้  ใบหน้าเริ่มเข้มขึ้นเรื่อย ๆ

         “ส่งฮูหยินกลับไปสงบจิตใจที่เรือน”

         เฉียวเวยเวย ตวัดแขนบ่าวที่กำลังเข้ามาประครองออกอย่างฉุดเฉียว  ชายหนุ่มไม่เพียงถามไถ่ แต่ใช้อำนาจควบคุม นางพูดออกไปด้วยน้ำเสียงดุดันแววตาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

         “ในเมื่อท่านไม่นึกอยากจะสนใจ อยากจะใส่ใจ  ก็ให้มันสิ้นสุดเสีย ไม่มีความหมายก็ไม่ควรยื้อกันอีกต่อไป ข้าเหนื่อยแล้ว สิ้นสุดเสียที”

         หลีเซียวหยวนเห็นว่าไม่ควรปะทะ 

         เขาปรับสีหน้า  เอ่ยพูดอย่างนุ่มนวล 

         “ข้ายังต้องเข้าวังหลวง  ตอนเย็นค่อยพูดคุยกัน”

         เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มอ่อนลง 

         อาจจะมีเงื่อนไขที่ต้องเจรจา เฉียวเวยเวยก็ถอยให้อีกฝ่ายเหมือนกัน

         “ได้  ข้าจะรอท่าน”

         ทว่า เย็นนั้นหลีเซียวหยวนกลับไม่กลับจวน  เขาเพียงให้บ่าวมาส่งข่าวมีงานต้องสะสางในวัง

         เฉียวเวยเวย  กำหมัดแน่นอย่างโมโห

         รุ่งเช้าในวันถัดมานางก็ออกไปเที่ยวหอชิวเหอ

         หอชิงเหอ  เป็นหอที่ให้บริการสตรี  ลูกค้าส่วนใหญ่ของที่นี่จะเป็นหญิงม่ายหรือสตรีที่ไม่ได้ออกเรือนจนมีอายุมาก  ทว่าก็มีหญิงสาววัยกำหนัดหลายคนหลบออกมาเที่ยวเล่นอยู่บ้าง