ตอนที่ 50 : พันธนาการที่ไร้ทางหนี

เมฆินทร์เงยหน้าขึ้นสบตาน่านฟ้าทันที...

ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อยด้วยกระแสอารมณ์ประหลาด มันไม่ใช่ความอับอายเพียงอย่างเดียว แต่เป็นความรู้สึกอบอุ่นระคนสับสนที่น่านฟ้าแสดงออกถึงความห่วงใยเขาอย่างเปิดเผยต่อหน้าคนอื่น เขามองเห็นแววตาแน่วแน่ของน่านฟ้าที่จับจ้องมาที่เขา ราวกับต้องการยืนยันว่าสิ่งที่พูดไปนั้นคือความจริงทุกประการ

น่านฟ้าสังเกตเห็นปฏิกิริยาของลมหนาว ริมฝีปากของเขาคลี่ยิ้มบาง ๆ อย่างแทบมองไม่เห็น ทว่าในรอยยิ้มที่แสนหายากนั้นกลับแฝงด้วยความโล่งใจที่ถาโถมเข้ามาท่วมท้น เป็นสภาวะจิตใจที่ปลดล็อก เหมือนภาระหนักอึ้งถูกยกออกไป เมื่อลมหนาวดูเหมือนจะไม่ได้ปฏิเสธความห่วงใยนั้น

"ก็จริงอย่างที่พี่สายหมอกว่าครับ" น่านฟ้าหันมาตอบสายหมอกเสียงเรียบ

"แต่ผมก็จะดูแลพี่ลมหนาวอย่างเต็มที่ตามที่พูดไว้" น้ำเสียงของเขาหนักแน่นราวกับคำสาบาน

"งั้นตอนมึงไปทำกิจกรรมก็บอกกู เดี๋ยวกูมาดูอาการลมหนาวให้แทนถ้ากูว่าง"

สายหมอกบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง แต่ก็ยังคงความหนักแน่นในความเป็นห่วงเพื่อน เขารู้ดีว่าวันนี้มีกิจกรรมถ่ายทำวิดีโอแนะนำตัวดาว-เดือนคณะ ซึ่งเป็น