อย่าปากดี

เอี๊ยด!!

เสียงล้อรถยนต์เสียดสีกับพื้นปูนจากการเหยียบเบรกเต็มแรง ตามมาด้วยกลิ่นเหม็นไหม้ของยางรถยนต์ ประตูรถกระบะถูกผลักให้เปิดออกและกระแทกปิดดังปัง! ตามแรงอารมณ์ของคนขับที่เดินหน้าบึ้งเข้าไปในร้าน

ไฮ ที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ได้แต่ยืนเกาศีรษะ มองตามร่างสูงของพี่ชายไปจนลับสายตา จึงหันมาหาก้องที่เปิดประตูรถลงมา

“ลูกพี่เอ็งเขาไปกินรังแตนที่ไหนมาวะ ขับรถมาซะเร็วเลย กระเแทกจนประตูรถจะหลุดแล้วมั้ง”

“รังแตนที่ร้านเจ๊พริ้ง”

“ซ้อพริ้งอะนะ” ก้องพยักหน้า

“ใช่” ไฮเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เป็นการบอกก้องว่าเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟังเดี๋ยวนี้

ก้องมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจ ว่าบุคคลที่ตัวเองจะพูดถึงต่อไปนี้ ไม่ได้อยู่ในรัศมีที่จะได้ยิน เมื่อแน่ใจว่าเฮงไม่ได้ยินแน่ๆ จึงหันมาหาไฮ

“เฮียเฮงเขาโมโหอารมณ์เสีย ที่เห็นเสี่ยป้อไปตามจีบเจ๊พริ้งที่ร้านก๋วยเตี๋ยวก็เลยไม่ลงไปกิน คงหึงเจ๊พริ้งนั่นแหละครับ นี่ก็เหยียบรถมายิ่งกว่าฟ้าดแปด หน้าตานี่ไม่รับแขกเลยเฮียไฮ” ก้องเล่าไปตามที่ตัวเองได้เจอ สีหน้าก็จริงจังประกอบคำพูด

“จะหึงได้ไง ในเมื่อเฮียเลิกกับซ้อพริ้งมาตั้งนานแล้ว”

“ถ้าไม่หึงก็แสดงว่าหวงก้างครับ ทำนองว่าไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เจ๊พริ้ง ยิ่งเป็นผู้ชายไม้เบื่อไม้เมากันเรื่องผู้หญิงอย่างเสี่ยป้อ ยิ่งไม่พอใจเอามากๆ” ก้องวิเคราะห์ต่อ

“ไอ้ก้อง!! จะยืนนินทากูอีกนานไหม จะแดกไหมต้มมาม่า ถ้าไม่แดกกูจะเทให้ไอ้ขวดมัน” ก้องสะดุ้งโหยง รีบหันไปมองยังทิศทางของเสียง ก็เห็นเฮียเฮงยืนถือหม้อในมือ คงเป็นหม้อมาม่าที่เข้าไปต้มมาให้ล่ะมั้ง

นั่นน่ะ ปากร้าย ปากหมา แต่ใจดีชะมัด ก้องเลยรักเฮียเฮง

“กินสิครับเฮีย เฮียเฮงสุดที่รักของก้อง อุตส่าห์ลงมือต้มให้กิน จะไม่กินได้ยังไง” ประจบประแจงขนาดนี้ เฮียเฮงจะไม่รักไม่เอ็นดูก้องก็ให้มันรู้ไป จะเทมาม่าให้ไอ้ขวดสี่ขาก็ใจร้ายเกินไปหน่อยแล้ว

“กินด้วยสิเฮีย ผมก็หิวเหมือนกัน” ก้องกับไฮ เดินเข้าไปภายในร้าน บริเวณโต๊ะม้าหินอ่อนที่เฮงทรุดตัวลงนั่ง พร้อมกับชามที่วางไว้รอ เหลือก็แค่รอให้มาม่าในหม้อสุกก็เท่านั้น

“เดี๋ยวก้องไปเอาน้ำมาให้นะสองเฮีย”

“ไอ้ก้องบอกว่าหึงซ้อเหรอ” หยั่งเชิงถามพี่ชายออกไปยิ้มๆ คนถูกถามปรายหางตามองหน้าลูกชาย

“ซ้อที่ไหน เฮียไม่มีเมีย”

“ก็ซ้อพริ้งไง” ลมหายใจหนักถูกกระแทกออกมา ใบหน้าหล่อคมเข้มส่ายไปมาน้อยๆ

“ไอ้ก้องมันพูดไปเรื่อย อย่าไปเชื่อมันมาก”

“ไม่มีมูลหมาไม่ขี้”

“เพ้อเจ้อ เฮียจะไปหึงพริ้งทำไม ในเมื่อเฮียเลิกกับพริ้งแล้ว” พูดแล้วก็เปิดฝาหม้อ ตักต้มมาม่าที่สุกพอดีใส่ชามให้น้องชาย

“ปากบอกเลิกแล้วใจล่ะ อยากเลิกจริงๆ ไหม” มือที่ถือกระบวยชะงักไปเล็กน้อย

“กินซะ ก่อนที่มันจะอืดไม่อร่อย เดี๋ยวลูกค้าเอาของมาขายก็ไม่ได้กินอีก”

“ครับเฮีย”

“แล้วนี่ป๊าไปไหน”

“เอากระดาษอัดก้อนไปขายที่โรงงานกระดาษน่ะ”

“ก็ไหนบอกว่าจะให้มันเยอะกว่านี้ค่อยใส่รถพ่วงไปทีเดียวไง”

“เพื่อนโทรมาบอกว่าราคากระดาษขึ้นตั้งห้าบาท ป๊าก็เลยไม่รอไง กลัวราคาลดก่อน ว่าแต่เฮียเถอะ ไม่รักซ้อพริ้งจริงๆ เหรอ”

“ไฮ!” เสียงทุ้มกดต่ำ พร้อมกับสายตาคมกริบที่มองหน้าน้องชายสลับกับชามตรงหน้า เป็นเชิงเตือนน้องชายให้กินมาม่าซะ ปากจะได้ไม่ว่างถามอะไรไร้สาระ

“ก็ถามดู” พูดจบก็ตักมาม่าใส่ปาก เป็นการจบบทสนทนาแต่เพียงเท่านี้

แต่กินไปได้แค่คำเดียว เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของไฮก็ดังขึ้นมา ชายหนุ่มจึงล้วงเข้าไปในกางเกงขายาว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อเห็นชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอ

“ว่าไงครับซ้อ” เฮงชะงักมือที่กำลังจะยกช้อนเข้าปาก เหลือบสายตามองหน้าน้องชายเล็กน้อย ก่อนจะทำเหมือนไม่ได้ยินหรืออยากรู้อะไร

“เฮียอยู่นี่ครับ กำลังกินต้มมาม่า... เฮียไปที่ร้านซ้อแล้วครับ แต่ก้องบอกว่าเห็นเสี่ยป้อกำลังจีบซ้ออยู่ เฮียก็เลยโมโหขับรถออกมาเลย สงสัยจะหึงครับ”

“ไอ้ไฮ!!” ร้องเรียกน้องชายเสียงดัง พร้อมกับดึงโทรศัพท์มือถือออกจากมือน้องชายมาแนบหู 

"พี่ไม่ได้หึงพริ้งอย่างที่ไอ้ไฮมันบอก" พูดจบก็กดตัดสายทิ้งไป

“เฮีย! ตัดสายทำไม”

“น้ำเย็นๆ มาแล้วครับเฮียทั้งสอง”

“พูดอะไรบ้าบอไร้สาระจริงๆ แกเนี่ย สงสัยอยู่กับไอ้ก้องมากไปล่ะมั้ง ถึงได้เพ้อเจ้อเหมือนกันไม่มีผิด” คนที่ไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง ลุกจากโต๊ะหินอ่อนเดินหนีไป

ก้องที่เพิ่งเข้ามาในวงสนทนาก็ยืนเกาศีรษะแกรกๆ มองตามหลังลูกพี่ไปด้วยความไม่เข้าใจ พร้อมกับคำถามในใจที่ว่า...

ก้องผิดอะไรอี๊ก