บทที่ 10

นี่มันอะไรกันเนี่ย?

เฉินฝานขมวดคิ้วแน่นแล้วเอ่ยถาม “เย่ว์เจียว เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร หรือว่าถ้าข้าหาบ ทางการจะมาจับกุมฉินเย่ว์โหรวหรือ”

“หึ!” ฉินเย่ว์เจียวส่งเสียงไม่พอใจ “ทำไมถึงแสร้งโง่ สมองท่านพังไปแล้วจริง ๆ หรือไร”

!!!

เฉินฝานตกตะลึง หรือจะเป็นเรื่องจริง

ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมมีจำกัด เขาจำเรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆ

ประเทศนี้มันแปลก ๆ ผู้ชายทำงานไม่ได้แล้วหรือ

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้ชายมีน้อยเพียงนี้

ในความเป็นจริง ผู้ชายในรัชสมัยต้าชิ่งสามารถทำงานได้ แล้วก็ยังถือว่าผู้ชายต้องแข็งแกร่งเพื่อความสวยงามอีกด้วย

แต่ถ้าเฉินฝานเป็นฝ่ายเก็บมูลวัว ส่วนฉินเย่ว์โหรวกลับไปมือเปล่ามันคงจะผิดปกติ

ผู้ชายในรัชสมัยต้าชิ่งมีสถานะสูงส่ง รู้สึกว่าผู้หญิงเกิดมาเพื่อรับใช้ผู้ชาย หากเฉินฝานหาบ ฉินเย่ว์โหรวเดินกลับมือเปล่า เช่นนั้นนางจะต้องถูกผู้อื่นสาปส่งนับไม่ถ้วน จากนั้นอาจถูกฟ้องไปยังทางการโดยผู้ชายในหมู่บ้าน ถึงยามนั้นจะต้องมีบทลงโทษกฎหมายอาญากว่ายี่สิบข้อหา

ด้วยร่างกายปัจจุบันของฉินเย่ว์โหรว ไม่มีทางที่จะสามารถต้านทานการลงโทษเจ้าหน้าที่ได้

เฉินฝานไม่รู้อะไรเลย นอกจากกังวลว่าจะมีคนฟ้องทางการแล้ว ฉินเย่ว์โหรวยังต้องการพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าถึงแม้ขาของนางจะไม่ดี แต่ก็ยังหาบมูลวัวและทำงานได้

เมื่อเฉินฝานรู้สึกตัว พี่น้องฉินก็หาบของกลับบ้านแล้ว

“นี่ พวกเจ้ารอข้าด้วยสิ” เฉินฝานรีบหยิบพลั่วขึ้นมาแล้วเดินตามไป

เครื่องมือเหล็กเป็นของหายากในยุคนี้ จะถูกขโมยเอาได้หากไม่นำกลับไปด้วย

“นายท่าน ท่านจะทำอะไรกับมูลวัวทั้งหมดนี้กันแน่เจ้าคะ” หลังจากกลับบ้านและวางมูลวัวลง ฉินเย่ว์โหรวอดไม่ได้ที่จะถาม

"เผา!"

“เผาหรือ” มูลก็เผาได้ด้วย? ฉินเย่ว์โหรวเดินไปมารอบเตาทุกวัน แต่ไหนมาก็ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

“เป่าอีกสิเจ้าคะ!” ฉินเย่ว์เจียวส่งเสียงหึ

“อืม” เฉินฝานยิ้มและพยักหน้า “รออีกหน่อยแล้วค่อยเป่า” การเป่าลมจะทำให้เผาไหม้ได้เร็วขึ้น

เมื่อเฉินฝานเผามูลวัวและอุ่นเตียงดินให้ร้อน สองพี่น้องฉินอ้าปากกว้างมาก การใส่ไข่ลงไปในนั้นได้ไม่ใช่เรื่องเกินจริง

“นายท่าน ท่านรู้ได้อย่างไรว่ามูลวัวสามารถเผาได้ เมื่อเผาแล้วจะไม่มีกลิ่นเหม็น” ฉินเย่ว์โหรวมองดูมูลวัวที่ลุกไหม้เป็นสีแดงใต้เตียงดินด้วยความประหลาดใจ

“เอ่อ...” เฉินฝานไม่รู้จะอธิบายอย่างไรจริง ๆ

ถ้าเขาบอกว่าทะลุมิติมา พวกนางคงไม่เข้าใจหรือเชื่อเขาอย่างแน่นอน

“ข้าเข้าใจแล้ว นายท่าน ท่านได้พบกับเทพภูเขาตอนที่ตกลงไปในหุบเขา เทพภูเขาได้บอกท่านใช่หรือไม่” ฉินเย่ว์โหรวพูดอย่างมีความสุขจนกระโดดเล็กน้อย

ฉินเย่ว์โหรวมีนิสัยเงียบสงบและอ่อนโยน เป็นเรื่องยากที่จะมีชีวิตชีวาขนาดนี้ ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าได้รูปและละเอียดอ่อนของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนราวผลท้อที่เพิ่งสุก

“เอ่อ...” เฉินฝานแตะหัวแล้วยิ้ม “ใช่ ใช่ ข้าได้พบกับเทพภูเขาแล้ว”

ฉินเย่ว์โหรวเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองเฉินฝานแล้วก้มหน้าลงทันที

นายท่านไม่เคยยิ้มแบบนี้ให้นางเลย

ยามที่เขายิ้มนั้นดูหล่อเหลาเล็กน้อย

ในช่วงบ่ายหลังจากขับไล่จูต้าอันออกไป เฉินฝานก็อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาดูมีพลังมากขึ้นจริง ๆ

ฉินเย่ว์เจียวซึ่งยืนอยู่ข้างกัน มองการสนทนาระหว่างเฉินฝานและฉินเย่ว์โหรว แม้ว่าการแสดงออกของนางจะเบาลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังเย็นชาอยู่

นางไม่ได้มีนิสัยเหมือนฉินเย่ว์โหรว ตั้งแต่ช่วงเวลาที่นางแต่งให้ชายคนนี้ เขาก็ขี้เกียจและต่ำช้ามาตลอด ตอนนี้แค่หกล้มไป จู่ ๆ เขาจะดีขึ้นได้หรือ

นางไม่เชื่อเลยสักนิด

ถ้าตอนนี้เขากล้าขายน้องสี่ นางจะยิงเขาตายด้วยธนูดอกเดียวอย่างแน่นอน

เฉินฝานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงการจ้องมองราวกริชของฉินเย่ว์เจียว

หลังจากที่เขาทะลุมิติมา ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการชีวิตของเขาตลอดเวลา

การทะลุมิติของเขาไม่ใช่เรื่องปกติเลย

อุณหภูมิในตอนกลางคืนต่ำกว่าตอนกลางวันมาก เฉินฝานนั่งลงแล้วรีบเติมมูลวัวลงในเตาเตียง เขาต้องการให้เตียงร้อนขึ้น แล้วค่อยไปเก็บมูลวัวต่อ

“เอาล่ะ ไฟแรงพอแล้ว” เฉินฝานปรบมือและลุกขึ้นยืน

"หึหึ!"

ทันทีที่เฉินฝานยืนขึ้น ฉินเย่ว์โหรวก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะครั้นเห็นใบหน้าของเขา

“น้องสี่!” ฉินเย่ว์เจียวรีบคว้าฉินเย่ว์โหรว

“นายท่าน ข้าขอโทษ ข้าประพฤติตัวไม่เหมาะสม!” ฉินเย่ว์โหรวรีบก้มศีรษะลง

“นายท่าน น้องสี่ไม่ได้ตั้งใจ อย่าลงโทษนางเลย”

ฉินเย่ว์เจียวก็ก้มศีรษะลงเช่นกัน และร่างของสองพี่น้องก็สั่นเทาเล็กน้อย

“นี่ พวกเจ้าไม่ต้องกลัวข้าหรอก ข้าจะไม่ตีจริง ๆ …” เฉินฝานหยุดชะงัก ทำไมเด็กผู้หญิงสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขาถึงตัวสั่นแตกต่างจากปกติ ดูเหมือนไม่ได้กลัวเขานะ แต่เหมือน...

ทันใดนั้นเฉินฝานก็ย่อตัวลง จากนั้นเงยหน้าขึ้นเพื่อมองใบหน้าของพี่น้องฉิน

พวกนางกำลัง—— กลั้นหัวเราะ!

พวกนางกำลังหัวเราะ...

เฉินฝานเผลอยกมือเช็ดใบหน้า เป็นตามที่เขาคิด มือของเขาเป็นสีดำ

เมื่อครู่เขารีบร้อนในการเติมเชื้อเพลิงอย่างใจจดจ่อ คงเผลอลูบมัน และตอนนี้ใบหน้าของเขาคงเละเทะมาก

“ที่แท้พวกเจ้าก็…” เฉินฝานเปลี่ยนน้ำเสียง “ข้าว่าถ้าไม่ทุบตีเจ้าสักวัน ก็ไม่รู้ว่าจะก่อปัญหาอะไรสินะ”

น้ำเสียงเยียบเย็นของเฉินฝาน ทำให้พี่น้องฉินตกใจ การปฏิบัติอย่างอ่อนโยนของเฉินฝานตลอดทั้งวันทำให้พวกนางผ่อนคลายมากจริง ๆ ครั้นเห็นเฉินฝานมีรอยเปื้อนขี้เถ้าทั่วใบหน้า สองพี่น้องก็อดหัวเราะไม่ได้

ขณะที่พูด เฉินฝานก็ยื่นมือออกไปหาสองพี่น้อง

“ข้าหัวเราะเพียงคนเดียว ไม่เกี่ยวอะไรกับน้องสี่” ฉินเย่ว์เจียวก้าวไปข้างหน้าและหยุดอยู่ตรงหน้าฉินเย่ว์โหรว

“ข้าไม่สนใจว่าเป็นใครในพวกเจ้า หัวเราะเยาะข้าก็จะต้องถูกลงโทษ!” เฉินฝานยกมือขึ้นและฟาดลงบนใบหน้าของฉินเย่ว์เจียว

ฉินเย่ว์เจียวหลับตาลงโดยสัญชาตญาณ ใบหน้านวลเนียนงดงามของนางตึงเครียด รอให้เฉินฝานตบลงมา

"เพี๊ยะ!"

ฉินเย่ว์เจียวรู้สึกอย่างชัดเจนว่ามือของเฉินฝานตกลงบนใบหน้าของนาง

แต่......

ไม่เจ็บหรือ

ไม่เจ็บนี่!

ฉินเย่ว์เจียวลืมตาขึ้นทันที ดวงตาของนางก็สบกับเฉินฝาน

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรุนแรงในความทรงจำของนางตอนนี้เต็มไปด้วยแสงอันนุ่มนวล

“ยังจะหัวเราะอยู่หรือเปล่า ยังจะหัวเราะอยู่หรือ” มือของเฉินฝานกำลังหมุนวนอยู่บนใบหน้าของฉินเย่ว์เจียว ในไม่ช้า ใบหน้าของนางก็กลายเป็นใบหน้าที่ถูกทาสี สกปรกกว่าของเฉินฝานเสียอีก

“นายท่าน…” ฉินเย่ว์โหรวรีบวิ่งเข้ามา ตอนแรกนางคิดว่าเฉินฝานตีฉินเย่ว์เจียว แต่เมื่อนางเข้าไปใกล้มากขึ้น นางก็พบว่าเฉินฝานเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวล มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“เจ้าก็มีส่วนแบ่ง!” มือของเฉินฝานย้ายไปยังใบหน้าของฉินเย่ว์โหรว

เส้นประสาทของฉินเย่ว์โหรวค่อนข้างอ่อนไหว ทันทีที่มือของเฉินฝานสัมผัสใบหน้าของนาง ก็รู้สึกจั๊กจี้มากจนหัวเราะคิกคักไม่หยุด

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวที่สนุกสนานของเฉินฝาน ได้ยินเสียงหัวเราะของฉินเย่ว์โหรว ฉินเย่ว์เจียวตกตะลึงเล็กน้อย

นานมากแล้วที่นางไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของฉินเย่ว์โหรว

น้ำเสียงของฉินเย่ว์โหรวนั้นไพเราะ เสียงหัวเราะของนางก็น่าฟังมาก ราวกับเสียงนกจาบฝนบนภูเขา สดชื่นและไพเราะ

ทันใดนั้นฉินเย่ว์เจียวก็รู้สึกว่าดวงตาฝ้าฟาง เมื่อน้ำตาไหลจรดริมฝีปาก ฉินเย่ว์เจียวก็รู้สึกถึงความเค็ม

นางเองก็หัวเราะไปด้วย แม้จะไม่ใช่เสียงที่ดังก็ตาม

หวังว่านี่ไม่ใช่ความฝันของนาง

หวังว่าพรุ่งนี้เมื่อตื่นขึ้น เฉินฝานยังจะเป็นแบบนี้

...

เตียงก็ร้อน บ้านก็อุ่น และกลางคืนก็ดึกแล้ว

ฉินเย่ว์โหรวขึ้นไปบนเตียง กางผ้าปูที่นอนออก แล้วให้ฉินเย่ว์เจียวนอนห่มผ้า ฉินเย่ว์เจียวนอนไปได้สักพัก ฉินเย่ว์โหรวก็เรียกเฉินฝานอย่างอ่อนโยน “ท่านนาย มานอนเถอะเจ้าค่ะ!”

"..."

ที่ที่ฉินเย่ว์โหรวให้เขานอนคือในผ้าห่มของฉินเย่ว์เจียว

เฮ้อ!

เฉินฝานเกาผมตัวเอง

เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย

ตามปกติแล้ว หากนอนภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขา ตลอดทั้งคืนก็เขาไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้

โดยเฉพาะ......

จิตใจของเฉินฝานเต็มไปด้วยภาพลักษณ์ของฉินเย่ว์เจียวที่เพิ่งกลับมา

ในเวลานั้น เนื่องจากนางกำลังวิ่ง เหงื่อจึงโซมกาย และเสื้อผ้าของนางก็...

“นายท่าน นายท่าน!”

เมื่อเห็นว่าเฉินฝานไม่เดินไป ฉินเย่ว์โหรวจึงเรียกเขาอีกสองครั้ง

"มา มาแล้ว!"

เมื่อเขาขึ้นไปบนเตียง เฉินฝานพบว่าตนตัวสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากังวลหรือตื่นเต้น

ในยุคปัจจุบัน เขายังไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนั้นมาก่อน

หลังจากที่เฉินฝานขึ้นเตียงแล้ว ฉินเย่ว์โหรวก็ไม่ได้ออกจากเตียง แต่นางไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นอีก

เอ่อ...

การเคลื่อนไหวของฉินเย่ว์โหรวและฉินเย่ว์เจียวดูเคยชินมาก และเห็นได้จากการแสดงออกว่านี่คือสิ่งที่พวกนางคุ้นเคย

แต่งงานกันมานานขนาดนี้ เจ้าของร่างเดิม...หรือว่าไม่เคยแตะต้องพวกนางเลย!