พี่หรอ

วันนี้ชั่วโมงเรียนของกนกลากยาวมาถึง 5 โมงเย็น ความเหนื่อยล้าตั้งแต่เช้าส่งผลให้ช่วงเย็น ขณะที่กำลังรออาหารตามสั่งจากร้านป้านิด  เขาก็เผลอพิงศีรษะกับแขนตัวเอง ดวงตาปรือคล้ายจะหลับสนิท ท่ามกลางเสียงพูดคุยของเพื่อน ๆ ที่ยังดังอยู่รอบตัว

“กนก ตื่นก่อน!” พราวเรียกด้วยเสียงดัง

“ใช่ๆ กินข้าวก่อน นี่กระเพาะกุ้งของชอบแกไง กินก่อนแล้วค่อยกลับไปนอน” มิวพูดพร้อมกับยื่นช้อนให้

“อืมม...” กนกพยักหน้าเบาๆ แต่สายตาของเขาดูเหมือนจะปิดลงทุกที เขายิ้มบาง ๆ แต่ก็ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นเต็มที่ ความเหนื่อยสะสมทำให้ร่างกายของเขาหนักอึ้ง จนเผลอคิดไปว่า... ถ้าตอนนี้ได้เอนตัวลงนอนที่ไหนสักที่ก็คงดี แต่ระหว่างที่กำลังจะหลับตาลงอีกครั้ง 

“ป้าได้ยังคะ? เพื่อนหนูจะหลับตาโต๊ะแล้วค่าา” พราวหันไปเรียกป้านิด เจ้าของร้านอาหาร

“ฮ่ะๆ วันนี้เรียนหนักกันหรอคะ? เพิ่งวันจันทร์กันเอง” ป้านิดถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“วันนี้ไม่หนักเท่าไรค่ะป้านิด แต่กนกมันเพิ่งกลับบ้านมา ตื่นตั้งแต่ตี 4 วันนี้เรียนตั้งแต่เช้าลากถึงเย็นคงจะง่วงเต็มที่” 

“น้องกนกรีบทานจะได้รีบไปพักนะคะ” ป้านิดพูดพร้อมกับยิ้มให้

“ขอบคุณครับป้านิด ผมจะรีบกิน...จะได้รีบไปนอน” กนกตอบด้วยเสียงเหนื่อยๆ

“ย่ะ...ไม่ใช่กินเสร็จก็กลับไปอ่านนิยายเพ้อฝันของแกอีกล่ะ ดูสภาพตัวเองด้วย ตาบวมขนาดนี้ กลับบ้านได้นอนหรือเปล่า” 

“นอนเหอะ...ตาบวมไม่ใช่เพราะอ่านนิยายสักหน่อย” กนกตอบด้วยเสียงเบา

“แล้วทำอะไรคะ คุณกาหนก...” พราวถามต่อด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

“ก็...” กนกพยายามจะตอบ แต่คำพูดก็ติดอยู่ในลำคอ

“พอๆ หน่ะพราว อย่าไปกวนกนกเลย”

"กนกรีบทานข้าวให้เสร็จ...จะได้รีบไปพัก”

“อืมๆ” 

เขาหอบร่างที่ไร้เรี่ยวแรงกลับมาที่ห้อง เหมือนกับว่าทุกก้าวที่เขาก้าวนั้นหนักอึ้งราวกับแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า ความเหนื่อยอ่อนที่สะสมมาตลอดวันทำให้เขาฟุบหลับลงบนเตียงทันทีที่ถึงห้อง ร่างของเขาจมลงบนผ้าห่มที่ยังกองไม่เป็นระเบียบ และไม่นานหลังจากนั้น ความเงียบก็เข้ามาครอบคลุมห้อง

บรรยากาศรอบห้องสงบเงียบกว่าทุกวัน...ราวกับว่าความเงียบนี้ไม่ใช่เพียงแค่ความสงัดยามค่ำคืน แต่มันลึกซึ้งและหนักแน่นกว่านั้น กนกขยับตัวเล็กน้อย เปลือกตากระตุกไหวคล้ายกำลังฝัน แต่เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีสายลมแผ่วเบาพัดผ่านหน้าต่าง แม้จะปิดอยู่ เสียงประตูห้องถูกเปิดออก เสียงเบาราวกลับไม่ได้ล็อกเอาไว้ เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนหยุดลงข้างเตียงของเขา เงาลางเลือนทอดยาวไปตามแสงสลัวในห้อง มีบางอย่างหรือ ใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองร่างที่หลับใหลด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก...

ในความฝัน เขากลับเห็นภาพที่คุ้นเคยอีกครั้ง ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียง คอยลูบหัวเขาเบาๆ พร้อมกับเสียงกระซิบที่แผ่วเบาแต่ชัดเจน

“ไม่ต้องกลัวนะ...พี่จะไม่ทิ้งเรา”

เสียงนั้นทำให้เขารู้สึกอบอุ่น เหมือนมีใครสักคนคอยปกป้องเขาอยู่ตลอดเวลา สัมผัสแผ่วเบาทั้งปลอบโยน และคอยให้กำลังใจเขาอยู่เสมอ รู้สึกเหมือนถูกกักอยู่ในความฝันที่คล้ายความจริง แต่ในขณะเดียวกัน ความอบอุ่นนั้นก็น่าพิศวงเกินไป ราวกับว่า…มันไม่ใช่แค่ความฝัน

กนกรู้สึกถึงปลายนิ้วที่ลูบไล้เส้นผมของเขาแผ่วเบา สัมผัสอ่อนโยนนั้นเกินกว่าที่จะเป็นเพียงจินตนาการ และเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ดังอยู่ข้างหูก็ชัดเจนราวกับมีใครอยู่ตรงนั้นจริง ๆ

“พี่เหรอ…” เขาพึมพำในฝัน ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังถามหาหรือเพียงแค่เรียกออกไปตามสัญชาตญาณ

เงาร่างในความฝันไม่ได้ตอบ แต่กลับโน้มตัวลงมาใกล้ขึ้น กระซิบถ้อยคำบางอย่างที่กนกไม่ได้ยินชัด ก่อนที่ทุกอย่างจะเลือนหายไป

กนกลืมตาขึ้นมาในความมืด หัวใจของเขาเต้นแรง บรรยากาศในห้องยังคงเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจของเขาเองที่ดังอยู่ในความมืด เขาหันมองไปรอบห้อง ทุกอย่างยังอยู่ในที่ของมัน ไม่มีร่องรอยของผู้มาเยือน แต่หัวใจของเขากลับไม่อาจสงบลงได้ ความรู้สึกบางอย่างยังคงหลงเหลืออยู่ ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ไม่มีเงาปริศนา ไม่มีเสียงกระซิบ…แต่มือของเขา ยังคงรู้สึกถึงสัมผัสอุ่น ๆ บนเส้นผม ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ไม่ใช่แค่ความฝัน