พ่อ

"เฮ้ย ไอ้ภพ มึงกลับบ้านกับเด็กนั่นทุกวันเลยเหรอวะ"เสียงแซวของเพื่อนในห้องดังขึ้น ขณะที่ภพกำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมามองอย่างงุนงง

"ทำไมหรอ?" เพื่อนยักไหล่ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะว่าต่อ "ก็น้องชายมึงก็ไม่ใช่... มึงลองพามันไปบ้านมึงดิ๊"

ภพหลุดหัวเราะเบาๆ พลางส่ายหน้า "มึงอยากให้กนกไปบ้านกูจริงดิ เดี๋ยวพ่อกูก็อาละวาดบ้านแตกหรอก"

"แม่มึงก็เก่งเนอะ อยู่กับพ่อมึงได้"

"แล้วกูไม่เก่งหรอวะที่อยู่กับพ่อแม่ได้"

"ไอ้เหี้ย มึงเป็นลูกมึงก็ต้องอยู่กับพ่อแม่ป่ะวะ"

"มั้ง..."

เสียงหัวเราะเบาๆ ปะปนกับการพูดคุยเล่นกันในห้องเรียนแต่ภพกลับไม่ได้สนใจนัก เขาเพียงแต่เงียบลงเมื่อนึกถึงกนกเด็กน้อยที่มักจะรอเขากลับจากโรงเรียนทุกวัน มันเป็นเรื่องจริง... เพราะเส้นทางที่เขากลับบ้านผ่านสำนักงานสาธารณสุขตำบลพอดี ทุกเย็นน้าเพชรจะพากนกมาทำงานด้วย และกนกก็มักจะมาเล่นอยู่ที่สวนข้างสำนักงานรอให้ภพพากลับบ้านด้วยกัน มันเป็นแบบนี้มาเกือบสองเดือนแล้ว ตั้งแต่ที่พวกเขารู้จักกัน

"พี่ภพ..."กนกน้อยจับเสื้อภพเขย่าเบาๆ ขณะที่พวกเขากำลังเดินกลับบ้านพร้อมกัน

"หืม?"

"อยากไปบ้านพี่ภพบ้างอ่ะ"ภพชะงักเล็กน้อย หันไปมองเด็กน้อยที่กำลังเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาเป็นประกาย

"หรอ..." เขาครุ่นคิด บ้านของเขามีสวนมะพร้าวกว้างขวางพอให้วิ่งเล่นได้ก็จริง แต่...

"ไม่ได้หรอ..." เสียงอ่อยๆ ทำให้ภพถอนหายใจเบาๆ

"ได้มันก็ได้แหละ แต่ว่า..."ดวงตาของกนกเริ่มหม่นลงเล็กน้อยทำให้ภพอดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะเบาๆ 

"เดี๋ยววันเสาร์แล้วกัน พี่จะขับมอ’ ไซค์ไปรับไปเที่ยวสวน"

"เย้ๆๆ!!"กนกกระโดดดีใจ ตากลมโตเป็นประกายจนภพอดขำไม่ได้ เด็กนี่ดีใจง่ายจริงๆ

บ้านของภพไม่ได้หรูหราเท่าบ้านของกนก ครอบครัวของเขาเป็นชาวสวนที่ทำสวนมะพร้าวส่งขายให้ลูกค้า แม่รักสวนนี้เหมือนชีวิตและดูแลต้นมะพร้าวทุกต้นอย่างใส่ใจหวังให้ได้ผลผลิตที่ดีที่สุด แต่สำหรับพ่อ...

"อ้าว ภพ ลูก วันนี้กลับไวเชียวนะ ไปอาบน้ำอาบท่าไป"แม่เอ่ยขึ้นขณะนั่งคัดลูกมะพร้าวอยู่หน้าบ้าน

"ครับแม่..."

ภพลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามออกไป "แม่ครับ... แล้วพ่อล่ะ"

แม่ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงปกติ "น่าจะเข้าไปในเมือง คงกลับมาพรุ่งนี้แหละ"

"ครับ..."

ภพพยักหน้าเบาๆ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง เขาไม่ได้แปลกใจเลย...

เอาจริงๆ ถ้าพูดถึงพ่อ... เขาก็เคยเป็นพ่อที่ใจดีคนนึงเลยนะ

ตอนเด็ก พ่ออุ้มผมขึ้นขี่คอพาไปเดินเล่นในสวนมะพร้าว บอกว่าต้นไหนปลูกมาตั้งแต่พ่อยังหนุ่ม ต้นไหนให้ผลผลิตดีที่สุดและต้นไหนที่พ่อชอบนั่งพักเวลาทำงานเหนื่อย ผมจำได้ว่าตัวเองเคยคิดว่าโตขึ้นอยากจะเป็นเหมือนพ่อ เป็นคนขยันและรักครอบครัว

แต่เมื่อเวลาผ่านไป พ่อเริ่มเข้าเมืองบ่อยขึ้น... และกลับมาพร้อมกับของดีๆมากมาย เงินที่เคยหายากก็เริ่มมีมากขึ้นจนทำให้เราซื้อสวนมะพร้าวเพิ่มอีกหลายไร่ทำให้บ้านของเรามั่นคงขึ้น แต่สิ่งที่แปลกไปคือ พ่อเปลี่ยนไปด้วย

มันเริ่มมีจากข่าวลือในตลาด ข่าวที่พูดกันหนาหูว่าพ่อเป็นคนส่งยาเสพติดในเมือง ครั้งแรกที่ได้ยินแม่ไม่ได้สนใจ เธอบอกว่าคนชอบพูดไปเรื่อยแต่พอข่าวลือเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆและแม่ถามพ่อตรงๆ ว่าทำไมต้องเข้าเมืองบ่อยทั้งๆที่ไม่ได้เอามะพร้าวไปขายเหมือนเมื่อก่อน พ่อกลับขึ้นเสียงใส่เธอ

ผมเคยคิดว่าคงเป็นแค่เรื่องเล็กๆของผู้ใหญ่แต่พอได้เห็นกับตาว่าแม่กับพ่อทะเลาะกันหนักขึ้น ได้ยินเสียงตะคอกข้าวของกระทบกัน ได้เห็นเพื่อนๆของผมที่เคยมาเล่นที่บ้านก็โดนพ่อไล่กลับไปด้วยเสียงเกรี้ยวกราด ผมถึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กๆอีกต่อไป แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครกล้ามาบ้านผมอีกเลย...แต่ผมไม่เคยสงสัยในตัวพ่อ เพราะไม่เคยตี ไม่เคยว่าอะไรเลยสักครั้ง เขายังคงเป็นพ่อที่ใจดีสำหรับผมเสมอแต่หากวันไหนเขาอารมณ์เสียกลับมาคนที่ต้องรับไว้แทนก็คือแม่

และพักหลังๆ นี้ ผมเริ่มเห็นรอยฟกช้ำบนตัวแม่บ่อยขึ้น...

"แม่"

"ว่าไง" แม่ตอบกลับโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากงานตรงหน้า

"วันเสาร์ผมไปรับน้องมาเล่นในสวนนะ"

 "อืม..." เสียงตอบรับเบาๆนั้นไม่ได้มีน้ำหนักอะไรนักเหมือนเธอแค่รับรู้แต่ใจยังวุ่นวายอยู่กับเรื่องอื่นมากกว่า

"พ่อยังไม่ได้กลับมาใช่ไหม" ผมถามขึ้นมาอย่างลังเล

แม่ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนถอนหายใจเบาๆ "ยังแหละ ไม่รู้จะกลับมาวันไหน"

ความเงียบแทรกเข้ามาระหว่างเรา เสียงจิ้งหรีดจากสวนดังลอดเข้ามาทางหน้าต่างผมเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเอ่ยคำถามที่คาใจมาตลอด

"แม่..."

"ว่าไง" 

ผมมองเสี้ยวหน้าของแม่ที่ดูเหนื่อยล้า รอยคล้ำใต้ตาและไหล่ที่ดูเหมือนจะแบกรับอะไรหนักๆไว้

"แม่ว่าพ่อจะเหมือนที่เขาพูดกันในตลาดไหม"

คราวนี้แม่หยุดสิ่งที่กำลังทำแล้วหันมาสบตากับผมเต็มๆ ดวงตาคู่นั้นไม่ได้สั่นไหว ไม่ได้หวาดกลัวแต่กลับสงบนิ่งราวกับยอมรับความจริงทุกอย่างแล้ว

"แล้วลูกว่าไง"

ผมนิ่งไปความจริงคือ...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่อยากเชื่อแต่ก็ปฏิเสธความเป็นไปได้ไม่ได้เช่นกัน

"ผมไม่รู้..." เสียงของผมแผ่วเบา มันเต็มไปด้วยความสับสนที่อธิบายไม่ได้

"พ่อก็ยังเป็นพ่อของเรานั่นแหละ..."

แค่นั้นเอง... คำตอบของแม่ไม่ได้บอกว่าพ่อเป็นคนผิดหรือถูก ไม่ได้ยืนยันหรือปฏิเสธอะไรเลย แต่มันกลับทำให้ผมเข้าใจอะไรบางอย่างได้อย่างชัดเจน

ไม่ว่าพ่อจะเป็นยังไง...ไม่ว่าเขาจะเลือกเดินเส้นทางแบบไหน...พ่อก็ยังเป็นพ่อของเราอยู่ดี

"โห...สวนพี่ภพกว้างจัง!"

กนกวิ่งไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมโตเป็นประกายส่วนมือเล็กๆแกว่งไปมาอย่างตื่นตาตื่นใจกับต้นมะพร้าวสูงตระหง่านรอบตัว ภพหัวเราะเบาๆมองเจ้าตัวเล็กที่ดูร่าเริงเหมือนได้มาเจอดินแดนมหัศจรรย์

"พี่ภพ! ตรงนั้นมีนกด้วยอ่ะ!"

เด็กน้อยกระโดดชี้ไปที่กิ่งไม้สูงหันกลับมาดึงแขนเสื้อพี่ชายอย่างตื่นเต้น

 "หืม ตรงไหน"

"โน้นๆ!" กนกเขย่งเท้าชี้ไปที่กิ่งไม้

"จริงด้วยแฮะ" เสียงหัวเราะสดใสของเด็กชายตัวสูงกับเด็กน้อยตัวเล็กดังไปทั่วสวน จนคนงานที่กำลังก้มๆ เงยๆเก็บมะพร้าวยังเงยหน้ามามองแล้วยิ้มตาม

"พี่ภพ กนกอยากปีนต้นไม้!"

"เฮ้ย จริงดิ" ภพขมวดคิ้วขำกับความคิดของเจ้าตัวเล็ก "ห้าขวบจะปีนได้หรอ?"

กนกเชิดหน้าขึ้น "แล้วพี่ภพกี่ขวบ"

ภพแกล้งทำหน้าครุ่นคิด ก่อนกางนิ้วนับช้าๆ ให้น้องดู "พี่...สิบสองแล้วคร้าบ"

"โห! ตัวสูงอ่ะ!" กนกอ้าปากค้างมองพี่ชายที่สูงกว่าตัวเองหลายเท่า ก่อนจะตาเป็นประกาย "ขอขี่คอหน่อยดิ!"

 "ได้เลยไอน้อง!"ว่าแล้วก็โน้มตัวลงให้กนกปีนขึ้นไปนั่งบนไหล่ เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังก้องไปทั่วสวน ท่ามกลางแสงแดดอุ่นที่ส่องผ่านแนวต้นมะพร้าว

บรรยากาศสนุกสนานของเราสิ้นสุดลงเมื่อแดดเริ่มอ่อนแสง ภพพากนกกลับบ้านไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นก่อนจะพาน้องไปส่ง ทว่า...

ภพชะงัก กนกเองก็เงยหน้ามองเขาด้วยความสงสัย

"พ่อ"

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ เขาเห็นชายวัยกลางคนกำลังก้มหน้าก้มตาคุ้ยหาอะไรบางอย่างแล้วรีบยัดใส่กระเป๋าด้วยท่าทีร้อนรน ร่างกายพ่อซูบผอมลงกว่าที่เขาเคยเห็นเมื่อเดือนที่แล้ว ใต้ตาคล้ำและผมเผ้ายุ่งเหยิง ไม่เหมือนภาพจำของพ่อที่เคยใจดีและแข็งแรง

พ่อเงยหน้าขึ้นมองเขาแวบหนึ่ง สายตานั้นเต็มไปด้วยความกังวลที่ภพไม่เคยเห็นมาก่อน

"อะ...อ้าว ภพ"เสียงพ่อฟังดูแหบพร่าและอ่อนล้า

 "แม่ล่ะครับ"

พ่อหลบตา "ยังไม่เห็นเลย" พูดจบก็รีบรูดซิปกระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน

"พ่อจะไปไหนครับ?"

"พ่อไปก่อนนะ" ไม่รอให้ภพถามอะไรต่อ พ่อก้าวขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของใครบางคนแล้วรถก็คำรามออกไปท่ามกลางแสงเย็นย่ำภพยืนมองตามด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ บางอย่างมันไม่ชอบมาพากลแต่เขายังไม่รู้ว่ามันคืออะไร...