เรื่องราว

วันนี้เป็นอีกวันหยุดที่เขาพาน้องมาเล่นที่บ้านสวนแต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากบ้าน หลุดลอดมาถึงสวนมะพร้าวที่พวกเขาอยู่ ภพชะงักและหันไปสบตากับกนกที่กำลังเล่นสนุกกันอยู่

"พี่ภพ...เสียงอะไรน่ะ"

ภพไม่ได้ตอบแต่เขารู้สึกไม่ดีเลย มันไม่ใช่เสียงทะเลาะเบาๆ หรือแค่ใครทำของหล่น มันดูรุนแรงกว่านั้น

"ไปดูที่บ้านกัน" เขาตัดสินใจจูงมือน้องวิ่งกลับไป

แต่เมื่อไปถึงภาพที่เห็นทำให้เขาแทบหยุดหายใจ เมื่อเห็นพ่อยืนอยู่กลางบ้าน เขาคนนั้นร่างกายผอมซูบกว่าเดิม ดวงตาแดงก่ำคล้ายคนที่ไม่ได้หลับมาหลายวัน เสื้อผ้ายับยู่ยี่เหมือนไม่ได้เปลี่ยนมาหลายวันด้วยซ้ำแต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าทุกอย่างคือ พ่อกำลังยื้อแย่งอะไรบางอย่างจากมือแม่จนทำให้ข้าวของกระจัดกระจายเต็มพื้น โต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาด

"แม่!"

ภพตะโกนสุดเสียงจนพ่อชะงัก แต่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นก่อนที่เขาจะหันขวับมาทางแม่อีกครั้ง

"ทำไมไม่มี! เอาไปไว้ไหน! เงินมันอยู่ไหน!" พ่อตวาดใส่แม่เสียงดัง

"ฉันไม่มีแล้ว! พอเถอะนะ!" เสียงแม่สั่นเครือแต่พ่อไม่ฟัง เขากระชากตัวแม่แรงขึ้นก่อนจะเริ่มลงมือตี

"พ่อ! อย่าทำแม่! พ่อหยุดนะ!" ภพพุ่งเข้าไปห้ามแต่มือเล็กๆ ของเขาไม่มีแรงพอจะหยุดชายร่างใหญ่ที่กำลังโกรธจัด

"ไอ้เด็กเวร! ถอยไป!"

เสียงตวาดของพ่อดังก้องในบ้าน ราวกับแรงกระแทกที่ซัดเข้ามาเต็มอก ภพตัวสั่นหวาดกลัว มือของเขากำแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือโดยไม่รู้ตัว

นี่คือพ่อของเขาจริงๆ ใช่ไหม...ชายที่เคยอุ้มเขาเล่นตอนเด็ก เคยลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู เวลาล้มก็เคยอุ้มขึ้นมาแล้วบอกว่า "ลูกพ่อเก่ง จะไม่ร้องไห้ใช่ไหม"แต่ตอนนี้ ภาพตรงหน้าไม่เหลือเค้าเดิมเลยสักนิด แค่ไม่ได้เจอกันห้าเดือน...ทำไมพ่อเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ ทำไมแววตาที่เคยมองเขาด้วยความรักกลับกลายเป็นความขุ่นเคืองโกรธเกรี้ยว มือที่เคยอ่อนโยนถึงกลายเป็นมือที่กำลังทำร้ายแม่

"พ่อ..."เสียงของภพสั่นสะท้านออกมาเพียงแผ่วเบา แต่พ่อไม่ได้ยินหรืออาจจะไม่ได้สนใจอีกแล้ว หัวใจของเขาหนักอึ้งไปหมดความอบอุ่นในความทรงจำแตกสลายกลายเป็นเศษเสี้ยวที่ไม่มีวันต่อกลับมาได้เหมือนเดิม

แม่ร้องไห้เสียงสะอื้นขาดเป็นห้วงพยายามใช้แขนปกป้องตัวเองจากแรงทุบตีของพ่อ ภพใจสั่นเขาโถมตัวเข้าหาพยายามดันร่างของพ่อออกไป แต่แรงของเด็กสิบสองขวบไม่มีทางสู้แรงของผู้ชายเต็มวัยได้เลย

"พ่อ! หยุดเถอะ!"

พ่อผลักเขากระเด็นไปอีกทางเหมือนเขาเป็นแค่เศษฝุ่นไร้น้ำหนัก ภพล้มลงกับพื้นฝ่ามือเสียดกับไม้กระดานจนแสบไปหมดแต่เขาไม่มีเวลาสนใจความเจ็บปวด ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่เสียงร้องของแม่ คนงานในสวนรีบกรูกันเข้ามา บางคนตะโกนเรียกให้ช่วยกันแยกพ่อออกไป ภพคิดว่าอย่างน้อยตอนนี้เขาไม่ได้สู้เพียงลำพังแล้ว...แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ทุกอย่างกลับวุ่นวายยิ่งกว่าเดิม พ่อขัดขืนดิ้นรนเหมือนสัตว์ป่าที่ถูกต้อนจนมุม คนงานหลายคนช่วยกันฉุดรั้งร่างเขาออกไป พ่อเซถลาไปด้านหลังก่อนที่มือของเขาจะคว้าเอาไม้หน้าสามที่พิงอยู่ตรงเสาบ้านขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

เขาเห็นพ่อเงื้อไม้ขึ้นสูง ตั้งใจจะฟาดลงที่แม่

"แม่!!!"

ขาของภพพุ่งออกไปโดยไม่ต้องคิด สมองของเขาสั่งการเพียงอย่างเดียว ต้องปกป้องแม่

ไม้หน้าสามฟาดลงมาสุดแรง แต่แทนที่จะกระทบกับร่างของแม่ มันกระแทกเข้ากับศีรษะของเขาเต็มแรง

ผัวะ!

โลกทั้งใบสั่นสะเทือน เสียงกรีดร้องของแม่ดังลั่นแต่ภพแทบไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว แรงกระแทกจากไม้หน้าสามฟาดเข้าเต็มแรง ใบหน้าของเขาสะบัดไปตามแรงนั้นและทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่งชั่วขณะ ก่อนที่ร่างของเขาจะปลิวไปกระแทกกับขอบโต๊ะอย่างแรง ความเจ็บแปลบแล่นพล่านไปทั่วร่าง อากาศในปอดเหมือนถูกบีบหายไปชั่วขณะ เลือดอุ่นไหลซึมผ่านหน้าผาก ลามลงมาตามข้างแก้มก่อนหยดลงบนพื้นไม้เก่าเป็นดวงสีแดง สายตาของเขาพร่าเลือน แต่ยังมองเห็นภาพทุกอย่างอยู่รางๆ

เสียงเอะอะเมื่อครู่เหมือนถูกกลืนหายไปกับอากาศ มีเพียงเสียงสะอื้นของแม่ที่แทรกเข้ามาเป็นระลอกและสติของเขาที่กำลังดับวูบลง แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะดำสนิท มีเพียงภาพสุดท้ายที่ติดตา

เด็กชายวัยสี่ขวบที่ยืนตัวสั่นริมเสาบ้าน ร่างเล็กนั้นแข็งค้างราวกับรูปปั้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างสะท้อนภาพความโหดร้ายที่เกิดขึ้นตรงหน้า

ไม่มีใครปิดบังเขา ไม่มีใครกันเขาออกจากภาพนรกนี้

ทุกความรุนแรง ทุกเสียงกรีดร้อง ทุกหยดเลือด ถูกบันทึกไว้ในดวงตาของเด็กคนนั้นตลอดไป ...ไม่ลบเลือนไปตลอดชีวิต

เสียงร้องไห้ระงมปะปนกับเสียงไซเรนของรถพยาบาลและรถตำรวจที่ขวักไขว่ไปมา ฝีเท้าของเจ้าหน้าที่เร่งรีบวุ่นวายสับสนไปหมด ทุกอย่างพร่าเลือนในสายตาของภพ มีเพียงความรู้สึกเย็นวูบจากเหล็กของเปลพยาบาลที่ไหลผ่านผิวกาย เลือดอุ่นๆ ยังคงไหลซึมลงมาตามข้างแก้ม กลิ่นคาวคลุ้งในจมูกทำให้รู้สึกคลื่นไส้แต่เขาไม่มีแรงพอจะขยับตัวหรือแม้แต่ลืมตาขึ้นมองรอบตัว

เสียงแม่ดังแว่วเข้ามาเป็นระยะ แฝงไปด้วยความเจ็บปวดและแตกสลาย ร้องขออะไรบางอย่างซ้ำๆ เสียงนั้นสั่นเครือจนภพแทบไม่อาจแยกแยะได้ว่าเป็นคำพูดหรือเพียงเสียงสะอื้น

ท่ามกลางความสับสน เขารู้สึกถึงมือเล็กๆ ที่กอบกุมมือของเขาไว้แน่น เสียงใสน้อยๆ สั่นระริก กระซิบอยู่ข้างหู

"ไม่ต้องกลัวนะพี่ภพ... จะไม่ทำร้ายพี่อีกแล้ว"

จากนั้นทุกอย่างก็ค่อยๆ เลือนหายไป เหมือนถูกกลืนลงสู่ความมืดมิดที่ไร้จุดสิ้นสุด

บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึมครึมที่ยากจะอธิบาย ภายในห้องไอซียู ภพยังคงนอนหลับอยู่ในสภาพที่ไร้สติ เครื่องช่วยหายใจทำงานตามจังหวะ ทุกการเคลื่อนไหวของแพทย์และพยาบาลรอบตัวเขาดูเร่งรีบและเคร่งเครียด เสียงฝีเท้าที่เดินขวักไขว่แต่ท่ามกลางความวุ่นวายทั้งหมดนี้ ภพยังคงนิ่งเงียบ ร่างกายเต็มไปด้วยสายสวนและเครื่องมือที่คอยจับสัญญาณชีวิตของเขา ความเจ็บปวดจากเมื่อคืนยังคงฝังลึก ทุกการเคลื่อนไหวในห้องนี้เหมือนจะย้ำเตือนถึงการต่อสู้กับเวลาที่ไม่มีใครรู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่ และร่างเล็กของเด็กน้อยที่สลบไปหลังจากขึ้นรถพยาบาลมาด้วยกัน

ห้องโถงโรงพยาบาลเงียบสงัดท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด หมอเพชรเดินเร่งฝีเท้าตรงไปยังห้องพักญาติของผู้ป่วยหนัก หัวใจของเขากระตุกวูบตั้งแต่ได้รับข่าวว่าภพ เด็กชายข้างบ้านถูกทำร้ายอย่างรุนแรงจนต้องเข้าห้องไอซียู และลูกชายของเขา...กนกเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย แม้ได้รับแจ้งว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ความกังวลก็ยังถาโถม

เมื่อเดินมาถึง เขาพบแม่ของภพ แป้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางหมดเรี่ยวแรง ใบหน้าซีดเผือดเหมือนไร้ชีวิตชีวา แววตาว่างเปล่าของเธอทอดมองไปข้างหน้าเหมือนยังไม่สามารถตั้งสติได้เต็มที่

"แป้น..." เขาเรียกเบาๆ พลางนั่งลงข้างเธอ

ราวกับเสียงนั้นเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่เธอเกาะไว้ได้ หญิงกลางคนหันมามองหน้าเขาก่อนที่น้ำตาจะไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เสียงสะอื้นหนักหน่วงสั่นสะเทือนถึงหัวใจคนฟัง

"หมอเพชร...ภพของฉัน...ลูกของฉัน..."

หมอเพชรขยับเข้าไปโอบกอดเธอเบาๆ ปล่อยให้เธอร้องไห้ระบายความเจ็บปวดที่แบกรับมาตลอด มือของเขาลูบหลังเธอช้าๆ อย่างปลอบโยน

"ฉันรู้...ฉันรู้ แป้น เธอเข้มแข็งมากแล้ว" เขากระซิบเสียงเบา ค่อยๆ ใช้น้ำเสียงมั่นคงเพื่อช่วยให้เธอตั้งสติ

เมื่อเธอยังคงตัวสั่นสะอื้นอย่างไม่หยุด เขาจึงตัดสินใจพยักหน้าเรียกพยาบาลที่เดินผ่านไปมา "ช่วยพาคุณแป้นไปพักที่ห้องพักฟื้นหน่อยนะ ให้เธอได้พักผ่อนและขอยาคลายเครียดให้ด้วย"

พยาบาลพยักหน้าเข้าใจและพยุงแป้นไปยังห้องพัก หมอเพชรมองตามไปด้วยความเป็นห่วงก่อนจะถอนหายใจยาว เขาต้องการให้เธอได้พักบ้าง เพราะเขารู้ดีว่าแม่ที่ต้องเห็นลูกตัวเองบาดเจ็บสาหัส มันเจ็บปวดเกินกว่าจะรับไหว

เขาหันไปหาพยาบาลคนหนึ่งที่เดินออกมาจากโซนห้องไอซียู "ภพเป็นยังไงบ้างครับ?"

พยาบาลเหลือบมองเขา ก่อนตอบด้วยสีหน้าหนักใจ "อาการของคุณภพยังทรงตัวค่ะ เขาถูกทำร้ายด้วยไม้หน้าสาม กระแทกเข้าที่ใบหน้าเต็มแรง ตอนนี้ยังต้องเฝ้าระวังอาการใกล้ชิด คุณหมอหลายท่านกำลังดูแลเขาอยู่"

หมอเพชรพยักหน้ารับ ริมฝีปากเม้มแน่น แม้เขาจะพยายามควบคุมอารมณ์ แต่หัวใจกลับหนักอึ้งไปหมด

"แล้วลูกชายฉันล่ะ...กนก?"

"คุณกนกไม่ได้รับอันตรายค่ะ แต่สลบไปจากอาการช็อก ตอนนี้พักฟื้นอยู่ในอีกห้องหนึ่ง ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่"

คำพูดนั้นทำให้หมอเพชรผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกไปเล็กน้อย แม้กนกจะปลอดภัย แต่เขาก็รู้ดีว่าจิตใจของลูกชายต้องได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้แน่

ภายในห้องพักผู้ป่วยเงียบสงัด มีเพียงเสียงเครื่องวัดสัญญาณชีพที่ทำงานเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

หมอเพชรก้าวเข้ามาในห้อง ร่างสูงของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและความรู้สึกผิดที่กัดกินหัวใจ ดวงตาคมทอดมองไปยังเตียงที่ลูกชายนอนอยู่ กนกยังคงหลับสนิท ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยชีวิตชีวาบัดนี้กลับซีดเซียวจนเขารู้สึกเจ็บไปทั้งอก

พยาบาลที่ยืนอยู่ข้างเตียงกล่าวเบาๆ "คุณกนกหมดสติไประหว่างทางมาโรงพยาบาล อาจเป็นเพราะความเครียดและอาการช็อก ตอนนี้สัญญาณชีพคงที่แล้วค่ะ ร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เพียงแต่จิตใจอาจต้องใช้เวลา"

หมอเพชรพยักหน้ารับ ฟังทุกคำพูดอย่างเงียบงัน ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้เตียง

มือใหญ่ของเขาเอื้อมไปลูบศีรษะของลูกเบาๆ สัมผัสเส้นผมนุ่มที่เคยยุ่งเหยิงเพราะเจ้าตัวชอบซุกหน้าอยู่กับหนังสือ กลับกลายเป็นผมที่แนบไปกับหมอนราวกับไร้ชีวิตชีวา

"ลูก..." เสียงของเขาเบาหวิวแทบเป็นเพียงเสียงลมหายใจ

ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาจนหัวใจแทบแตกสลาย เขาคิดว่าตัวเองเป็นแม่ที่เข้มแข็งพอที่จะปกป้องลูกจากทุกสิ่ง แต่วันนี้...เขากลับปล่อยให้กนกต้องเผชิญกับความโหดร้ายของโลกใบนี้ตามลำพัง

"แม่ขอโทษ..."

หยดน้ำใสไหลซึมออกจากหางตา เขาสูดหายใจเข้าลึก พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกอัดอั้นเหล่านั้นไว้ เพราะเขารู้ดีว่า ตอนนี้ลูกต้องการความเข้มแข็งจากเขา ไม่ใช่น้ำตา

มือของเขาลูบเส้นผมของลูกเบาๆ อย่างอ่อนโยน "ตื่นขึ้นมาเถอะนะกนก แม่อยากเห็นรอยยิ้มของลูกอีกครั้ง"

เงียบ...ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ มีเพียงเสียงเครื่องช่วยหายใจที่ยังคงทำงานเป็นจังหวะ

แต่ก่อนที่เขาจะได้ใช้เวลาอยู่กับลูกนานกว่านี้ ประตูห้องพักก็เปิดออกพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ พ่อของกนกเดินเข้ามา สายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลจับจ้องไปยังร่างของลูกชายบนเตียง

"กนก...ลูกของพ่อ"

หมอเพชรหันไปมองคนรักของเขา ทั้งสองสบตากันโดยไม่มีคำพูดใดๆ แต่ความรู้สึกที่แบกรับอยู่ในใจของพวกเขากลับหนักอึ้งยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ...