เติบโตใหม่

สิบกว่าปีผ่านไป ชีวิตของกนกค่อย ๆ ดีขึ้น เขาเติบโตมาพร้อมกับหนังสือที่กลายเป็นเพื่อนแท้ เป็นที่หลบภัย และเป็นโลกทั้งใบของเขา หมอเพชรยังคงยืนยันเสมอว่า การเรียนไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับลูก หากแต่เป็นสุขภาพใจ "การเรียนของลูกช้ากว่าเพื่อนก็ไม่เป็นไรนะ กนก เราใช้เวลาของเราได้เต็มที่" คำพูดของพ่อทำให้กนกรู้สึกอุ่นใจ แม้จะต้องใช้เวลาหลายปีกว่าที่เขาจะค่อย ๆ เปิดใจรับสิ่งใหม่ ๆ

การเรียนแบบโฮมสคูลทำให้กนกมีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น แม้จะไม่ได้เข้าสังคมเหมือนเด็กคนอื่น ๆ แต่ก็ทำให้เขาได้ค้นพบว่าตัวเองรักอะไร เขาชอบอ่านนิยายของแม่ และสนใจประวัติศาสตร์กับสารคดีของพ่อ ทุกอย่างซึมซับเข้ามาในตัวเขาโดยไม่รู้ตัว เด็กชายตัวเล็กที่เคยหลบซ่อนตัวเองในเงามืด เริ่มมีแววตาที่สดใสขึ้น

จนกระทั่งอายุ 17 ปี กนกก็เอ่ยปากกับแม่เป็นครั้งแรกถึงเรื่องการเข้าเรียนในโรงเรียนจริง

"แม่ครับ..." เสียงของเขาเบาแต่มั่นคง "ผมอยากลองไปโรงเรียนดู"

หมอเพชรที่กำลังอ่านหนังสือเงยหน้าขึ้น นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มอ่อนโยน "แน่ใจแล้วเหรอลูก?"

กนกพยักหน้า แม้ในใจยังมีความกังวล

"ถ้าไม่ไหว กลับมาเรียนที่บ้านเหมือนเดิมก็ได้นะ" แม่แตะไหล่เบา ๆ "แต่ถ้าลูกอยากลอง แม่ก็อยากให้ลอง"

กนกเผลอกำมือแน่น ใจเต้นแรงกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำโลกภายนอกอาจจะยังดูน่ากลัวอยู่บ้าง แต่ในขณะเดียวกัน มันก็น่าสำรวจไม่แพ้กัน…

พอกนกได้ลองเข้าไปเรียนในโรงเรียนจริง ๆ ช่วงแรกเขารู้สึกไม่คุ้นชินกับบรรยากาศที่เต็มไปด้วยผู้คน เสียงดัง และกฎระเบียบที่ต้องปฏิบัติตาม มันแตกต่างจากโลกเงียบสงบของเขาที่บ้านโดยสิ้นเชิง กนกพยายามปรับตัว แม้จะยังไม่กล้าเริ่มบทสนทนากับใครก่อน แต่เขาก็ไม่ได้หลบสายตาหรือหลีกเลี่ยงคนอื่นเหมือนเมื่อก่อน

หนังสือยังคงเป็นที่พึ่งของเขาเสมอ หลังเลิกเรียน กนกมักจะตรงไปที่ห้องสมุด นั่งอ่านนิยายเงียบ ๆ จนกระทั่งเจ้าหน้าที่ต้องมาเตือนให้กลับบ้าน ช่วงเวลาเหล่านั้นช่วยให้เขาผ่อนคลายและค่อย ๆ เปิดใจให้กับผู้คนรอบข้างทีละนิด

กระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่กนกกำลังอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งก็มานั่งลงตรงข้ามเขา

"นายอ่านอะไรน่ะ?" กนกเงยหน้าขึ้น มองเพื่อนใหม่ที่มีรอยยิ้มเป็นมิตร เขาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะหันหนังสือให้ดู

"อ๋อ เรื่องนี้เอง เราก็เคยอ่านนะ สนุกดี"กนกไม่ได้ตอบอะไร แต่รู้สึกแปลกใหม่กับความรู้สึกนี้การที่มีคนมาสนใจสิ่งที่เขาชอบโดยที่ไม่จำเป็นต้องพยายามเข้าหาใครก่อนและนั่นอาจเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้กนกเรียนรู้ว่า

ตั้งแต่ก้าวเข้าสู่โรงเรียนเป็นครั้งแรก กนกรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลุดเข้ามาในอีกโลกหนึ่ง โลกที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และความวุ่นวายที่เขาไม่คุ้นเคย มันแตกต่างจากบรรยากาศสงบที่บ้านอย่างสิ้นเชิงแม้จะรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง แต่กนกก็พยายามไม่หลบสายตาหรือเดินหนีเมื่อมีคนเดินผ่าน เขาเพียงแค่ทำตัวเงียบ ๆ ค่อย ๆ ก้าวไปตามเส้นทางของตัวเองโดยไม่รบกวนใคร

หนังสือ ยังคงเป็นที่พึ่งของเขาเสมอ ทุกครั้งที่เสียงรอบข้างเริ่มดังจนเกินไป กนกจะเดินตรงไปที่ห้องสมุด เลือกมุมเงียบ ๆ ใกล้หน้าต่างแล้วจมอยู่กับตัวหนังสือ โลกของตัวละครช่วยให้เขาผ่อนคลาย และอย่างน้อย...มันก็ไม่บังคับให้เขาต้องพูดคุยกับใคร

แต่ในวันหนึ่ง ความเงียบที่เขาคุ้นเคยก็ถูกแทรกแซงด้วยเสียงใส ๆ ที่ดังขึ้นตรงหน้า

"นายอ่านอะไรอยู่น่ะ?"

กนกเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เด็กสาวในชุดนักเรียนกำลังยิ้มให้เขา ดวงตาของเธอเป็นประกายเหมือนแสงแดดอ่อน ๆ ในยามเช้า กนกไม่รู้จะตอบอย่างไร จึงเพียงแต่ยกหนังสือขึ้นให้เธอดู

"อ๋อ เรื่องนี้เอง เราก็เคยอ่านนะ" เธอว่า พลางทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามเขา "สนุกใช่ไหม?"

กนกกระพริบตา มองเด็กสาวที่ไม่ได้มีท่าทีรุกล้ำจนเกินไป แต่ก็ไม่ได้มีช่องว่างให้เขาหลบหนีเหมือนที่เคยทำกับคนอื่น เขาพยายามนึกถึงบทสนทนาที่เคยอ่านจากหนังสือ ว่าคนเราควรโต้ตอบกันยังไงแต่สุดท้ายก็ทำได้แค่พึมพำเสียงเบา

"อืม..."

เธอหัวเราะนิด ๆ เหมือนเอ็นดู "เราเป็นหัวหน้าห้อง ชื่อพราวนะ อยู่ ม.4 นายล่ะ?"

"อ่า...กนก"

"น่ารักดีนะ ชื่อน่ะ" พราวพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาของเธอยังคงเป็นมิตรเหมือนเดิม ไม่มีท่าทีเย้ยหยันหรือจ้องมองเขาเหมือนคนแปลกประหลาด กนกกำมือเข้าหากันใต้โต๊ะ รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

"เราเห็นตั้งแต่วันแรกแล้วว่าเป็นเด็กใหม่ ถ้ามีอะไรสงสัยก็ถามเราได้นะ" พราวพูดต่ออย่างเป็นธรรมชาติ "เราก็ชอบมาห้องสมุดเหมือนกัน ที่นี่เงียบดีเนอะ" กนกพยักหน้าเบา ๆ

"โอเค งั้นไม่กวนแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะ กนก" เด็กสาวยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้กนกนั่งอยู่ตรงนั้น มองตามแผ่นหลังของเธอด้วยความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดคุยกับใครสักคนที่ไม่ใช่พ่อแม่ หรือหมอ และแปลกดี...ที่มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกกลัวเหมือนอย่างที่คิดไว้