โลกใบใหม่ของกนก

หลังจากวันนั้น… หนังสือกลายเป็นสิ่งเดียวที่กนกยอมเปิดรับ

จากที่เคยเหม่อลอยทั้งวัน ไม่พูด ไม่สนใจสิ่งรอบตัว ตอนนี้เด็กชายค่อยๆ ใช้เวลานั่งกับหนังสือได้นานขึ้นทีละนิด แม้ว่าจะยังไม่กลับไปเป็นเด็กสดใสเหมือนเดิม… แต่อย่างน้อยตอนนี้ เขาก็มีบางสิ่งให้ยึดเหนี่ยว

หมอเพชรนั่งมองลูกชายตัวเล็กของเธอที่กำลังเปิดหน้าหนังสือไปเรื่อยๆ แม้ว่ากนกจะยังไม่ได้อ่านออกทั้งหมด แต่เขาก็จ้องมันอย่างตั้งใจ มือเล็กๆ ค่อยๆ ลูบผ่านหน้ากระดาษราวกับกำลังพยายามเข้าใจบางสิ่ง เธอไม่รู้ว่าเด็กชายกำลังคิดอะไร บางครั้งกนกจะนั่งนิ่งเป็นชั่วโมง มองภาพในหนังสือโดยไม่พูดอะไรเลย แต่เธอไม่เร่งเขาอีกแล้ว… เธอปล่อยให้เขาค่อยๆ ดำดิ่งเข้าไปในโลกของตัวเอง โลกที่เขาเลือกจะอยู่ และเธอก็จะอยู่ตรงนี้ รอให้เขากลับออกมาเอง

"แม่ครับ"

วันหนึ่ง… หลังจากผ่านไปหลายสัปดาห์ กนกเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่เขาถืออยู่ หมอเพชรสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนรีบขานรับ

"ว่าไงครับลูก?" เด็กชายเงียบไปครู่หนึ่ง… ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหน้ากระดาษ

"แม่ช่วยอ่านให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ?" เสียงของเขาเบาหวิว ราวกับยังไม่มั่นใจในตัวเอง หมอเพชรยิ้มทั้งน้ำตา ค่อยๆ เลื่อนตัวเข้าไปนั่งข้างลูกชาย ก่อนเปิดหนังสือหน้าแรก

"ได้สิครับ… มาฟังกันนะ" เธอเริ่มอ่านให้ลูกฟัง… ช้าๆ … ทีละประโยค… เสียงของเธอแผ่วเบา แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นแสงสว่างที่ค่อยๆ ลอดผ่านม่านหมอกหนาทึบในใจของเด็กชาย

"สนุกไหมครับ "เด็กชายคิดเล็กน้อย คำว่าสนุกของเขาคืออะไร เขาไม่ได้ตอบแค่ยิ้มออกมาน้อยๆ

"วันนี้อยากทำอะไรอีกไหมครับ"

"ผมขอพักได้ไหมครับ"

"ได้ครับ เรารีบนอนเนอะ แล้วพรุ่งนี้เราเอาภาพที่วาดไปให้คุณหมอดูกันนะครับ" เด็กชายพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงเสียงนาฬิกาเดินไปอย่างช้าๆ บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจของเด็กชายตัวเล็กที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มหมอเพชรนั่งมองลูกชายอยู่ข้างเตียง ค่อยๆ ลูบเส้นผมของเขาเบาๆ นี่เป็นครั้งแรก... ที่กนกขอพักด้วยตัวเองที่ผ่านมา เขาเอาแต่นั่งนิ่ง มองหนังสือ มองออกไปนอกหน้าต่างราวกับจิตใจล่องลอยไปที่อื่น แต่วันนี้… เขาเริ่มมีปฏิสัมพันธ์กับโลกอีกครั้ง

เธอคิดถึงรอยยิ้มเล็กๆ ของกนกเมื่อครู่ แม้มันจะเป็นเพียงรอยยิ้มบางเบา แต่สำหรับเธอ… มันคือเครื่องหมายของความหวัง

หมอเพชรมองดูใบหน้าของลูกชายขณะเขาหลับสนิท มือเล็กๆ ยังคงกอดสมุดวาดเขียนเอาไว้แน่น

"พรุ่งนี้เราเอาภาพที่วาดไปให้คุณหมอดูกันนะครับ"

เด็กชายพยักหน้าให้เธอในตอนนั้น… แม้จะยังไม่รู้ว่าภาพที่ตัวเองวาดนั้นมีความหมายอะไร แต่หมอเพชรอยากให้เขาได้ลองแสดงออก... ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

เธอปิดไฟห้อง ห่มผ้าให้ลูก ก่อนจะกระซิบเบาๆ

"ฝันดีนะกนก"

คืนนี้เป็นอีกคืนที่เธอหวังว่า… ลูกชายของเธอจะได้หลับลงอย่างสงบ โดยไม่มีเงาของความทรงจำเลวร้ายตามมาอีก

ช่วงเวลาที่เคยหนักหนาสำหรับกนกค่อย ๆ กลายเป็นอดีต เมื่อการบำบัดอย่างต่อเนื่องและความรักจากครอบครัวช่วยให้เขาฟื้นตัวขึ้นทีละน้อย แม้ในช่วงแรกกนกจะยังไม่กล้าออกจากบ้านไปสวนมะพร้าวเหมือนแต่ก่อน แต่เขาก็เริ่มออกไปข้างนอกมากขึ้น ไม่ใช่แค่ไปหาหมอที่โรงพยาบาล แต่ยังรวมถึงการเดินเล่นใกล้ ๆ บ้าน หรือออกไปเลือกหนังสือที่ร้านประจำกับพ่อ

"อยากลองเดินดูรอบ ๆ ไหมลูก?" หมอเพชรเอ่ยถามขณะที่พากนกไปหาหมอ

กนกมองออกไปนอกหน้าต่างรถ เสียงลมพัดใบไม้ไหวเบา ๆ เขาไม่ได้รู้สึกกลัวโลกภายนอกเหมือนแต่ก่อน แค่ยังไม่ชิน

"...ครับ"

คำตอบสั้น ๆ แต่เต็มไปด้วยความกล้าหาญเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ งอกงามในตัวเด็กหนุ่ม

ตั้งแต่วันนั้น… หมอเพชรก็ไม่ได้ติดต่อกับแป้นหรือได้รับข่าวคราวของภพอีกเลย มันไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากรู้... แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาแทบไม่มีเวลาหายใจด้วยซ้ำ ทุกวันหมดไปกับการดูแลกนก พยายามพาลูกชายกลับเข้าสู่โลกที่สดใสอีกครั้ง ทำให้เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองสิ่งอื่นรอบตัว 

แต่บางครั้ง… ยามค่ำคืนที่บ้านเงียบสนิท เขาจะเผลอคิดถึงเด็กชายอายุ 13 ขวบคนนั้น... ภพ... เด็กที่ต้องเติบโตท่ามกลางความรุนแรง เด็กที่ถูกทิ้งไว้กับร่องรอยบาดแผลทั้งทางกายและใจ เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ภพเป็นอย่างไรบ้าง อาการดีขึ้นหรือยัง ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วหรือไม่ หรือว่า... เด็กคนนั้นกำลังต่อสู้เพียงลำพังกับอดีตที่ไม่มีใครเข้าใจ

"ขอให้เขาปลอดภัย..." หมอเพชรได้แต่ภาวนา ขอให้เด็กคนนั้นเติบโตขึ้นมาโดยไม่ถูกความโหดร้ายของโลกกลืนกิน ขอให้เขาพบกับผู้คนที่ดีกว่า ได้ใช้ชีวิตในสังคมที่อบอุ่นกว่า และขอให้วันหนึ่ง... เขาสามารถปล่อยวางจากอดีตอันโหดร้ายนี้ได้ เพราะไม่มีเด็กคนไหนสมควรแบกรับความเจ็บปวดแบบนี้ตั้งแต่อายุ 5 ขวบหรือ 13 ขวบ... ไม่มีใครควรต้องผ่านมันไปเพียงลำพัง