เขื่อนขุนเขา 14

หนึ่งเดือนต่อมา

ร่างกายของขุนเขาฟื้นตัวเร็วกว่าที่แพทย์คาดการณ์ไว้มาก แผลผ่าตัดสมานดี กล้ามเนื้อเริ่มกลับมาแข็งแรง แม้ยังต้องระวังแผลลึกกับอาการอ่อนเพลีย แต่หมออนุญาตให้กลับบ้านได้แล้วในที่สุด

เช้านั้น ขุนแผนในชุดสูทสีเข้มเรียบหรู ยืนรอรับน้องชายที่หน้าโรงพยาบาลเช่นเคย รอยยิ้มอ่อนโยนแตะมุมปาก ร่างสูงโปร่งผึ่งผายสะท้อนแสงแดดอ่อนของฤดูหนาว

ขุนเขาเดินออกมาช้า ๆ ด้วยท่าทางสงบในเสื้อเชิ้ตบางคลุมทับด้วยคาร์ดิแกนไหมสีอ่อน ใบหน้าหวานซีดจางแต่มีรอยสีชมพูระเรื่อกลับคืนมาเล็กน้อย

“กลับบ้านกันนะ” เสียงนุ่มของขุนแผนเอ่ย ขณะยื่นมือมาช่วยประคองน้อง

รถยนต์เบนท์ลีย์สีดำเงาวาวแล่นผ่านถนนส่วนตัวที่ทอดยาวเกือบหนึ่งกิโลเมตร สองข้างทางเป็นแนวต้นสนและไม้ประดับนับสิบสายพันธุ์ที่ตัดแต่งอย่างประณีต แดดยามสายกระทบยอดไม้เป็นประกายระยิบระยับ

บ้านหลังใหญ่…ไม่สิ คฤหาสน์ 4 ชั้นตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ตัวอาคารสไตล์นีโอคลาสสิก ผนังหินอ่อนสีขาวอมเทา แกะสลักลวดลายงดงาม ซุ้มโค้งและเสาคอรินเธียนเรียงรายอย่างสง่างาม รอบบ้านมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ น้ำใสจนเห็นพื้นกระเบื้องโมเสก สวนหย่อมกว้างมีศาลาไม้สักและเส้นทางเดินหินอ่อนวนรอบ

บ้านแม่บ้านและคนรถแยกออกไปด้านหลัง ทว่าก็ใหญ่โตไม่แพ้กัน โรงจอดรถติดแอร์จอดรถหรูเรียงรายทั้งโรลส์-รอยซ์ พอร์เช่ และเฟอร์รารี่หลากสี

เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าประตูใหญ่ แม่บ้านนับสิบในชุดยูนิฟอร์มสุภาพก็ยืนเรียงแถวต้อนรับ รอยยิ้มทั้งน้ำตาแต่งแต้มบนใบหน้าของหลายคน

ดวงตาของขุนเขาเบิกโตเล็กน้อยเมื่อก้าวลงจากรถ

แต่สิ่งที่ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความซาบซึ้งก็คือ…

เข็มกลัดเงินบริเวณหน้าท้องของเขา — เครื่องหมายพิเศษที่สกุลนี้ใช้ระบุตัวตนของคุณหนูผู้สาบสูญเมื่อสิบปีก่อน

แม่บ้านบางคนถึงกับสะอื้นเบา ๆ หลายคนยิ้มทั้งน้ำตา ดวงตาเปื้อนความคิดถึงและดีใจจนกลั้นไม่อยู่

“คุณหนูกลับมาแล้ว…”

เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นระคนกัน

ขุนแผนยิ้มบาง หันไปเอ่ยถาม

“ห้องเรียบร้อยใช่ไหมครับ?”

แม่บ้านคนหนึ่งก้มศีรษะยิ้มแย้ม “เรียบร้อยค่ะคุณชาย ทุกอย่างจัดเตรียมไว้พร้อมแล้วค่ะ”

ขุนเขายืนมองทุกอย่างตะลึงงัน

บ้านนี้… พี่ชายของเขา… ร่ำรวยขนาดนี้เลยเหรอ?

วันก่อนเขายังแกล้งถามเล่น ๆ อยู่เลย

“พี่ทำงานอะไร ทำไมดูว่างจัง?”

ขุนแผนเพียงยิ้มแล้วตอบสบาย ๆ

“ไม่ต้องทำงานก็ใช้เงินได้ยันตาย”

ขุนเขานึกว่าเขาแค่พูดเล่น แต่วันนี้ทุกอย่างตรงหน้าพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นแม้แต่นิดเดียว

บริษัทยักษ์ใหญ่ 19 แห่ง ทั้งในประเทศและต่างประเทศอยู่ภายใต้การดูแลของขุนแผน แม้เจ้าตัวจะเข้าไปดูแค่ประปราย ตรวจเช็คบ้างตามหน้าที่ แต่รายได้มหาศาลก็ไหลเข้ามาไม่ขาดสาย

ขุนแผนหันมายิ้มอ่อนโยน “อยู่ที่นี่ได้ตลอดนะ ตลอดชีวิตยังได้”

ขุนเขายิ้มเขิน ๆ แหะ ๆ ก่อนถูกพี่ชายพาเข้าตัวบ้าน และบังคับให้นั่งลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นสองเพื่อไม่ให้ร่างกายเหนื่อยเกินไป

คนที่พาขุนเขาขึ้นลิฟต์คือ แม่นมเพ็ญ หญิงวัยกลางคนใจดี ใบหน้าอบอุ่นที่ขุนเขาจำได้ราง ๆ — แม่นมของเขาและขุนแผนก่อนเขาจะถูกลักพาตัวไป

เมื่อเข้าห้องนอน เสียงเปิดประตูก็เผยให้เห็นห้องกว้างที่ตกแต่งแบบยุโรปสุดหรู ราวกับห้องเจ้าชายในเทพนิยาย ผ้าม่านกำมะหยี่สีกรมท่า เฟอร์นิเจอร์ไม้แกะสลัก เคาน์เตอร์ทองเหลืองอ่อน เตียงหลังใหญ่ปูผ้าลินินเนื้อดี โคมไฟระย้าคริสตัลพร่างพราว

แม่นมเพ็ญยิ้มอย่างภูมิใจ

“ชอบไหมคะคุณหนู?”

ขุนเขาพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาเป็นประกาย

“ชอบครับ… ขอบคุณนะครับ แม่นม”

แม่นมเพ็ญยิ้มกริ่ม น้ำตาซึมด้วยความปลื้มใจ ก่อนขุนเขาจะเอ่ยเสียงเบา

“แม่นม เล่าเรื่องที่บ้านให้ผมฟังหน่อยสิครับ ผมอยากรู้…”

แม่นมเพ็ญยิ้มอ่อน ก่อนจะค่อย ๆ เล่าเรื่องราวตั้งแต่สมัยคุณชายคุณหญิงจีบกัน แต่งงาน จนมีขุนแผนและขุนเขา เสียงของเธอนุ่มนวล อบอุ่น

เล่าต่อไปถึงวันที่ทั้งสองท่านจากไปอย่างสงบ และขุนแผนรับช่วงดูแลธุรกิจต่อ

“บ้านเรา… กับอีกบ้านหนึ่ง ร่วมกันทำสัมปทานรังนกค่ะ ปีนี้ยอดขายดีจนซื้อรถเพิ่มได้อีกสิบคันแน่ะค่ะ” แม่นมเพ็ญพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ

แต่ทันใดนั้น… คำว่า “สัมปทานรังนก” ก็ทำให้ร่างบางของขุนเขาชะงัก

ดวงตากลมสวยเบิกกว้าง ความรู้สึกเย็นเฉียบแล่นปราดผ่านสันหลัง เหมือนกระแสไฟฟ้าวาบ

หัวใจเต้นโครมคราม ใบหน้าซีดเผือด มือขาวซีดสั่นเล็กน้อย

จี๊ดดด…

อาการปวดหัวแล่นแปลบจนขุนเขาเผลอเอามือกุมขมับ หายใจติดขัด โลกหมุนคว้างไปชั่วขณะ

แม่นมเพ็ญตกใจ รีบเข้ามาประคองนุ่มนวล

“คุณหนู! เป็นอะไรไปคะ ใจเย็น ๆ นะคะ”

“นอนพักก่อนเถอะ ตื่นมานมจะนำอาหารมาให้นะคะ”

ขุนเขาพยักหน้าอ่อนแรง ยอมปล่อยตัวให้นอนลงบนเตียงหนานุ่ม ไม่อยากฝืนอะไรอีกเพราะศีรษะปวดตุบ ๆ หนักเกินทน

ขณะที่เปลือกตาค่อย ๆ ปิดลง… ภาพบางอย่างแวบผ่านเข้ามาในหัวของเขา ทะเลคลื่นซัด โขดหินสูงใหญ่ ถ้ำมืด… และเสียงนกแหลม ๆ นับพันตัวโอบล้อม — ก่อนทุกอย่างจะดับวูบลง

บนโต๊ะประชุมหรูหราในอาคารสำนักงานสูงระฟ้ากลางกรุงเทพฯ ชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า ใบหน้าเย็นขรึมในชุดสูทเข้ารูป กำลังนั่งอยู่หัวโต๊ะ ท่ามกลางเหล่าผู้บริหารและทีมงานจำนวนหนึ่ง

“ยอดขายรังนกไตรมาสนี้เติบโตขึ้นเกือบสองเท่า” เสียงเลขาคนสนิทเอ่ยรายงาน ขณะวางแฟ้มเอกสารตรงหน้าเขื่อน

ชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ สายตาเรียบเฉย เขาไม่ได้แปลกใจนัก เพราะสัมปทานรังนกที่เขาและครอบครัวดูแลมานาน เพิ่งกลับมาอยู่ในสภาพสมบูรณ์หลังจากจัดการเรื่องข้อพิพาทต่างๆ สำเร็จ

แต่ถึงผลประกอบการจะดีแค่ไหน ใจของเขื่อนกลับไม่ได้อยู่กับตัวเลขพวกนี้เลย—

หลังจากได้รับข่าวคราวว่าอาจพบเบาะแสของขุนเขา ที่หายตัวไปนับเดือน เขื่อนก็ตัดสินใจย้ายฐานการทำงานหลักจากเกาะปันรักและหมู่เกาะโดยรอบที่เขาคุมสัมปทานเอง มาขึ้นฝั่งอย่างถาวร เขามอบหมายให้ลูกน้องคนสนิทบริหารกิจการบนเกาะต่อแทน

“เรื่องงานบนเกาะ ฉันฝากนายดูแลเต็มตัว” เขื่อนเคยบอกลูกน้องคนสนิทเมื่อไม่กี่เดือนก่อน “ฉันต้องโฟกัสเรื่องของครอบครัว”

และวันนี้ เขื่อนนั่งอยู่ในสำนักงานของบริษัทแม่,สำนักงานที่เคยปล่อยว่างไว้หลายปี เพราะเขามุ่งมั่นทำงานกลางทะเลเพียงลำพัง ทว่าในที่สุด เขาก็กลับมา

ในใจมีเพียงหนึ่งเป้าหมาย — คนรักที่เขาตามหาไม่เคยหยุด

เสียงเลขาเอ่ยถามเบาๆ

“คุณเขื่อนจะให้ดิฉันส่งรายงานนี้ไปให้คุณขุนแผนด้วยเลยไหมคะ?”

เขื่อนเงยหน้าขึ้นแผ่วเบา สายตานิ่งเฉียบ

“อืม ส่งไป” น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่หนักแน่น

เขื่อนหลับตาลงชั่วครู่

ภาพใบหน้าคนรักที่ยิ้มให้กับตนยามอยู่ที่เกาะ ในความทรงจำรอยยิ้มนั้น…ยังแจ่มชัดไม่จางหาย

‘อีกนานแค่ไหน…..เราถึงจะได้พบกันอีก’

ชายหนุ่มลืมตาขึ้น แววตาเด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าเดิม

*

ภายในร้านเหล้าแห่งหนึ่ง — ชั้นสองของร้านแต่งแบบลอฟต์ ผนังอิฐเปลือยกับไฟวอร์มโทนสลัว คนไม่หนาแน่นมากนัก เสียงดนตรีแจ๊ซแผ่วเบาคลอไปกับเสียงแก้วกระทบกัน

ศักดิ์ ทิวา แม็กซ์ และเจริญชัย สี่เพื่อนสนิทล้อมวงกันอยู่โต๊ะไม้กลม ตรงมุมกระจกบานใหญ่ที่มองเห็นวิวถนนยามค่ำ

เหล้าวิสกี้ในขวดแก้วใสพร่องลงไปเกือบครึ่ง

บทสนทนาเรื่องธุรกิจวนเวียนตั้งแต่เรื่องสัมปทานรังนก ไปจนถึงแนวโน้มเศรษฐกิจระยะถัดไป ท่ามกลางเสียงหัวเราะเบาๆ และคำแซวสไตล์เพื่อนเก่า

มีเพียงสหัสวรรษ หรือที่พวกมันเรียกกันติดปากว่า ‘เขื่อน’ นั่งนิ่ง ไม่ร่วมวงสนทนา ใบหน้าหล่อคมในเสื้อเชิ้ตขาวปล่อยกระดุมสองเม็ด สาบเสื้อคลุมกางเกงสแลคดำ ท่อนแขนเสื้อพับลวกๆ เผยเส้นเลือดจางๆ บนท่อนแขน

เขื่อนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ใจลอยไปไกลแสนไกล แก้วในมือหมุนเบาๆ จนน้ำแข็งกระทบขอบแก้วเสียงแผ่ว

ทิวาที่นั่งข้างๆ เหลือบมองแล้วขมวดคิ้ว ก่อนจะยื่นมือมาสะกิดต้นแขนเพื่อน

“ไอ้เขื่อน เฮ้ มึงเหม่ออีกแล้ว”

เขื่อนหันมามองในกลุ่มเพื่อน ช้าๆ สายตาเหมือนเพิ่งหลุดจากห้วงความคิด

ทุกคนต่างสบตากันแล้วส่ายหน้าเบาๆ ด้วยความรู้กันดีว่าเรื่องอะไร คนนี้คงจะหนักพอตัว

“มีไร” เขื่อนเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ

ศักดิ์ที่นั่งตรงข้ามยกแก้วขึ้นดื่มอึกหนึ่ง ก่อนจะวางแก้วลงแล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ

“อาทิตย์หน้ามีงานประชุมบริษัทในเครือ เขาฝากกูมาเชิญมึงไปด้วย ตัดสูทไปด้วยละกัน งานใหญ่อยู่ มีทั้งประชุมทั้งงานเลี้ยง เห็นว่าเป็นงานฉลองการกลับมาอะไรสักอย่างนี่แหละ”

เขื่อนพยักหน้าเบาๆ รับคำ ตอบรับในลำคอแผ่วเบา ก่อนจะละสายตากลับออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

นิ้วเรียวกระดิกแก้วในมือตัวเองช้าๆ ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อย แววตาไกลลิบเหมือนภาพซ้อนซ่อนใครบางคนอยู่ในใจ

เพื่อนๆ ต่างถอนหายใจแทบพร้อมกัน แม็กซ์ส่ายหน้าเบาๆ

“ปล่อยมันไปเหอะ กูว่าอีกนานกว่ามันจะหาย”

เจริญชัยยกแก้วขึ้นจิบ ก่อนหัวเราะเบาๆ

“หรือไม่ก็ต้องเจอคนที่มันหาอยู่นั่นแหละ ถึงจะหายเหม่อ”

ทิวาไหวไหล่แล้วหยิบขวดมาเติมแก้วตัวเอง “งั้นพวกเราดื่มกันต่อไปก่อนละกัน”

แก้วกระทบกันเบาๆ เสียงหัวเราะประปรายยังมีอยู่ในวง

มีเพียงเขื่อน ที่ใจยังไกลแสนไกล จมอยู่กับภาพใบหน้าและรอยยิ้มของขุนเขาในความทรงจำไม่เคยจาง