ค่ำคืนเงียบงัน... แม้เสียงแมลงกลางพงพฤกษาจะร้องระงม แต่บรรยากาศในเรือนของอนุฉินกลับสงัดราวไร้ลมหายใจ ร่างของเหยียนเมิ่งซีบอบบางแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม้ที่ถูกปูด้วยเบาะบาง ๆ ผ้าห่มเก่า ๆ ถูกคลี่ทับไว้ถึงอก ใบหน้าซีดเผือด แผ่นหลังบวมแดงจากการถูกเฆี่ยนตีด้วยแซ่จนแทบไม่เหลือเค้าความงาม
เสี่ยวซือถือถ้วยยาต้มเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ นางวางถ้วยลงแล้วนั่งลงข้างเตียง โน้มกายประคองร่างเมิ่งซีให้ลุกขึ้นเล็กน้อย
"คุณหนูเจ้าคะ... โปรดอดทนสักหน่อย ยานี้ช่วยบรรเทาอาการฟกช้ำภายในได้"
เมิ่งซีพยักหน้าแผ่วเบา นางจิบยาช้า ๆ แล้วก็ต้องสำลักพรืด น้ำตาคลอเบ้าเพราะความขมฝาด
"แค่ก... แค่ก... ขมมาก ถ้ามียาเม็ดก็คงดี..."
ระหว่างนั้นเอง เสียงที่ไม่มีใครได้ยินก็ดังขึ้นภายในจิตสำนึกของนาง และยังมีจอภาพสีฟ้าสว่างจ้าอยู่ตรงหน้า
[ระบบเถาเป่ากำลังทำงาน... ตรวจพบผู้ใช้งานมีอาการบาดเจ็บระดับปานกลาง แนะนำให้ใช้ 'ยาเร่งฟื้นตัวฉับพลัน' ที่อยู่ในหมวดระดับ 1 แต่ระบบไม่แนะนำให้ใช้ในตอนนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัยจากผู้อื่น ควรรอจนพ้นจากจวนเหยียนเสียก่อนค่อยใช้ยานั้นขอรับ]
ดวงตาของเมิ่งซีเบิกกว้างเล็กน้อย นางเงียบไป ไม่ได้โต้ตอบเป็นคำพูด หากแต่เอ่ยกับระบบภายในใจ
"เจ้าคือระบบสินะ ทำไมข้าได้ยินเจ้า แต่คนอื่น..."
[เสียงของระบบจะถูกได้ยินเพียงผู้ใช้งานเท่านั้น การสนทนาใช้การรับรู้ผ่านจิตสำนึก ไม่จำเป็นต้องเปล่งเสียงพูดขอรับนายหญิง]
เสียงฝีเท้าดังแผ่วอยู่หน้าประตู อนุฉินเดินเข้ามา มือหนึ่งถือห่อผ้าสีหม่น อีกมือถือถุงเงินใบเล็ก
"เสี่ยวซือ ไปจัดเสื้อผ้าของคุณหนูใส่ห่อไว้ เตรียมไว้ให้พร้อมสำหรับออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า"
"เจ้าค่ะ"
เสี่ยวซือรับคำทันใด แล้วเริ่มลงมือจัดการชุดเสื้อผ้าของเมิ่งซี ซึ่งมีเพียง 4 ชุดเก่า ๆ ซักจนสีซีดจาง
อนุฉินเดินเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ก่อนจะเปิดถุงเงินในมือ แสดงให้เห็นตำลึงเงินจำนวนหนึ่ง
"ซีเออร์... นี่คือสินเดิมของแม่ทั้งหมด แม่ให้เจ้าทั้งหมดนี้ ตอนนี้เหลืออยู่สองร้อยตำลึง เจ้าจงใช้อย่างระมัดระวัง เมื่อไปถึงหมู่บ้านเถียนสุ่ย เมืองฉางซา จงนำจดหมายฉบับนี้ไปให้หัวหน้าหมู่บ้าน เขาเคยเป็นคนรู้จักของตระกูลแม่ เจ้าจะได้มีที่พักพิง..."
เมิ่งซีรับถุงเงินไว้ น้ำตาคลอเบ้าด้วยความซาบซึ้งใจ
"ท่านแม่... เหตุใดท่านแม่ไม่ไปกับลูกด้วย? หากพวกเขาไม่ต้องการข้า เช่นนั้นเราก็ไปด้วยกันเถิด อยู่ที่นี่ก็ใช่ว่าท่านจะสุขสบาย สตรีเหล่านั้นล้วนแก่งแย่งชิงดี ไม่มีวันที่ชายคนนั้นจะมองเห็นท่าน"
อนุฉินส่ายหน้าเบา ๆ ดวงตาแดงก่ำแต่หนักแน่น
"แม่เลือกแล้วซีเออร์... แม่ฝากชีวิตไว้กับสามี ถึงเขาจะไร้เมตตา แม่ก็ไม่อาจจากไป"
เมิ่งซีรู้สึกจุกในอก นางไม่อาจเอื้อนเอ่ยสิ่งใด นอกจากคำว่า...
"ข้าขอนอนพักก่อน..."
นางไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเหตุใดมารดาของร่างนี้จึงได้ยึดติดกับสามีมากกว่าลูกสาวเพียงคนเดียว ทั้งที่ผู้ชายคนนั้นแทบจะไม่สนใจนางเลยด้วยซ้ำ....
[สตรีในสมัยโบราณจำนวนมากเติบโตมากับคติความเชื่อว่า "หญิงใดออกเรือนแล้ว เปรียบเสมือนน้ำที่สาดลงพื้น" การหย่าร้างจึงไม่ใช่เพียงเรื่องของความรักที่จบสิ้น แต่หมายถึงการสูญเสียศักดิ์ศรีตระกูล และถูกตราหน้าทั้งในสังคมและในใจตนเอง หลายคนถูกสั่งสอนให้ อดทน เป็นภรรยาที่ดี แม้จะต้องแลกด้วยหยาดน้ำตาและรอยฟกช้ำบนผิวกาย]
"..."
[พวกนางไม่ได้โง่...แต่ถูกสอนให้เชื่อว่า การรอคอยความรักจากสามี คือคุณค่าของความเป็นภรรยา ต่อให้สามีไม่รัก หรือใช้ความรุนแรง ก็ยังมีผู้ใหญ่คอยบอกว่า "อดทนไว้เถิด ภรรยาที่ดีต้องไม่สร้างเรื่อง"]
"..."
[ความกลัวที่จะถูกสังคมตีตรา ความอับอายที่จะต้องกลับไปบ้านเดิม ความไม่มีสิทธิ์ในทรัพย์สินหรือการเลี้ยงลูก รวมถึงคำว่า "บุญคุณ" ที่สังคมยัดเยียดว่า แค่สามีให้ข้าวให้น้ำก็ควรซาบซึ้งไม่รู้ลืม...]
"..."
[ทั้งหมดนั้นคือพันธนาการของสตรียุคนี้ ที่ทำให้พวกนาง ไม่ยอมหย่า ไม่กล้าไป ไม่กล้ารักตัวเอง นางจึงไม่ใช่คนโง่... แต่เป็น เหยื่อของโครงสร้างที่ไม่ยุติธรรม]
หลังจากอนุฉินกลับไปที่ห้องของตน เมิ่งซีที่ยังไม่หลับก็พูดคุยกับระบบอีกครั้งภายในใจ เพราะในห้องตอนนี้ยังมีเสี่ยวซือที่นอนอยู่กับนาง
"ระบบ...ข้าจะกลับไปยังเวลาที่จากมาได้หรือไม่?"
[ไม่ได้ขอรับนายหญิง! ร่างกายของท่านในยุคปัจจุบันถูกเผาทำลายแล้ว ระบบได้เชื่อมโยงจิตวิญญาณกับร่างนี้โดยสมบูรณ์ การย้อนกลับไม่มีทางเป็นไปได้]
เมิ่งซีกำลังอึ้งกับคำตอบที่ได้ยิน น้ำเสียงของระบบยังคงกล่าวต่อ
[ระบบเถาเป่ากำลังทำงาน ตรวจพบว่านายหญิงพร้อมรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับคุณสมบัติของระบบ]
"เล่ามาเถอะ ข้าอยากรู้ทั้งหมด" เมิ่งซีเอ่ยในใจ ในเมื่อกลับไปไม่ได้ นางก็ต้องหาหนทางอยู่ต่อที่สงบสุขที่สุด
[ระบบเถาเป่ามีทั้งหมด 10 ระดับ ซึ่งจะปลดล็อกตามเงื่อนไขการช่วยเหลือ จะได้รับเหรียญจำนวนหนึ่งเป็นรางวัลตามระดับที่ปลดล็อกได้ เหรียญเหล่านั้นใช้ซื้อของในร้านค้าเถาเป่าของระบบได้ แต่หากเป็นของชิ้นใหญ่ หรือจำนวนหลายชิ้น นายหญิงสามารถนำของโบราณมาและเปลี่ยนได้ โดยระบบจะช่วยคำนวณให้เองว่าสิ่งที่ทำการแลกเปลี่ยนต้องมากน้อยแค่ไหน จากนี้ไปกาลเวลานี้จะเป็นเวลาปัจจุบันของนายหญิง เริ่มเลยนะขอรับ]
"อื้ม.."
🌱 ระดับ.1 — จุดเริ่มต้นแห่งชีวิตใหม่
เงื่อนไขปลดล็อก: เข้าสู่ภพใหม่ / สัมผัสระบบครั้งแรก
ร้านค้าเถาเป่า: ซื้อของจำเป็นพื้นฐานได้ ข้าว น้ำ เกลือ แป้ง
หมวดของใช้: สบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน ยาสระผม ของใช้ผู้หญิง
หมวดอาหาร: ซาลาเปาไส้หมู แป้งทอดไส้เนื้อ
หมวดยา: ยาเร่งฟื้นตัวฉับพลัน
หมวดอาวุธ/เทคโนโลยี: สนับมือสายฟ้า มีพลังงานไฟฟ้าต่ำ แต่พลังระบบเสริมแรงหมัด ทำให้หมัดหนักกว่าปกติ 3–5 เท่า
🔥 ระดับ.2 — ผู้ให้มือแรก
เงื่อนไขปลดล็อก: ช่วยคนครั้งแรก / แบ่งปันอาหาร
ร้านค้าเถาเป่า: ปลดล็อกเครื่องปรุง ภาชนะ เมล็ดพันธุ์
หมวดของใช้: หม้อดิน หม้อทองเหลือง เตาถ่าน ตะกร้า จาน ชาม ช้อน ตะเกียบ
หมวดอาหาร: เต้าเจี้ยว ซอสเปรี้ยว น้ำส้มสายชู ซีอิ๊วขาว น้ำตาล
หมวดยา: ชุดปฐมพยาบาล ยาแก้ปวด
หมวดอาวุธ/เทคโนโลยี: สนับเท้า(รองเท้า) กระโดดสูง ถีบแรง
เหรียญรางวัล: 200 เหรียญเงิน
🩺 ระดับ.3 — มือหมอเริ่มต้น
เงื่อนไขปลดล็อก: ขายของให้ร้านเถาเป่า 300 เหรียญเงิน/ รักษาผู้ป่วย
ร้านค้าเถาเป่า: เครื่องนอน เสื้อผ้า รองเท้าที่หนานุ่มแบบพิเศษ
หมวดของใช้:เครื่องครัว เข็ม ด้าย
หมวดอาหาร: เนื้อหมู เนื้อไก่ เนื้อเป็ด ผักสด สมุนไพรสด
หมวดยา: ยาแก้อักเสบ
หมวดอาวุธ/เทคโนโลยี: หน้าไม้เงาวิญญาณ กลไกรวดเดียว ยิงได้ 3 ดอกพร้อมกัน (กระจาย/เรียง/หมุน) ระบบขึ้นลำอัตโนมัติ วัสดุเบาพิเศษจากระบบ
เหรียญรางวัล: 300 เหรียญเงิน
🌿 ระดับ.4 — นักเดินทางผู้กล้า
เงื่อนไขปลดล็อก: เก็บสมุนไพรหายาก 5 ชนิด
ร้านค้าเถาเป่า: ปลดล็อกอาหารเสริมพลัง ชุดเดินทางกันฝน กันหนาว สัตว์เลี้ยง อาหารสัตว์
หมวดของใช้: ผ้าห่มร้อน ชุดให้ความอบอุ่นกับร่างกาย ผานไถ (犁 – หลี) ไม้พาด (คานค้ำ) ไม้พรวนหรือคราดไม้
หมวดอาหาร: อาหารเสริมพลัง เครื่องดื่มพลังงาน
หมวดยา: ยาสมุนไพรแห้ง ยารักษาเบื้องต้น หญ้าเหยียบฟ้า (เพิ่มความเร็วสูงสุดของม้า 20% ให้กินสัปดาห์ละ 1 ครั้ง)
หมวดอาวุธ/เทคโนโลยี: แส้ดูดเหล็ก
เหรียญรางวัล: 400 เหรียญเงิน
⛑️ ระดับ.5 — ผู้กู้ชีพสนามรบ
เงื่อนไขปลดล็อก: ไถ่ชีวิตให้อิสระคนอีกครั้ง หรือ ขายของให้ร้านเถาเป่าได้เงิน 1000 เหรียญทอง
ร้านค้าเถาเป่า: สูตรยาเร่งฟื้นตัวแผลภายใน
หมวดของใช้: กล่องเสบียงฉุกเฉิน
หมวดอาหาร:อาหารสำเร็จรูป
หมวดยา: หยกแดงล้างไข้ จันทราขับพิษ น้ำมันผ่านผิว ยาน้ำกล้ามเนื้อม้า (ขยายมวลกล้ามเนื้อ สร้างความทนทานต่อระยะทางไกล ผสมในน้ำดื่มของม้า)
หมวดอาวุธ/เทคโนโลยี: ธนูศรเมฆา ยิงทะลุม่าน/ผนังบาง ๆ ได้ เพราะธนู 'ล็อกที่ชีพจร' ไม่ใช่ที่รูปลักษณ์
เหรียญรางวัล: 100 เหรียญทอง
🔧ระดับ.6 — ช่างแห่งแนวหน้า
เงื่อนไขปลดล็อก: ส่งยาและอาวุธให้ทหารแนวหน้า
ร้านค้าเถาเป่า: คู่มือการสร้างอาวุธ แร่เหล็ก ตำราสร้างรถม้า เกวียนขนส่งแบบแข็งแกร่ง
หมวดของใช้: อุปกรณ์หลอมแร่ ชุดช่าง รองเท้าออกศึก
หมวดอาหาร: ธัญพืชสำเร็จรูป
หมวดยา: ยารักษาแผลในสนาม หญ้าห้าฤดู (เสริมภูมิคุ้มกันให้ม้า ไม่เป็นไข้ ไม่เจ็บขา ใช้โรยในรางหญ้า)
หมวดอาวุธ/เทคโนโลยี: คู่มือการสร้างอาวุธเย็น หอกพยัคฆ์ (ปล่อยคลื่นพลังไฟฟ้าต่ำใส่ศัตรู เบามือและคมกริบอยู่ตลอด)
เหรียญรางวัล: 200 เหรียญทอง
🧱ระดับ.7 — รวมใจเป็นหนึ่งเดียว
เงื่อนไขปลดล็อก: ชนะใจข้าทาสบริวาร ทำให้คนใต้บัญชายินยอมพร้อมใจจะรับใช้โดยไม่มีข้อโต้แย้ง
ร้านค้าเถาเป่า: คู่มือปูนซีเมนต์ อิฐดินเผา ปูนซีเมนต์ เหล็กเส้น ตะปู
หมวดของใช้: แบบบ้าน คู่มือก่อสร้าง กระโจมสำเร็จรูป (กันแดดกันฝนได้ดี)
หมวดอาหาร: อาหารเก็บได้นาน ขาหมูแฮม
หมวดยา:กำยานหลับใหล ยาแก้พิษกำยานหลับใหล หญ้าหัสดิน (เปลี่ยนโครงสร้างกระดูกม้าให้หนาแน่นขึ้น ต้องให้กินต่อเนื่อง 10 วัน)
หมวดอาวุธ/เทคโนโลยี: ดาบพิฆาตศัตรู (คม แข็งแรงกว่าเหล็กกล้าทั่วไป ตัดหินได้ แยกร่างคนได้อย่างง่ายดาย)
เหรียญรางวัล: 300 เหรียญทอง
🪖 ระดับ.8 — ผู้นำยุทธศาสตร์
เงื่อนไขปลดล็อก: ช่วยเหลือเด็กที่ถูกกักขังให้ได้รับอิสระ
ร้านค้าเถาเป่า: ได้คู่มือฝึกทหาร อาหารให้พลัง สมุนไพรฟื้นพลังขั้นสูง
หมวดของใช้: เสื้อผ้า ผ้าอ้อม ขวดนม ของใช้เด็กทารก
หมวดอาหาร: อาหารทะเล
หมวดยา: ยาบำรุงคุณแม่ที่กำลังตั้งครรภ์ ยาฟื้นฟูร่างกายคุณแม่หลังคลอด
หมวดอาวุธ/เทคโนโลยี:กล้องส่องทางไกล มีดบิน (บางและคม ล็อกเป้าที่ผู้ใช้ต้องการได้อย่างแม่นยำ)
เหรียญรางวัล: 400 เหรียญทอง
⚔️ ระดับ.9 — ผู้พิทักษ์แนวหลัง
เงื่อนไขปลดล็อก: ขนส่งเสบียงด้วยรถม้าเกราะเหล็กขบวนแรกสำเร็จ
ร้านค้าเถาเป่า: คู่มือผลิตระเบิด คู่มือผลิตปืนใหญ่ คู่มือสร้างปืนไฟสั้นและปืนไฟยาว ดินปืนคุณภาพสูงลูกกระสุนปืนไฟ
หมวดของใช้: คลังแร่ ถังเก็บน้ำ
หมวดอาหาร: เสบียงแห้งระดับสูง ซุปเห็ดหิมะทรงพลัง (ช่วยเสริมภูมิคุ้มกัน รักษาโรคในฤดูหนาว) เนื้อสัตว์อบยาจีน (บำรุงเลือดลมและพลังชีวิต)
หมวดยา: ยาพิษ ยาต้านพิษ ยาแก้พิษได้ทุกชนิด ยาบำรุงหยินหยาง (รักษาอาการหนาวเย็น ปรับสมดุลพลังในร่างกาย) ยารักษาปอดหนาว (รักษาโรคเกี่ยวกับปอดและไอเรื้อรังในฤดูหนาว)
หมวดอาวุธ/เทคโนโลยี: ปืนไฟแบบสั้น ปืนไฟแบบยาว ค้อนดาวตก(โซ่ลูกตุ้มหนามยาว 3 เมตร เบา แต่แรกกระแทกทำให้คู่ต่อสู้กระดูกแตกละเอียดได้)
เหรียญรางวัล: 500 เหรียญทอง
🏛️ระดับ.10 — เจ้าเมืองแห่งยุค
เงื่อนไขปลดล็อก: ส่งอาวุธยุทธภัณฑ์ให้ทหารแนวหน้าได้สำเร็จ
ร้านค้าเถาเป่า: ระบบสร้างเมืองย่อย + ขนส่งระยะไกล แบบจำลองสร้างเมือง ตำราและอุปกรณ์สร้างระบบป้องกันเมือง อุปกรณ์และเครื่องมือซ่อมบำรุงระบบเมือง ตำราปกครองบ้านเมือง (ระบบบริหารจัดการทรัพยากรและบุคลากรอย่างมีประสิทธิภาพ) ตำราการเกษตรที่รับรองผลผลิต (เทคนิคและวิธีการเพาะปลูกเพิ่มผลผลิตมั่นคงตลอดปี)
หมวดของใช้: เครื่องครัวและวัตถุดิบที่ผู้ครอบครองระบบต้องการ(สามารถหาให้ได้ทุกอย่างตามความต้องการของผู้ครอบครอง)
หมวดอาหาร: ชุดอาหารยุทธศาสตร์ ขนมขิงและน้ำผึ้งมังกร (บำรุงไตและเพิ่มความอบอุ่นในฤดูหนาว) อาหารพลังงานสูงสำหรับทหารและชาวเมือง
หมวดยา: ยาแสงวิเศษ (ฟื้นฟูพลังชีวิตอย่างรวดเร็ว) ยาปรับพันธุกรรมพืช (เพิ่มผลผลิตและทนทานต่อสภาพอากาศ) ยารักษาโรคภัยฤดูหนาวขั้นสูง (รวมทั้งไข้หวัดใหญ่และโรคระบบทางเดินหายใจ)
หมวดอาวุธ/เทคโนโลยี: ชุดเกราะอ่อนประสิทธิภาพสูง(กันกระสุนได้)
เหรียญรางวัล:1000 เหรียญทอง
"โอ้ ระบบ! เจ้าจะให้ข้าไปออกรบกับใคร ทำไมสิ่งของในแต่ละระดับถึงมีแต่ของที่เกี่ยวกับการต่อสู้ทั้งนั้น"
เมิ่งซีฟังแล้วยังตกใจไม่หาย สิ่งของที่ระบบจะเปิดให้ซื้อประหนึ่งว่านางจะย้อนเวลามาออกรบก็ไม่ปาน
[เรียนนายหญิง เมืองที่ท่านจะต้องไปปักหลักเป็นเมืองที่อยู่ใกล้ชายแดน ห่างจากพรมแดนแคว้นต้าเซิ่งเพียง 1 เมืองเท่านั้น ทั้งยังเป็นเมืองที่อุดมสมบูรณ์ที่แคว้นเว่ยต้องการ นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เกิดการรบกันระหว่างสองแคว้นอย่างไม่หยุดหย่อนขอรับ]
"เข้าใจแล้ว ถ้าข้าอยากมีชีวิตรอดก็ต้องแข็งแกร่งสินะ แต่ก็ยังดีกว่าอยู่ในเมืองหลวงจอมปลอมแห่งนี้ ไม่มีความสุขเลยสักนิด ว่าแต่ข้าจะเอาอะไรซื้อของในระบบล่ะอาเป่า ข้าตั้งชื่อเจ้าว่าอาเป่าได้หรือไม่?"
[ได้แน่นอนขอรับนายหญิง เหรียญสะสมได้จากการขายของในร้านเถาเป่า ได้จากการช่วยเหลือผู้อื่น หรือการผ่านภารกิจของระบบ]
"เข้าใจแล้ว"
[ต่อไปนี้จะเป็นการถ่ายโอนความทรงจำของร่างนี้ให้นายหญิงได้รับรู้ เพื่อเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน นายหญิงพร้อมหรือไม่?]
"อื้อ พร้อมแล้ว เริ่มได้เลย"
เมิ่งซีตอบรับภายใต้จิตสำนึก ในเมื่อทุกอย่างชัดเจนแล้วว่านางไม่สามารถกลับไปยังกาลเวลาเดิมได้ นี่คือเส้นทางที่นางต้องเดินนับจากนี้ นางก็จะทำให้ดีที่สุด
จู่ ๆ ภาพมากมายก็ไหลทะลักเข้าสู่จิตใจของนางอย่างไม่ทันตั้งตัว ความทรงจำของเหยียนเมิ่งซีในอดีต…เจ้าของร่างนี้…ทะลักเข้ามาอย่างรุนแรง
ภาพซ้อนภาพของชีวิตอันรันทด แววตาเศร้าหมองของอนุแม่ผู้ไม่เคยได้รับความรักอย่างแท้จริงจากสามี ภาพการดูแคลนจากพี่น้องร่วมสายเลือด ความทรงจำที่นางถูกวางยาในวังเมื่อคืนวาน และที่สำคัญ ภาพของห้องลับเบื้องหลังห้องหนังสือ…ที่ที่นางเคยเห็นโดยบังเอิญ
ความอัปยศและความแค้นของเจ้า ข้าจะแบกรับเอาไว้เอง
"อาเป่า…เจ้าฟังข้าอยู่หรือไม่"
เสียงใสของระบบตอบทันทีในจิตสำนึก
[ฟังอยู่ขอรับ นายหญิงต้องการสิ่งใด]
5 ปีต่อมาตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา แคว้นเว่ยได้ฟื้นคืนจากเถ้าธุลีและผงาดขึ้นใหม่อีกครั้ง ภายใต้การปกครองของราชวงศ์จ้าว การขึ้นครองราชย์ของจ้าวอวี้และเมิ่งซีในฐานะฮ่องเต้และฮองเฮาองค์ใหม่ ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางจากราษฎรทุกหมู่เหล่า พวกเขาทั้งสองไม่ได้เป็นเพียงผู้ปกครอง แต่ยังเป็นผู้ที่นำพาความหวังมาสู่แผ่นดินที่เคยแห้งแล้งและสิ้นหวังการฟื้นฟูแคว้นเริ่มต้นอย่างรวดเร็วและเป็นระบบ ปัญหาภัยแล้งที่เคยเป็นอุปสรรคสำคัญถูกจัดการได้อย่างเด็ดขาด ด้วยการขุดลอกคลองส่งน้ำขนาดใหญ่ไปทั่วแคว้นตั้งแต่สองปีแรก และยังมีการสอนขุดเจาะหาบ่อบาดาลทั่วแคว้นทำให้ผืนดินที่เคยแห้งแตกระแหงกลับมาอุดมสมบูรณ์อีกครั้ง พื้นที่เพาะปลูกขยายตัวอย่างต่อเนื่อง และผลผลิตทางการเกษตรก็เพิ่มขึ้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเมิ่งซีได้ใช้ น้ำยาปรับพันธุกรรมพืช ที่เป็นของวิเศษจากระบบ นำเมล็ดพันธุ์ต่าง ๆ มาแช่ในน้ำยาเป็นเวลาหนึ่งคืนก่อนจะทำการแจกจ่ายให้ทุกครัวเรือน พร้อมกับสอนวิธีการเพาะปลูกที่ถูกต้องให้กับราษฎรแต่ละท้องถิ่น พืชแต่ละชนิดถูกจัดสรรไปตามพื้นที่ที่เหมาะสมที่สุด บวกกับประสิทธิภาพของน้ำยาปรับพันธุกรรม จึงทำให้ผลผลิ
แสงแดดยามบ่ายคล้อยเริ่มอ่อนแรงลง ทอดเงาต้นไม้ให้ยาวขึ้นไปตามพื้นดิน ไท่ซ่างหวงโฮ่วในชุดผ้าฝ้ายธรรมดาเดินเก็บผักอยู่ในสวนอย่างสบายใจ มือของนางค่อย ๆ เด็ดใบผักใส่ตะกร้าอย่างเบามือ สายตาก็ทอดมองไปยังธรรมชาติรอบ ๆ ที่เต็มไปด้วยความสงบเงียบและอุดมสมบูรณ์ นางรู้สึกเหมือนได้กลับคืนสู่รากเหง้าของตนเองอีกครั้งเบื้องหน้าไม่ไกลนัก ไท่ซ่างหวงกำลังเดินอยู่ท่ามกลางแปลงถั่วฝักยาวที่ออกดอกสีม่วงสวยงาม ข้างพระองค์คือเด็กน้อยสองคน อวิ๋นเจ๋อและหมิงเย่ว์ที่กำลังเดินตุ๊ต๊ะตามท่านปู่ไปอย่างซุกซน พวกเขามีแก้มที่กลมฟูและดวงตาที่กลมโตราวกับลูกแก้ว"เจ๋อเอ๋อร์... เดินดี ๆ นะลูก... อย่าไปชนเถาถั่วเข้าล่ะ" ไท่ซ่างหวงกล่าว ขณะที่คอยประคองหลาน ๆ อย่างระมัดระวัง แม้จะอยู่ในวัยที่ควรพักผ่อน แต่พระองค์ก็เต็มไปด้วยพลังในการเล่นกับหลานน้อยข้างกันนั้นเป็นแปลงแตงโมลูกใหญ่ที่กำลังเติบโตอย่างเต็มที่ ไท่ซ่างหวงเห็นดังนั้นจึงเอ่ยถามท่านลุงชุยที่คอยตามดูแลอยู่ไม่ห่างว่า... "ชุยซาน... แตงโมพวกนี้หวานหรือไม่""แตงโมพวกนี้เป็นสายพันธุ์ที่หวานฉ่ำ กินแล้วสดชื่นมากพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท... มีทั้งสีเหลืองและสีแดงพ่ะย่ะค่ะ" ท่านลุงชุยต
หลายวันผ่านไป ขบวนเนรเทศออกห่างจากความเจริญไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางป่าเขาที่แสนอันตราย อากาศที่หนาวเย็นยามค่ำคืนกัดกินร่างกายของทุกคนที่ไม่มีเสื้อผ้าห่มกายให้เพียงพอ "ท่านพี่เจ้าคะ... ท่านพี่เห็นนั่นหรือไม่" เหยียนฮูหยินกระซิบสามี แล้วพยักพเยิดหน้าไปยังพุ่มไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างออกไป ผู้คุมคนหนึ่งเดินออกมาจากพุ่มไม้นั้นพร้อมกับหญิงสาวที่แต่งกายไม่เรียบร้อย ผมเผ้ารุงรังจนรู้ได้ว่าเพิ่งผ่านอะไรมา"เจ้าหมายความว่ายังไง" เหยียนอวี้เจิ้งถามด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด"ข้าว่าท่านพี่มีโอกาสที่จะระบายโทสะ แถมยังได้ข้าวได้น้ำกินสักถ้วยแล้วละเจ้าค่ะ" นางกล่าวพร้อมกับหันไปมอง ฉินซินเหยาที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก ใบหน้าของนางยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์เหยียนอวี้เจิ้งมองตามสายตาของภรรยา เขาก็เข้าใจความหมายที่นางต้องการจะสื่อทันที ฉินซินเหยาผู้เป็นอนุภรรยาที่ครั้งหนึ่งเขาเคยหลงใหล แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความงามของนางก็เริ่มจืดจางลงในสายตาเขา จนในที่สุดเขาก็ทอดทิ้งนางให้อยู่แต่ในเรือนของตัวเองมานานนับสิบปี ตอนนี้ในสายตาของเขา นางเป็นเพียงเครื่องมือที่จะช่วยให้เขามีชีวิตรอดเท่านั้น"หึ..." เหยียนอวี้เจิ้งหัวเราะในลำคอด้
ท้องพระโรงต้าเซิ่งกลับมาสงบเงียบอีกครั้ง หลังจากผ่านพ้นพายุใหญ่แห่งการกวาดล้างกลุ่มกบฏ ขุนนางน้อยใหญ่ที่ยังคงภักดีต่างพากันยืนประจำตำแหน่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนยังคงฝังลึกอยู่ในความทรงจำ เหล่าขุนใหญ่ผู้กระทำความผิดร้ายแรงถูกประทานสุราพิษ องค์ชายสามและองค์ชายสี่ถูกประทานยาพิษจนสิ้นพระชนม์ พร้อมกับพระสนมผู้เป็นมารดา ส่วนสกุลกู้และสกุลหานถูกประหารเก้าชั่วโคตร เพื่อไม่ให้ผู้ใดกล้าคิดการใหญ่เช่นนี้อีกในอนาคต ขุนนางคนอื่น ๆ ก็ถูกตัดสินโทษตามความผิด หนึ่งในนั้นคือสกุลเหยียนที่ถูกยึดทรัพย์และเนรเทศไปใช้แรงงานยังชายแดนฮ่องเต้ประทับอยู่บนบัลลังก์มังกรด้วยสีหน้าที่สงบ แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความปีติยินดี ที่ได้เห็นลูกชายทั้งสองเติบโตอย่างมีคุณภาพและรักใคร่กลมเกลียว"วันนี้... เรามีราชโองการที่สำคัญยิ่ง" ฮ่องเต้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดังกังวานไปทั่วท้องพระโรง ทำให้ขุนนางทุกคนต่างพากันเงียบสนิท"นับจากนี้... เราขอสละราชสมบัติ! และมอบบัลลังก์ต้าเซิ่งอันเรืองรอง ให้กับองค์รัชทายาทจ้าวหลิน ผู้สัตย์ซื่อมั่นคงเพียบพร้อมด้วยคุณธรรม เป็นผู้สืบทอดปกครองโดยชอบธรรม!"ทันทีที่สิ้นเส
นี่เป็นครั้งแรกที่เมิ่งซีได้มาเยืนอตำหนักของฮองเฮาพร้อมกับลูกน้อยทั้งสอง นางค่อนข้างประหม่าเพราะความไม่คุ้นชิน ไม่รู้ว่าตนเองจะปฏิบัติตัวถูกตามกฎในวังหลังหรือไม่ ทว่าทุกอย่างไม่ได้น่ากังวลเหมือนที่นางคิด..."หม่อมฉันถวายพระพรฮองเฮาเพคะ ขอทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน คารวะองค์หญิงเพคะ" เมิ่งซียอบกายลงอย่างนอบน้อม "ลูกสะใภ้ตามสบายเถิด เจ้าน่าลำบากเตรียมอะไรมาเลย" ฮองเฮาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "พี่สะใภ้รีบลุกขึ้น หม่อมฉันขออุ้มหลาน ๆ นะเพคะ" องค์หญิงจิ้งเหยารีบเดินมาพยุงแขนเมิ่งซี ก่อนจะหันไปหาหลานน้อยทั้งสองที่ชุยเหม่ยกับเสี่ยวซืออุ้มตามเข้ามา"ขอบพระทัยเพคะฮองเฮา ขอบพระทัยองค์หญิงเพคะ"แต่ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ อวิ๋นเจ๋อและหมิงเย่ว์ก็ถูกผู้เป็นอาหญิงอุ้มไปหาเสด็จย่า"โถ... หลานย่า แก้มเจ้าเยอะขนาดนี้ แสดงว่ามารดาของเจ้าต้องเลี้ยงดูมาอย่างดี น่าชื่นชมจริง ๆ" ฮองเฮาอุ้มหมิงเย่ว์ขึ้นมาอย่างทะนุถนอม แล้วจูบลงไปบนแก้มที่ป่องของนางอย่างอ่อนโยน อวิ๋นเจ๋อที่เห็นน้องสาวถูกผู้เป็นย่าอุ้มก็รีบยื่นมือเข้าไปหาแล้วส่งเสียงร้อง "แอ้ แอะ!" อย่างชัดเจน ฮองเฮาจึงหัวเราะออกมาอย่างมีความส
วังหลวงแคว้นต้าเซิ่งท้องพระโรงแห่งแคว้นต้าเซิ่งถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศที่อึดอัดและตึงเครียด ขุนนางน้อยใหญ่ต่างพากันมองหน้ากันอย่างเลิกลัก หลายคนรู้ดีว่าการประชุมในวันนี้ไม่ใช่การว่าราชการตามปกติ ฮ่องเต้ประทับอยู่บนบัลลังก์ด้วยสีหน้าซีดเซียว พระองค์ไอเป็นเลือดเป็นระยะ ส่วนรัชทายาทจ้าวหลินก็มีสีหน้าไม่ต่างกันนัก เขาดูอ่อนเพลียและหมดแรงอย่างเห็นได้ชัดมหาอัครเสนาบดีกู้ฉาง ขุนนางชราผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในราชสำนัก ก้าวออกมาจากแถวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ"ทูลฝ่าบาท! ข่าวการศึกที่ท่านอ๋องหย่งอันได้รับชัยชนะและยึดครองแคว้นเว่ยได้สำเร็จนั้น เป็นเรื่องที่น่ายินดีพ่ะย่ะค่ะ!" กู้ฉางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัด แต่ในแววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "...""แต่กระหม่อมขอทูลว่า... การปกครองแคว้นที่เพิ่งยึดมานั้นเป็นเรื่องยากยิ่งนัก หากแผ่นดินของเรายังไม่มั่นคงเช่นนี้... อาจเกิดปัญหาในภายหลังได้พ่ะย่ะค่ะ"ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นมองกู้ฉางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ "เจ้าจะพูดอะไรกันแน่! แล้วเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับการปกครองที่มั่นคงของข้า!""กระหม่อมเห็นว่า... ฝ่าบาทและองค์รัชทายาทมีพระวร