2.พบกันอีกหน

แม้เมื่อคืนจะไม่ได้ดื่มจนเมามาก เขายังพาตัวเองกลับมาคอนโดได้อย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องพึ่งพาใครให้ช่วย แต่อย่างไรปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปก็ล้วนส่งผลบางอย่างกับร่างกายของคนที่บริโภคมันเสมอ

ในตอนนี้ทิพากรจึงต้องมาชดใช้กรรมด้วยการจ้ำอ้าวตรงไปยังบริษัทซึ่งเป็นลูกค้าที่เขาจะเข้าไปดูแลโปรเจกต์ให้ อาการมึนหัวหลังตื่นนอนเมื่อเช้าหายไปตั้งแต่เขาเห็นเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาดิจิตอลที่หัวเตียง ซึ่งมันบ่งบอกว่าเขาตื่นสายกว่าปกติมากแล้ว

ใช้เวลาไม่นานทิพากรก็ทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ และเลือกการเดินทางในเมืองหลวงยามเช้าอันแสนวุ่นวายด้วยการขนส่งที่เร็วที่สุดเท่าที่จะหาได้...วินมอเตอร์ไซค์

“คุณทิ!”

เสียงเอ่ยทักทายจากคนในทีมเดียวกันดังขึ้นเมื่อทิพากรสาวเท้าเข้ามาถึงด้านในโถงต้อนรับของอาคารสูงซึ่งบริษัทจุดหมายปลายทางของเขาตั้งอยู่บนชั้นที่ 32

ทิพากรเอ่ยทักทายกลับไป ก่อนที่ทั้งเขาและทีมจะเดินตรงไปยังลิฟต์ เมื่อเข้ามาอยู่ภายในกล้องเหล็กสี่เหลี่ยมเสียงพูดคุยก็หยุดลง ทิพากรลอบถอนหายใจพรางจัดเสื้อคลุมให้ดูเรียบร้อย ก่อนจะถกปลายแขนเสื้อคลุมขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือ

โชคดีที่ยังไม่สายมากนัก

ติ๊ง

เสียงร้องเตือนดังขึ้นในลิฟต์ ทิพากรเหลือบมองเลขแสดงชั้น หน้าจอแสดงตัวเลข 17 เพียงเสี้ยวนาทีประตูลิฟต์ก็เปิดออกเพื่อต้อนรับผู้โดยสารคนใหม่ที่จะเข้ามาร่วมยืนเบียดเสียดในกล่องเหล็กนี้

ทิพากรกำลังจะก้าวเท้าถอยหลังให้ตัวเองไปชิดกับผนังลิฟต์ด้านข้างเพื่อเพิ่มพื้นที่ให้ผู้มาใหม่ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ขยับตัวแม้แต่เซนติเมตรเดียว เพราะคนที่ก้าวเข้ามายืนตรงหน้านั้นคือ...

คุณกานต์ หรือ คุณอติกานต์ พงศ์รัตนา

เจ้าของบริษัทที่เป็นลูกค้าของเขา และที่สำคัญเป็นคนที่เขาเคยปฏิเสธคำสารภาพรักออกไปทั้งที่ในเกือบทุกค่ำคืนยังคงจินตนาการถึงและครางเรียกชื่อคนคนนี้ซ้ำ ๆ อย่างหน้าไม่อาย

ในจังหวะที่สมองของทิพากรยังประมวลสถานการณ์ไม่ทันว่าต้องทำอย่างไรต่อ สายตาของเขาก็สบเข้ากับดวงตาคมเฉี่ยวของคนในความคิด คุณกานต์มองเขานิ่งอยู่อย่างนั้นไม่พูดอะไร ไม่แสดงสีหน้าอะไร นั่นยิ่งทำให้ทิพากรรู้สึกราวกับร่างกายโดนแช่แข็งทำอะไรไม่ถูกไปกันใหญ่

ความรู้สึกผิดที่ไม่มีที่มาที่ไปเกิดขึ้นมาในทันที บางทีเขาควรเอ่ยทักทายอีกฝ่ายออกไปหรือเปล่านะ ทำเหมือนว่าเรื่องราวในอดีตได้ผ่านพ้นจากใจของเขาไปแล้ว หรือว่าเขาควรปล่อยให้ความเงียบทำงานอย่างนี้ต่อไป

“สวัส...”

“น้องทิ ผมข้างหลังเด้งเยอะเลย มา เดี๋ยวพี่จัดทรงให้ ออกไปแบบนี้เดี๋ยวลูกค้าตกใจแย่”

ทิพากรปิดคำทักทายเบา ๆ ของตนไว้เพียงเท่านั้น เมื่อพี่คนหนึ่งในทีมหันมาพูดกับเขาเรื่องทรงผมลูกเป็ดซึ่งคงเกิดจากการนั่งวินมอเตอร์ไซค์สายด่วนเมื่อเช้านี้ เขาเอ่ยขอบคุณและพยักหน้าเพียงเล็กน้อย ทิพากรขยับตัวให้รุ่นพี่สาวจัดแต่งทรงผมเขาให้เรียบร้อยได้ถนัดขึ้น ในขณะที่หันไปมองคนที่ยังเอ่ยทักทายไม่จบอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้เป็นจุดสนใจจากดวงตาคมอีกแล้ว

ใบหน้าหล่อเหลาหันมองตรงไปยังหน้าลิฟต์ จากตำแหน่งที่ยืนและความต่างของส่วนสูง ทิพากรเห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างของอติกานต์เท่านั้น แม้เพียงแค่เสี้ยวหน้าด้านข้างชายคนนี้ก็ยังจัดว่าเป็นลูกรักพระเจ้าได้อย่างสมบูรณ์แบบ สันกรามคมชัดกับจมูกโด่งโดดเด่นยิ่งทำให้คนตรงหน้าน่ามองยิ่งขึ้นไปอีก

ทิพากรเผลอมองสำรวจอีกฝ่ายอย่างหลงใหลและนึกชื่นชมในใจจนเมื่อประตูลิฟต์เปิดรับผู้โดยสารอีกครั้งตำแหน่งการยืนในลิฟต์จึงไม่สะดวกต่อการลอบมองอีกต่อไป ในตอนนี้คุณกานต์ถอยหลังจนมาหยุดยืนข้างตัวเขา ทิพากรใจเต้นแรงอีกครั้งเมื่อหลังมือของร่างใหญ่เฉียดสัมผัสกับหลังมือของตน

ความอุ่นจากผิวเนื้อของอติกานต์ล่อลวงจิตใจของทิพากรให้เผลอขยับนิ้วชี้ไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยยาวอย่างลืมตัว เป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ก่อนที่ทิพากรจะถูกปลุกจากภวังค์ด้วยเสียงกระแอมไปแผ่วเบาของเจ้าของนิ้วก้อยนั้น

อติกานต์ปรายตามองคนตัวเล็กกว่า ก่อนจะขยับมือขึ้นไปกอดอกเอาไว้แล้วเบี่ยงไหล่หันมาหาคนตัวเล็กกว่า จนเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงยืนมองเขานิ่งด้วยสีหน้าตกใจทั้งดวงตายังไหวสั่นคล้ายกับเจ้าตัวกำลังจะร้องไห้ อติกานต์จึงพยักพเยิดหน้าให้คนตัวเล็กกว่าหันไปมองยังประตูหน้าลิฟต์ ทิพากรจึงได้เร่งรีบฝีเท้าเดินออกไป

ชั้น 32

ตลอดครึ่งเช้าทิพากรและทีมประชุมเกี่ยวกับรายละเอียดของโปรเจกต์ที่จะต้องเข้ามาดูแลซึ่งมีทีมงานของบริษัทคุณกานต์เป็นคนมาชี้แจงให้ทีมของทิพากรฟัง เมื่อทุกอย่างถูกอธิบายและซักถามกันจนจบข้อสงสัย รุ่นพี่สาวในทีมเขาจึงเอ่ยถามถึงการเซ็นสัญญาขึ้นมา

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณอติกานต์จะสะดวกเข้ามาเซ็นสัญญาเมื่อไหร่เหรอคะ” หญิงสาวถามขึ้น เพราะในตอนแรกที่ได้รับการแจ้งให้เข้ามารับฟังรายละเอียดของเนื้องาน ทางนี้บอกว่าจะมีการเซ็นสัญญาการดูแลโปรเจกต์เลย รวมถึงสัญญาในการรักษาความลับที่ทางทีมของทิพากรต้องเซ็นด้วยเช่นกัน

แต่เมื่อมาถึงกลับไม่พบแม้แต่เงาของประธานบริษัทที่มีรายชื่ออยู่ในการประชุมและเป็นเจ้าของลายเซ็นสำคัญในการประชุมวันนี้

“วันนี้คุณกานต์ติดธุระด่วนค่ะ คุณกานต์เพิ่งโทรมาแจ้งก่อนเราเริ่มประชุมไม่ถึงห้านาที คุณกานต์ฝากขอโทษทุกคนด้วยค่ะที่เข้ามาร่วมประชุมไม่ได้ แต่แจ้งไว้ว่าถ้าทางทีมเรากับทีมคุณไม่ติดขัดในข้อไหนหรือส่วนไหนของงานก็สามารถฝากเอกสารไว้ได้เลยค่ะ คุณกานต์จะเข้ามาเซ็นให้ภายหลัง แล้วจะรีบส่งเอกสารกลับไปให้ทันทีที่เสร็จค่ะ”

รุ่นพี่สาวของทิพากรยิ้มรับ คนในห้องประชุมไม่มีใครติดใจอะไร อันที่จริงมันเป็นเรื่องปกติที่คนตำแหน่งสำคัญในบริษัทเกือบทุกบริษัทมักจะงานรัดตัวจนต้องเลือกสักอย่างที่สำคัญกว่า เพียงแต่ว่า...

ทิพากรรู้ดีแก่ใจว่าคุณอติกานต์ หรือ คุณกานต์ ที่ถูกเอ่ยถึงนั้นเพิ่งจะยืนอยู่ข้างเขาในลิฟต์ตัวเดียวกันเมื่อเช้า ทั้งยังเดินตามหลังทีมเขาออกมาก่อนจะเลี้ยวไปยังห้องกระจกที่ติดฟิล์มฝ้าซึ่งอยู่ถัดห้องประชุมนี้ไปไม่ไกล

คนที่รู้จักหน้าตาของเจ้าของชื่อเป็นอย่างดีอย่างทิพากรจึงเป็นคนเดียวในทีมที่รู้ว่าคำเอ่ยอ้างเหล่านั้นล้วนแต่เป็นคำโกหกทั้งเพ

แล้วทำไมเขาถึงต้องมารู้สึกน้อยใจกับข้ออ้างของคนที่เขาปฏิเสธไปเองด้วย

ไร้สาระชะมัดไอ้ทิ

ลายเซ็นของทิพากรและคนในทีมค่อย ๆ ถูกบรรจงเซ็นลงในสัญญารักษาความลับของโปรเจกต์บริษัทคุณกานต์ เช่นเดียวกับสัญญาของบริษัทเขาก็ถูกเลื่อนไปไว้ตรงหน้าหัวหน้าทีมของอีกฝ่าย เพื่อฝากไว้ให้ประธานบริษัทเซ็นในภายหลัง

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วก็ถึงเวลาที่ทิพากรต้องกลับไปยังออฟฟิศของตัวเองก่อนที่จะกลับมาที่บริษัทนี้ใหม่ในอาทิตย์หน้าเพื่อเริ่มงานที่ตกลงกันไว้

คนในทีมของทิพากรกำลังพูดคุยเกี่ยวกับมื้อกลางวันก่อนกลับไปยังออฟฟิศว่าจะแวะกินที่ร้านไหนดีระหว่างที่พวกเขายืนรอลิฟต์ตัวเดียวกับที่พาพวกเขาขึ้นมาส่งยังชั้น 32 นี้

เงาสูงของบางคนเดินเฉียดผ่านหลังทิพากรไปในตอนที่ประตูลิฟต์เปิดออก ขาเรียวก้าวเข้าไปยืนในลิฟต์ตามสัญชาตญาณ ก่อนจะหันตัวกลับมายืนตรงมองออกไปยังด้านนอกของกล่องเหล็กเคลื่อนที่

ชายร่างสูงในชุดสูทภูมิฐานสีกรมท่า กำลังเดินไปยังประตูห้องประชุมที่เขาและทีมเพิ่งก้าวออกมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ในตอนที่ฝ่ามือใหญ่จับที่บานประตู ใบหน้าหล่อเหลาก็หันมามองยังลิฟต์ซึ่งประตูกำลังค่อย ๆ ปิดลง

สบสายตากลมโตของคนด้านในเพียงชั่วเสี้ยวนาที แล้วบานประตูห้องประชุมก็ถูกเปิดออก เช่นเดียวกับลิฟต์ตัวนั้นที่กำลังเคลื่อนตัวลงไปยังชั้นล่างของอาคารสูง

การเผชิญหน้าคนที่ยังคงติดอยู่ในความคิดมาตลอดหลายเดือนอย่างคุณกานต์อีกครั้งทำให้ความรู้สึกโหยหาก่อตัวขึ้นมาในจิตใจของทิพากรอย่างห้ามไม่อยู่ ทั้งที่โดนเมินอย่างชัดเจน แต่ความคิดที่อยากเข้าไปร้องขอโอกาสครั้งที่สองกลับกู่ร้องดังขึ้นมาภายในใจ

อยากลงไปนั่งแทบพื้นกอดเกี่ยวลำขาแกร่งนั้นไว้แล้วขอให้ลงโทษเขาสักทีที่ปฏิเสธคำรักแสนอบอุ่นนั่นไปพร้อมกลิ่นอายกาแฟในร้านคาเฟ่

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ความคิดของทิพากรตีกันในหัว อยากย้อนเวลาขอเรียกกลับคำสารภาพรักนั้นมาครอบครอง แต่ก็จะถูกเอ่ยแย้งจากความคิดด้วยอดีตที่ผ่านมาของตัวเขาเองเสมอ

ใครจะรับได้เรื่องความชอบแสนประหลาดของตัวเขา

เวลาของครึ่งวันที่เหลือหลังกลับจากบริษัทคุณกานต์ดูจะเดินช้ากว่าตอนเช้าอยู่มาก กว่าที่เข็มนาฬิกาจะชี้บอกเวลาเลิกงานทิพากรก็แทบหมดแรงไปกับการเตรียมการที่จะต้องย้ายไปทำงานที่บริษัทลูกค้าตั้งแต่อาทิตย์หน้าเป็นต้นไป จนกว่าโปรเจกต์ที่ดูแลจะเสร็จเรียบร้อยตามที่ในสัญญาระบุ

เมื่อเป็นอิสระจากการสวมบทพนักงานออฟฟิศ ทิพากรก็พาตัวเองมายังซอยหนึ่งใกล้กับที่พักซึ่งเป็นสถานที่ประจำหากเขาเกิดความต้องการบางอย่างขึ้นมา ขาเรียวก้าวตรงไปยังร้านซึ่งประดับด้วยไฟสีม่วงและชมพูดูฉูดฉาดแต่กลับตั้งอยู่เกือบท้ายซอยซึ่งไม่ค่อยมีคนเดินไปถึงเท่าไหร่นัก

ตอนนี้เริ่มเข้าช่วงหน้าหนาวแล้วท้องฟ้าจึงมืดเร็วกว่าปกติ นั่นทำให้ทิพากรไม่เสียเวลาขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดเหมือนทุกทีก่อนจะแวะมาร้านนี้ เขาอยากรีบซื้อของที่ต้องการให้เสร็จ เพื่อจะเอาเวลาที่เหลือไปใช้กับตัวเองในค่ำคืนนี้

ทิพากรหยุดยืนมองตู้โชว์สินค้าหน้าร้านซึ่งถูกจัดจนแน่นด้วยของชิ้นเล็กชิ้นน้อย ของในตู้โชว์จะเปลี่ยนไปทุกรอบที่ทิพากรแวะมา เขาไม่แน่ใจนักว่ามันถูกจัดใหม่ในทุกกี่วันเพราะถึงจะเรียกว่าร้านประจำ แต่เขาก็ไม่ได้มาบ่อยขนาดที่จะรู้รายละเอียด

เขารู้เพียงแต่ว่าของในตู้โชว์หน้าร้านมักจะเป็นของเข้าใหม่ ซึ่งรวมถึงถุงน่องลูกไม้สีดำประดับหมุดเหล็กแหลมที่สายรัดหนังช่วงต้นขาที่วางโชว์เด่นอยู่กลางตู้นั้นด้วย

ดวงตากลมจ้องมองรายละเอียดของสินค้าอยู่หน้าตู้โชว์ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ความเครียดและเรื่องมากมายในหัววันนี้ของเขาต้องการการถูกระบายออกไป และอาจจะเพราะเป็นวันที่ได้เจอหน้าคุณกานต์อีกครั้ง ภาพอีกฝ่ายที่เคยอยู่เพียงจินตนาการของเขาในยามค่ำคืนจึงชัดขึ้น ทิพากรใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างให้ตัวเองในการซื้อของเล่นชิ้นใหม่ไปใช้บรรเทาความเครียด

คืนนี้...เขาต้องได้สวมถุงน่องคู่นี้

เมื่อตัดสินใจได้แล้วทิพากรจึงละความสนใจออกจากตู้โชว์เพื่อจะก้าวไปยังประตูเข้าร้าน เพียงแต่ว่า...

“คุณทิ”

“คุณกานต์!”