แอเรียนตอบด้วยฮึดฮัดตอบก่อนจะหันกลับและกลับไปที่ห้องของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอลงเอยด้วยการพลิกตัวไปมาและไม่สามารถนอนหลับได้สามชั่วโมงผ่านไป รถของไบรอันกลับมาที่คฤหาสน์ เทรมอนต์ แอเรียนเช็คดูปฏิทิน -- วันนี้เป็นวันศุกร์ พรุ่งนี้ทิฟฟานี่ไม่ต้องไปทำงาน แอเรียนจึงส่งข้อความไปหาเธอ : ฉันได้ข่าวจากไบรอันและลุงเฮนรี่ว่าเขาฟื้นแล้ว เธอสะดวกที่จะขับรถไปส่งฉันที่นั่นไหม? ขอโทษที่ต้องรบกวนยามดึกแบบนี้ทิฟฟานี่ตอบกลับมาเร็วมาก : ทำไมเธอถึงถ่อมตัวกับฉันจัง? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย รอฉันที่นนั่นแหละแอเรียนตอบกลับด้วยอีโมจิรูปยิ้มก่อนที่จะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอไม่อยากให้ไบรอันหรือลุงเฮนรี่ไปส่งเพราะตอนที่เธอรู้ว่ามาร์คฟื้นแล้วเธอได้แสดงท่าทางราวกับว่าเธอไม่ได้สนใจ และการที่จะรบกวนลุงเฮนรี่หรือไบรอันให้ไปส่งเธอยามดึกดื่นป่านนี้ก็ดูจะไม่เหมาะสม จิตใต้สำนึกของเธอปฏิเสธที่จะยอมรับว่าเธออยากไปโรงพยาบาลมากแค่ไหนในขณะนี้เธอดูเหมือนเป็นคนที่มีความต้องการตรงกันข้ามกับจิตใต้สำนึกของเธอ ที่สำคัญที่สุดคือเธออยากเจอมาร์ค แต่ไม่อยากเลือกช่วงเวลาที่เขาน่าจะตื่นอยู่เพราะเธอรู้สึกว่าบรรยากาศมันน่าจะอึดอัดระหว่า
แอเรียนตื่นตระหนกทันทีและปฏิเสธด้วยพลังทั้งหมดที่เธอมี “ฉันไม่ได้ร้อง! ฉันแค่… กลัว ตอนนั้นคุณอยู่ในห้อง ICU และดูเหมือนคุณตายไปแล้ว… ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ตอนนั้นฉันรู้สึกกลัวมาก…”เขายิ้มเย้ย “อ๋อ… เข้าใจแล้ว”เธออยากผ่อนคลายเธอจึงนึกหาหัวข้อในการสนทนาและถามว่า “คุณประสบอุบัติเหตุได้อย่างไร?”เขาตั้งใจที่จะไม่ลงรายละเอียดกับเธอเพราะว่าการที่จะบอกเธอไม่ได้มีประโยชน์อะไรอยู่ดี มันจะทำให้เธอเป็นกังวลมากเปล่า ๆ เขาไม่เคยชอบทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่อยู่แล้ว“อย่าถาม รู้ไปก็เท่านั้น” แล้วเขาก็พูดต่อ “ข้อมูลจากเฮเลนนั้นเป็นประโยชน์มาก เขาคงอยากจะช่วยฉันจริง ๆ ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด อุบัติเหตุฉันไม่เกี่ยวอะไรกับเขา บางทีทุกสิ่งที่เขาทำในอดีตอาจเกิดจากความทุ่มเทอย่างสุดหัวใจของเขาที่มีต่อพวกคินซีย์ อย่างไรก็ตาม เขาทำทั้งหมดก็เพื่อเธอ อีกอย่าง การที่ทำร้ายฉันจะไม่ส่งผลประโยชน์อะไรต่อเขาแน่ ๆ”เมื่อพูดถึงเรื่องเฮเลน แอเรียนจึงไม่อยากพูดอะไรมากนัก “อืม”“ระหว่างฉันกับแอรี่ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น” อยู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องคุยแอเรียนถึงกับผงะ การที่ต้องพูดถึงเรื่องพวกนี้ยังคงทำใ
รถคันนึงวิ่งผ่านหน้าต่างไปด้วยความเร็วสูง เสียงของยางบนถนนดังแสบหู เสียงของมันดังขึ้นอย่างกะทันหันซึ่งขัดแย้งกันกับความเงียบในรถของพวกเขาอย่างสิ้นเชิงแอเรียนไม่ได้ตอบอะไร แต่การไม่ตอบของเธอก็เป็นคำตอบในตัวของมันเอง“บัดซบ!” ทิฟฟานี่อุทาน “ฉันน่าจะรู้! ทีนี้ฉันก็เข้าใจละว่าทำไมเธอถึงไม่อาจตกหลุมรักผู้ชายที่หล่อเหล่าและรวยแบบมาร์คได้ เธอนะเหมือนลูกแกะตัวน้อยที่ไร้พิษภัยและเดียงสา แต่เขาเหมือนหมาป่าที่จะกัดแทะกินเธอได้ทุกเมื่อที่เขาไม่พอใจ แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังกตัญญูต่อเขาเพราะเขาเลี้ยงเธอมา!”แอเรียนดูค่อนข้างสงบเมื่อเทียบกับความขุ่นเคืองโดยชอบธรรมของทิฟฟานี่ “มันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่เธอคิด ฉันไม่ได้รักเขา ; สิ่งเดียวที่ฉันไม่ชอบในความสัมพันธ์ของเขาและแอรี่ก็คือตัวตนของเธอ เรื่องกิจการนอกสมรสของเขาฉันไม่ได้สนใจหรอก ฉันยอมรับว่าฉันก็เจ็บนะพอรู้ว่าเขาช่วยแอรี่ปกปิดความจริง แต่ฉัน… เกลียดเขาไม่ลง”“เธอรู้ไหม หลังจากที่ฉันโดนจับได้ว่านอนอยู่บนเตียงกับวิล เขาบอกฉันว่าเขาเคยรักฉัน… ฉันทรยศผู้ชายคนนึงที่ผู้หญิงคนอื่นไม่กล้าทำให้ผิดหวัง เพราะฉะนั้นถ้าจะปล่อยให้เขาทำให้ฉันเจ็บบางก็คงจะไม่
ทิฟฟานี่มาถึงโดยรถแท็กซี่ แอเรียนตั้งใจว่าจะให้ทิฟฟานี่เอารถในโรงจอดรถมาขับสักคัน แต่ลุงเฮนรี่หายไปไหนก็ไม่รู้ เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องสุ่มเลือกกุญแจมาจากลิ้นชักในห้องของเฮนรี่ เธอถือซุปไก่ท่ามกลางแดดร้อนระหว่างที่รอให้ทิฟฟานี่ขับรถออกมาจากโรงจอดรถ ทันใดนั้น เธอก็เห็นรถสปอร์ตสีเงินขับออกมาอย่างระยิบระยับท่ามแสงแดด โดยรวมแล้วมันดูน่าทึ่งมากเธอตะลึง มันคือรถสปอร์ตแบบสองที่นั่ง ความประทับใจแรกของเธอคือความเท่ห์ของมัน การได้ขับรถคันนี้ออกไปจะต้องยอดเยี่ยมที่สุด!ทิฟฟานี่เหงื่อตกด้วยความตื่นเต้น “แอริ เธอแน่ใจนะว่าจะให้ฉันขับคันนี้ไปส่งซุปไก่กับเธอ? ถ้ามาร์ครู้เข้าเขาจะฆ่าเธอไหม?”แอเรียนเองไม่ได้เรื่องมากเรื่องรถอยู่แล้ว ขอให้มันขับได้ก็พอ เธอจึงขึ้นรถโดยไม่ลังเล “ไม่เป็นไรหรอก ขับ ๆ ไปเถอะ เขาอาจจะบีบคอฉัน แต่ไม่ใช่คอเธอ อีกอย่าง เราเอาซุปนี้ไปให้เขา เราไม่ได้ไปไกลสะหน่อย รถคันนี้… แพงเหรอ?”ทิฟฟานี่พยักหน้าเหมือนไก่ที่กำลังจิกเม็ดข้าว ดวงตาสีอัลมอนด์ของเธอเปล่งประกายแวววาวเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสุข “ถูกต้อง ราคาไม่เบา ไม่เบาเลยแหละ มันเป็นรถที่ไม่สามารถหาเจอที่ไหนได
แอเรียนอยู่ในห้างสรรพสินค้าและกำลังเลือกเสื้อผ้าของทารกแรกเกิดที่แผนกแม่และเด็ก ชุดเล็ก ๆ ทุกตัวดูน่ารักมาก เธอแทบจะมุ่งความสนใจไปที่เสื้อผ้าเด็กสีชมพูตัวเล็ก ๆ โดยสัญชาตญาณเพราะสิ่งที่แมรี่พูดก่อนหน้านี้เกี่ยวกับการที่เธอมีแนวโน้มที่จะท้องเด็กผู้หญิง ยิ่งมองเธอก็ยิ่งปฏิเสธพวกมันไม่ลง เธอถูกล่อลวงมากจนเกือบจะซื้อสินค้าทั้งร้านทิฟฟานี่เอื้อมมือมาลูบท้องของแอเรียน “จึ ๆ ลูกเธอยังไม่เกิดด้วยซ้ำแต่เธอกลับดูเหมือนคุณแม่คนนึงไปแล้ว ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอีกไม่นานเธอก็ได้เป็นแม่คน เวลาผ่านไปไวเสียจริง ถ้าเป็นฉันนะ เธอจะไม่ต้องออกมาเดินเหนื่อยซื้อของแบบนี้หรอก ทำไมไม่รอให้มาร์คออกจากโรงพยาบาลก่อน? เขาจะได้มากับเธอ การมีส่วนร่วมของเขาไม่อาจทำได้จากห้องส่วนตัวเขานะ นั่นจะเป็นการปล่อยอิสระให้เขาง่ายเกินไป”คำพูดของเธอทำให้แอเรียนตะลึงจนแอเรียนเขินหน้าแดง แอเรียนรีบเอามือปิดปากทิฟฟานี่ “หยุดเลย อย่าพูดตามใจปากตัวเองแบบนี้ตลอดสิ เธอคิดหรอว่าคนอย่างเขาจะมาที่แบบนี้เพราะต้องซื้อเสื้อผ้าเด็ก? ฉันยังไม่กล้าแม้แต่จะฝันถึงวันนั้นเลย”ทิฟฟานี่นึกภาพมาร์คที่มีสีหน้าของคนเป็นพ่อที่รักลูกตนเองยืนเลือกเส
ผู้หญิงในชุดแดงตะลึง เธอยืนอยู่ข้างหลังอีธานด้วยความกลัวเกินที่จะพูดอะไร เธอเป็นเพียงแค่เลขาและสร้อยเส้นนั้นควรจะเป็นของลูกค้าผู้หญิงคนนึงทิฟฟานี่ไม่ได้คาดหวังให้เอธานมาซื้อของแบบนี้ให้เธอ เธอหัวเราะเยาะ “ฉันกินไข่ม้วนที่คุณซื้อให้คราวที่แล้วแล้ว ลืมสร้อยเส้นนี้ไปซะ ฉันไม่มีปัญญาซื้อมันหรอก และแน่นอนว่าฉันจะไม่ยอมให้คุณซื้อให้หรอก”แอเรียนดึงบัตรเครดิตแบล็กการ์ดออกมาจากกระเป๋าของเธอ “รูดบัตรฉันเลย ฉันซื้อเอง”อีธานยืนยัดที่จะใช้บัตรตนเอง โดยไม่ได้รับผลกระทบอย่างสิ้นเชิงกับคำปฏิเสธและคำพูดที่เย็นชาของทิฟฟานี่เขาชี้ไปที่สร้อยคออีกเส้นในขณะที่เขารูดการ์ด “ห่อเส้นโน้นให้ผมด้วย”ทิฟฟานี่ดูเหมือนจะอารมณ์เสียไปหมด เธอโยนสร้อยคอที่ห่อไว้ลงพื้น “อีธาน นี่คุณพยายามจะแสดงความเหนือกว่าของคุณให้ฉันเห็นหรือเปล่า? คุณคิดว่าเรื่องนี้สนุกมากหรอ? มันเป็นเพราะฉันเคยใช้เงินเพื่อซื้อของให้คุณใช่ไหม? คุณคิดว่านั้นเป็นการดูถูกคุณใช่ไหม? ตอนนี้คุณเลยต้องการจะเอาคืนถูกไหม?”อีธานเม้มริมฝีปากและจ้องไปที่เธอ “ฉันเปล่า เธอคิดมากไป เธอชอบมัน ฉันจึงมอบให้เธอ เรื่องมันก็มีแค่นี้”ความรู้สึกอัปยศอดสูนั้นยังค
เมื่ออาหารถูกเสิร์ฟแล้วแอเรียนก็หยิบมีดและส้อมขึ้นมาอย่างกระตือรือร้นจากนั้นก็ตั้งอกตั้งใจทานอาหารก่อนที่จะตระหนักว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกอายมาร์คเพิ่งออกจากโรงพยาบาลและจึงยังไม่ได้เจริญอาหารมากนัก เขากินเพียงเล็กน้อยก่อนที่ไบรอันจะส่งเขากลับไปที่ห้องของเขา เมื่อถึงเวลาที่แอเรียนก็กลับขึ้นไปชั้นบน ไบรอันได้เช็ดตัวและทำความสะอาดมาร์คเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากบาดแผลของเขาเขาจึงไม่สามารถอาบน้ำได้ทันที นี่เป็นความทรมานสำหรับคนกลัวเชื้อโรคอย่างมาร์ค“ฉันจะไปนอนในห้องนอนแขก” เธอพบว่าภาพของบาดแผลที่เต็มไปทั่วร่างกายของเขานั้นน่าสะพรึงกลัวมาก เธอกังวลว่าพวกเขาอาจจะสัมผัสกันโดยบังเอิญในตอนกลางดึก เธอทนไม่ได้ที่จะคิดถึงผลที่ตามมา“อืม” เขาตอบอย่างสบาย ๆ เขากลัวท้องของเธอมานานแล้วดังนั้นจึงเป็นความคิดที่ดีที่จะนอนแยกเตียงกันหลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน แอเรียนก็ตื่นขึ้นเพราะความเสียงดัง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูเวลา-- เป็นเวลาตีหนึ่งตอนเช้า คงไม่มีใครกล้าส่งเสียงอะไรตอนกลางดึกขณะที่มาร์คอยู่บ้าน เธอลุกขึ้นและไปตรวจสอบที่บันได ดูเหมือนจะมีแขกมาถึงและเฮนรี่กำลังคุยอยู่ก
จู๊ดโบกมือด้วยความรำคาญเล็กน้อย “อย่าแก้ตัวเลย คนเราน่ะเมื่อไม่มีที่จะไปหรือหาทางออกไม่เจอก็ย่อมต้องทำทุกวิธีทางเพื่อให้ตัวเองรอดจนได้ ถ้านายไม่ชอบทางออกนั้น นั่นก็เป็นเรื่องของนาย ฉันแค่อยากได้เงิน นายคิดว่าพ่อของนายจะทำเช่นไรหากมีข่าวลือถึงลูกชายนอกสมรสเขา? องค์กร เทรมอนต์ ที่สมบูรณ์แบบซึ่งสร้างขึ้นจากสายเลือด หยาดเหงื่อและน้ำตาของตระกูลเทรมอนต์หลายชั่วอายุคนจะหายไปพร้อมกับภาพลักษณ์ที่ดีของพ่อนาย เรื่องนี่จะต้องเป็นข่าวพาดหัวแน่นอน ถ้านายไม่ให้เงินฉัน ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากว่าจะต้องขายความลับของตระกูลเทรมอนต์ให้กับสื่อ จากนั้นสื่อก็จะเปิดโปงน้องชายที่หายไปนานของนายและเขาก็จะกลับมาทวงสมบัติครึ่งหนึ่งของครอบครัว นายอาจจะสูญเสียไปมากกว่านั้นด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่ให้ฉัน 100,000,000 ฉันก็จะไม่มาสร้างความเดือดร้อนให้นายอีก”ใบหน้าของมาร์คดูไร้อารมณ์ เขาหยิบโทรศัพธ์บนโต๊ะขึ้นมาและโทรหาฌฮนรี่ เฮนรี่เดินเขามาและยื่นเช็คเงินสดให้กับมาร์ค “นายท่าน นายท่านจะทำแบบนี้จริง ๆ หรอ?”มาร์คเขียนจำนวนเงินบนเช็คอย่างใจเย็น “คุณมีความคิดที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ?”ตั้งแต่นั้นเฮนรี่ก็ไม่พ