LOGINShare
บทที่ 81: ศาลาหินของเด็กไร้ชื่อ – พิธีแรกที่ไม่มีพระ แต่มีคนมองตากัน
Last Updated:
2025-06-29 23:41:45บทที่ 81: ศาลาหินของเด็กไร้ชื่อ – พิธีแรกที่ไม่มีพระ แต่มีคนมองตากัน
ในคืนที่ไม่มีผู้ใหญ่
ไม่มีคำสวด
ไม่มีแม้แต่เทียน
มีเพียงชื่อ...ที่ออกจากปากของเด็กที่ไม่รู้ว่าควรเชื่ออะไร
จึงเลือกจะจำ
กลางทุ่งหญ้าแห้งนอกหมู่บ้านโฮตารุ
ไม่มีใครซ่อม
ไม่มีใครเข้าใกล้
เพราะว่ากันว่านั่นคือที่ที่ “เสียงถูกห้าม” เป็นครั้งแรก
แต่ในคืนเดือนดับ
ถือของติดมือเพียงอย่างเดียว — ชื่อ
อินะยืนตรงกลาง
ไม่ตั้งตนเป็นผู้นำ
แต่กล่าวเพียงคำถาม
“คืนนี้…
ใครมีชื่อที่อยากพูดบ้าง?”
เงียบไปชั่วอึดใจ
“ข้า...อยากพูดชื่อพี่สาว”
“เธอชื่อฮารุมิ”
“เธอตายโดยไม่มีเสียงใด เพราะทุกคนบอกว่าเธอหลงผิด”
ไม่มีใครค้าน
แต่ทุกคนมองตาเธอ...
และพยักหน้าช้า ๆ
ชื่อที่สองตามมา
ไม่มีใครรู้ว่าแต่ละชื่อคือใคร
ไม่มีพิธี
ไม่มีเทียน
มีเพียง “การฟัง”
เด็กบางคนเริ่มยิ้ม
แต่ไม่มีเสียงสวด
อินะเดินไปยังหินที่ใหญ่ที่สุดกลางศาลา
“ที่นี่คือที่ฟังชื่อ”
ไม่ใช่ศาลา
ไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์
แต่เป็น “พื้นที่ที่ชื่อคนตายยังมีโอกาสได้ยิน”
ในตอนเช้า
เขาไม่ได้ลบ
แต่เพียงนั่งลงข้างหินนั้น
และหยิบชื่อหนึ่งขึ้นมาอ่าน
ชื่อของภรรยาที่ตายโดยไม่มีใครกล้าเอ่ย
ในบ่ายวันนั้น
และในวันถัดมา…ไม่มีใครรู้ว่าใครเขียน
ศาลาหินของเด็กไร้ชื่อ
ไม่มีเครื่องแบบ
ไม่มีนักสวด
แต่กลายเป็น พิธี
ที่แท้จริง
เพราะไม่มีใคร “ปิดตา” เมื่อฟังชื่อเหล่านั้น
สมุดว่างที่ถูกส่งต่อ – ทุกหน้าคือที่เขียนชื่อผู้ไม่เคยถูกสวด
มันไม่ใช่สมุดบันทึก
ไม่ใช่พระธรรม
ไม่ใช่สมุดสวด
แต่มันคือ “ที่ว่าง” สำหรับคนที่ไม่มีใครกล้าเอ่ยชื่อ
อินะไม่เคยคิดจะเขียนหนังสือ
คืนหนึ่งหลังกลับจากศาลาหิน
ปกทำจากผ้าห่มเก่าของพ่อ
เขาเขียนเพียงหน้าแรกว่า:
“สำหรับชื่อที่ไม่กล้าพูด
แต่ไม่สมควรถูกลืม”
แล้วเขาเปิดหน้าถัดไป
จากนั้นอีกชื่อ...อีกชื่อ...จนหน้ากระดาษเริ่มมีรอยหมึกกระจัดกระจาย
สมุดเล่มนี้ไม่มีผู้เขียนคนเดียว
พร้อมพู่กันและหมึกขวดเล็ก
เขียนไว้ว่า
“ใครก็ได้…แค่เขียน”
ชื่อเริ่มถูกเขียนด้วยลายมือที่ไม่เหมือนกัน
บางคนเขียนเต็มบรรทัด
บางคนเขียนแค่พยางค์
บางคนเขียนพร้อมคำขอโทษ
ไม่มีใครเฝ้า
แต่ชื่อเหล่านั้น…กลับมีอยู่มากกว่าที่เคย
ข่าวลือเรื่อง “สมุดว่างของเด็กในเงา” แพร่ไป
เพราะไม่มีเจ้าของ
ไม่มีชื่อบนปก
และไม่มีใครรู้ว่าหน้าต่อไปจะมีอะไร
เด็กจากอีกหมู่บ้านเริ่มทำตาม
แต่ละเล่มไม่มีหมายเลข
มีเพียงคำสั้น ๆ ที่คล้ายกันเสมอ
“เขียนเถอะ…ก่อนที่จะไม่มีใครจำ”
ซาโยะได้สมุดหนึ่งจากเด็กชายในตลาด
ทุกชื่อในนั้นไม่ปรากฏในบันทึกทางศาสนา
ไม่มีใครได้สวด
แต่ทุกคน…ได้มีหน้าเป็นของตนเอง
เธอเขียนชื่อหนึ่งลงไป
อิจิโร่ — น้องชายที่ตายไปในตอนสงครามแรก
จนลืมเสียงของมันไปแล้ว
เมื่อเขียนเสร็จ เธอยิ้มเงียบ ๆ
สมุดว่างเล่มนี้
ไม่ใช่การเปลี่ยนศรัทธา
แต่มันคือการยืนยันว่า “การมีอยู่” ไม่ต้องผ่านอนุญาต
และตราบใดที่ยังมีเด็กกล้าเขียน
Latest chapter
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” ศาลาที่ไม่มีลำดับ – เมื่อเสียงแรกไม่ต้องรอผู้อนุญาต
ศาลาที่ไม่มีลำดับ – เมื่อเสียงแรกไม่ต้องรอผู้อนุญาตศาลาไม้ที่หมู่บ้านโยโคะกาวะครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รวมเสียงสวดแบบดั้งเดิมเด็กไม่สามารถพูดหญิงต้องนั่งด้านหลังชายแก่เท่านั้นที่มีสิทธิ์เปิดสมุดแต่ในเช้าวันหนึ่งเด็กชายอายุสิบสองปีลุกขึ้นถือสมุดเล่มบางเขียนคำสั้น ๆ แล้ววางบนเสื่อหน้าเวที“ชื่อแม่ข้า... ข้าไม่รู้จะสวดอย่างไรแต่ข้าไม่อยากให้หายไป”ไม่มีใครสวด ไม่มีใครกล่าวอาเมนมีแต่ความเงียบจนชายชราผู้เคยเป็นประธานพิธีค่อย ๆ ลุกขึ้น เดินมานั่งข้างเด็กแล้วพูดแค่คำเดียว“ชื่อใคร?”ศาลานั้นไม่มีลำดับอีกต่อไปไม่มีใครรอใบอนุญาตจากวัดไม่มีตารางสวดที่แข็งตายทุกเช้า ใครมา ก็ได้เขียนใครอยู่ ก็ได้ฟังมันไม่ใช่ศาสนามันกลายเป็น ชุมชนในหมู่บ้านข้างเคียงเด็กหญิงผู้ไม่เคยพูดในพิธีเริ่มอ่าน “ชื่อคนที่เธอเห็นตายในสงคราม”ไม่มีใครถามว่าเธอเป็นใครเพราะศาลาไม่มีเวทีมีแต่เสื่อวงกลมที่ใครก็เดินเข้าได้ข่าวไปถึง ตระกูลอาซึกิตระกูลที่เคยยึดมั่นในลำดับพิธีกรรมบุตรชายคนรองถูกส่งมาสังเกตการณ์แต่เขากลับมาด้วยสมุดที่ไม่มีตรามีเพียงประโยคเดียวบนหน้าปก“ข้าเขียน... เพราะไม่อยากให้ใครสวดแทนอีก”เ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” ไคเซ็น — พระหญิงที่แปรพักตร์ และ “พิธีฟัง” แห่งแคว้นตะวันตก
ไคเซ็น — พระหญิงที่แปรพักตร์ และ “พิธีฟัง” แห่งแคว้นตะวันตกบนยอดเขาอุเมะโนะอามะซึ่งเคยเป็นศูนย์กลางการสวดขอฝนบัดนี้เปลี่ยนไปโดยไม่มีประกาศจากศาสนจักรไม่มีขบวนไม่มีคัมภีร์มีเพียงเสียงเดียว —เสียงของหญิงที่เคยเป็น “พระ” แต่เลือกจะ “ฟัง”ไคเซ็น คือพระหญิงลำดับสามแห่งวัดอินโบเป็นที่รู้จักในนาม "เสียงแห่งเมฆขาว"เธอเป็นผู้เทศน์บทสวดเงียบผู้สามารถสวดได้โดยไม่มีคำพูดเพียงการเคลื่อนไหวของมือและจังหวะลมหายใจแต่หลัง “พิธีล้างเงา” เริ่มแผ่ขยายเธอเงียบ… และเมื่อเธอพูดอีกครั้งคำแรกของเธอคือ “ขอให้ข้าได้ฟังเจ้า”ณ ลานศาลาร้างแห่งหนึ่งในหมู่บ้านโคคุเระเธอประกาศสิ่งที่ไม่เคยมีในประวัติศาสตร์ศาสนจักร“ข้าไม่ได้ละทิ้งศรัทธาข้าเพียงเลิกฟังตำราที่ปิดหูคนเป็นและเปิดหูให้เสียงคนตายที่ถูกลืม”เธอเรียกสิ่งนั้นว่า “พิธีฟัง”พิธีฟังไม่ใช่การสวดไม่ใช่การเทศน์และไม่มีคัมภีร์มันคือการนั่งเงียบ ๆ เป็นวงกลมโดยมีผู้หนึ่งลุกขึ้นพูด “ชื่อ” ของผู้ที่เคยถูกเผาลืมอีกคนจะเล่า “ความทรงจำ”และทุกคนจะเงียบไม่ขัด ไม่ถาม ไม่ตีความเพียง “ฟัง”สามวันแรกมีเพียงเด็กสาวคนหนึ่งและชายชราขาพิการที่เข้าร่วมวัน
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” การตอบสนองของศาสนจักรส่วนกลาง – พิธีล้างเงา
การตอบสนองของศาสนจักรส่วนกลาง – พิธีล้างเงาภายใน โคโตคุอิน — หอพิธีศักดิ์สิทธิ์สูงสุดของศาสนจักรกลางเสียงฆ้องทองสามชั้นดังก้องสะท้อนกำแพงหินพระอาวุโส 9 รูป รวมตัวในพิธีที่ไม่ได้จัดมานานกว่า 37 ปีบนแท่นสูงกลางหอ — สมุดที่ไม่มีชื่อผู้เขียนถูกวางไว้จดหมายของเด็กจากหมู่บ้านชายแดนบทสวดที่ผิดจากตำราและเศษกระดาษเปื้อนหมึกดินถูกเรียงรายพระเร็นชิน ผู้นำสายเคร่งที่สุด กล่าวนำอย่างหนักแน่น“สิ่งใดที่เติบโตจากรากผิด ย่อมกลายเป็นวัชพืชและแม้เงาจะไร้รูปร่าง — มันก็มีพิษเมื่อเกาะอยู่บนหัวใจผู้คน”เขาเสนอให้ประกาศ "พิธีล้างเงา"เป็นพิธีกรรมใหญ่ประจำฤดูใบไม้ร่วงทำในวัดทุกแห่งที่ได้รับ “ข่าวลือศรัทธานอกบท”พิธีล้างเงา คืออะไร?พระอาวุโสจะเดินทางไปยังวัดที่ต้องสงสัยจะเผา "สมุดที่ไม่มีตรา"จะให้ผู้คนกล่าว "บทสาบานสัจจะ" ต่อหน้าพระใหญ่และทุกชื่อที่ถูกจารโดยไม่ได้รับอนุญาต… จะถูกลบด้วยหมึกดำแห่งการปฏิเสธแม้ภายนอกจะดูเป็นพิธีปลอบขวัญแต่เนื้อแท้คือการลบความทรงจำอย่างเป็นทางการกลุ่มพระสายสายลมเงาถูกขึ้นบัญชีลับวัดชายแดนหลายแห่งถูกสั่งย้ายผู้อาวุโสบางคนหายตัวในคืนก่อนพิธีเสียงสะท้อนเริ่มดังจา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” การประชุมศรัทธา – เมื่อ 12 ตระกูลเริ่มเรียกศาสนจักรมาชี้แจง
การประชุมศรัทธา – เมื่อ 12 ตระกูลเริ่มเรียกศาสนจักรมาชี้แจงศาลาเซย์โรกุ บนยอดเนินฮานะงิคือที่ประชุมใหญ่แห่งตระกูลผู้นำทั่ว 9 แคว้นไม่มีพิธี ไม่มีการบรรเลงขลุ่ยรับแขกมีเพียงเสียงกระดิ่งทองคำเรียกผู้แทนทั้ง 12 ตระกูล ให้ปรากฏตัวในวันเดียวกันเก้าอี้ตรงกลางว่างเปล่า — นั่นคือที่ของศาสนจักรผู้แทนจากวัดหลวงใหญ่ 5 สายถูกเชิญ ไม่ใช่ในฐานะผู้สั่งแต่ในฐานะผู้ตอบไดเมียวอินาริแห่งตระกูลฮานะโมโตะเป็นผู้นั่งหัวโต๊ะแม้ปกติไม่ยุ่งกับพิธีกรรมแต่เมื่อเสียง “เด็กผู้ไม่รู้จักบทสวด” ดังไปถึงประตูปราสาทเขากล่าวเพียงว่า:“เมื่อประชาชนไม่เข้าใจศาสนา — นั่นคือปัญหาของผู้นำแต่เมื่อศาสนาไม่ฟังประชาชน — นั่นคือภัยของแผ่นดิน”ตัวแทนศาสนจักรใหญ่ พระโชอุนก้าวเข้าสู่ศาลาพร้อมคัมภีร์หนาแน่นเขาเริ่มกล่าวด้วยภาษาทางการ:“บทสวดคือรากของความสงบการเบี่ยงจากบท หมายถึงความวุ่นวาย”แต่ยังไม่ทันจบ —ท่านหญิงริวโนะ แห่งตระกูลโคมะอินุวางสมุดเปื้อนหมึกลงบนโต๊ะกลาง“แล้วชื่อของลูกข้าที่ไม่มีบทสวดท่านเรียกว่าความวุ่นวายหรือ?”เสียงฮือทั่วศาลาขุนศึกคิริโนะแห่งตระกูลคุเสะผู้ไม่เคยเข้าร่วมพิธีใดกล่าวเรียบ ๆ โดยไม
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” หอคอยที่เริ่มฟังลม – เมื่อศาสนจักรเริ่มเงี่ยหูฟังจากขอบแผ่นดิน
หอคอยที่เริ่มฟังลม – เมื่อศาสนจักรเริ่มเงี่ยหูฟังจากขอบแผ่นดินศูนย์กลางศาสนจักรอยู่ที่ โซเรียวเท็นหอคอยสีขาวสูง 7 ชั้น เปรียบดั่ง “หูของเทพเจ้า”สร้างขึ้นเพื่อมองลงมาเหนือแผ่นดินทั้งหมดไม่มีเสียงใดเล็ดลอดเข้าถึงได้ เว้นแต่ผ่านกระบวนการรับรองแต่ในปีนี้...ลมเหนือจากชายแดน ยามากาตะพัดพาเสียงที่ไม่มีตราประทับเข้ามาไม่ใช่รายงานทางการไม่ใช่จดหมายทางศาสนาแต่เป็น สมุดเปื้อนหมึกเด็กที่บันทึก “ชื่อของคนที่ไม่มีบทสวด”พระอาวุโส ชูเคน ผู้ขึ้นนั่งกรรมการศรัทธาอาวุโสอ่านหน้ากระดาษอย่างช้า ๆไม่มีบทสวด ไม่มีตราแต่มีบรรทัดหนึ่งที่ทำให้เขาเงียบงัน“แม่ข้าไม่มีชื่อในวัดแต่ข้ายังพูดชื่อแม่อยู่ทุกคืนถ้านี่คือบาป… บาปนี้ข้ายินดีแบกตลอดชีวิต”ที่ประชุมกรรมการเริ่มมีการพูดถึง “ศรัทธาเงา”บางคนกล่าวว่า“นี่คือภัยร้ายของศาสนาใหม่ที่ไร้แบบแผน”แต่บางคนเงียบ—เงียบเพราะเคยได้ยินเสียงเดียวกันจากหน้าประตูวัดของตนเสียงของหญิงชราเสียงของเด็กที่ไม่ยอมลืมชื่อพ่อเสียงที่ไม่เคยเข้าพิธี แต่ไม่เคยหายไปชูเคนเสนออย่างระมัดระวัง“บางที... หอคอยอาจต้องเปิดหน้าต่างบางบานเพื่อฟังว่า ข้างล่างกำลังพูดอะไรกันแน่
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” กำแพงวัดที่เริ่มสะท้อนเสียงกลับ – เมื่อบทสวดกลายเป็นการตั้งคำถาม
กำแพงวัดที่เริ่มสะท้อนเสียงกลับ – เมื่อบทสวดกลายเป็นการตั้งคำถามภายในวัดเอย์จิน หนึ่งในวัดที่ขึ้นชื่อว่า “มั่นคงต่อศาสนจักร” พระหนุ่มชื่อ มิโดริน เริ่มสวดผิดเพียงหนึ่งคำ ในพิธีศักดิ์สิทธิ์เดือนที่แล้ว เขาอ่านว่า“ขอจงปลดปล่อยผู้จากไป ด้วยการเรียกชื่อแท้ของเขา…”แทนที่จะกล่าวว่า“ขอจงลบชื่อของผู้พลาด เพื่อไม่ให้ศรัทธาสั่นคลอน”ผิดเพียงคำเดียว แต่มันดังก้องในหูของเด็กสามคนที่กำลังฟังอยู่ และเงียบเกินไปสำหรับหูของพระอาวุโสที่ไม่เคยคิดจะตั้งคำถามหลังพิธี มิโดรินถูกเรียกเข้าห้องสอบสวน แต่เมื่อถูกถามว่า“เจ้าต้องการเปลี่ยนบทสวดหรือ?”เขาตอบเพียงว่า“เปล่า ข้าเพียงอยากรู้ว่า… ใครเขียนบทสวดนี้?”คำถามนั้น ไม่ใช่การต่อต้าน แต่สำหรับศาสนจักร… มันคือระเบิดเสียงกระซิบเริ่มก้องในวัดอีกหลายแห่ง เด็กที่เคยท่องตามพระ เริ่มถามว่า“ทำไมแม่ของข้าจึงไม่มีชื่อในคำสวด?” “ทำไมพี่ชายที่ตายสงครามจึงถูกเรียกว่า ‘ไร้ศรัทธา’?”พระบางรูปตอบไม่ได้ พระบางรูปเริ่มหลบสายตา พระบางรูป… กลับเอาบทสวดฉบับเก่าออกมาอ่านลับ ๆ ใต้แสงเทียนวัดทาโฮะ พระหญิงนามว่า เรย์ชิน ขึ้นเทศน์หน้าคนเกือบร้อย แต่แทนที่จะ
