เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 124: บ้านที่ไม่มีประตู
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-08 10:26:33บ้านที่ไม่มีประตู - เด็กสร้างศาลาฟังใหม่ที่ทุกคนเข้าได้
หุบเขาตะวันตกของโยะริมิยะ เคยเป็นพื้นที่ต้องห้ามของศาสนจักร
ไม่มีประตู
ไม่มีแท่น
มีเพียงเสาสี่ต้น หลังคาฟาง และพื้นดินเปล่า
ตรงกลางปูเสื่อไม้ไผ่สานหยาบ ๆ วางสมุดฟังเล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าแรกยังว่างเปล่า
“ศาลาฟัง – ไม่มีผู้นำ ไม่มีผู้อนุญาต”
พวกเขาไม่ได้รอใครให้สั่ง
ไม่ได้ถือธงตระกูล หรือสัญลักษณ์ทางศาสนา
พวกเขาคือกลุ่มเด็กสิบสองคนจากหมู่บ้านรอบนอก
บางคนเป็นหลานของผู้ถูกลืม
บางคนเคยเขียนชื่อคนตายด้วยดินเพราะไม่มีหมึก
และวันนี้ พวกเขามีหมึกพอ
มีใจที่ยังจำ
“เราจะไม่เปิดประตู…
เพราะเราไม่เคยปิด”
— ยามาโกะ, เด็กหญิงคนหนึ่งที่เขียนป้าย
เสียงแรกในศาลาฟัง
“ท่านเคยได้ยินชื่อ ฮานาโกะหรือไม่?”
ไม่มีใครตอบ
แต่ทุกคนฟัง
“เธอเป็นคนที่เคยให้ขนมฉันโดยไม่ถามชื่อ
เขาเงียบไปพักหนึ่ง
ไม่มีคำสวด
ไม่มีการตีระฆัง
เพียงการเขียน และการฟัง
ผู้ใหญ่ในหมู่บ้านบางคนที่เคยหวาดกลัวศาสนจักร
ชาวไร่คนหนึ่งวางเคียวไว้หน้าศาลา
หญิงชราคนหนึ่งวางรองเท้าไม้แล้วเข้ามาเงียบ ๆ
พวกเขาไม่สวด ไม่ถาม
เสียงที่ไม่ได้รับอนุญาต แต่ก็ไม่มีใครห้าม
สามวันหลังจากศาลาฟังหลังแรกเปิด
เขาคือพระเก่าแห่งวัดตะวันตกที่เคยสอนเด็ก ๆ ท่องบทสวด
เขายืนเงียบอยู่นาน
และนั่งลงท้ายวง
เขาไม่เทศน์
เพียงพูดเบา ๆ ว่า:
“วันนี้ข้าอยากฟังชื่อแม่ข้า…
ข้าไม่เคยพูดมันต่อหน้าผู้คน”
เด็กหญิงคนหนึ่งส่งหมึกให้เขา
แล้วเริ่มเล่าเรื่องเกี่ยวกับการปอกส้มในฤดูหนาว
น้ำตาของพระไหลลงโดยไม่มีเสียง
การเดินทางของชื่อ
หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น
เป็นศาลาฟังที่ใช้ไม้เหลือใช้
หลังคาจากใบไม้ที่ร่วงในป่า
ป้ายเขียนมือโดยเด็ก ๆ
ในแต่ละแห่ง
ไม่มีกุญแจ ไม่มีกล่องล็อก
ไม่มีใครเป็นผู้ดูแลสมุด
ทุกคนเป็นผู้ฟัง และผู้เขียนเท่ากัน
ในหมู่บ้านหนึ่ง
นั่งลงเขียนชื่อศัตรูคนแรกที่เขาฆ่า
ไม่มีคำขอโทษ
ไม่มีคำปลอบ
มีเพียงเสียงที่แหบแห้งว่า:
“ข้าจำชื่อเขาได้มาตลอด
แต่ไม่เคยพูดออกมา…
จนคืนนี้”
เด็ก ๆ ไม่รู้ว่าเขาคือใคร
จากนั้นมีเด็กคนหนึ่งลุกขึ้น และพูดว่า:
“คืนนี้ เขามีชื่ออีกครั้งแล้วค่ะ”
ศาสนจักรส่งคนมาดู
เมื่อข่าวศาลาฟังแพร่ไปถึงหูศาสนจักรกลาง
พวกเขาไม่ห้าม
แต่ไม่เห็นด้วย
“การสวดต้องมีตำรา
ชื่อไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์เพียงพอจะเป็นพิธี”
พระหญิงไคเซ็น ซึ่งแปรพักตร์ก่อนหน้านี้ เดินทางมายังศาลาฟัง
“คำว่าศักดิ์สิทธิ์นั้น…
ไม่เคยอยู่ในตำรา
แต่อยู่ในการที่เราฟังโดยไม่ตัดสิน”
ไม่มีการโต้เถียง
มีเพียงการเขียนชื่อของชายคนหนึ่งที่เพิ่งตายเมื่อเช้า
และมีพระรูปหนึ่งจากศาสนจักรกลาง…ลอบจดชื่อนั้นลงในสมุดฟังของตน
ธงของตระกูลที่ถูกพับเก็บ
แม้ในช่วงสงบ
แต่เมื่อศาลาฟังเริ่มเกิดขึ้นทั่ว
ตระกูลอาซูมะส่งบุตรชายคนรองมานั่งเงียบในศาลาฟังแห่งหนึ่ง
เขาไม่พูดเรื่องการเมือง
เพียงเปิดสมุด และเขียนชื่อพี่ชายที่ตายในการปะทะกับตระกูลยามาโนะ
วันถัดมา
คนทั้งศาลาฟัง…เงียบจนได้ยินเสียงดินร่วงจากหลังคาใบไม้
“เมื่อชื่อถูกพูดด้วยเสียงธรรมดา
มันก็กลายเป็นของร่วมกัน”
— คำพูดของชายชราในศาลาฟัง
ไม่มีเจ้าภาพ ไม่มีแขก
ศาลาฟังไม่เคยมีเจ้าภาพ
ไม่มีเครื่องแบบ
เด็กหญิงสามารถพูดก่อนชายชรา
ลูกทาสสามารถนั่งหน้าแท่น (ที่ไม่มีแท่น)
คนใบ้สามารถเขียน และมีคนอ่านแทน
ไม่มีใครใหญ่กว่าใคร
ชื่อทั้งหมด…มีน้ำหนักเท่ากัน
สมุดที่ไม่มีลายเซ็น
หนึ่งในกฎของศาลาฟังคือ
ผู้เขียนสมุดฟัง…ไม่ลงชื่อของตนเอง
เพราะเสียงของผู้ตายไม่ต้องการเครดิต
ไม่ใช่การเทศนา
แต่เป็นการ “ส่งต่อ”
ดังนั้น สมุดฟังหลายเล่มจึงเต็มไปด้วยชื่อของผู้ถูกลืม
และนั่นคือสิ่งที่ทำให้มันศักดิ์สิทธิ์ในแบบใหม่
ข้อความสุดท้ายในคืนสุดท้ายของบทนี้
ในคืนหนึ่ง
เด็กชายคนหนึ่งซึ่งเคยพูดคำแรกของศาลาแรก
เขียนประโยคสุดท้ายของวันนั้นว่า:
“เราไม่ใช่เจ้าของเสียงใด
แต่เราเป็นผู้ที่ไม่ปิดหูตัวเอง”
จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น ปัดฝุ่นจากเสื่อไม้ไผ่
และพูดว่า:
“ถึงเวลาสร้างศาลาหลังถัดไปแล้ว”
บทส่งท้าย
ในเช้าวันถัดไป
แต่ไม่พบผู้คน
ไม่มีพิธี
ไม่มีเสียง
มีเพียงสมุดฟังหนึ่งเล่มเปิดค้างไว้
ในหน้าสุดท้ายของเล่มนั้น
“ที่นี่ไม่มีประตูให้ท่านเปิด…
แต่เราทิ้งเสียงไว้ให้แล้ว”
บทล่าสุด
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 125: บทที่ไม่มีผู้เขียน
บทที่ไม่มีผู้เขียนสมุดฟังถูกเวียนเขียนโดยไม่ลงชื่อในเช้าวันหนึ่งที่ไร้หมอก...ศาลาหลังใหม่ในหมู่บ้านอิซุระเต็มไปด้วยเสียงกระซิบ แต่ไม่มีใครพูดเสียงดังเด็กหญิงคนหนึ่งเปิดสมุดอ่านชื่อแม่ของเพื่อน แล้วปิดตาไว้ครู่หนึ่งไม่มีพิธีไม่มีใครสั่งให้ทำและที่สำคัญ…ไม่มีใครบอกว่าต้องเขียนอะไรสมุดฟังเล่มนั้น วางอยู่กลางศาลาใครจะเขียนก็ได้จะเขียนแค่ชื่อจะวาดรูปหรือจะเล่าเรื่องบางอย่างก็ได้ที่ข้างปก…มีเพียงคำเดียวที่ถูกเขียนไว้ในหมึกจาง“เพื่อผู้ที่ไม่มีใครเขียนถึง”เสียงที่ไม่มีเจ้าของความเปลี่ยนแปลงไม่ได้เริ่มจากเสียงใหญ่โตแต่มาจากการเวียนกันอ่าน…เวียนกันเขียน…เวียนกันฟังเมื่อไม่กี่เดือนก่อน สมุดฟังยังเป็นของ “ใครบางคน”อิโตะมีสมุดของเขาซาโยะมีเล่มของพ่อฮากุโร่เคยถือสมุดที่เขียนชื่อศัตรูแต่ตอนนี้ ทุกสมุดกลายเป็นสมุดเดียวกันไม่มีผู้เขียนไม่มีคนถือครองไม่มีแม้กระทั่งลายเซ็นเด็กคนหนึ่งจะเขียน แล้วทิ้งไว้คนถัดไปก็จะเติมเรื่องของตนแล้วส่งให้คนอื่นบางครั้งสมุดก็หายไปเป็นสัปดาห์แต่วันหนึ่ง…มันจะกลับมา พร้อมชื่อใหม่หนึ่งชื่อ และเรื่องเล่าใหม่หนึ่งเรื่องศาลาในหมู่บ้านอิซุระจึงกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 124: บ้านที่ไม่มีประตู
บ้านที่ไม่มีประตู - เด็กสร้างศาลาฟังใหม่ที่ทุกคนเข้าได้หุบเขาตะวันตกของโยะริมิยะ เคยเป็นพื้นที่ต้องห้ามของศาสนจักรแต่วันนี้ กลายเป็นที่แรกที่มี “บ้าน” หลังหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่บ้านของใครคนใดคนหนึ่งไม่มีประตูไม่มีระฆังไม่มีแท่นมีเพียงเสาสี่ต้น หลังคาฟาง และพื้นดินเปล่าตรงกลางปูเสื่อไม้ไผ่สานหยาบ ๆ วางสมุดฟังเล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าแรกยังว่างเปล่าและมีป้ายไม้เก่าเขียนไว้ด้วยลายมือเด็กว่า:“ศาลาฟัง – ไม่มีผู้นำ ไม่มีผู้อนุญาต”พวกเขาไม่ได้รอใครให้สั่งไม่ได้ขอพระรูปใดมาเปิดพิธีไม่ได้ถือธงตระกูล หรือสัญลักษณ์ทางศาสนาพวกเขาคือกลุ่มเด็กสิบสองคนจากหมู่บ้านรอบนอกบางคนเคยเป็นลูกกำพร้าที่พ่อแม่ถูกประหารโดยคำสั่งศาสนจักรบางคนเป็นหลานของผู้ถูกลืมบางคนเคยเขียนชื่อคนตายด้วยดินเพราะไม่มีหมึกและวันนี้ พวกเขามีหมึกพอมีมือที่สั่นแต่แน่นพอมีใจที่ยังจำ“เราจะไม่เปิดประตู…เพราะเราไม่เคยปิด”— ยามาโกะ, เด็กหญิงคนหนึ่งที่เขียนป้ายเสียงแรกในศาลาฟัง“ท่านเคยได้ยินชื่อ ฮานาโกะหรือไม่?”เสียงของเด็กชายชื่อโคจิ เอ่ยขึ้นกลางวงไม่มีใครตอบไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใครแต่ทุกคนฟัง“เธอเป็นคนที่เคยให้ขนมฉันโดยไม่ถ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 123: ศาสนจักรแตกเสียง
ศาสนจักรแตกเสียง - พระหญิงไคเซ็นแปรพักตร์แคว้นตะวันตกเฉียงใต้ของโยะริมิยะ เป็นแคว้นที่แสงตะวันตกตกช้าที่สุดในทุกวัน และเป็นที่ตั้งของ “วัดซุยเร็นจิ” — สำนักของพระหญิงไคเซ็น ผู้ได้รับสมญา “ผู้สวดในเงาแสง”แต่ในวันหนึ่งของเดือนที่ไร้จันทร์เงากลับปรากฏบนใบหน้าของเธอพระหญิงไคเซ็น ยืนอยู่หน้าแท่นเทศน์ในวิหารกลางของศาสนจักรตะวันตกในมือเธอไม่มีตำราไม่มีลูกประคำไม่มีสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ใดมีเพียง สมุดฟัง เล่มเดียวที่ถูกห่อด้วยผ้าเก่ารอบตัวเธอ คือพระชั้นผู้ใหญ่ ศิษย์ในส
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 122: เสียงของพระที่เงียบงัน
เสียงของพระที่เงียบงันบ้านหลังเล็กใต้เขาตะวันตก อยู่ห่างจากศาลาเงาไปครึ่งวันเดินเท้า ไม่มีระฆัง ไม่มีแท่น ไม่มีธูปสักดอกแต่ภายในบ้านไม้หลังนั้น มีโต๊ะหนึ่งตัว ตะเกียงน้ำมันหนึ่งดวง และสมุดวางเรียงอยู่สิบห้าเล่ม — หน้าปกเป็นเพียงผ้าขี้ริ้วพันไว้ ไม่ต่างจากผ้าพันแผลของคนเจ็บฮากุโร่ไม่ได้พูดอะไรเลย นับแต่เขาก้าวเข้าสู่บ้านนั้น เขานั่งลงอย่างเงียบ ๆ ข้างหน้าเขา…คือหญิงชราเงียบงันผู้หนึ่ง และสมุดเล่มหนึ่ง…ซึ่งเปิดค้างไว้ที่หน้าเก่า หน้าแรกเขียนด้วยลายมือที่สั่น…แต่มั่นคง ว่า…
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 121: พระที่ล้มแท่นของตน
พระที่ล้มแท่นของตน — พระบางคนเผาตำราเก่าและฟังเสียงเด็กแทนในหุบเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือของแผ่นดินโยะริมิยะมีวัดหนึ่งที่ชื่อว่า โฮเซ็นจิเป็นวัดไม้สูงเจ็ดชั้น ตั้งอยู่กลางผืนป่ามีระฆังทองแดงหนักเจ็ดร้อยชั่งมีตำราสวดร้อยกว่าเล่มมีพระผู้เฒ่าสามสิบรูปและคำสวดที่เหมือนกันหมดทุกเช้าเย็นแต่ในวันที่พระรูปหนึ่งเดินลงจากแท่นเอื้อมมือหยิบตำราหนึ่งมา…และวางมันลงในกองเพลิงตรงลานกลางวัดเสียงไฟที่แตกเปรี๊ยะ…เงียบกว่าการสวดพันบทพระที่ไม่สวดอีกต่อไปเขาชื่อว่า คันริวในสมัยหนุ่ม คันริวเป็นผู้เทศน์ที่เข้มงวดที่สุดในโฮเซ็นจิเขาสามารถท่องตำราสิบสามเล่มโดยไม่หยุดเขาเคยคัดลอกบทสวดด้วยหมึกดิบทุกคืนจนมือช้ำเขาเคยลงโทษพระลูกวัดที่ออกเสียงผิดด้วยการไม่ให้สวดหนึ่งสัปดาห์แต่เขาก็เป็นคนเดียวที่ทุกคืน…นั่งอยู่ใต้ต้นสน นอกหอและจดสิ่งที่ไม่อยู่ในตำรา“เสียงที่แม่ร้องไห้”“คำสุดท้ายของเด็กที่ไม่มีพ่อแม่”“ชื่อที่ถูกลืมในพิธีศพ”“เรื่องเล่าในความเงียบที่ไม่มีใครอยากฟัง”เขาไม่เคยพูดถึงสมุดเล่มนั้นกับใครจนกระทั่งเด็กชายคนหนึ่งปีนข้ามกำแพงวัดมาในคืนฝนตกเด็กที่ไม่ต้องการให้ใครสวดให้พ่อเด็กคนนั้นชื่อว่า
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 120: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
แผ่นดินที่ไม่มีตำรา – พื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึงเริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนาในแผ่นดินที่หมึกของตำราไม่เคยเปื้อนในหมู่บ้านที่พระไม่เคยสวดถึงในหุบเขาที่เสียงระฆังไม่เคยเดินทางไปถึงนั่นคือจุดเริ่มต้นของ “ศรัทธาที่ไม่มีตำรา”หรือที่คนบางกลุ่มเรียกกันเบา ๆ ว่า...“พิธีฟัง”หมู่บ้านอิวาเระ — ดินแดนที่ไม่เคยมีแท่นบูชาหมู่บ้านอิวาเระอยู่ลึกในหุบเขาโซเซ็นต้องข้ามหินร้อยลูก ต้องเดินผ่านป่าไร้ทางไม่มีวัดไม่มีศาลเจ้าไม่มีพระไม่มีธงตระกูลมีเพียงกระท่อนไม้สิบห้าหลัง กับเสียงลมที่โหยหวนในคืนฝนตกแต่เมื่อข่าวของ “สมุดฟัง” แพร่ไปทั่วแคว้นหญิงชราคนหนึ่งในหมู่บ้าน — โยรุมิ — ตัดสินใจใช้ผ้าเก่าเย็บเป็นเล่มสมุดบนหน้าปก นางเขียนว่า“สำหรับชื่อที่ไม่มีใครฟังอีกแล้ว”ไม่มีพิธีเปิดไม่มีโฆษณาไม่มีคำประกาศจากตระกูลไม่มีบทสวดเริ่มพิธีแต่ในคืนเดือนดับชาวบ้านสิบหกคนรวมตัวกันใต้ต้นสนเก่าและเริ่มอ่านชื่อของคนที่จากไปในจังหวะที่ไม่เท่ากันในเสียงที่สั่นในอารมณ์ที่เปลือยเปล่าเด็กชายผู้ไม่เคยเห็นพระเด็กคนหนึ่งชื่อ “ชิน”อายุสิบขวบเขาไม่รู้ว่าพระคืออะไรไม่รู้ว่าพิธีกรรมต้องทำอย่างไรรู้เพียงว่าแม
บางทีคุณอาจจะชอบ
กฎคือห้ามรัก
ชะนีติดมันส์2.7K viewsBANDIT ILLICIT เหยื่อกาม SM25+
naennarm 579 viewsรวมเรื่องสั้นบนเตียง
theoneyoulove912 viewsเมียสาวดาวโป๊ (NC20+)
สนามอารมณ์3.5K viewsซ้อนเล่ห์รัก | NC18+
กระดิ่งจันทร์480 viewsBANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25+
naennarm 4.3K viewsคุณแม่ขา...ขอพรเทวดาทำไม
Just W.38 viewsจะรักหรือจะร้าย
ฮิวโก้4.2K views
