LOGINShare
บทที่ 128: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
Last Updated:
2025-07-10 20:28:37แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
เมื่อพื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึง เริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนา
“เมื่อบทสวดไม่อาจเข้าถึง
ผู้คนก็เริ่มฟังกันเอง
โดยไม่ต้องอ้างคำใดในตำรา”
กลางทุ่งอาเคะฮะ แคว้นที่ไม่มีชื่อบนแผนที่
แผ่นดินแห่งนี้เคยถูกเรียกว่า "เขตต้องสาป" โดยศาสนจักร เพราะเป็นพื้นที่ที่ไม่เคยสร้างศาลา ไม่เคยมีแท่นสวด และไม่มีพระรูปใดตั้งรกรากยาวนานพอจะจารึกบทบูชาให้ถาวร
แต่ในปีแห่งเงาเดินกลางแดด — ปีที่เสียงของเด็กเริ่มดังขึ้นในทุกมุมเมือง — กลางทุ่งแห้งแล้งแห่งนี้ ได้กลายเป็นจุดนัดพบของ "การจำ" ที่ไม่ต้องมีพิธีการ
ชาวบ้านในอาเคะฮะเริ่มจัดพิธีทุกคืนพระจันทร์เสี้ยว
มีเพียงหินกลมสี่ก้อน วางล้อมกันเป็นวง
เขียนชื่อของผู้ตาย
เขียนแม้แต่ความรู้สึกที่ไม่กล้าพูดกับคนเป็น
“วันนี้แม่ยังทำข้าวต้มแบบที่พ่อชอบอยู่”
ผู้คนไม่เรียกมันว่าพิธี
โดยไม่มีใครสั่ง
มันกลายเป็นศักดิ์สิทธิ์กว่าเสียงกลองในวิหารใด
ตระกูลซึคิชิโระ — ผู้ละเครื่องหมายของตน
เมื่อกระแส “พิธีจำ” เริ่มแทรกเข้ามาในเมืองใกล้ชายแดน
ผู้นำคนใหม่ของตระกูล — "ท่านหญิงซึคิชิโระ อายาเนะ" — ไม่ได้พูดอะไรในที่ประชุม
เปิดหน้าแรก
ให้ทุกคนอ่านชื่อของบุตรชายคนโตที่ตายไปเมื่อปีก่อนในการประหารหมู่โดยศาสนจักร
“ไม่มีใครในพวกท่านสวดชื่อเขา…แม้แต่ข้า”
ขุนนางชราเงียบกริบ
“แล้วเราจะทำเช่นไร หากเลือกเสียงแทนบท?”
อายาเนะเพียงตอบว่า
“เราจะละเครื่องหมายตระกูลบนธง
และเปิดพื้นที่ในเขตปกครองให้ ‘พิธีจำ’ เกิดขึ้น
ไม่ใช่เพราะต่อต้านศาสนจักร…แต่เพราะข้าอยากจำชื่อลูกของตัวเองให้ได้เสียที”
การตัดสินใจนั้น ถูกขนานนามว่า “การละธง” — เป็นครั้งแรกที่ตระกูลใหญ่แสดงออกอย่างเปิดเผยว่าพร้อมจะเปลี่ยนทิศ
ความรักที่ไม่มีศาสนาอนุญาต
ท่ามกลางความเงียบที่เริ่มมีเสียง
มิโอะ — บุตรสาวของนักจารคำแห่งศาสนจักร
เธอเคยเป็นผู้จดบทสวดให้กับพระอาวุโส
แต่ในค่ำคืนหนึ่ง มือเดียวกันนี้ได้จับมือของชายคนหนึ่ง
เรียวเซย์ — ชายหนุ่มจากตระกูลอาซึกิ ผู้แอบนำสมุดฟังเข้าไปในเมืองหลวง
แต่เป็นผู้แบกคำของคนที่ศาสนจักรไม่จดจำ
มิโอะกับเรียวเซย์ พบกันทุกคืนที่ “วงจำ”
เพียงแค่เขียน
และอ่านชื่อของใครบางคนที่ไม่มีใครพูดถึง
คืนหนึ่งฝนตกหนัก
มือที่สั่นของมิโอะวางลงบนหลังมือของเรียวเซย์ที่เปื้อนหมึก
“แม้เราจะไม่ใช่พระ ไม่ใช่ผู้สวด…แต่ข้าก็อยากเขียนชื่อของเจ้าไว้ก่อนใคร”
คำสารภาพนั้น ไม่อยู่ในสมุด
การเคลื่อนไหวของศาสนจักร
เมื่อการจำแบบไร้ตำราแพร่กระจาย
ไม่ใช่กองกำลัง แต่เป็นเหล่าพระเคร่งที่ถูกสั่งให้เข้าไป "เตือน"
แต่สิ่งที่พวกเขาเจอ
แต่คือ "วงฟัง" ที่เต็มไปด้วยผู้เฒ่า เด็ก และหญิงชรา
ทุกคนเงียบ
ไม่มีใครหยิบอาวุธ
ผู้กวาดเงาเริ่มแยกไม่ออกว่า จะหยุดอะไร?
ชื่อของใครควรถูกลืม?
สมุดใต้ดิน และกลยุทธ์ของเสียง
เรียวเซย์เริ่มสร้าง “เส้นทางใต้ดินของสมุดฟัง”
ไม่ใช่เพื่อปฏิวัติ
แต่เพื่อส่งต่อเสียง
กลยุทธ์ของเขาไม่ใช่ดาบ ไม่ใช่ศร
“ถ้าทุกหมู่บ้านจำคนของหมู่บ้านอื่นได้
ไม่มีสงครามใดจะเกิดขึ้นง่าย ๆ อีก”
จุดเริ่มของจุดจบ หรือจุดเริ่มของแสง?
เมื่อพิธีจำกลายเป็นเรื่องปกติ
พวกเขาไม่ได้จำเพื่อเศร้า
แต่เพื่อรู้ว่า “เสียงยังอยู่”
ในคืนที่พระจันทร์เต็มดวง
ไม่มีใครรู้ว่าเธอคือบุตรสาวของนักจารคำ
ไม่มีใครรู้ว่าเขาเคยถูกไล่ออกจากตระกูล
แต่พวกเขาร่วมอ่านชื่อเดียวกัน
“ชื่อของเขาคือ ฮิคารุ…
เขาเคยบอกว่า อยากให้ใครสักคนฟังเขาก่อนจะตาย”
ตอนจบของบท: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
ในหมู่บ้านที่ไม่เคยมีศาลา
ไม่มีระฆัง
ไม่มีแท่นบูชา
แต่กลับมีแสงไฟจากตะเกียง
และมีดวงตาหลายร้อยคู่…ที่ไม่ต้องเชื่อในสิ่งเดียวกัน
แต่อยู่ร่วมกันได้
เพราะพวกเขา “ฟัง” มากพอ
“เสียงที่ฟังได้…ไม่ต้องการที่สูงใด
เพียงวงกลมหนึ่ง กับคนสองคน…ที่กล้าจำชื่อของกันและกัน”
Latest chapter
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 128: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
แผ่นดินที่ไม่มีตำราเมื่อพื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึง เริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนา“เมื่อบทสวดไม่อาจเข้าถึงผู้คนก็เริ่มฟังกันเองโดยไม่ต้องอ้างคำใดในตำรา”กลางทุ่งอาเคะฮะ แคว้นที่ไม่มีชื่อบนแผนที่แผ่นดินแห่งนี้เคยถูกเรียกว่า "เขตต้องสาป" โดยศาสนจักร เพราะเป็นพื้นที่ที่ไม่เคยสร้างศาลา ไม่เคยมีแท่นสวด และไม่มีพระรูปใดตั้งรกรากยาวนานพอจะจารึกบทบูชาให้ถาวรแต่ในปีแห่งเงาเดินกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 127: พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง— คนทั่วแผ่นดินเริ่มร่วมพิธีจำชื่อผู้ตายแบบไม่มีลำดับชั้นแผ่นดินโยะริมิยะไม่เคยมีเสียงสวดที่ไหลจากทุ่งสู่พระราชวังไม่เคยมีเสียงชื่อชาวนาถูกเอ่ยในที่ที่เจ้าเมืองเคยยืนไม่เคยมีใครกล้าจดจำ “คนที่ไม่มีชื่อ” อย่างเปิดเผย…จนกระทั่งค่ำคืนหนึ่งในต้นฤดูใบไม้ร่วงเมื่อสายลมเย็นพัดมาจากทิศเหนือ และฝุ่นจากพายุฤดูแล้งยังไม่ทันจางมีหญิงชราในหมู่บ้านอิซานะ นั่งอยู่หน้ากองฟืนที่ยังไม่จุดลูบสมุดเก่าเล่มหนึ่ง แล้วพูดขึ้นกลางวงว่า“คืนนี้...ข้าจะอ่านชื่อสามีของข้าที่ศพเขาไม่เคยมีใครเผาให้…เพราะไม่มีใครมาฟัง”ไม่มีพระ ไม่มีเจ้าเมือง ไม่มีผู้อาวุโสมีเพียงคนในหมู่บ้านนั่งเงียบ ฟังเสียงคนชราสะอื้นจากนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็ค่อย ๆ หยิบสมุดฟังเล่มใหม่มาเขียนชื่อของ “อาคิระ” — พ่อของเขา ที่เคยหายไปกลางป่าระหว่างทางไปตลาดไม่มีใครสั่งให้ทำไม่มีตำราบอกให้พูดไม่มีเสียงระฆังเริ่มพิธีแต่เมื่อดวงจันทร์ครึ่งดวงขยับพ้นยอดไผ่เสียงชื่อผู้ตายเริ่มถูกอ่านเรียงต่อกัน โดยผู้เป็นลูก ผู้เป็นภรรยา หรือแม้แต่เพื่อนบ้านที่ไม่เคยรู้ว่าคนตายนั้นมีชื่อจริงว่าอะไรมันเริ่มที่หมู่บ้านหนึ่งแล้วต่อมา มี
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 126: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
ผู้เงียบที่เริ่มพูด- เมื่อคนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่ในสายลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงต้นปีที่ 17 แห่งยุคโยะริมิยะใหม่เสียงกระดิ่งไม้ของศาลาฟังในหมู่บ้านซุยโฮดังขึ้นอย่างอ่อนโยนไม่ใช่เพื่อเรียกให้ฟังเทศน์ ไม่ใช่เพื่อเริ่มพิธีศักดิ์สิทธิ์แต่เพื่อแจ้งว่ามีเด็กคนหนึ่ง…เริ่มจดประโยคแรกในสมุดฟังเวียนเล่มใหม่ศาลานั้นไม่มีแท่นบูชา ไม่มีคนควบคุม ไม่มีเสื้อผ้าศักดิ์สิทธิ์แต่มีคนมากกว่าสี่สิบคน นั่งเงียบพร้อมกัน โดยไม่มีใครบอกให้ทำเด็กผู้นั้นชื่อว่า "ริสึ"เขาไม่ใช่คนในตระกูลใหญ่ ไม่เคยถูกสอนให้นำแต่เป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่จำชื่อของหญิงชราที่เพิ่งตายได้ครบถ้วนแม้หญิงชรานั้นจะไม่มีหลาน ไม่มีลูกหลงเหลือและศาสนจักรไม่ยอมจัดพิธีให้ผู้ไม่มีตระกูลริสึยืนหน้าศาลามือสั่นเทาแต่พูดอย่างมั่นคง:“ข้าขอให้เราจำเธอ…แม้เธอไม่มีใครเหลือให้จำเพราะถ้าชื่อของเธอเงียบหายวันหนึ่งชื่อของพวกเราก็จะหายไปเช่นกัน”ในห้องใต้ดินของตระกูลยามาโนะขณะเดียวกัน ที่แคว้นกลางของโยะริมิยะในห้องใต้ดินลับของตระกูลยามาโนะ — หนึ่งใน 12 ตระกูลใหญ่หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าสมุดฟังที่ไม่มีชื่อผู้เขียนดวงตาของนางมืดแน
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 125: บทที่ไม่มีผู้เขียน
บทที่ไม่มีผู้เขียนสมุดฟังถูกเวียนเขียนโดยไม่ลงชื่อในเช้าวันหนึ่งที่ไร้หมอก...ศาลาหลังใหม่ในหมู่บ้านอิซุระเต็มไปด้วยเสียงกระซิบ แต่ไม่มีใครพูดเสียงดังเด็กหญิงคนหนึ่งเปิดสมุดอ่านชื่อแม่ของเพื่อน แล้วปิดตาไว้ครู่หนึ่งไม่มีพิธีไม่มีใครสั่งให้ทำและที่สำคัญ…ไม่มีใครบอกว่าต้องเขียนอะไรสมุดฟังเล่มนั้น วางอยู่กลางศาลาใครจะเขียนก็ได้จะเขียนแค่ชื่อจะวาดรูปหรือจะเล่าเรื่องบางอย่างก็ได้ที่ข้างปก…มีเพียงคำเดียวที่ถูกเขียนไว้ในหมึกจาง“เพื่อผู้ที่ไม่มีใครเขียนถึง”เสียงที่ไม่มีเจ้าของความเปลี่ยนแปลงไม่ได้เริ่มจากเสียงใหญ่โตแต่มาจากการเวียนกันอ่าน…เวียนกันเขียน…เวียนกันฟังเมื่อไม่กี่เดือนก่อน สมุดฟังยังเป็นของ “ใครบางคน”อิโตะมีสมุดของเขาซาโยะมีเล่มของพ่อฮากุโร่เคยถือสมุดที่เขียนชื่อศัตรูแต่ตอนนี้ ทุกสมุดกลายเป็นสมุดเดียวกันไม่มีผู้เขียนไม่มีคนถือครองไม่มีแม้กระทั่งลายเซ็นเด็กคนหนึ่งจะเขียน แล้วทิ้งไว้คนถัดไปก็จะเติมเรื่องของตนแล้วส่งให้คนอื่นบางครั้งสมุดก็หายไปเป็นสัปดาห์แต่วันหนึ่ง…มันจะกลับมา พร้อมชื่อใหม่หนึ่งชื่อ และเรื่องเล่าใหม่หนึ่งเรื่องศาลาในหมู่บ้านอิซุระจึงกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 124: บ้านที่ไม่มีประตู
บ้านที่ไม่มีประตู - เด็กสร้างศาลาฟังใหม่ที่ทุกคนเข้าได้หุบเขาตะวันตกของโยะริมิยะ เคยเป็นพื้นที่ต้องห้ามของศาสนจักรแต่วันนี้ กลายเป็นที่แรกที่มี “บ้าน” หลังหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่บ้านของใครคนใดคนหนึ่งไม่มีประตูไม่มีระฆังไม่มีแท่นมีเพียงเสาสี่ต้น หลังคาฟาง และพื้นดินเปล่าตรงกลางปูเสื่อไม้ไผ่สานหยาบ ๆ วางสมุดฟังเล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าแรกยังว่างเปล่าและมีป้ายไม้เก่าเขียนไว้ด้วยลายมือเด็กว่า:“ศาลาฟัง – ไม่มีผู้นำ ไม่มีผู้อนุญาต”พวกเขาไม่ได้รอใครให้สั่งไม่ได้ขอพระรูปใดมาเปิดพิธีไม่ได้ถือธงตระกูล หรือสัญลักษณ์ทางศาสนาพวกเขาคือกลุ่มเด็กสิบสองคนจากหมู่บ้านรอบนอกบางคนเคยเป็นลูกกำพร้าที่พ่อแม่ถูกประหารโดยคำสั่งศาสนจักรบางคนเป็นหลานของผู้ถูกลืมบางคนเคยเขียนชื่อคนตายด้วยดินเพราะไม่มีหมึกและวันนี้ พวกเขามีหมึกพอมีมือที่สั่นแต่แน่นพอมีใจที่ยังจำ“เราจะไม่เปิดประตู…เพราะเราไม่เคยปิด”— ยามาโกะ, เด็กหญิงคนหนึ่งที่เขียนป้ายเสียงแรกในศาลาฟัง“ท่านเคยได้ยินชื่อ ฮานาโกะหรือไม่?”เสียงของเด็กชายชื่อโคจิ เอ่ยขึ้นกลางวงไม่มีใครตอบไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใครแต่ทุกคนฟัง“เธอเป็นคนที่เคยให้ขนมฉันโดยไม่ถ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 123: ศาสนจักรแตกเสียง
ศาสนจักรแตกเสียง - พระหญิงไคเซ็นแปรพักตร์แคว้นตะวันตกเฉียงใต้ของโยะริมิยะ เป็นแคว้นที่แสงตะวันตกตกช้าที่สุดในทุกวัน และเป็นที่ตั้งของ “วัดซุยเร็นจิ” — สำนักของพระหญิงไคเซ็น ผู้ได้รับสมญา “ผู้สวดในเงาแสง”แต่ในวันหนึ่งของเดือนที่ไร้จันทร์เงากลับปรากฏบนใบหน้าของเธอพระหญิงไคเซ็น ยืนอยู่หน้าแท่นเทศน์ในวิหารกลางของศาสนจักรตะวันตกในมือเธอไม่มีตำราไม่มีลูกประคำไม่มีสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ใดมีเพียง สมุดฟัง เล่มเดียวที่ถูกห่อด้วยผ้าเก่ารอบตัวเธอ คือพระชั้นผู้ใหญ่ ศิษย์ในส
You may also like
วุ่นนักรักอลเวง (ฟาบริซ-แอลลี่)
ญาตาวีมินทร์185 viewsร้าย ย้อน รัก (ภาคต่อของเรื่อง ป้าน่ะเมียผมนะ รุ่นลูก)
ศานิชล452 viewsจะรักหรือจะร้าย
ฮิวโก้4.2K viewsรวมเรื่องสั้นสั่นสวาท | NC++
กระดิ่งจันทร์3.5K viewsค่ำคืนคนโสด
เริงใจ192 viewsเมียสาวดาวโป๊ (NC20+)
สนามอารมณ์3.5K viewsแม่ฉันเป็นหญิงแกร่ง
橙花612 viewsรวมเรื่องสั้นบนเตียง
theoneyoulove926 views
