เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 127: พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-09 23:04:19พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
— คนทั่วแผ่นดินเริ่มร่วมพิธีจำชื่อผู้ตายแบบไม่มีลำดับชั้น
แผ่นดินโยะริมิยะไม่เคยมีเสียงสวดที่ไหลจากทุ่งสู่พระราชวัง
ไม่เคยมีใครกล้าจดจำ “คนที่ไม่มีชื่อ” อย่างเปิดเผย…
จนกระทั่งค่ำคืนหนึ่งในต้นฤดูใบไม้ร่วง
มีหญิงชราในหมู่บ้านอิซานะ นั่งอยู่หน้ากองฟืนที่ยังไม่จุด
ลูบสมุดเก่าเล่มหนึ่ง แล้วพูดขึ้นกลางวงว่า
“คืนนี้...ข้าจะอ่านชื่อสามีของข้า
ที่ศพเขาไม่เคยมีใครเผาให้…เพราะไม่มีใครมาฟัง”
ไม่มีพระ ไม่มีเจ้าเมือง ไม่มีผู้อาวุโส
จากนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็ค่อย ๆ หยิบสมุดฟังเล่มใหม่มาเขียนชื่อของ “อาคิระ” — พ่อของเขา ที่เคยหายไปกลางป่าระหว่างทางไปตลาด
ไม่มีใครสั่งให้ทำ
ไม่มีเสียงระฆังเริ่มพิธี
แต่เมื่อดวงจันทร์ครึ่งดวงขยับพ้นยอดไผ่
มันเริ่มที่หมู่บ้านหนึ่ง
ในอีกสัปดาห์ มียี่สิบสี่
ในอีกเดือน มีร้อยกว่าหมู่บ้าน
ที่ผู้คนเริ่มจัด “พิธีจำ” — โดยไม่มีผู้สั่ง
เสียงที่ไม่รอคำอนุญาต
ในปราสาทของตระกูลยามาโนะ
เห็นกลุ่มคนในตลาดนั่งล้อมกันหน้าศาลาร้าง
เธอเห็นสมุดถูกเปิด
เห็นเทียนเล่มหนึ่งถูกจุดโดยมือเด็กหญิง
เห็นชาวบ้านก้มหน้าอ่านชื่อโดยไม่เงยหันไปหาหอวัง
เธอกระซิบกับแม่บ้านคนสนิท
“หากเจ้าเมืองรู้...เขาจะทำอย่างไร?”
แม่บ้านไม่ตอบ
เพราะเธอก็เพิ่งจดชื่อของลูกชายตนเองลงในสมุดฟังเล่มหนึ่ง — ลูกชายที่เสียชีวิตระหว่างก่อสร้างกำแพงวัดในปีที่แล้ว และไม่มีพระรูปใดจดจำชื่อของเขา
กลยุทธ์เงาในรั้วเมือง
ในหอประชุมของตระกูลคุเสะ
เมื่อได้รับรายงานว่าทหารชั้นล่างเริ่ม “ตั้งวงฟัง” กันเอง
แม้ในกองกำลังที่เตรียมจะเคลื่อนไหวปราบปรามศาสนจักรเงา
“เราไม่อาจต้านกระแสที่เราเองก็เริ่มฟัง”
เขาพูดกับแม่ทัพเก่าแก่
แต่แม่ทัพตอบว่า
“กระแสนี้ไม่มีผู้นำ…และนั่นคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด”
เมื่อพิธีไม่ต้องเริ่มด้วยใคร
ที่ท้องทุ่งอารากาวะ ชาวนาเริ่ม “ร้อยเสียง”
ไม่มีพระ ไม่มีแท่น ไม่มีผู้อาวุโส
มีเพียงสมุดเล่มเล็ก ๆ วางบนหิน
แต่เมื่อคนหนึ่งอ่านชื่อ
และเสียงของชื่อเหล่านั้นจะไหลต่อเนื่องราวกับบทเพลงโบราณ
ที่ไม่มีผู้แต่ง และไม่มีท่อนที่จบ
เด็กหญิงวัยแปดขวบพูดชื่อของแม่
ผู้หญิงที่ไม่เคยถูกเชิญให้พูดอะไรในพิธีใด พูดชื่อของน้องชายที่ไม่มีใครจดจำ
ทุกเสียงไหลเข้าในความเงียบ
เสียงที่สั่นสะเทือนศาสนจักร
ศาสนจักรส่วนกลางเริ่มส่งจดหมายเร่งด่วน
ห้ามจัด “พิธีจำ” โดยไม่มีพระ ห้ามจดชื่อผู้ตายโดยไม่ได้รับการรับรอง
แต่พระหลายรูปเริ่มไม่เชื่อฟัง
บางรูปยังจดชื่อของ “คนที่ตนเคยทำโทษ” ไว้ในสมุด เพื่อเป็นการขอขมาเงียบ ๆ
ศาสนจักรเริ่มแตกร้าว
และคำพูดหนึ่งของเธอเริ่มกลายเป็นวาทกรรมใหม่
“คนตายไม่ต้องการคำสวด…
แต่ต้องการเพียงชื่อของตนจะไม่ถูกลืม”
ความรักที่ไม่มีบท
ระหว่างกลียุคแห่งความจำ
ข้างเธอคือฮากุโร่ ผู้เคยเป็นขุนศึกเงาแห่งโยะริมิยะ
ตอนนี้ เขาเดินด้วยไม้เท้า ดวงตาที่เคยแข็งกร้าว…กลับอ่อนลงทุกครั้งที่เด็กคนหนึ่งพูดชื่อพ่อของตน
เธอมองฮากุโร่
“ท่านยังจำชื่อคนแรกที่ท่านฆ่าได้หรือไม่?”
ฮากุโร่นิ่งไปนานมาก
“ไม่ได้จำด้วยความภูมิใจ…
แต่ข้าจะจำเขา เพื่อไม่ให้เขาตายเปล่าอีกครั้ง”
ทั้งสองนั่งเคียงกัน
มีเพียงสมุดฟังหนึ่งเล่ม…ที่ถูกเขียนต่อโดยทั้งคู่
ปราสาทที่เริ่มเงี่ยหู
ในหอวังของตระกูลอาซูมะ
กลับเงียบไปเมื่อได้ยินเสียงชื่อของพี่ชายตนเอง — ขุนศึกที่ตายไปเมื่อยี่สิบปีก่อน — ถูกอ่านจากปากของเด็กหญิงที่ไม่เคยรู้จักเขา
เขานั่งฟังจนจบ
แต่วันถัดมา ศาลาหน้าปราสาท…ไม่มีการห้ามใครถือสมุดอีกต่อไป
เสียงที่ไม่จบในหนึ่งคืน
พิธีจำเริ่มกลายเป็นปรากฏการณ์
เริ่มมีเด็กผู้ชายที่เคยกลัววัด กลายเป็นผู้เริ่มพิธี
เริ่มมีสตรีผู้เคยอยู่หลังม่าน กลายเป็นผู้จดชื่อและเป็นที่เคารพ
และในทุกค่ำคืน
หมู่บ้านจำนวนมากจะร่วมกันพูดชื่อ
ของผู้ที่ไม่มีใครพูดถึงอีกนานแล้ว
และนี่คือจุดเริ่มต้นของจุดจบเก่าที่ไม่อาจย้อนคืน
พิธีที่ไม่มีผู้สั่ง
ชื่อที่ล่องลอยในอากาศ
และผู้คนที่ไม่ต้องรอผู้มีอำนาจ…ในการ “จดจำ”
แผ่นดินโยะริมิยะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
แต่เพราะ “ความทรงจำ” กลายเป็นพิธี
และทุกคนมีสิทธิ์พูดชื่อของใครบางคน — โดยไม่มีใครสั่ง
บทล่าสุด
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 127: พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง— คนทั่วแผ่นดินเริ่มร่วมพิธีจำชื่อผู้ตายแบบไม่มีลำดับชั้นแผ่นดินโยะริมิยะไม่เคยมีเสียงสวดที่ไหลจากทุ่งสู่พระราชวังไม่เคยมีเสียงชื่อชาวนาถูกเอ่ยในที่ที่เจ้าเมืองเคยยืนไม่เคยมีใครกล้าจดจำ “คนที่ไม่มีชื่อ” อย่างเปิดเผย…จนกระทั่งค่ำคืนหนึ่งในต้นฤดูใบไม้ร่วงเมื่อสายลมเย็นพัดมาจากทิศเหนือ และฝุ่นจากพายุฤดูแล้งยังไม่ทันจางมีหญิงชราในหมู่บ้านอิซานะ นั่งอยู่หน้ากองฟืนที่ยังไม่จุดลูบสมุดเก่าเล่มหนึ่ง แล้วพูดขึ้นกลางวงว่า“คืนนี้...ข้าจะอ่านชื่อสามีของข้าที่ศพเขาไม่เคยมีใครเผาให้…เพราะไม่มีใครมาฟัง”ไม่มีพระ ไม่มีเจ้าเมือง ไม่มีผู้อาวุโสมีเพียงคนในหมู่บ้านนั่งเงียบ ฟังเสียงคนชราสะอื้นจากนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็ค่อย ๆ หยิบสมุดฟังเล่มใหม่มาเขียนชื่อของ “อาคิระ” — พ่อของเขา ที่เคยหายไปกลางป่าระหว่างทางไปตลาดไม่มีใครสั่งให้ทำไม่มีตำราบอกให้พูดไม่มีเสียงระฆังเริ่มพิธีแต่เมื่อดวงจันทร์ครึ่งดวงขยับพ้นยอดไผ่เสียงชื่อผู้ตายเริ่มถูกอ่านเรียงต่อกัน โดยผู้เป็นลูก ผู้เป็นภรรยา หรือแม้แต่เพื่อนบ้านที่ไม่เคยรู้ว่าคนตายนั้นมีชื่อจริงว่าอะไรมันเริ่มที่หมู่บ้านหนึ่งแล้วต่อมา มี
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 126: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
ผู้เงียบที่เริ่มพูด- เมื่อคนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่ในสายลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงต้นปีที่ 17 แห่งยุคโยะริมิยะใหม่เสียงกระดิ่งไม้ของศาลาฟังในหมู่บ้านซุยโฮดังขึ้นอย่างอ่อนโยนไม่ใช่เพื่อเรียกให้ฟังเทศน์ ไม่ใช่เพื่อเริ่มพิธีศักดิ์สิทธิ์แต่เพื่อแจ้งว่ามีเด็กคนหนึ่ง…เริ่มจดประโยคแรกในสมุดฟังเวียนเล่มใหม่ศาลานั้นไม่มีแท่นบูชา ไม่มีคนควบคุม ไม่มีเสื้อผ้าศักดิ์สิทธิ์แต่มีคนมากกว่าสี่สิบคน นั่งเงียบพร้อมกัน โดยไม่มีใครบอกให้ทำเด็กผู้นั้นชื่อว่า "ริสึ"เขาไม่ใช่คนในตระกูลใหญ่ ไม่เคยถูกสอนให้นำแต่เป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่จำชื่อของหญิงชราที่เพิ่งตายได้ครบถ้วนแม้หญิงชรานั้นจะไม่มีหลาน ไม่มีลูกหลงเหลือและศาสนจักรไม่ยอมจัดพิธีให้ผู้ไม่มีตระกูลริสึยืนหน้าศาลามือสั่นเทาแต่พูดอย่างมั่นคง:“ข้าขอให้เราจำเธอ…แม้เธอไม่มีใครเหลือให้จำเพราะถ้าชื่อของเธอเงียบหายวันหนึ่งชื่อของพวกเราก็จะหายไปเช่นกัน”ในห้องใต้ดินของตระกูลยามาโนะขณะเดียวกัน ที่แคว้นกลางของโยะริมิยะในห้องใต้ดินลับของตระกูลยามาโนะ — หนึ่งใน 12 ตระกูลใหญ่หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าสมุดฟังที่ไม่มีชื่อผู้เขียนดวงตาของนางมืดแน
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 125: บทที่ไม่มีผู้เขียน
บทที่ไม่มีผู้เขียนสมุดฟังถูกเวียนเขียนโดยไม่ลงชื่อในเช้าวันหนึ่งที่ไร้หมอก...ศาลาหลังใหม่ในหมู่บ้านอิซุระเต็มไปด้วยเสียงกระซิบ แต่ไม่มีใครพูดเสียงดังเด็กหญิงคนหนึ่งเปิดสมุดอ่านชื่อแม่ของเพื่อน แล้วปิดตาไว้ครู่หนึ่งไม่มีพิธีไม่มีใครสั่งให้ทำและที่สำคัญ…ไม่มีใครบอกว่าต้องเขียนอะไรสมุดฟังเล่มนั้น วางอยู่กลางศาลาใครจะเขียนก็ได้จะเขียนแค่ชื่อจะวาดรูปหรือจะเล่าเรื่องบางอย่างก็ได้ที่ข้างปก…มีเพียงคำเดียวที่ถูกเขียนไว้ในหมึกจาง“เพื่อผู้ที่ไม่มีใครเขียนถึง”เสียงที่ไม่มีเจ้าของความเปลี่ยนแปลงไม่ได้เริ่มจากเสียงใหญ่โตแต่มาจากการเวียนกันอ่าน…เวียนกันเขียน…เวียนกันฟังเมื่อไม่กี่เดือนก่อน สมุดฟังยังเป็นของ “ใครบางคน”อิโตะมีสมุดของเขาซาโยะมีเล่มของพ่อฮากุโร่เคยถือสมุดที่เขียนชื่อศัตรูแต่ตอนนี้ ทุกสมุดกลายเป็นสมุดเดียวกันไม่มีผู้เขียนไม่มีคนถือครองไม่มีแม้กระทั่งลายเซ็นเด็กคนหนึ่งจะเขียน แล้วทิ้งไว้คนถัดไปก็จะเติมเรื่องของตนแล้วส่งให้คนอื่นบางครั้งสมุดก็หายไปเป็นสัปดาห์แต่วันหนึ่ง…มันจะกลับมา พร้อมชื่อใหม่หนึ่งชื่อ และเรื่องเล่าใหม่หนึ่งเรื่องศาลาในหมู่บ้านอิซุระจึงกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 124: บ้านที่ไม่มีประตู
บ้านที่ไม่มีประตู - เด็กสร้างศาลาฟังใหม่ที่ทุกคนเข้าได้หุบเขาตะวันตกของโยะริมิยะ เคยเป็นพื้นที่ต้องห้ามของศาสนจักรแต่วันนี้ กลายเป็นที่แรกที่มี “บ้าน” หลังหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่บ้านของใครคนใดคนหนึ่งไม่มีประตูไม่มีระฆังไม่มีแท่นมีเพียงเสาสี่ต้น หลังคาฟาง และพื้นดินเปล่าตรงกลางปูเสื่อไม้ไผ่สานหยาบ ๆ วางสมุดฟังเล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าแรกยังว่างเปล่าและมีป้ายไม้เก่าเขียนไว้ด้วยลายมือเด็กว่า:“ศาลาฟัง – ไม่มีผู้นำ ไม่มีผู้อนุญาต”พวกเขาไม่ได้รอใครให้สั่งไม่ได้ขอพระรูปใดมาเปิดพิธีไม่ได้ถือธงตระกูล หรือสัญลักษณ์ทางศาสนาพวกเขาคือกลุ่มเด็กสิบสองคนจากหมู่บ้านรอบนอกบางคนเคยเป็นลูกกำพร้าที่พ่อแม่ถูกประหารโดยคำสั่งศาสนจักรบางคนเป็นหลานของผู้ถูกลืมบางคนเคยเขียนชื่อคนตายด้วยดินเพราะไม่มีหมึกและวันนี้ พวกเขามีหมึกพอมีมือที่สั่นแต่แน่นพอมีใจที่ยังจำ“เราจะไม่เปิดประตู…เพราะเราไม่เคยปิด”— ยามาโกะ, เด็กหญิงคนหนึ่งที่เขียนป้ายเสียงแรกในศาลาฟัง“ท่านเคยได้ยินชื่อ ฮานาโกะหรือไม่?”เสียงของเด็กชายชื่อโคจิ เอ่ยขึ้นกลางวงไม่มีใครตอบไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใครแต่ทุกคนฟัง“เธอเป็นคนที่เคยให้ขนมฉันโดยไม่ถ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 123: ศาสนจักรแตกเสียง
ศาสนจักรแตกเสียง - พระหญิงไคเซ็นแปรพักตร์แคว้นตะวันตกเฉียงใต้ของโยะริมิยะ เป็นแคว้นที่แสงตะวันตกตกช้าที่สุดในทุกวัน และเป็นที่ตั้งของ “วัดซุยเร็นจิ” — สำนักของพระหญิงไคเซ็น ผู้ได้รับสมญา “ผู้สวดในเงาแสง”แต่ในวันหนึ่งของเดือนที่ไร้จันทร์เงากลับปรากฏบนใบหน้าของเธอพระหญิงไคเซ็น ยืนอยู่หน้าแท่นเทศน์ในวิหารกลางของศาสนจักรตะวันตกในมือเธอไม่มีตำราไม่มีลูกประคำไม่มีสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ใดมีเพียง สมุดฟัง เล่มเดียวที่ถูกห่อด้วยผ้าเก่ารอบตัวเธอ คือพระชั้นผู้ใหญ่ ศิษย์ในส
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 122: เสียงของพระที่เงียบงัน
เสียงของพระที่เงียบงันบ้านหลังเล็กใต้เขาตะวันตก อยู่ห่างจากศาลาเงาไปครึ่งวันเดินเท้า ไม่มีระฆัง ไม่มีแท่น ไม่มีธูปสักดอกแต่ภายในบ้านไม้หลังนั้น มีโต๊ะหนึ่งตัว ตะเกียงน้ำมันหนึ่งดวง และสมุดวางเรียงอยู่สิบห้าเล่ม — หน้าปกเป็นเพียงผ้าขี้ริ้วพันไว้ ไม่ต่างจากผ้าพันแผลของคนเจ็บฮากุโร่ไม่ได้พูดอะไรเลย นับแต่เขาก้าวเข้าสู่บ้านนั้น เขานั่งลงอย่างเงียบ ๆ ข้างหน้าเขา…คือหญิงชราเงียบงันผู้หนึ่ง และสมุดเล่มหนึ่ง…ซึ่งเปิดค้างไว้ที่หน้าเก่า หน้าแรกเขียนด้วยลายมือที่สั่น…แต่มั่นคง ว่า…
