บทที่ 2 เฉิ่มอยู่ดี(2)

“พี่จะไปไหนเหรอ” ฉันถามพี่ปายบ้าง ไม่คิดจะเล่นตัวให้เสียเวลา

“กลับบ้าน”

“หนูจะไปห้างฯ งั้นแยกกันตรงนี้นะ ลาค่า” ไม่ลืมที่จะไหว้ลาอย่างสวยงาม

“เดี๋ยวไปส่ง จะรีบไปไหนวะ” แต่ก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี พี่ปายเดินมาดักหน้าฉันไว้เหมือนเดิม ส่วนพี่ผู้หญิงก็มองฉันสลับกับเขายิ้ม ๆ

“ไปเถอะ เดี๋ยวมันจะค่ำก่อน เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” ว่าจบก็หอมแก้มพี่ปายฟอดใหญ่ท่ามกลางสี่ตาของฉันที่กำลังมองเขาสองคน และเมื่อหอมเสร็จร่างอรชรก็หายเข้าไปในห้องของเธอทันที

“พี่ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนพี่ปายเหรอ” ฉันถามขึ้นเมื่อเราเดินออกมาไกลแล้ว จะว่าไปเธอก็หน้าคุ้น ๆ เหมือนกันนะ เหมือนฉันเคยเห็นที่ไหนมาก่อน คลับคล้ายคลับคลาแต่ก็จำไม่ได้

“ไม่เหมือนก็เหมือนนั่นแหละ”

“แล้วทำไมแฟนพี่ปายใจกว้างจัง ยอมให้พี่ปายไปส่งผู้หญิงด้วย” ถือว่าใจกว้างมากเลยนะ เพราะถ้าเป็นฉันก็คงไม่ยอมให้ทำอะไรแบบนี้หรอก

“ไม่รู้ว่ะ ไม่ได้ถามเหมือนกัน” พี่ปายพูดขึ้นเป็นจังหวะที่ผู้ชายอีกคนเดินสวนออกมาจากลิฟต์พอดี “แล้วจะไปห้างฯ ไหน จะได้ไปส่งถูก”

“จะไปส่งจริง ๆ เหรอ หนูเกรงใจอะ” เงยหน้ามองพี่ปายตาแป๋ว เพียงเท่านั้นเขาก็เคาะนิ้วลงบนแว่นตาของฉันจนได้ยินเสียงนิ้วกระทบกับเลนส์เสียงดัง

“จะไปห้างฯ ไหน” เขาถามอีกครั้ง

“ห้างฯ ใกล้ ๆ นี่แหละ ขี้เกียจไปไกล”

“ไปทำอะไร” เขาถามในขณะที่พาฉันเดินไปที่รถซูเปอร์คาร์คันหรูที่จอดอยู่ในโซนวีไอพี ใบหน้าหล่อเหลาที่ออกแนวดิบ ๆ พยักพเยิดมาที่ประตูรถฝั่งฉันเมื่อมาถึงรถเขาแล้ว

“เปิดเป็นไหม”

“ไม่เป็น” ฉันส่ายหน้าประกอบคำตอบ เจ้าของรถก็เลยเดินอ้อมมาเปิดให้ แต่ก็ไม่ลืมดีดหน้าผากฉันด้วยนะ

“นี่ไงเฉิ่ม”

“ก็บ้านหนูไม่เคยมีรถแบบนี้นี่ เปิดเป็นก็แปลกแล้ว” บ่นแล้วก็สอดตัวเข้าไปนั่งในรถ โดยที่มีพี่ปายเป็นคนปิดประตูให้เหมือนเดิม ไม่นานก็สอดตัวเข้ามานั่งในรถข้างกัน

“เถียงคำไม่ตกฟาก” เจ้าของรถบ่นแค่นั้นก็เลี้ยวรถออกจากคอนโดฯ ที่ฉันอยู่ทันที ไม่คิดที่จะต่อปากต่อคำกับเขา ใช้สี่ตามองออกไปนอกรถเมื่อค้างคาใจว่าเคยเห็นแฟนพี่ปายที่ไหนมาก่อน แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก

“หนาวไหม ให้พี่ปรับแอร์หรือเปล่า” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบของเราสองคน

“ไม่หนาว” จากตอนแรกที่จ้องวิวทิวทัศน์ ตอนนี้ต้องย้ายตามาที่หน้าของพี่ปายแทน คืนนั้นว่าหล่อมาก ๆ แล้ว เจอวันนี้เข้าไปก็อยากจะกรี๊ดออกมา เขาเป็นผู้ชายที่หล่อมากเลย หล่อแบบเถื่อน ๆ โดยเฉพาะตาเข้มคมที่ทำให้หน้าเขาดุขึ้นอีกเท่าตัว แต่ก็มีเสน่ห์มากเหมือนกัน

“หน้าพี่มีอะไรติด?”

“เปล่า แค่สงสัยว่าทำไมผู้ชายที่หล่อก็หล่อไปเลย”

“อะไรวะ” หัวคิ้วเข้มย่นเข้าหากันเหมือนไม่เข้าใจคำพูดฉัน “พูดอะไรที่ฟังแล้วมันเข้าใจง่าย ๆ ได้ไหมเฉิ่ม”

“ไม่ได้ชื่อเฉิ่ม” แย้งขึ้นทันควัน

“ก็จะเรียก มีไรไหมเฉิ่ม” เขาหันมาทำหน้าอารมณ์ดีใส่ฉัน ยกคิ้วขึ้นอย่างกวน ๆ อีกต่างหาก “ไม่ต้องอยากเป็นหรอกไข่ตุ๋น เป็นไอ้เฉิ่มดีกว่า”

“ไม่เป็น จะเป็นไข่ตุ๋น” ว่าจบก็เอาสี่ตาหันไปมองเขาเขม็ง “เรียกหนูว่าไข่ตุ๋นด้วย”

“ไม่”

“เว่ายาก เป็นตาซัง” ด้วยความที่เถียงไม่สู้ และหมั่นไส้ก็พูดภาษาอีสานใส่เขา แน่นอนว่ามันทำให้พี่ปายหันมามองฉันด้วยสีหน้าสงสัยทันที

“เห้ยเฉิ่ม หลอกด่าเป็นภาษาบ้านเกิดเหรอวะ”

“ใช่” ไม่คิดจะปฏิเสธเพราะพูดจริง ๆ “เลิกเรียกเฉิ่มเมื่อไหร่ถึงจะเลิกพูด”

“แล้วแต่เลย พูดได้ก็ไม่เจ็บหรอก เพราะฟังไม่รู้เรื่อง” พี่ปายลอยหน้าลอยตาพูดเหมือนเดิม ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด แถมยังทำท่าทางเหมือนถูกใจด้วยนะ

“หน้าตาผู้ดีผู้ฮ้ายซางมาหน้ามึนคักเนาะ”

“รัวอีสานมาเลยเว้ย แสดงว่าไม่ชอบคำว่าเฉิ่มจริงว่ะ” เขาหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ คงจะเป็นเพราะฟังไม่ออกนั่นแหละ ก็เลยหัวเราะออกมาได้

“ก็หนูไม่ได้เฉิ่ม หนูแค่ใส่แว่นตาหนาเฉย ๆ”

“แล้วไปทำอะไรมา ทำไมสายตาสั้นขนาดนั้น”

“ก็ดูโทรศัพท์ทั่วไป” ใครจะบอกว่าสั้นเพราะเรื่องติดเรต โดยเฉพาะดูคลิปโป๊ ใครจะกล้าพูด

“ดูโทรศัพท์มันทำให้สายตาสั้นได้ขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาหันมาทำหน้างงใส่ฉัน

“ก็ชอบเล่นตอนปิดไฟ”

“ถ้าแว่นหายทำไง มีสำรองไว้ปะ”

“ไม่มีอะ หนูตัดอันนี้มาตั้งแพง ไม่มีเงินตัดแล้ว” เพราะสายตาฉันสั้นมาก แถมยังเอียงอีกต่างหาก ก็เลยเลือกตัดแว่นชนิดดีไปเลย จะได้ปลอดภัยต่อดวงตา ถ้าสั้นกว่านี้ก็คงจะไม่ไหวแล้ว แค่นี้ก็มองอะไรแทบไม่เห็น

“ถ้าหายก็แย่เลยดิ ไอ้เฉิ่มมองไม่เห็นทางแน่” พี่ปายพูดขึ้นเป็นจังหวะที่รถเลี้ยวเข้ามาในห้างฯ พอดี เพราะขี้เกียจแย้งคำว่า ‘เฉิ่ม’ ก็เลยเลือกที่จะปล่อยผ่าน อยากเรียกอะไรก็เรียกเหอะ เดี๋ยวสักวันก็รู้ว่าฉันไม่เฉิ่ม

“พี่ส่งหนูหน้าห้างฯ ก็ได้ ไม่เห็นต้องเข้ามาถึงในห้างฯ เลย”

“หิวข้าว กินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย เดี๋ยวพี่เลี้ยง” เขาพูดแค่นั้นก็ดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถแบบไม่รอกันเลยสักนิด เห็นแบบนั้นก็เลยรีบเปิดประตูลงตามบ้าง

“พี่อยากกินอะไร” ฉันถามขึ้นเมื่อเราเข้ามาถึงในห้างฯ แล้ว ไม่คิดจะปฏิเสธคำขอของเขาเพราะหิวข้าวเหมือนกัน ทั้งวันยังไม่มีข้าวตกถึงท้องเลย

“อยากกินไข่ตุ๋น”

“ห้ะ!!” หันไปมองเขาตาโต

“หมายถึงไข่ตุ๋นที่เป็นอาหาร ไม่ได้หมายถึงไข่ตุ๋นที่เป็นคน ไอ้เฉิ่มเอ้ย” มือหนาโยกหัวฉันจนคลอนไปตามแรงของเขา ส่วนสีหน้าของพี่ปายก็แสดงออกมาว่ากำลังขำขันกัน

“ใครจะไปรู้เล่า” เกือบแล้ว เกือบเอาตัวเองใส่จานถวายให้พี่ปายกินแล้ว ดีนะที่เบรกทัน ไม่งั้นได้กิน ‘ไข่ตุ๋น’ แน่นอน

แต่เดี๋ยวนะ พี่ปายมีแฟนแล้ว ท่องไว้!!!

“เป็นเด็กทะลึ่งเหรอเราอะ” พี่ปายก็ยังอารมณ์ดีไม่พัก เขาไม่ได้แกล้งฉันหรอก เพราะสายตาที่มองมามันเหมือนเอ็นดูกันมากกว่า

“ทะลึ่งที่ไหน ไม่ได้ทะลึ่งสักหน่อย” ที่จริงก็เป็นเด็กทะลึ่งอย่างที่พี่ปายว่านั่นแหละ แต่ฉันไม่ยอมรับหรอก และไม่บอกด้วย ให้เขาเรียกไอ้เฉิ่มแบบนี้ต่อไปดีแล้ว

“ไม่ได้ทะลึ่งแต่ก็คิดลึก คิดได้ไงวะว่าพี่จะกินไข่ตุ๋นที่เป็นคน มันเฉิ่มจริงปะวะ” แล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาใกล้เหมือนต้องการพิจารณาใบหน้ากัน “ดูยังไงก็เฉิ่มอยู่ดี”

“พี่ไม่มีน้องสาวหรือไง” เพราะเขาดูเหมือนคนอยากมีน้องสาวก็เลยถามแบบนั้น

“ไม่มี มีแต่พี่ชาย”

“แล้วอยากมีน้องสาวเหรอถึงกวนกันแบบนี้”

“ก็อยากมี ทำไมถึงรู้?” เขาเหลือบมองฉันนิดหน่อยก็พาเดินเข้าร้านอาหารร้านหนึ่งที่อยู่ในโซนอาหารภายในห้างฯ

“ก็พี่ชอบแกล้งหนู หนูก็เลยรู้ว่าพี่อยากมีน้องสาว”

“ไอ้เฉิ่มฉลาดเว้ย” รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ยิ้มออกมาเหมือนเอ็นดูทำให้ฉันพูดแหย่ขึ้น

“รับเลี้ยงปะล้า เดี๋ยวเป็นน้องสาวให้ก็ได้”