ตอนที่ 16 ความหงุดหงิดที่เริ่มก่อตัวในใจคีรินทร์

ตอนที่ 16

ความหงุดหงิดที่เริ่มก่อตัวในใจคีรินทร์

เสียงดนตรีภายในงานยังคงขับกล่อมไปทั่วบริเวณ ทว่าสำหรับคีรินทร์แล้ว ทุกเสียงดูเหมือนจะกลายเป็นเสียงรบกวน สายตาของเขาจับจ้องไปที่อลิสาไม่วางตา ตั้งแต่แพรไหมสร้างสถานการณ์วุ่นวายและลากเขาออกมาจากอลิสาได้ไม่นานนัก คีรินทร์ก็พยายามหาจังหวะที่จะกลับเข้าไปหาเธออีกครั้ง แต่แพรไหมก็ยังคงเกาะติดเขาไม่ปล่อย เธอพยายามชวนคุยเรื่องต่างๆ แสดงความเป็นเจ้าของอย่างโจ่งแจ้งต่อหน้าแขกเหรื่อในงาน คีรินทร์ต้องพยายามเก็บอาการไม่พอใจเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น เขาแค่ต้องการที่จะกลับไปหาอลิสา

เมื่อแพรไหมเผลอหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นที่เดินเข้ามาทักทาย คีรินทร์ก็ใช้จังหวะนั้นสอดส่ายสายตาไปหาอลิสาอีกครั้ง ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย เขาสังเกตเห็นธามยังคงยืนอยู่ใกล้ชิดอลิสา พูดคุยกันอย่างออกรส บทสนทนาของพวกเขาทั้งคู่ดูเป็นกันเองและผ่อนคลาย อลิสายิ้มแย้มและหัวเราะอย่างสดใสในบางครั้ง ซึ่งเป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่คีรินทร์ไม่เคยได้รับจากเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ภูริชก็ยังคงยืนอยู่ข้างๆ อลิสา แม้จะไม่ได้พูดคุยมากนัก แต่เขาก็ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้อลิสาเป็นระยะๆ

คีรินทร์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างชัดเจน เขารู้สึกไม่พอใจที่เห็นธามและภูริชใกล้ชิดอลิสามากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับพวกเขากำลังสร้างโลกส่วนตัวขึ้นมาโดยไม่มีเขาเป็นส่วนหนึ่ง คีรินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว มือข้างหนึ่งของเขากำแน่นเป็นหมัด แววตาที่จับจ้องไปที่อลิสาและธาม/ภูริชเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ราวกับกำลังหึงหวง

ความรู้สึกนี้แปลกใหม่สำหรับคีรินทร์ เขาไม่เคยรู้สึกหึงหวงผู้หญิงคนไหนมาก่อน ปกติแล้วเขาคือคนที่ถูกผู้หญิงหึงหวงเสียมากกว่า ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันรุนแรงและก่อกวนจิตใจเขาอย่างประหลาด เขาพยายามควบคุมสีหน้าและท่าทางไม่ให้ใครสังเกตเห็น แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองไปยังอลิสาและคู่แข่งของเขาเป็นระยะๆ

แพรไหมที่ยังคงอยู่ใกล้ๆ คีรินทร์สังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา เธอเห็นสายตาที่คีรินทร์ใช้มองอลิสา มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสนใจที่เกินกว่าคำว่า "เกม" แพรไหมแอบยิ้มมุมปาก เธอรู้สึกดีใจลึกๆ ที่คีรินทร์กำลังสนใจอลิสาจริงๆ เพราะนั่นหมายความว่าคีรินทร์ไม่ได้สนใจเธอแล้ว และนั่นยิ่งทำให้เธอต้องการที่จะก่อกวนมากขึ้น เพื่อทำให้คีรินทร์ไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดอลิสา

"คีรินทร์คะ แพรไหมว่าเราไปดื่มแชมเปญที่บาร์กันดีกว่าไหมคะ ตรงนี้คนเยอะเกินไปหน่อยค่ะ" แพรไหมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เธอตั้งใจที่จะดึงตัวคีรินทร์ออกไปจากบริเวณที่เขาสามารถมองเห็นอลิสาได้ชัดเจน

คีรินทร์ถอนหายใจ เขารู้สึกเบื่อหน่ายกับท่าทีของแพรไหม แต่ก็ต้องรักษาหน้าไว้ เขาพยักหน้าเล็กน้อย "ก็ได้ครับคุณแพรไหม"

แพรไหมยิ้มกว้าง เธอโอบแขนคีรินทร์แน่นอีกครั้ง และพยุงตัวขึ้นยืน โดยยังคงพิงน้ำหนักตัวไปที่คีรินทร์ราวกับต้องการให้ทุกคนเห็นว่าเขากับเธอสนิทสนมกันมากแค่ไหน เธอพาคีรินทร์เดินไปยังโซนบาร์ที่อยู่ห่างออกไปจากกลุ่มของอลิสา

ระหว่างที่เดินไปบาร์ คีรินทร์ยังคงเหลือบตามองอลิสาเป็นระยะๆ เขาเห็นธามหัวเราะอย่างสนุกสนานกับอลิสา และอลิสาก็ดูมีความสุขกับบทสนทนานั้นจริงๆ ภาพนั้นทำให้ความหงุดหงิดในใจของคีรินทร์เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ เขาอยากจะเดินเข้าไปแทรกบทสนทนาของพวกเขา แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะแพรไหมยังคงเกาะติดเขาไม่ปล่อย

เมื่อไปถึงบาร์ แพรไหมก็สั่งเครื่องดื่มให้ตัวเองและคีรินทร์ "คีรินทร์คะ ดื่มแชมเปญกันหน่อยนะคะ งานเปิดตัวคอลเลกชันของอลิสาคงจะสำเร็จตามที่หวังไว้แล้วล่ะค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่จงใจให้คีรินทร์ได้ยินว่าเธอไม่ได้สนใจเรื่องงานของอลิสาเลยแม้แต่น้อย

คีรินทร์รับแก้วแชมเปญมาจากบาร์เทนเดอร์ เขาจิบเครื่องดื่มอย่างช้าๆ แต่สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องไปที่อลิสา

"คีรินทร์คะ คุณดูเหม่อๆ นะคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" แพรไหมถามขึ้น เธอสังเกตเห็นว่าคีรินทร์ดูไม่เหมือนปกติ

คีรินทร์หันมามองแพรไหมเล็กน้อย "เปล่าครับ ผมแค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะครับ" เขาตอบปัดๆ

"คิดถึงแพรไหมอยู่หรือเปล่าคะ" แพรไหมเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน พลางยื่นมือไปจับมือของคีรินทร์

คีรินทร์ชักมือกลับอย่างรวดเร็ว "คุณแพรไหมครับ เราอยู่ในงานนะครับ" เขาเตือนด้วยน้ำเสียงที่เริ่มแสดงความไม่พอใจ

แพรไหมหน้าเสียเล็กน้อย เธอรู้ว่าคีรินทร์กำลังไม่พอใจเธอจริงๆ แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เธอยังคงพยายามที่จะดึงความสนใจของคีรินทร์ไว้ที่ตัวเองให้ได้มากที่สุด

"คีรินทร์คะ แพรไหมได้ยินมาว่าคุณจะไปดูงานที่หัวหินอาทิตย์หน้าใช่ไหมคะ แพรไหมอยากไปด้วยจังเลยค่ะ" แพรไหมเอ่ยขึ้น เธอตั้งใจที่จะสร้างความเข้าใจผิดให้คนอื่นเห็นว่าเธอกับคีรินทร์จะไปเที่ยวด้วยกัน

คีรินทร์ขมวดคิ้ว เขายังไม่ได้บอกใครเรื่องที่จะไปดูงานที่หัวหินเลย และเขาก็ไม่ต้องการให้แพรไหมรู้เรื่องนี้

"คุณแพรไหมไปได้ยินเรื่องนี้มาจากไหนครับ ผมยังไม่ได้บอกใครเลยนะครับ" คีรินทร์ถามด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเย็นชา

แพรไหมหัวเราะคิกคัก "ก็แพรไหมรู้จักคนเยอะนี่คะ คีรินทร์ก็รู้" เธอตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน "สรุปว่าแพรไหมไปกับคีรินทร์ได้ใช่ไหมคะ"

คีรินทร์ถอนหายใจ เขารู้สึกว่าแพรไหมกำลังทำให้เขาปวดหัว เขาไม่ต้องการที่จะเถียงกับเธอต่อหน้าคนเยอะๆ เขาตัดสินใจที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย

"คุณแพรไหมครับ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ" คีรินทร์เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินหนีแพรไหมไปอย่างรวดเร็ว

แพรไหมมองตามหลังคีรินทร์ด้วยความไม่พอใจ เธอรู้ว่าคีรินทร์กำลังหลีกเลี่ยงเธอ แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เธอมั่นใจว่าเธอจะสามารถคว้าหัวใจของคีรินทร์มาได้ในที่สุด

คีรินทร์เดินตรงไปยังห้องน้ำด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด เขาพยายามสงบสติอารมณ์ เขารู้สึกหงุดหงิดกับแพรไหมมาก แต่ที่หงุดหงิดมากกว่านั้นคือความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของเขาเอง

"ทำไมฉันต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยวะ" คีรินทร์พึมพำกับตัวเองในกระจก เขามองดูตัวเองในกระจก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความสับสน "นี่มันไม่ใช่แค่เกมเดิมพันแล้วเหรอ"

คีรินทร์สลัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป เขาเดินออกจากห้องน้ำ และตัดสินใจที่จะกลับไปยังกลุ่มของอลิสาอีกครั้ง เขาจะต้องทำอะไรบางอย่าง เพื่อดึงความสนใจของอลิสากลับมาที่เขาให้ได้

เมื่อคีรินทร์เดินกลับไปถึงกลุ่มของอลิสา เขาก็เห็นธามกำลังมอบสร้อยข้อมือเส้นเล็กๆ ให้กับอลิสา มันเป็นสร้อยข้อมือเงินเรียบๆ ที่มีจี้รูปผีเสื้อเล็กๆ น่ารัก อลิสายิ้มกว้างอย่างมีความสุขเมื่อได้รับสร้อยข้อมือจากธาม และเธอก็ขอให้ธามช่วยสวมให้เธอ

ภาพนั้นทำให้ความหงุดหงิดในใจของคีรินทร์ปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง เขากำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและอิจฉา เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกนี้มันรุนแรงจนเขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่

"ดูเหมือนเกมนี้จะไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดไว้แล้วสิ" คีรินทร์พึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขาจะต้องพิชิตอลิสาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องเจออุปสรรคหรือคู่แข่งมากแค่ไหนก็ตาม เพราะตอนนี้มันไม่ใช่แค่เรื่องของเงินเดิมพัน 10 ล้านบาทอีกต่อไปแล้ว แต่มันคือเรื่องของ "ศักดิ์ศรี" ของเพลย์บอยตัวพ่ออย่างเขา