ตอนที่ 19 ปมในใจภูริช

ตอนที่ 19 ปมในใจภูริช

งานเปิดตัวคอลเลกชันของ ALISA Design ยังคงดำเนินต่อไป ท่ามกลางเสียงผู้คนจอแจและเสียงดนตรีที่ดังคลอเคลียไปทั่วแกลเลอรี ทว่าสำหรับภูริชแล้ว ทุกสิ่งรอบตัวดูเหมือนจะจางหายไป ความวุ่นวายภายนอกไม่อาจเข้าถึงห้วงความคิดที่กำลังจมดิ่งอยู่ภายในใจของเขาได้

หลังจากเหตุการณ์ที่คีรินทร์แสดงท่าทีไม่พอใจเมื่อเห็นอลิสาใกล้ชิดกับธามและตัวเขา ภูริชก็ค่อยๆ ปลีกตัวออกมาจากกลุ่ม เขาเดินเลี่ยงไปยังมุมหนึ่งของงานที่ค่อนข้างเงียบสงบ เป็นมุมที่มีภาพวาดนามธรรมขนาดใหญ่แขวนอยู่บนผนัง ทำให้ผู้คนส่วนใหญ่ไม่ได้เดินเข้ามาใกล้ เขายืนมองภาพวาดตรงหน้าด้วยสายตาที่เหม่อลอย แววตาที่เคยฉายแววสุภาพและอ่อนโยนตามปกติ บัดนี้กลับมีร่องรอยของความเศร้าและความเจ็บปวดบางอย่างซ่อนอยู่

ภูริชหยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบช้าๆ ความเย็นของแก้วกระทบปลายนิ้ว แต่ไม่อาจดับความร้อนรุ่มที่ก่อตัวขึ้นในอกได้ ภาพของอลิสาที่ยิ้มอย่างสดใสขณะสนทนากับธามผุดขึ้นมาในห้วงความคิด และตามมาด้วยภาพของคีรินทร์ที่แสดงท่าทีหึงหวงอย่างชัดเจน มันทำให้เขานึกถึงความรู้สึกที่เคยเผชิญเมื่อนานมาแล้ว ความรู้สึกที่เคยเจ็บปวดจนเขาตัดสินใจที่จะปิดกั้นหัวใจตัวเองจากความรัก

ห้วงเวลานั้น พาภูริชย้อนกลับไปในอดีตเมื่อห้าปีก่อน วันที่เขาเพิ่งสำเร็จการศึกษาจากต่างประเทศและกลับมาเริ่มต้นชีวิตการทำงานในเมืองไทย เขามีความรักครั้งแรกที่เต็มไปด้วยความสุข ความรักที่เขาทุ่มเทให้ทั้งหัวใจ เธอคนนั้นคือ “แพรว” แฟนสาวที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แพรวเป็นคนสดใส ร่าเริง และมีความฝันที่จะสร้างอนาคตที่สวยงามร่วมกับเขา

พวกเขาเคยวาดฝันถึงการแต่งงาน มีบ้านหลังเล็กๆ มีลูกที่น่ารัก และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ภูริชรักแพรวมาก และเชื่อมาตลอดว่าเธอคือคนที่ใช่สำหรับเขา เขาทำงานอย่างหนัก เก็บเงิน สร้างเนื้อสร้างตัวทุกอย่างเพื่อแพรว และเขาก็วางแผนที่จะขอเธอแต่งงานในวันครบรอบสิบปีของการคบกัน

แต่แล้วทุกอย่างก็พังทลายลงในพริบตา วันนั้นเป็นวันที่เขาเตรียมพร้อมทุกอย่างเพื่อเซอร์ไพรส์ขอแพรวแต่งงาน เขานัดเธอที่ร้านอาหารสุดโรแมนติกที่พวกเขาเคยเดทกันครั้งแรก จัดเตรียมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ แหวนเพชรที่สั่งทำพิเศษ และเตรียมคำพูดที่จะบอกรักเธอด้วยใจจริง

ภูริชนั่งรอแพรวที่ร้านอาหารอย่างใจจดใจจ่อ แต่แล้วคนที่เดินเข้ามาในร้านกลับไม่ใช่แพรว แต่เป็นเพื่อนสนิทของเธอที่มาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ เพื่อนของแพรวเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ภูริชฟังอย่างยากลำบากแพรวแอบคบกับผู้ชายอีกคนหนึ่งมานานกว่าหนึ่งปี และผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเพื่อนสนิทของเขาเอง

ภูริชจำได้ว่าโลกทั้งใบของเขาแตกสลายในวินาทีนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดที่แทรกซึมเข้าสู่ทุกอณูของร่างกาย ความรู้สึกที่เหมือนหัวใจถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เขารู้สึกเหมือนถูกหักหลังอย่างรุนแรง ไม่ใช่แค่จากคนที่เขารักที่สุด แต่ยังมาจากคนที่เขาเชื่อใจที่สุดอีกด้วย ความรักความฝันที่เคยวาดไว้สวยงามพลันมลายหายไปในพริบตา แทนที่ด้วยความว่างเปล่าและบาดแผลลึกในใจ

หลังจากวันนั้น ภูริชจมดิ่งอยู่กับความเสียใจและความผิดหวังอย่างรุนแรง เขาใช้เวลาหลายเดือนในการเยียวยาจิตใจ ปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก ไม่ยอมพบเจอใคร ไม่ยอมรับความรักจากใครอีกเลย เขาตั้งกำแพงสูงหนาขึ้นมาโอบล้อมหัวใจ เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บปวดซ้ำสอง

เขาทำงานอย่างหนักเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากความเจ็บปวดนั้น เขาประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน มีธุรกิจที่มั่นคง และมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบในสายตาของคนภายนอก แต่ภายในใจของเขา กลับยังคงมีรอยแผลเป็นที่ไม่มีวันจางหายไป ความเจ็บปวดในอดีตได้กลายเป็นปมในใจที่ทำให้เขาไม่กล้าที่จะเปิดเผยความรู้สึกหรือจริงจังกับใครได้ง่ายๆ

ภูริชเงยหน้าขึ้นจากแก้วไวน์ เขามองไปยังกลุ่มของอลิสาที่ยังคงอยู่ไม่ไกล อลิสายิ้มอย่างสดใส และธามก็ยังคงอยู่ข้างๆ เธออย่างอบอุ่น ภูริชรู้ดีว่าธามแอบชอบอลิสามานานแล้ว และเขาก็เชื่อว่าธามเป็นคนดีที่พร้อมจะดูแลอลิสาได้เป็นอย่างดี

ความรู้สึกชื่นชมและห่วงใยที่เขามีต่ออลิสา เริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อยตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกัน เขาสัมผัสได้ถึงความสดใส ความแข็งแกร่ง และความมุ่งมั่นในตัวเธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีเมื่อได้อยู่ใกล้ๆ เธอ แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาไม่อาจก้าวเข้าไปในความสัมพันธ์ที่จริงจังได้ง่ายๆ เพราะเขายังคงกลัวที่จะต้องเผชิญกับความเจ็บปวดซ้ำรอย

ภูริชเห็นคีรินทร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ดวงตาของคีรินทร์จับจ้องไปที่อลิสาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหึงหวงอย่างชัดเจน ภูริชสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของคีรินทร์ เขารู้สึกได้ว่าคีรินทร์ไม่ได้มองอลิสาเป็นแค่ "เหยื่อ" ในเกมเดิมพันอีกต่อไปแล้ว แต่คีรินทร์เองก็คงยังไม่ยอมรับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง

ภูริชถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ความรู้สึกที่ซับซ้อนถาโถมเข้าใส่ เขาอยากจะมีความสุขในความรักเหมือนคนอื่นๆ แต่บาดแผลในอดีตยังคงฝังลึกและสร้างกำแพงกั้นเอาไว้ เขาไม่อาจปล่อยให้ตัวเองถลำลึกเข้าไปในวังวนของความรู้สึกที่อาจจะนำพาความเจ็บปวดมาให้ได้อีกแล้ว

เขารู้ดีว่าอลิสาเป็นผู้หญิงที่ดี และคู่ควรกับความรักที่แท้จริง แต่เขาไม่แน่ใจว่าตัวเขาเองพร้อมที่จะก้าวข้ามปมในใจและเปิดหัวใจให้กับใครได้อีกครั้งหรือไม่ และเขาก็ไม่แน่ใจว่าอลิสาจะสามารถรอเขาได้หรือไม่ ท่ามกลางผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตเธอมากมาย ไม่ว่าจะเป็นคีรินทร์ที่กำลังรุกหนัก หรือธามที่คอยอยู่เคียงข้างเสมอ

ภูริชหันกลับมามองภาพวาดตรงหน้าอีกครั้ง ภาพวาดนามธรรมที่ดูเหมือนจะสะท้อนถึงความสับสนวุ่นวายภายในจิตใจของเขาเอง ความรู้สึกที่พยายามจะเก็บซ่อนไว้ภายใต้ท่าทีที่สุขุมและใจดี แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ ความเจ็บปวดในอดีตก็ยังคงเป็นเงามืดที่คอยตามหลอกหลอนเขาอยู่เสมอ

เขาต้องยอมรับว่าอลิสากำลังทำให้กำแพงในใจของเขาสั่นคลอน เธอกำลังทำให้เขาเริ่มคิดถึงความรักอีกครั้ง แต่เขาก็ยังคงไม่กล้าพอที่จะก้าวข้ามความกลัวนั้นไปได้