ตอนที่ 46 อลิสาเผชิญหน้ากับนารา

ตอนที่ 46 อลิสาเผชิญหน้ากับนารา

หลังจากงานปาร์ตี้เฉลิมฉลองที่จบลงด้วยการเปิดเผยความรู้สึกที่เก็บงำมานานของนารา อลิสากลับมายังคอนโดของคีรินทร์ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง แม้ว่าคีรินทร์จะพยายามปลอบโยนและยืนยันความรักที่เขามีต่อเธอ แต่ภาพรอยยิ้มที่ปวดร้าวของนารา และเสียงสะอื้นที่แผ่วเบาของเพื่อนสนิทในยามที่สารภาพความรู้สึก ยังคงติดตาตรึงใจเธอไม่หาย ความรู้สึกผิดเข้าจู่โจมอลิสาอย่างจัง เธอตระหนักว่าเธออาจจะไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของเพื่อนมากพอในขณะที่ความรักของเธอกำลังเบ่งบาน

เช้าวันรุ่งขึ้น อลิสาตัดสินใจว่าเธอไม่สามารถปล่อยให้เรื่องนี้ค้างคาในใจของเธอและนาราได้อีกต่อไป เธอรู้ว่าหนทางเดียวที่จะคลี่คลายความรู้สึกทั้งหมดคือการเผชิญหน้ากับความจริง อลิสาโทรหานาราและขอนัดเจอเพื่อนสนิททันที นาราตอบตกลงด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ แต่แววตาของอลิสาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในน้ำเสียงนั้น

ทั้งสองนัดเจอกันที่ร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งที่เงียบสงบ ซึ่งเป็นร้านประจำที่พวกเธอเคยมานั่งคุยปรับทุกข์กันเสมอ อลิสามาถึงก่อนเล็กน้อย เธอเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง และเมื่อเห็นนาราเดินเข้ามาในร้าน หัวใจของอลิสาก็รู้สึกบีบรัดขึ้นมาอีกครั้ง นาราในชุดเสื้อยืดเรียบง่ายกับกางเกงยีนส์ ดูผอมบางลงเล็กน้อย และร่องรอยความเศร้ายังคงฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่สวย

"นารา" อลิสาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอลุกขึ้นเดินไปหานาราที่หน้าประตู และดึงเพื่อนเข้ามากอดอย่างแน่นหนา นาราเองก็กอดตอบอย่างอ่อนแรง

เมื่อนั่งลงตรงข้ามกัน ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ ไม่มีใครเริ่มพูดก่อน อลิสาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของนารา เธอเห็นความเจ็บปวดที่เพื่อนเก็บซ่อนไว้ และความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้าใส่เธออีกครั้ง

"นารา ลิซขอโทษนะ" อลิสาเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ "ลิซขอโทษจริงๆ ที่ลิซไม่เคยสังเกตเห็นเลยว่านารารู้สึกยังไง ลิซแย่มากที่เป็นเพื่อนแบบนี้"

นาราเงยหน้าขึ้นมองอลิสา รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนใบหน้า

"ไม่หรอกลิซ ลิซไม่ได้แย่เลย" เสียงของนารานั้นอ่อนโยน แต่ก็แฝงด้วยความเศร้า

"นาราเองต่างหากที่ไม่กล้าบอกความรู้สึกของตัวเอง นาราเองที่เก็บมันไว้คนเดียว"

"แต่นารารู้สึกเจ็บใช่ไหม" อลิสาถาม พลางเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนเบาๆ "ลิซเห็นนะ ตอนที่นาราพูดถึงพี่คีรินทร์ในงานปาร์ตี้ ลิซเห็นแววตาของนารา ลิซรู้สึกผิดจริงๆ"

นาราสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้ไหลออกมาเป็นน้ำตา

 "ก็ ก็เจ็บนะลิซ" นารายอมรับอย่างตรงไปตรงมา "แต่ก็เจ็บมานานแล้วล่ะ นาราแค่ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน ไม่กล้าที่จะบอกใคร" เธอหลุบตาลงมองมือที่จับกัน

"นารารู้ว่าคีรินทร์รักลิซมากแค่ไหน นารารู้ว่าลิซกับคีรินทร์เหมาะสมกันแค่ไหน นารารู้มาตลอด"

อลิสาบีบมือเพื่อนเบาๆ เธอรู้สึกเหมือนหัวใจจะแตกสลายเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากเพื่อนสนิท

"ทำไมนาราไม่เคยบอกลิซเลย" อลิสาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

"ถ้าลิซรู้ ลิซอาจจะ อาจจะจัดการอะไรได้ดีกว่านี้"

นาราส่ายหน้าช้าๆ

 "จะจัดการอะไรได้ล่ะลิซ หัวใจมันบังคับกันไม่ได้หรอก" เธอยิ้มเศร้าๆ

 "แล้วอีกอย่าง นาราก็ไม่เคยอยากให้ลิซต้องลำบากใจ ไม่เคยอยากให้ลิซต้องเลือก นาราอยากเห็นลิซมีความสุขนะลิซจริงๆ"

คำพูดของนาราทำให้หัวใจของอลิสาสั่นไหว ความเสียสละที่นาราแสดงออกมานั้นยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เธอจะคาดคิด นารายอมเจ็บปวดอยู่เงียบๆ เพื่อให้เพื่อนของเธอมีความสุข เธอเห็นแก่ความสุขของอลิสามากกว่าความเจ็บปวดของตัวเอง

"แต่นาราไม่จำเป็นต้องเจ็บปวดขนาดนี้เลยนะ" อลิสาพูดเสียงแผ่ว น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม

"ลิซไม่เคยอยากให้ใครต้องเจ็บปวดเพราะลิซเลย โดยเฉพาะนารา"

นาราส่ายหน้าอีกครั้ง

 "ไม่เป็นไรหรอกลิซ นาราเลือกเอง นารารู้ว่าความรู้สึกของนาราเป็นไปไม่ได้ แล้วนาราก็ยินดีที่จะเห็นลิซมีความสุขจริงๆ นะ" เธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาของอลิสาอย่างแน่วแน่

 "นารารักลิซนะลิซ รักในฐานะเพื่อนที่ดีที่สุดเสมอมา แล้วความรักที่นารามีให้คีรินทร์ มันก็เป็นความรักที่นาราพร้อมจะยินดีให้เขามีความสุข ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม"

"แล้วนาราจะมีความสุขได้ยังไง" อลิสาถามด้วยความกังวล "ในเมื่อนารายังต้องมาเห็นลิซกับพี่คีรินทร์อยู่แบบนี้"

นารายิ้มบางๆ "ความสุขของนาราไม่ได้ขึ้นอยู่กับการที่นาราต้องได้คีรินทร์มาครอบครองเสมอไปหรอกลิซ การได้เห็นคนที่นารารักมีความสุข นาราก็มีความสุขได้เหมือนกัน" เธอยืดตัวขึ้นเล็กน้อย "นาราแค่ต้องการเวลาสักหน่อย ที่จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง"

"ลิซไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดต่อนาราเลยนะลิซ" นาราพูดต่อ น้ำเสียงจริงจัง "นารารู้ว่าลิซรักคีรินทร์มากแค่ไหน และคีรินทร์ก็รักลิซมากเหมือนกัน ความรักของพวกเธอสองคนมันชัดเจนมาก และมันก็สวยงามมากจริงๆ นาราเห็นแล้วนาราก็ยินดีด้วยนะ"

คำพูดเหล่านั้นของนาราเป็นเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจอลิสา ความรู้สึกผิดที่หนักอึ้งเริ่มคลี่คลายลง แต่มันถูกแทนที่ด้วยความซาบซึ้งและรักในตัวเพื่อนที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม

"นารา ลิซขอบคุณนะ" อลิสาพูดเสียงเบา เธอไม่รู้จะใช้คำพูดใดมาอธิบายความรู้สึกซาบซึ้งใจที่มีต่อเพื่อนคนนี้ได้ "นาราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของลิซจริงๆ"

"ก็เพราะเราเป็นเพื่อนกันไงลิซ" นาราพูดพร้อมรอยยิ้มที่สดใสขึ้นเล็กน้อย "เพื่อนกันต้องไม่ทิ้งกันนะ"

อลิสาโผเข้ากอดนาราอีกครั้งแน่นกว่าเดิม การกอดกันในครั้งนี้ไม่ใช่การกอดที่เต็มไปด้วยความเศร้าอีกต่อไป แต่มันเป็นการกอดที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ ความรัก และการยืนยันในมิตรภาพที่แข็งแกร่งกว่าสิ่งอื่นใด

"เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะนารา" อลิสาพูดทั้งน้ำตา

"ตลอดไปเลยลิซ" นาราตอบ น้ำเสียงหนักแน่น

บทสนทนาในวันนั้นทำให้อลิสาได้เผชิญหน้ากับความจริงใจของนารา และปลดล็อกความรู้สึกผิดในใจของเธอได้อย่างแท้จริง เธอรู้ว่านาราสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด และเธอจะต้องทำให้นาราเห็นว่าการที่เธอเลือกคีรินทร์ ไม่ได้หมายความว่าเธอจะทอดทิ้งมิตรภาพอันล้ำค่านี้ไป

นาราเองก็รู้สึกโล่งใจที่ได้ระบายความในใจออกมา และได้รับการยอมรับจากอลิสา เธอรู้ว่ามันอาจจะยังเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่การที่ได้คุยกันอย่างเปิดอก ทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาก และพร้อมที่จะก้าวต่อไปในชีวิต โดยยังคงรักษามิตรภาพอันแสนมีค่ากับอลิสาไว้

อลิสากลับมาหาคีรินทร์พร้อมกับความรู้สึกที่เบาสบายขึ้น เธอเล่าเรื่องบทสนทนาระหว่างเธอกับนาราให้คีรินทร์ฟัง คีรินทร์เองก็รู้สึกโล่งใจเช่นกันที่อลิสาได้คลี่คลายความรู้สึกในใจได้

"พี่ดีใจนะลิซที่ลิซกับนาราได้คุยกัน" คีรินทร์พูด พลางลูบผมอลิสาเบาๆ "นาราเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ"

"ใช่ค่ะ" อลิสาตอบ "ลิซโชคดีมากที่มีนาราเป็นเพื่อน"

ในที่สุด อลิสาและคีรินทร์ก็ตระหนักว่าความรักของพวกเขาได้ผ่านบททดสอบที่สำคัญไปอีกหนึ่งขั้น การเผชิญหน้ากับความรู้สึกของผู้อื่น และการซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง คือสิ่งสำคัญที่ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขามั่นคงยิ่งขึ้น พวกเขาได้เรียนรู้ที่จะสื่อสารกันอย่างเปิดอก และจัดการกับอารมณ์ที่ซับซ้อนได้อย่างเข้าใจ

แม้ว่าหนทางข้างหน้าอาจจะยังมีอุปสรรคอีกมากมายจากแพรไหม และความท้าทายอื่นๆ ที่อาจจะเข้ามา แต่ตราบใดที่คีรินทร์และอลิสายังคงจับมือกันแน่น เชื่อมั่นในความรักของกันและกัน และมีมิตรภาพที่แท้จริงคอยโอบอุ้ม พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในอนาคต