ตอนที่ 58 ภูริชในบทบาทผู้หวังดี

ตอนที่ 58 ภูริชในบทบาทผู้หวังดี

หลังจากวันหยุดพักผ่อนอันแสนสุขในต่างจังหวัด อลิสาและคีรินทร์กลับมาพร้อมพลังงานเต็มเปี่ยม ความรักของพวกเขายิ่งแข็งแกร่งขึ้นจากการได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างเต็มที่ และการที่คีรินทร์ได้บอกเล่าความกังวลบางอย่างเกี่ยวกับภูริช 

ทำให้อลิสาเริ่มระมัดระวังตัวมากขึ้น พวกเขากลับมาทำงานในโปรเจกต์อาคารสำนักงานใหญ่ด้วยความมุ่งมั่นและความเชื่อมั่นว่าความรักของพวกเขาจะช่วยให้ผ่านพ้นทุกอุปสรรคไปได้ ทว่าความสงบสุขก็อยู่ได้ไม่นานนัก เพราะเงาของภูริชยังคงตามหลอกหลอนพวกเขา โดยเฉพาะบทบาทที่เขาแสดงออกต่ออลิสาในฐานะผู้หวังดีที่พร้อมช่วยเหลือเสมอ

บรรยากาศในสำนักงานยังคงเต็มไปด้วยความเร่งรีบ แต่เป็นความเร่งรีบที่มาพร้อมความหวัง โปรเจกต์เดินหน้าไปอย่างรวดเร็วภายใต้การบริหารจัดการที่เข้มงวดของคีรินทร์และมาตรการป้องกันที่อลิสาได้วางแผนร่วมกับทีม แผนผังการก่อสร้างถูกตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า การสั่งซื้อวัสดุทุกชิ้นผ่านการกลั่นกรองอย่างละเอียด แต่ความระมัดระวังเหล่านั้นก็ยังไม่เพียงพอที่จะหยุดยั้งแผนการอันชั่วร้ายของแพรไหมได้

แล้วปัญหาก็เกิดขึ้นอีกครั้งอย่างกะทันหัน ในช่วงบ่ายของวันอังคารที่มีแดดจัด สายตรงจากไซต์งานก็โทรเข้ามายังอลิสาด้วยน้ำเสียงร้อนรน "คุณอลิสาครับ! แย่แล้วครับ วัสดุโครงสร้างเหล็กรูปพรรณสำหรับชั้น 15 ขาดแคลนกะทันหันครับ ซัพพลายเออร์เจ้าเดิมแจ้งว่าโรงงานผู้ผลิตมีปัญหาเครื่องจักรเสียครั้งใหญ่ การส่งมอบต้องล่าช้าออกไปอย่างไม่มีกำหนดเลยครับ!"

อลิสารู้สึกใจหายวาบ มือที่กำปากกาสั่นเล็กน้อย เธอรีบตรวจสอบข้อมูลในระบบทันที และพบว่าเป็นเรื่องจริง การขาดแคลนวัสดุสำคัญในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก เพราะมันจะส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อกำหนดการก่อสร้างทั้งหมด และอาจทำให้โปรเจกต์ต้องหยุดชะงักนานหลายสัปดาห์ หรืออาจถึงขั้นหลายเดือนหากไม่สามารถหาวัสดุทดแทนได้ทันท่วงที ความตึงเครียดกลับมาปกคลุมบรรยากาศการทำงานอีกครั้ง เสียงพิมพ์ดีดเงียบลงชั่วขณะ มีเพียงเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจากการติดต่อประสานงานกับซัพพลายเออร์รายอื่น

อลิสาและทีมงานพยายามอย่างเต็มที่ในการหาซัพพลายเออร์รายใหม่ พวกเขาโทรศัพท์ติดต่อไปยังบริษัทคู่ค้าทุกแห่งที่พอจะรู้จัก แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาก็คล้ายคลึงกัน “วัสดุประเภทนี้กำลังขาดตลาดอย่างหนัก” “ไม่มีสต็อกเพียงพอ” “ต้องรอการผลิตใหม่ซึ่งใช้เวลานาน” ความรู้สึกกดดันถาโถมเข้าใส่อลิสาอีกครั้ง ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงเรื่อยๆ ความกังวลฉายชัดในดวงตาคู่สวย

ในสถานการณ์ที่ทุกคนกำลังเคร่งเครียดและจนปัญญา ภูริชก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งราวกับรู้จังหวะ ไม่ใช่แค่รู้จังหวะ แต่เหมือนเขารู้ล่วงหน้าว่าปัญหาจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ และรู้ว่าปัญหาคืออะไร เขาไม่ได้โทรศัพท์เข้ามาในฐานะนักธุรกิจ แต่กลับส่งข้อความส่วนตัวมายังอลิสาอย่างรวดเร็ว

"คุณอลิสาครับ ผมบังเอิญทราบข่าวเรื่องการขาดแคลนเหล็กโครงสร้างที่โปรเจกต์ของคุณกำลังเผชิญอยู่ พอดีผมมีคอนเนคชั่นกับโรงงานเหล็กแห่งหนึ่งในภาคเหนือที่มีสต็อกสินค้าพอดี และเป็นเหล็กคุณภาพดีเยี่ยมด้วย ถ้าคุณต้องการ ผมยินดีประสานงานให้ครับ ผมติดต่อโรงงานให้เบื้องต้นแล้ว พวกเขาสามารถจัดส่งให้ได้ภายในสองวันทำการ" ข้อความของภูริชยาวพอสมควร แต่ทุกถ้อยคำเต็มไปด้วยความจริงใจและน้ำใจ ราวกับว่าเขาเป็นห่วงเธออย่างแท้จริง

อลิสาอ่านข้อความนั้นซ้ำสองครั้ง เธอรู้สึกโล่งใจอย่างมาก เพราะนี่คือทางออกเดียวในสถานการณ์คับขันที่สามารถช่วยให้โปรเจกต์เดินหน้าต่อไปได้โดยไม่ต้องเสียเวลาค้นหาซัพพลายเออร์เองนานกว่านี้ เธอรู้ดีว่าการยอมรับความช่วยเหลือจากภูริชนั้นอาจจะทำให้คีรินทร์ไม่สบายใจ แต่ด้วยความจำเป็นและแรงกดดันจากงาน เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตอบรับข้อเสนอของเขา

“ขอบคุณมากนะคะคุณภูริช นี่ช่วยได้มากจริงๆ ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณทราบเรื่องนี้ได้อย่างไรคะ?” อลิสาพิมพ์ตอบกลับไปในทันทีพร้อมความสงสัยเล็กน้อย

“ผมมีเครือข่ายธุรกิจค่อนข้างกว้างขวางครับ และสนใจเรื่องตลาดวัสดุก่อสร้างอยู่แล้ว พอดีได้ยินข่าวมา ก็เลยรีบแจ้งคุณอลิสาครับ” ภูริชตอบกลับมาอย่างรวดเร็วและเป็นมืออาชีพ

แม้จะยังคงมีความระแวงในตัวภูริชอยู่บ้างจากคำเตือนของคีรินทร์ แต่ในสถานการณ์ที่บีบคั้นเช่นนี้ อลิสาไม่มีเวลามาคิดเล็กคิดน้อย เธอรู้สึกขอบคุณภูริชที่เข้ามาช่วยแก้ปัญหาได้ทันท่วงที และทำให้เธอรู้สึกว่ายังมีคนคอยช่วยเหลืออยู่เสมอในยามที่เธอกำลังเผชิญกับความยากลำบาก

ในขณะที่อลิสากำลังจัดการเรื่องการสั่งซื้อวัสดุกับทางโรงงานที่ภูริชประสานงานให้ คีรินทร์ก็เดินเข้ามาในห้องทำงานของเธอ เขาสังเกตเห็นสีหน้าของอลิสาที่ผ่อนคลายลง และอดถามไม่ได้

"มีอะไรดีๆ เกิดขึ้นเหรอครับลิซ?" คีรินทร์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

อลิสาหันมาเล่าเรื่องที่ภูริชเข้ามาช่วยเหลือให้ฟังด้วยความโล่งใจ "พี่คีรินทร์คะ ดีใจมากๆ เลยค่ะ คุณภูริชเขาช่วยหาเหล็กโครงสร้างที่ขาดแคลนให้เราได้แล้วค่ะ โรงงานอยู่ทางภาคเหนือ เขาสามารถส่งของได้ภายในสองวันนี่แหละค่ะ ลิซเพิ่งโทรไปคอนเฟิร์มมาค่ะ"

สีหน้าของคีรินทร์เปลี่ยนไปทันที แววตาที่เคยอ่อนโยนกลับแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อภูริช เขานั่งลงข้างๆ อลิสาและถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง

"พี่ไม่ชอบที่ภูริชเข้ามาวุ่นวายกับงานของเราบ่อยขนาดนี้เลยครับลิซ" คีรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงกังวลและแฝงความไม่พอใจเล็กน้อย "มันดูแปลกๆ นะครับที่เขาสามารถหาทางออกได้ทุกครั้งที่เกิดปัญหาขึ้น ราวกับว่าเขารู้ล่วงหน้าว่าปัญหาจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ และรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร"

อลิสาพยายามปลอบโยนคีรินทร์ เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วงและหึงหวง แต่สถานการณ์บีบบังคับให้ต้องพึ่งพาภูริชก่อนในตอนนี้ "ลิซเข้าใจค่ะพี่คีรินทร์ ลิซก็ไม่ได้ชอบที่ต้องขอความช่วยเหลือจากเขาบ่อยๆ เหมือนกันค่ะ แต่ตอนนี้เราจำเป็นต้องใช้ความช่วยเหลือของเขาก่อนนะคะ โปรเจกต์จะได้เดินหน้าต่อไปได้ ถ้าเราไม่ได้รับเหล็กชุดนี้ งานเราจะต้องล่าช้าไปอีกนานเลยนะคะ"

แม้อลิสาจะพยายามอธิบายและทำให้เขาสบายใจ แต่ความกังวลและระแวงในใจของคีรินทร์ก็ยังคงอยู่ เขารู้สึกว่าภูริชกำลังเล่นเกมที่ซับซ้อน และพยายามแทรกแซงความสัมพันธ์ของเขากับอลิสาอย่างแยบยลมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเริ่มจับตาดูความเคลื่อนไหวของภูริชอย่างใกล้ชิด ทั้งการติดต่อผ่านทางโทรศัพท์ ข้อความ และการปรากฏตัวในบริษัท เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกกดดันจากบุคคลที่สามที่พยายามเข้ามาแย่งชิงสิ่งที่เขารักมากที่สุด

ความรู้สึกหึงหวงของคีรินทร์ไม่ได้เกิดจากความไม่เชื่อใจในตัวอลิสา เพราะเขารู้ดีว่าอลิสารักเขามาก แต่เกิดจากความระแวงในเจตนาที่แท้จริงของภูริช เขารู้สึกว่าภูริชกำลังใช้สถานการณ์ที่เปราะบางของโปรเจกต์มาเป็นเครื่องมือในการเข้าใกล้อลิสา และพยายามสร้างภาพลักษณ์ที่ดีในสายตาเธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่คีรินทร์ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาตัดสินใจที่จะไม่ปล่อยให้ภูริชเข้ามามีบทบาทในชีวิตของอลิสาไปมากกว่านี้ และจะหาวิธีจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างเด็ดขาด เพื่อปกป้องความรักของเขาและอลิสา รวมถึงความปลอดภัยของโปรเจกต์ที่พวกเขาทุ่มเทสร้างมาด้วยกัน