บทที่3

ผ่านไปอีกสองสัปดาห์

ร่างอรชรของนับดาวเดินเข้าไปในไนท์คลับแห่งหนึ่ง หญิงสาวหาข้อมูลมาตลอด1อาทิตย์ ทำให้ทราบมาว่า วิคเตอร์จะมาที่ไนท์คลับแห่งนี้ หญิงสาวกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ ผู้คนมากหน้าหน้าตาต่างขยับกายไปมา พร้อมกับเสียงเพลงดังกึกก้องเข้าไปในโสตประสาท

นัยน์ตากลมโตจ้องมอง ชายหนุ่มที่ยืนอยู่พร้อมกับลูกน้องสามคน นับดาวแต่งหน้าเข้มเพื่อปกปิดตัวตน หวังว่าเขาจะจำหล่อนไม่ได้ เรือนร่างอรชรของหญิงสาว อยู่ในชุดเซ็กซี่ ยั่วยวน ขยี้ใจนักท่องราตรีหนุ่มมิใช่น้อย

ผู้คนต่างจ้องมองไปที่ร่างของในชุดเซ็กซี่ของนับดาวอย่างจาบจ้วง หญิงสาวกลับไม่ได้สนใจสายตาหื่นกามของชายเหล่านั้น

แต่ทว่าเธอสนใจชายหนุ่มที่ปรายตามมามองที่เธอไม่ต่างกันมากกว่า

เขาดูนิ่งเหมือนไม่มีพิษมีภัย แต่สายตาคมกริบเย็นชาคู่นั้น มีความความป่าเถื่อน ราวกับซาตานร้ายซ่อนอยู่

แต่ถึงจะดูโหดร้าย แต่ก็น่าค้นหาในเวลาเดียวกัน…

หญิงสาวเดินนวยนาดเข้าไปหาเป้าหมาย นัยน์ตากลมโตจ้องมอง แล้วฉีกยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างยั่วยวน ถ้าเขาสนใจเธอ คงต้องตกหลุมพรางที่เธอขุดไว้เป็นแน่

“คุณค่ะ” มือเรียวเล็กยื่นหมายจะจับแขนของวิคเตอร์ ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆออกมาทางสีหน้า

“อย่ามายุ่งกับฉัน” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้สัมผัสตัวเขา เสียงห้าวกระด้างก็ดังขึ้น เขาใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกง จ้องมองหน้านับดาวอย่างไม่สบอารมณ์

“นะ… นับแค่จะมาชวนคุณไปดื่มด้วยกัน” นับดาวพูดเสียงสั่นเล็กน้อย พยายามข่มความกลัวที่ซ่อนอยู่ภายในใจเอาไว้สุดฤทธิ์ ก้อนเนื้อที่อกซ้ายเต้นรัวกระหน่ำ จนแทบทะลุออกมานอกอก

“ฉันไม่จำเป็นต้องดื่มกับผู้หญิงอย่างเธอ” น้ำเสียงกดต่ำของวิคเตอร์ ทำเอานับดาวหวาดหวั่น ภาพเหตุการณ์วันนั้นเธอจำได้แม่น วันที่เขาไล่ยิงเธอ

เขาน่ากลัว โหดร้าย และป่าเถื่อน

แต่ถึงเขาจะน่ากลัว ในโซเชียลกลับติดแฮชแท็ก 'ได้ลองสักครั้งจะยอมตาย' คนเหี้ยมโหดกลับกระชากใจสาวน้อยสาวใหญ่อยู่ไม่ใช่น้อย สาวค่อนประเทศกับติดแฮชแท็กนี้ให้เขา ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมคายขนาดนี้ ไม่แปลกหรอกที่สาว ๆ จะคลั่งไคล้

ถึงกระนั้นเขาก็ขึ้นชื่อในด้านความเหี้ยมโหด จนได้ฉายา ฆ่าคนมากกว่าก้อนหินบนเกาะ แต่ก็มีสาว ๆใจกล้าบางคนเข้าหาเขา แต่ก็ต้องกระเจิงไปแทบทุกราย

นับดาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกกำลังใจตนเอง ก่อนจะคลี่ยิ้มให้เขา หล่อนต้องทำได้สิ ในเมื่อมาถึงขั้นนี้ หล่อนถอยไม่ได้แล้ว

“สุภาพบุรุษอย่างคุณ ปฏิเสธสุภาพสตรีผู้อ่อนหวานไร้พิษภัยแบบนี้เหรอคะ” นับดาวยิ้มอย่างสดใสให้เขา ซึ่งขัดกับในใจที่ตอนนี้เต้นไม่เป็นส่ำ

“หึ”

“รู้ไหมสาวน้อย ว่าเธอกำลังเดินเข้ามาหาพญามัจจุราช” เสียงชายชุดดำเอ่ยขึ้น

“ถ้าพญามัจจุราชหล่อขนาดนี้ ฉันก็พร้อมจะยอมตาย ไปเป็นทาสพญามัจจุราชผู้ยิ่งใหญ่ค่ะ”

“ฉันว่าเธอรีบไปก่อนนายฉันจะหมดความอดทนกับเธอ”

“ถ้าไม่ล่ะคะ” นับดาวเดินเข้าไปใกล้วิคเตอร์มากกว่าเดิม นัยน์ตากลมโตประสานนัยน์ตาคมกริบสีน้ำตาลเข้ม จ้องมองหน้าเขาอย่างท้าทาย

“ฉันก็จะลากเธอออกไปไงล่ะ”

“ชูว์” วิคเตอร์ยกมือห้ามลูกน้อง ในเมื่อเธอกำลังท้าทายเขา ชายหนุ่มก็พร้อมจะสนองให้

“ครับนาย”

“ในเมื่อเธออยากดื่มกับฉัน ฉันก็จะดื่มกับเธอ” วิคเตอร์กล่าวอย่างเยือกเย็น รั้งร่างบางของนับดาวเข้ามาประทะอกแกร่ง

“เชิญที่โต๊ะดีกว่าค่ะ”

“หึ เสริมไปจัดการให้กูสิ”

“ได้ครับนาย” เสริมเอ่ยอย่างสำรวมพร้อมกับส่งซิกให้สม ทั้งสองเดินออกไปพร้อมกัน ส่วนพลเดินออกมารออยู่อีกด้าน

“ปะ… ปล่อยนับได้แล้วค่ะ” นับดาวใช้มือยันหน้าอกของเขาเบาๆ กลิ่นกายหอมๆ มันทำให้นับดาวรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แพนขนตากะพริบถี่ จ้องมองใบหน้าคม ริมฝีปากหยักแสยะยิ้มมุมปาก ท่อนแขนแข็งแรง รัดร่างบางแน่นกว่าเดิม

“ปล่อยทำไม? ในเมื่อเธอจงใจยั่วฉัน” เสียงห้าวกระด้างของบุรุษตรงหน้า ทำเอานับดาวหวั่นใจไม่น้อย ใบหน้าคมคาย ไหล่กว้างทรงพลัง เรียวขาบึกบึน ลุคเถื่อน ๆ แค่ได้กลิ่นกายของบุรุษเพศอย่างเขา หญิงสาวก็รู้สึกเสียววาบไปถึงท้องน้อย

ทั้งที่คนสูงใหญ่ตรงหน้า ยังไม่ได้ทำอะไรเธอ นับดาวกลับรู้สึกแบบนั้นขึ้นมา อย่างมิอาจห้ามได้

“นับแค่จะชวนคุณไปดื่ม แต่ถ้าคุณไม่ดื่มก็ไม่เป็นไรค่ะ นับขอตัวก่อนนะคะ”

“หึ” วิคเตอร์ยกมือแตะที่แก้มของนับดาว สายตามองต่ำลงมาที่เนิ่นอกขาวๆ ที่อวดสายตาเขาอยู่ตอนนี้ คนถูกมองถึงกับหน้าแดงราวกับผลเชอร์รี่สุก

สายตาโลมเลียของเขา ราวกับกำลังเปลืองผ้าเธอออก แล้วใช้มือบีบเคล้นไปที่ทรวงอกขนาดใหญ่โตกว่ามาตรฐานของนับดาว

นับดาวสูดหายใจเข้าปอด แล้วลอบยิ้มมุมปาก ตอนนี้เหมือนเหยื่อกำลังติดกับหล่อน

“ขอตัวนะคะ” นับดาวเอ่ยอย่างมีจริตจกร้าน เธอใช้มือเล็กๆ แกะมือใหญ่ของเขาออก

“มาชวนฉันดื่มไม่ใช่เหรอ?” วิคเตอร์จ้องดวงหน้าหวาน

“ค่ะ แต่ในเมื่อคุณไม่อยากดื่ม นับก็จะไม่ขัดคุณ”

“งั้นฉันจะดื่ม เราไปกันเถอะ ฉันจองห้องวีไอพีไว้แล้ว” เขาจับสะโพกเธอแน่น บังคับให้หญิงสาวเดินตาม

นับดาวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง มองหน้าของวิคเตอร์อยู่บ่อยครั้ง แต่พอเท้าเล็กๆของนับดาวก้าวเข้าไปในห้อง ร่างบางของเธอก็ลอยหวือประทะโซฟาอย่างแรง

“โอ๊ยยยย” ร่างสูงใหญ่ตามมาพร้อมกับกระชากผมเธอให้เงยขึ้น

“คิดว่าฉันจะจำเธอไม่ได้เหรอ?” น้ำเสียงเย็นเฉียบ แววตาลุกวาวราวกับมีเปลวไฟแผดเผา วิคเตอร์กระชากผมเธอให้เชิดหน้ามากกว่าเดิม

“มะ…มันเรื่องอะไรกัน?”

“ฉันจำเธอได้ตั้งแต่เข้ามาแล้ว บอกฉันมา ใครส่งเธอมา”

“มะ…ไม่มีใครส่งมาทั้งนั้น วันนั้นนับ… นับแค่รถเสีย ถ้านายโกรธเรื่องที่นับปาก้อนหินใส่รถคุณนับขอโทษ” นับดาวเอ่ยเสียงสั่นเครือ ร่างกายสั่นเทิ้มจนไม่อาจห้ามปรามได้

“ฉันต้องเชื่อใช่ไหม?”

“ต้องเชื่อ เพราะนับพูดคำจริง”

“หึ! เธอรู้ไหมว่าฉันฟังคำพูดแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน คิดว่ามาเป็นสายแล้วฉันจะไม่รู้เหรอ?”

“นับไม่ได้เป็นสายอะไรทั้งนั้นค่ะ”

“ฉันต้องเชื่อใช่ไหม?” วิคเตอร์พูดก่อนจะคลายมือที่ดึงผมนับดาว

“นับพูดความจริง” หญิงสาวพูดย้ำ ได้แต่ภาวนาในใจให้เขาเชื่อ

“หึ” วิกเตอร์แค่นหัวเราะในลำคอเบาๆราวกับมันเป็นเรื่องตลกขบขัน แต่ความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่เรื่องตลกเลยแม้แต่น้อย

ความฮึกเหิมในใจของนับดาวในตอนแรกหายวับไปกับตา เมื่อได้เห็นการกระทำอันแสนป่าเถื่อนนั้น เขาฉลาด และไม่ได้ตกหลุมพรางของเธอแม้แต่น้อย

“นะ…นับขอตัวนะคะ” นับดาวพูดอย่างอกสั่นขวัญแขวน เธอต้องพาตัวเองระเห็จออกไปห้องนี้เสียก่อน เพราะตอนนี้นับดาวรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย

“เธออยากดื่มกับฉันไม่ใช่เหรอ?” วิคเตอร์กระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนเทไวน์ราคาแพงยื่นให้หญิงสาว นับดาวทำหน้าฉงนก่อนใช้มือสั่นเทายื่นรับแต่โดยดี

นับสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ในเมื่อเขาดูอ่อนลงแล้ว เธอเดาความคิดของเขาไม่ออก ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ นับดาวมองเครื่องดื่มแล้วกระดกมันลงคอ

“นับดื่มแล้วค่ะ”

“ที่เข้าหาฉันเพราะต้องการมาดื่มไวน์ใช่ไหม?”

“ปะ... เปล่า เอ่อ… นับนับ… เอ่อ นับอยากได้งาน คุณมีงานให้นับทำไหมคะ?”

“อยากทำงานกับฉันงั้นเหรอ?”

“ชะ… ใช่ค่ะ” นับดาวตอบตะกุกตะกัก เมื่อถูกสายตาคมของคนตรงหน้าจ้องมอง

“ถ้าฉันให้งานเธอทำ เธอมีอะไรมาแลก” วิคเตอร์เอ่ยอย่างใจเย็น เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาพร้อมกับพ่นควันขาวลอยคลุ้ง

“แล้วนายอยากได้อะไรล่ะ”

“ตัวเธอ”

“นับแค่อยากได้งานค่ะ นับเพิ่งถูกที่ทำงานเก่าไล่ออก นับไม่รู้จะไปทำงานที่ไหน” หญิงสาวแสร้งทำตัวให้น่าสงสาร วิคเตอร์จ้องเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวยของหญิงสาว เขาแสยะยิ้มก่อนจะหยัดกายลุกขึ้น

“เสียใจด้วยนะ ฉันรับเธอทำงานด้วยไม่ได้ ฉันมองตาเธอฉันก็รู้แล้ว ตอนนี้เธอกำลังโกหก”

“นับไม่ได้โกหกจริงๆนะคะ” นับดาวพูดพลางส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่ฉันอยากให้เธอรีบไปก่อนที่ฉันจะไม่ใจดีกับเธอ” เขาเค้นเสียงกดต่ำ นับดาวครุ่นคิดก่อนจะเดินออกไป เธอควรจะไปตั้งหลักก่อน วันนี้มันยังไม่ใช่วันของเธอ

“วันนี้นายมาแปลก” เสริมกระซิบกระซาบคุยกันกับสม

“แปลกยังไงวะ?” สมขมวดคิ้วเชิงสงสัย

“นายใจดีที่ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป ปกติไม่เห็นจะพูดดีๆกับใคร”

“เออจริง”

“หุบปากก่อนที่พวกมึงจะไม่ได้หุบ” พลว่าก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้านาย ผ่านไปสักพักคนที่นัดวิคเตอร์ก็มา ทั้งสองเจรจาเรื่องของ ก็แยกย้ายกันกลับ

“กลับเลยไหมครับนาย”

“อืม” วิคเตอร์พูดเสียงเรียบก่อนจะเดินออกมาจากห้อง

นับดาวเดินออกมาจากไนท์คลับอย่างโล่งใจ ถึงจะไม่สำเร็จแต่เขาก็ไม่รุนแรงกับเธอมาก

“เอาวะ ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วคงต้องยอม” หญิงสาวกดโทรศัพท์หาใครบางคน ก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

“นายครับ มีคนกำลังถูกทำร้ายครับนาย” พลเอ่ยขณะขับรถแล้วมองไปข้าง ๆ ถนน วิคเตอร์ปรายตามองเพียงนิดแล้วเสมองอย่างอื่นแทน

“ช่างมันสิ มีของล็อตใหญ่ที่ต้องไปเคลียร์”

“นายครับ!!” พลเอ่ยอย่างตกใจ เมื่อหญิงสาววิ่งหนีชายชุดดำก่อนจะวิ่งมาตัดหน้ารถของวิคเตอร์อย่างจัง

“โครม!!”

“เชี้ย! ขับรถภาษาอะไรของมึงวะ”

“ขอโทษครับนาย”

“แล้วมึงชนอะไร?”

“ผมขับรถชนคนขับนาย”

“เหยียบแม่งไปเลยสิ” วิคเตอร์เอ่ยอย่างไม่อย่างโมโห เขาหยิบปืนแล้วลงจากรถยิงใส่ชายชุดดำทันที

“มึงอยากตายใช่ไหม?”

ปัง! ปัง!

ชายทั้งสองหลบอย่างว่องไว กระสุน1นัดพุ่งเข้าที่ท้องชายคนนั้น แต่กลับไม่เป็นอะไร ชายทั้งสองวิ่งหลบแต่ไม่เป็นอะไรเลย

วิคเตอร์ก้าวไปที่หน้ารถช้า ๆ ร่างบางของหญิงสาวที่ขอดื่มกับเขานอนสลบเหมือดอยู่หน้ารถ ชายหนุ่มมองแล้วทำท่าลังเลอยู่สักพักก่อนจะอุ้มร่างบางของหญิงสาวขึ้นสู่อ้อมแขน

“เชี่ย! ต้องมาลำบากกูอีก” วิคเตอร์อุ้มหญิงสาวเข้าไปในรถ

“เอาไปส่งโรงพยาบาลใช่ไหมนาย”

“หึ เอาไปบ้าน แล้วให้ไอ้หมอมาตรวจเอาแล้วกัน”

“ครับ” ลูกน้องกล่าวรับคำ เขาลอบมองเจ้านายอยู่บ่อยครั้ง ก่อนจะยิ้มมุมปากเบา ๆ