บทที่ 5 กงกรรมขับเคลื่อน

ท่ามกลางตึกอำนวยการในศาลากลางจังหวัดลำปาง ผู้คนมากมายต่างเดินไปมา เสียงรอบข้างดังไปตามจังหวะชีวิตประจำวันของคนทำงานราชการ วันนี้วันจันทร์ต้องใส่เครื่องแบบราชการสีกากี พอฉันสแกนนิ้วแล้ว เสียงสวัสดีกับไม่มีออกจากปากของคนในห้องงานบริหาร ฉันเงยหน้ามองทุกคนในห้องกวาดสายตาไปรอบๆ มีแต่คนหลบสายตาฉัน

            “ยุ้ย เกิดเรื่องอะไร” ฉันยิงคำถามไปยังหัวหน้าฝ่ายบริหาร คนตัวเล็กกว่าฉัน ผอมบาง

            ยุ้ยไม่ตอบส่งสายตาแบบสังเวทให้ฉัน ก่อนจะเดินไปไปหยิบแฟ้มที่มีเอกสารอยู่ด้านใน

            “พี่เอาไปอ่านเองเถอะ”

            ฉันถือแฟ้มเดินเข้าห้องงานบัญชี แผนกฉัน คนรูปร่างสันทัด อวบอิ่ม ผมยาวประบ่าคือพี่ติ้มมองแฟ้มในมือฉัน

            “อะไร”

            ฉันไม่ตอบแต่เปิดแฟ้มหยิบเอกสารมาอ่าน ทุกบรรทัดทุกตัวอักษรทำให้ฉันเคร่งเครียดระคนความโกรธ จนเผลอขยำกระดาษ พี่ติ๋มจับมือฉันแกะเอากระดาษออกมาอ่าน

            “หนังสือคำสั่งนิ ให้นางสาวจารุวรรณ  วงศ์วาน ลงในหน่อยงานเรา แล้วสุล่ะ”

            ใช่หนังสือโยกย้ายไม่มีชื่อฉัน สัญญาบ้าๆ ที่ผู้ใหญ่บอกฉันให้มาช่วยราชการการ 6 เดือน แล้วจะให้ลงตำแหน่งจริง ตอนนี้คำพูดนั้นเลือนหายกลายเป็นควันไปแล้ว

            “ไม่มีชื่อสุ ก็ต้องกลับนครพนมพี่ติ้ม”

            “อย่างนี้ก็เท่าไม่รักษาคำพูด”

            ฉันยิ้มเยาะให้ตัวเอง ลิ้นไม่มีกระดูกสัจจะก็ไม่มีในหมู่ผู้ดี ตอนไม่ได้ตำแหน่งฉันทำพิธีบอกกล่าวผู้รักษาอำนาจบารมีทั้ง 9 องค์ ได้สมใจหมายกับลืมบุญคุณเอาคนของตนลงแทน

            “แล้วสุจะทำยังไงต่อไป...””

            ฉันไม่ตอบแต่ในใจลุกโชนไปด้วยไฟโทสะ ฉันเกลียดที่สุดคือคนไม่รักษาคำพูด

            ตกดึกที่บ้านของฉัน ฉันปิดประตูห้องขังตัวเองไว้ในอกเต็มไปด้วยอาการอึดอัด โกรธเกลียด ถึงขีดสุด ฉันยกมือไหว้กล่าววาจาสิทธิ์โองการสวรรค์แช่งสาปออกมาด้วยอารมณ์โกรธว่า

            “มันผู้ผิดสัญญากับข้าพเจ้าต่อหน้าองค์พญานาคา 9 องค์ ต่อหน้าเทพอารักขาอัครเทพเพ็ญประภาเพื่อให้ข้าพเจ้าได้กลับบ้านบัดนี้ตระบัดสัตย์อำนาจบารมีทั้งหลายที่พวกมันได้ขอให้มีอันเป็นไปไม่สามารถก้าวขึ้นสูงได้ ตราบเท่าวันที่ข้าพเจ้าได้ย้ายกลับบ้าน”

            น้ำตานองหน้าฉัน ไม่เคยเลยที่มานั่งสาปแช่งใคร สองมือโอบกอดตัวเองแน่น จิตใจฉันเข้าสู่ความดำมืด จนเทพอารักขาเพ็ญประภาต้องออกมาเตือน

            “คำสาปแช่งเป็นผล แต่นายก็ต้องรับผลกระทบด้วยเช่นกันให้ทุกอย่างเป็นไปตามกรรมไม่ดีกว่าหรือนายเจ้าขา”

            “ฉันรู้ แต่คนพวกนั้นได้ดั่งใจกลับลืมสัจจะวาจาที่ให้ฉันไว้ ที่ลำปางไม่เหลือตำแหน่งว่างแล้ว ขอฉันได้ระบาย ฉันอยากกลับบ้านเพราะไม่มีใครอยู่กับพ่อแม่ที่แก่ชรา ฉันไม่มีญาติพี่น้องที่จะพึ่งพาได้ ส่วนคนที่มาแทนมีครอบครัว มีญาติ ฉันไม่มีใครทั้งๆ ที่รู้ยังทำกับฉันอีก”

            “นายแช่งเขาทุกอย่างจะเป็นไปตามนั้น เขาเหล่านั้นจะขึ้นเป็นใหญ่กว่านี้ไม่ได้ แต่การที่นายจะมาอยู่บ้าน นายอาจต้องแลกด้วยสังขารของนาย”

            “ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรแล้วขอให้ได้กลับบ้าน”

            “ได้...อีก 4 เดือนจะมีการโยกย้ายอีกครั้งจะมีตำแหน่งว่าง ให้นายหาหนทางยืดเวลาอยู่ที่นี้ต่ออีก 4 เดือน เพ็ญประภาจะนำพาให้สมประสงค์  นายเจ้าขางานนี้นายต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรได้มาโดยง่าย”

            “ฉันยอม”

            ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรฉันก็ยอม รุ่งขึ้นฉันโทรประสานไปทางกรมเพื่อขอช่วยราชการต่ออีก 4 เดือน พอทำหนังสือยืนเสนอไปทางกรมตอบรับให้อยู่ต่อสำเร็จ ต่อมาฉันก็ล้มป่วยด้วยโรคมดลูกโต ประจำเดือนฉันไหลไม่หยุด รักษาทีแรกให้ฉีดยาคุมกำเนิด แต่เลือดก็ยังไหลไม่หยุดล่วงเลยเข้าเดือนที่ 4 เกิดเหตุอัศจรรย์อยู่ๆ พี่ที่ทำงานในส่วนงานสงเคราะห์ได้เลื่อนตำแหน่งย้ายไปเชียงราย ทำให้ตำแหน่งว่าง แต่คำสั่งโยกย้ายยังต้องรอการแทนที่ พอจะสิ้นสุดเดือนที่ 4 ในการขอช่วยราชการ อยู่ ๆ ร่างกายฉันเกิดภาวะความดันสูง เลือดไหลออกมากจำต้องเข้าแอดมิท ทางกรมอนุโลมให้ฉันอยู่รักษาตัว สุดท้ายถูกหมอสูติลงความเห็นให้ตัดมดลูกทิ้งเหลือแต่รังไข่สองข้าง

            ภายในห้องสีเหลี่ยม บนเตียงนอนผู้ป่วย ฉันปล่อยผมยาวดำสลวยออกปล่อยให้ผมที่ยาวถึงสะโพกทิ้งน้ำหนักลง สายตาเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง สามลมเอื่อยๆพัดผ่านผ้าม่านสีฟ้าพลิ้วไหว ข้างๆ ฉันมีแพรวพรรณนั่งปอกเปลือกส้มให้ฉันอยู่ แพรวพรรณพอรู้ข่าวฉันต้องผ่าตัดก็ถ่อจากนครพนมมาลำปางเฝ้าฉันในห้องพิเศษ พ่อแม่ฉันมาไม่ได้เพราะแก่ชราเดินแทบไม่ไหว เพื่อนสนิทอย่างจั้กจันก็ติดครอบครัวลูกยังเล็ก ผัวยังนิสัยเด็ก จะรบกวนมาเฝ้าก็ลำบาก เจ้าแพรวถือว่ามาได้ถูกจังหวะ

            “พี่สุ เข้าห้องผ่าตัดทุ่มหนึ่งนะ”

            “อืม เหลือเวลาอีก 5 ชั่วดมง”

            “วันนี้คืนวันเพ็ญพระจันทร์เต็มดวงด้วย พี่สุห้องเราอยู่ชั้นห้าเห็นพระจันทร์ชัดมาก”

            “วันนี้วันพระเหรอ”

            “ใช่”

            “แพรว ไปเอาหนังสือสวนมนต์ให้พี่แล้วลงไปซื้อพวงมาลัยมะลิซ้อนให้พี่ด้วย เดี๋ยวพี่สวดมนต์รอ”

            หลังจากยื่นหนังสือสวดมนต์ให้แพรวทำตามคำสั่งฉันอย่างดี ฉันนั่งขัดสมาธเริ่มสวดมนต์ วันนี้วันพระประตูสามโลกเปิด การผ่าตัดอาจมีปัญหาได้ ฉันป่วยย่อมมีสาเหตุอันเนื่องจากการขอลงปฏิบัติงานในตำแหน่งว่างที่ลำปาง แม้ไม่มีคำตอบแต่ฉันแน่ใจว่านี้คือการแลกนับตั้งแต่ป่วยจนจะเข้าห้องผ่าตัดเทพอารักขาเพ็ญประภายังไม่ปรากฏตัวให้เห็น

            ผ่านไป 1 ชั่วโมงเจ้าแพรวเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมมาลัยกลอน ฉันรับมาไหว้พลางวางบนหัวเตียงก่อนกำชับเจ้าแพรวไปว่า

            “แพรว ถ้าพี่ผ่าตัดออกมาแล้วยังนอนอยู่ให้เรียกพี่เป็นระยะๆ นะ”

            “คะ พี่กลัวไปตื่นเหรอ”

            “ไม่ใช่คำว่านอนคือคนที่ตื่นอาจไม่ใช่พี่ พี่กลัวจะเพ้อออกมาในสภาพที่ไม่รู้ตัว ให้เรียกชื่อพี่เขย่าให้ตื่นเข้าใจไหม”

            แพรวพรรณพยักหน้า ดูเหมือนเข้าใจแต่ฉันรู้สึกไม่ว่างใจเอาเสียเลยกับเจ้าแพรว

            “เกี่ยววันพระใช่ไม๊ พี่สุ”

            “ใช่ พี่ร่างกายอ่อนแออาจมีอะไรแทรกได้เลยสวดมนต์กันไว้ แต่กลางคืนห้วงจิตจะเข้าสู่ภวังค์ลึกอาจแสดงออกภายนอกที่ไม่ใช่พี่ เธอเฝ้าพี่หน่อย หากไม่ไหวจริงๆ โทรหาพ่อพี่จุดธูป 16 ดอก เรียกเพ็ญประภาให้มาช่วย”

            พอหนึ่งทุ่มนางพยาบาลกับบุรุษพยาบาลมารับฉันไปยังห้องผ่าตัด จนฉันถูกวางยาสลบหลับไปโดยไม่รู้ตัว