ตอนที่13.

ตอนที่13.

“นี่ เธอ” เปลวเรียกหญิงสาวอีกครั้งเมื่อเจ้าหล่อนเอาแต่นิ่งเฉย และในที่สุดดวงยิหวาลุกขึ้นแล้วหันมามองหน้าคนตัวโตตาเขียวปัดเมื่อคิดว่าเขาจะมาจิกใช้เธออีกแน่ๆ 

“อะไร มีอะไรก็ว่ามา ฉันเหนื่อยและเจ็บมือหมดแล้วเนี่ย เห็นมั้ย จะใช้อะไรนักหนาฮะ”

“ฉันไม่ได้จะมาใช้เธอแค่จะมาชวนไปดูม้าตัวใหม่ จะไม่ไปก็ได้นะ ฉันไปล่ะ”

“เฮ้ย.. เดี๋ยวๆ คุณว่าอะไรนะม้าตัวใหม่เหรอ” ดวงยิหวาถลันมาขวางไว้ มือบางดันอกแกร่งไว้ก่อนด้วยความสนใจม้าตัวใหม่ที่เปลวพูดถึง

“ฮื่อ แต่ดูท่าทางเธอคงไม่อยากไปกับฉันหรอก ถ้าอย่างนั้นฉันไปล่ะ” เปลวเมินหน้าเหมือนไม่ใส่ใจแล้วเดินหนีไปดวงยิหวารีบเดินตามเขาไปทันที...

ดวงยิหวารู้สึกตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่มิดเมื่อรถคันใหญ่พาเธอมายังทุ่งหญ้ากว้างท้ายไร่ ซึ่งม้าหนุ่มตัวหนึ่งกำลังวิ่งวนไปมาอย่างคึกคะนองไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้แม้จะมีคนงานหลายคนพยายามจะจับมัน

“นั่นม้าตัวใหม่ที่เพิ่งได้มา พ่อมันเป็นม้าแข่งฝีเท้าเร็วระดับแชมป์โลกแม่มันก็เป็นม้าแข่งที่กระโดดข้ามเครื่องกีดขวางได้ดีเยี่ยม เธอคิดว่าเจ้าตัวนี้มันจะเป็นไง..” เปลวถามพลางเฝ้าสังเกตอาการของหญิงสาว

“มันก็สุดยอดน่ะสิ ดูสิ นั่น เวลามันยืนสองขาแบบนั้นตัวมันใหญ่และสูงมากเลย ดูสิๆ” ดวงยิหวาตาเป็นประกายตื่นเต้น มองเจ้าม้าหนุ่มที่กำลังพยศร้องลั่นพลางยกขาหน้าขึ้นตะกายฟ้าด้วยความชื่นชมแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อมีคนงานชายคนหนึ่งพยายามจะใช้แส้ตีมัน

“อย่าตีมันนะ อย่าตี...” แล้วดวงยิหวาก็วิ่งลิ่วไปขวางแส้ที่กำลังจะตวัดลงบนตัวเจ้าม้าหนุ่มจนปลายแส้เฉียดผิวหน้าบางไปเล็กน้อยแต่ก็ทำให้ผิวแก้มรู้สึกแสบๆ ร้อนๆ คนงานหนุ่มหน้าซีดเผือดเพราะหยุดมือแทบไม่ทันยิ่งเมื่อเห็นเลือดซึมออกจากแก้มนวลซิบๆ ก็ยิ่งใจเสีย เปลววิ่งมารั้งกายบางให้หันมาหาด้วยความห่วงใยปิดไม่มิด แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ของตนซับเลือดบนแก้มนวลให้อย่างอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว

“ผมขอโทษครับไม่ทันมองว่าแม่เลี้ยงวิ่งมา..” คนงานชายร่างใหญ่ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดยิ่งเห็นว่าแม่เลี้ยงขาวีนเลือดตกยางออกก็ยิ่งกลัวว่าตนจะโดนไล่ออกจากงาน...

“ไม่เป็นไรจ้ะ มันเป็นอุบัติเหตุ อย่าคิดมากเลยนะ” ดวงยิหวายิ้มให้คนงานหนุ่มบางๆ อย่างไม่ถือโทษ และเป็นอีกครั้งที่คนงานกว่าสิบคนที่ยืนอยู่ตรงนี้รู้สึกแปลกใจกับความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของแม่เลี้ยงแห่งไร่ตะวันงาม

นอกจากจะไม่โกรธไม่โวยวายแล้วยังบอกว่าไม่เป็นไรอีก ซึ่งคำคำมันนี้ไม่เคยออกจากปากของเจ้าหล่อนเลยก็ว่าได้ เพราะไม่ว่าอะไรที่ดวงดาหวันไม่พอใจก็มักจะเป็นเรื่องใหญ่จนวุ่นวายกันทั้งไร่แม้แต่เรื่องเล็กน้อยเธอก็สามารถทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ได้อย่างง่ายดาย...

นอกจากคนงานจะอึ้งและยืนนิ่งอยู่เฉยๆ ไม่กล้าขยับไปไหนแล้ว เจ้าม้าหนุ่มคึกคะนองเมื่อครู่ก็เลิกพยศ มันยืนนิ่งมองหญิงสาวที่เข้ามาขวางแส้ให้มันอย่างสงสัยแววตาของเจ้าม้าหนุ่มเป็นประกายอ่อนเชื่อมและเชื่องลงทันที มันเอาจมูกชื้นๆ ของมันดันเปลวออกห่างจากร่างบางของดวงยิหวาหน้าตาเฉย พร้อมกับซบหัวใหญ่โตของมันลงบนบ่าบอบบางด้วยท่าทางออดอ้อนฝากเนื้อฝากตัว

ดวงยิหวาหัวเราะเสียงใสลูบหัวมันอย่างรักใคร่ หญิงสาวตบแผงคอของมันเบาๆ เหมือนปลุกปลอบ เจ้าม้าหนุ่มก็โน้มหัวของมันลงแทบเท้าดวงยิหวาเหมือนยอมมอบกายถวายชีวิตของมันเพื่อเธอ เปลวมองท่าทางของทั้งคนทั้งม้าอย่างหมั่นไส้ โดยเฉพาะเจ้าม้าตัวดีที่บังอาจใช่จมูกของมันดันเขาออกมาให้ห่างจากดวงยิหวานี่ล่ะน่าหมั่นไส้ที่สุด...

“ตั้งชื่อให้มันสิ ดูท่าทางมันชอบเธอมากเลยนะ..” เปลวประชดใบหน้าบึ้งตึง

“ฉันจะตั้งชื่อให้แกว่า สตาร์ ดีมั้ย เพราะแกมีดาวอยู่ตรงนี้”

ดวงยิหวาลูบหน้ายาวๆ ของมันเบาๆ และยิ้มอ่อนโยนเจ้าม้าหนุ่มก็ผงกหัวรับอย่างแสนรู้แล้วร้องฮี๊ๆ แสดงท่าทางดีอกดีใจ ทุกคนต่างมองดูแม่เลี้ยงแห่งไร่ตะวันกับเจ้าม้าหนุ่มตัวแสบอย่างไม่อยากเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแม่เลี้ยงดาหวันพูดกับม้าได้ ความจริงแล้วแม่เลี้ยงดาหวันไม่เคยย่างกรายมาที่คอกม้าด้วยซ้ำ ที่สำคัญแม่เลี้ยงดาหวันเกลียดม้าที่สุด...

หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุดูเหมือนแม่เลี้ยงดาหวันจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจริงๆ

คนงานชายคนหนึ่งที่เฝ้ามองแม่เลี้ยงดาหวันมาตลอดตั้งแต่เธอกลับมาก็เห็นไม่ต่างจากคนงานคนอื่นๆ

น้ำหวานรู้สึกเดือดดาลเมื่อตอนนี้ตนถูกลดความสำคัญลง น้องเปรียวก็เหมือนจะห่างเหินไปเพราะเด็กหญิงสนใจแม่ที่เพิ่งจะกลับตัวเป็นคนดีและยิ่งถูกดวงดาหวันจับได้ว่าเธอเป็นคนที่เอางูไปแกล้งก็ยิ่งเข้าหน้าน้องเปรียวไม่ติดด้วย ตอนนี้ใครๆ ในไร่ตะวันงามต่างหันไปชื่นชมดวงดาหวันคนใหม่กันหมดแม้ว่าเธอเพียรไปที่นั่นทุกวันและพยายามทำอะไรๆ ให้คนในไร่เห็นแต่ดูเหมือนมันเป็นอะไรที่สูญเปล่าเมื่อใครๆ ก็หันไปยกย่องชื่นชมแม่เลี้ยงดาหวันกันหมด...

“หึ นังดาหวัน อย่านึกว่าแกจะทำให้พี่เปลวหลงเสน่ห์แกเหมือนที่พี่ปราบหลงแกงั้นหรือ แกยังไม่รู้จักฉันดีพอคิดจะมาต่อกรกับฉันเหรอ คราวนี้ฉันจะไม่ยอมให้พี่เปลวหลุดมือฉันไปได้เป็นอันขาด”

น้ำหวานคิดอย่างชิงชังหญิงสาวที่เป็นคู่แข่งกันมาตลอดโดยเฉพาะเรื่องหัวใจ หลายวันมานี้เธอต้องเก็บเนื้อเก็บตัวเพราะกลัวว่าดวงดาหวันจะฟ้องเปลวเรื่องวันนั้นจนไม่เป็นอันทำอะไรซ้ำยังรู้สึกเป็นรองดวงดาหวันจนน่าโมโห น้ำหวานคิดอย่างเดือดดาลพลันสายตาก็ไปเจอหลานสาวซึ่งเป็นเพื่อนรักกับน้องเปรียวเดินผ่านมาพอดี ดวงตากลมโตก็เบิกขึ้นอย่างนึกอะไรได้

“น้องรินจะไปไหนคะนั่น” น้ำหวานร้องถาม น้องริน หรือ รินลดา หลานสาวซึ่งเป็นบุตรีของน้ำผึ้งพี่สาวของเธอที่เสียชีวิตไปหลายปีแล้ว เด็กหญิงหันมามองน้าสาวแล้วยิ้มให้อย่างน่ารัก

“น้องรินว่าจะไปหาน้องเปรียวค่ะน้าหวาน”

“ไปหาน้องเปรียวเหรอ เอ.. แต่น้าว่าหากน้องรินจะไปต้องระวังตัวหน่อยนะ เพราะตอนนี้แม่ของน้องเปรียวกลับมาแล้วและท่าทางจะหวงน้องเปรียวน่าดู ขนาดว่าน้าจะเข้าใกล้น้องเปรียวยายดาหวันนั่นยังมองตาขวางไม่ยอมให้น้องเปรียวมาคุยกับน้าเหมือนเดิม” น้ำหวานได้ทีรีบใส่ไฟในหัวหลานสาวทันทีและได้ผลเมื่อรินลดามีสีหน้าแปลกใจ