ตอนที่1.

เปลือกตาบางที่ประดับด้วยแพขนตาหนางามงอนของหญิงสาวซึ่งนอนหลับสนิทมายาวนานถึงสามวันเต็มค่อยๆ ขยับกระพือขึ้นช้าๆ ราวปีกผีเสื้อโบยบิน ก่อนที่ดวงตากลมโตดำขลับจะลืมขึ้นมองเพดานสีขาวสะอาดตาแล้วหลับลงไปใหม่เพราะยังไม่ชินกับแสงสว่างซึ่งในความคิดของเธอมันน่าจะเป็นช่วงเวลาบ่ายๆ อากาศที่มีสายลมอ่อนๆ พัดผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบผิวและกลิ่นหอมสดชื่นราวอยู่ในขุนเขาที่เขียวขจีก็เป็นสิ่งที่เธอรับรู้ได้เช่นกัน เพราะคนอย่าง ดวงยิหวา เลิศรัตนาไพศาล หญิงสาวสังคมผู้เฉลียวฉลาดย่อมรับรู้อะไรได้เร็วและเข้าใจง่ายเสมอ...

เธอยังไม่ตายใช่ไหม... แล้วที่นี่ที่ไหน... ดวงยิหวาถามตัวเองเธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอกำลังขับรถไปหาเพื่อนซึ่งอยู่จังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือของไทยเพื่อหนีการหมั้นหมายที่บิดามารดาพยายามจะให้เธอมีคู่ครอง ระหว่างทางขึ้นเขามีรถบรรทุกขับมาด้วยความเร็วสูงมากพุ่งมาหารถของเธอแล้วเธอก็หักพวกมาลัยรถหลบ แต่กลับเจอแรงกระแทกมหาศาลและเสียงโลหะกระทบกับของแข็งๆ ดังสนั่นหวั่นไหวเธอรู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งตัวแล้วหลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดดับ... หญิงสาวค่อยๆ กลอกตามองรอบกาย แล้วพลันดวงตางามเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อพบกับบางสิ่งที่น่าพรั่นพรึง...

“กรี๊ดดด... ช่วยด้วยๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย อุ๊บ...” เสียงกรีดร้องด้วยความตระหนกตกใจดังลั่น พร้อมกับร่างสูงใหญ่ราวยักษ์ปักหลั่นก็ปรี่เข้ามาหาเธอบนเตียงแล้วเข้าประชิดใช้มือหนาสีเข้มคร้ามปิดปากเธอไว้แน่น แล้วใช้ร่างใหญ่โตของเขาคร่อมทับร่างเล็กๆ ของคนที่ดิ้นเร่าๆ ให้นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ใต้ร่างของตน ดวงยิหวามองสบตาคนที่คร่อมทบเธอไว้อย่างหวาดหวั่นพรั่งพรึง ความกลัวที่ไม่เคยเกิดขึ้นในใจของเธอ ไม่รู้ว่าความกลัวมาจากมุมไหนของโลกวิ่งชนหัวใจน้อยๆ ของเธอจนสั่นไหวร่างบางสั่นเทิ้มด้วยความกลัวน้ำตาก็คลอๆ หน่วยตางามจนน่าอาย ที่เธอกำลังจะร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายหน้าโหดคนนี้...

“หยุดแหกปากเดี๋ยวนี้หากไม่อยากถูกฉันหักคอ”

เสียงนั้นคุกคามนักและน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้อย่างสุดความสามารถของเธอก็ไหลออกมาช้าๆ ด้วยความกลัว

ชายหนุ่มหน้าเข้มคมคร้ามผิวสีแทนนั้นยิ่งทำให้ใบหน้าที่รกครึ้มด้วยหนวดเครายาวดูดุดันน่ากลัวราวมหาโจร ดวงตาสีเทาเข้มขุ่นมัวด้วยความโกรธ เขามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเคืองแค้นไม่ได้สนใจน้ำตาที่ไหลรินของเธอ ผู้หญิงอย่าง ดวงดาหวัน มารยาแค่ไหน ทำไมเขาจะไม่รู้ คงคิดว่าน้ำตาของเธอจะชนะเขาได้สินะ ไม่มีวันซะล่ะ... เปลว อาทิตยกุลวงษ์ คิดในใจอย่างเดือดดาล ยิ่งเห็นเธอเขายิ่งทั้งโกรธและเกลียด แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ในตอนนี้

“ดีมาก เป็นครั้งแรกนะที่ผู้หญิงแพศยาอย่างเธอกลัวฉันจนตัวสั่น ซ้ำยังร้องไห้เหมือนเด็กๆ ไม่สมกับที่เป็นดวงดาหวันผู้เย่อหยิ่งเลยนะ”

เขากล่าวพลางค่อยๆ ปล่อยมือหนาออกช้าๆ คอยดูปฏิกิริยาของเธอ ในขณะที่ดวงยิหวาเองก็มองเขาอย่างพอจะเข้าใจได้ว่า เขาอาจจะจับตัวเธอมาผิดเพราะเมื่อครู่เขาเอ่ยถึงชื่อของผู้หญิงคนหนึ่ง ดวงดาหวัน แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครล่ะ แต่ทำไมเธอรู้สึกปวดหัวและเจ็บแปลบไปทั้งตัวนะและเพิ่งจะรู้สึกตอนนี้เอง...

“โอ๊ย... ปวดหัวจัง หัวฉันแตกหรือนี่”

“ใช่เธอหัวแตกและมีแผลถลอกเล็กน้อย ถือว่าเธอยังดวงแข็งนะ รถตกเขาขนาดนั้นยังรอด หนังเหนียวจริงๆ ทั้งๆ ที่เธอน่าจะตายๆ ไปซะ”

เขาพูดอย่างใจร้ายใส่หน้าเธอที่ยังคงนิ่วหน้าด้วยความเจ็บและไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ต้องพูดจาหยาบคายกับเธอขนาดนี้ด้วย ไม่มีใครกล้าพูดกับเธอแบบนี้เลยนะ ดวงยิหวามองเขาอย่างเคืองๆ

“นี่คุณ อย่าพูดมากได้มั้ย ฉันปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ช่วยเรียกหมอให้หน่อยสิ”

“เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันนะ ดี ปวดหัวไปให้หัวระเบิดเลยยิ่งดี”

“คิดว่าฉันตายแล้วนายจะลอยนวลเหรอ คอยดูนะถ้าฉันตายฉันจะเป็นผีมาบีบคอนายไอ้คนเถื่อน ไอ้คนไร้เมตตาไอ้คนใจร้าย” แม้จะปวดหัวแทบระเบิด แต่ดวงยิหวาก็เถียงเขาอย่างไม่เกรงกลัว ก็เธอเคยกลัวใครที่ไหนกันล่ะ...

“ปากดี จะตายแล้วยังปากดี”

เปลวพูดอย่างฉุนเฉียวมองคนตรงหน้าเหมือนไม่เคยเห็น ดูเหมือนดวงดาหวันจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แววตาดื้อดึงและอวดดีของเธอต่างจากแววตายั่วยวนคอยโปรยเสน่ห์ของดวงดาหวันคนเดิม แม้จะมีความหยิ่งผยองเหมือนกัน แต่ดวงดาหวันคนนี้กลับหยิ่งผยองในศักดิ์ศรีของตัวเองไม่ใช่หยิ่งผยองในความสวยมีเสน่ห์ที่สามารถทำให้ผู้ชายต่างหลงใหลเธอจนเขาเองก็รู้สึกได้ แต่หากเธอจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เขาก็อาจจะพร้อมให้โอกาสเธอทำหน้าที่ แม่ อีกครั้ง...

“อยู่เฉยๆ เดี๋ยวฉันจะดูแผลให้เอง... อ๊ะๆ อย่าพูดมาก หากพูดไม่เข้าหูฉันแม้แต่คำเดียวเธอโดนดีแน่...” 

เปลวกล่าวพลางค่อยๆ เปลี่ยนผ้าพันแผลและตรวจอาการของเธออีกครั้งด้วยความคล่องแคล่วเบามือ ดวงยิหวาได้แน่นอนหลับตานิ่งด้วยความมึนงงปวดแปลบๆ อยู่ในหัว นี่เธอกำลังฝันใช่ไหม แม้ในตอนนี้เธอก็ยังแอบคาดหวังว่าทุกอย่างนี้มันคือ ความฝัน...