บทที่ 4 ดูถูก
"พี่จันทร์ไม่รอเกรซเลยนะคะ ชิ"
"5555555ถ้าพี่รอพี่ก็เเพ้อีกสิ ครั้งนี้พี่ไม่หลงกลเกรซหรอกนะ แบร่"เขาเเลบลิ้นใส่เกรซ พร้อมกับวิ่งไปทั่วสวนดอกไม้
"คุณหนูค่ะ คุณท่านกลับมาเเล้วค่ะ"ทั้งเกรซทั้งจันทร์เจ้ารีบมองหน้ากันเเละวิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง ในตลอดระยะเวลา10 ปีทั้งเกรซเเละจันทร์เจ้าเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากถึงเเม้คุณพ่อของเขาจะไม่เห็นด้วย ทุกครั้งที่พ่อของเกรซกับมาทั้ง2จะรีบเเยกย้ายทันเพราะมันเคยมีเหตุการณ์นึงที่เกรซกับจันทร์เจ้าเล่นกันเเล้วคุณพ่อของเธอกลับมาพอดี สิ่งที่เกิดขึ้นคือเกรซโดนคุณพ่อขังไม่ให้ออกมาเล่นกับจันทร์เจ้าเป็นเวลา3วัน เเละเขายังพูดอีกว่าถ้าเกิดเขาเห็นอีกครั้งเขาจะส่งเกรซไปอยู่โรงเรียนประจำ เพราะเขารู้สึกไม่ชอบจันทร์เจ้า เพราะจันทร์ไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนกับเกรซลูกสาวของตัวเอง
"คุณผู้ชายกลับมาเเล้วหรอลูก"นุชเอ่ยปากถามจันทร์เจ้า
"ครับ"
"นั้นเเม่ไปก่อน"
"อีกเเล้วหรอครับเเม่"นุชพยักหน้ารับแล้วรีบเดินออกไป
[ผมบอกเลยนะครับถ้าผมมีเงินผมจะพาแม่ออกจากบ้านหลังนี้ที ผมจะไม่ให้ไอ่คคุณวิทมาพูดดูถูกผมกับเเม่อย่างงี้หรอกและที่สำคัญผมรู้ว่าไอ่ชั่วนั้นมันชอบเเม่ผม มันจะให้แม่ผมไปดูแลตลอดหลังจากมันกลับจากที่ทำงาน ส่วนคุณผู้หญิงก็ใจดีเกินไปปล่อยให้สามีตัวเองทำอะไรก็ได้]
"คุณผู้ชายค่ะ น้ำมาเเล้วค่ะ"นุชเดินเข้ามาพร้อมกับถาดน้ำ
"มานี้สิ"พ่อของเกรซค่อยๆเอามือไปลูบหน้าของเธอ
"นี่ก็10ปีแล้วนะที่เธอมาศัยบ้านฉัน แล้วเมื่อไหร่เธอจะตอบเเทนฉันบ้างล่ะ"รอบนี้เขาค่อยๆเอามือลูบตรงต้นคอ
"คุณผู้ชายอย่าค่ะ"
"อย่าเล่นตัวให้มันมากนักเธอก็เเค่ผู้หญิงแม่หม้ายไม่มีที่ซุกหัวนอนคนนึง"รอบนี้เขาเริ่มบีบคอนุชเเรงมากขึ้น
"โอ้ยยย ฉันเเจ็บค่ะคุณผู้ชาย"
"คุณพ่อค่ะ"
ฟึ่บบ..
"ออกไปได้เเล้ว"เขาไล่เธอออกจากห้องทันที
"ค่ะ"นุชรีบลุกขึ้นทันที
"คุณป้าคอไปโดนอะไรมาค่ะ"ระหว่างที่เดินส่วนกันเกรซเห็นรอยเเดงที่คอของนุช
"เอออ....ป้าไม่เป็นไรค่ะคุณหนู ป้าเเค่....."
"มีอะไรหรอยัยเกรซ"
"ค่ะคุณพ่อ เเล้วเมื่อกี้ป้านุชจะพูดว่าอะไรนะคะ"
"ไม่มีอะไรค่ะคุณหนูรีบไปหาคุณพ่อเถอะค่ะ"
"ค่ะ"
"คุณพ่อจะร่วมกันคุณอาวิโรจจริงหรอค่ะ"
"อืม"
"คุณพ่ออย่าเลยค่ะ ใครๆก็รู้ว่าคนอาเป็นคนยังไง"พ่อของเกรซกำลังจะลงสมัครนายกแต่คนที่จะมาร่วมด้วยเป็นคนที่ไม่เคยมีข่าวดีเลยมีเเต่ข่าวเสียๆเเต่เขาเป็นคนมีเงินทุอย่างเลยทำอะไรเขาไม่ได้
"แกอย่ามายุ่งกับเรื่องของพ่อเลย ตั้งใจเรียนไปเถอะ"
"คุณพ่อ!!!!!!"
"ไปๆออกไปได้เเล้ว"เกรซอเดินออกมาจากห้องของพ่อของเธอด้วยอารมที่ไม่ดีเท่าไหร่ เเละเธอเดินกลับไปที่ห้องของเธอ
"คุณพ่อนะ คุณพ่อ"
ติ้งๆ เสียงไลน์ดังขึ้น
"ทำไรอยู่ไอ่เด็กดื้อออออ"จันทร์เจ้าไลน์มาหาเกรซ
"อารมณ์ไม่ดีอยู่ พี่จันทร์เจ้าอย่ามากวนทีนน ตอนนี้นะ"
"55555ใครทำไอ่เด็กดื้อของพี่บอกมาเดียวพี่ไปจัดการเอง"
"พ่อของเกรซเองค่ะ"
"จอดไว้ตรงนั้นเเละ"
"อ้าววว"
"พี่ไม่อยากยุ่งกับพ่อของเกรซ เกรซก็รู้นิ"
"ค่ะเกรซรู้ เออเเล้วคุณป้าคอไปโดนอะไรค่ะเมื่อกี้เกรซถามเเต่คุณณป้ายังไม่ได้บอกเกรซเลยค่ะ"
"คอ อะไรพี่งง เเม่พี่ก็ปกตินะ"
"ก็เมื่อกี้เกรซเห็นมีรอยที่คอคุณป้านะคะ"จันทร์เจ้าออกเเล้วไม่ตอบเเต่เขารีบวิ่งไปหาเเม่เขาทันที
"แม่!!!"
บทที่ 31 มีความสุขสักที หลังจากเหตุการณ์บุกจับลดาทำให้ลดาเสียสติจนต้องอยู่ในโรงพยาบาลศรีธัญญา ลดาจะไม่โดนขังคุกเพราะตอนนี้เธอถือเป็นคนสติไม่ปกติ "จันทร์เจ้า"จันทร์เจ้าได้มาเยี่ยมวิทที่เรือนจำกับเกรซ "สวัสดีครับคุณผู้ชาย" "เรียกลุงเถอะ" "ครับคุณลุง คือผมจะมาขอออ..." "ไม่ต้องพูด ลุงต่างหากที่ต้องขอโทษเอ็ง ลุงขอโทษเองจากใจจริงๆ"วิทยกมือไหว้จันทร์เจ้า "คุณพ่อ" "คุณลุงอย่าครับ อย่าทำแบบนี้"วิทน้ำตาไหลออกมา "ฮืออ ลุงเสียใจกับทุกๆ เรื่อง" "ครับผมไม่โกรธเเล้วครับ เพราะคุณลุงได้รับผลกรรมแล้ว" "ฮืออออๆ ลุงอยากจะขออะไรเอ็งอีกอย่างได้ไหม" "อะไรครับ" "ฝากดูแลยัยเกรซด้วยนะ" "คุณพ่อ" "ยัยเกรซคือเเก้วตาดวงใจของลุง ชีวิตนี้เเกคงลำบากที่มีลุงเป็นพ่อ" "โธ่...คุณพ่อ" "ครับผมสัญญาว่าผมจะดูเเลเกรซให้ดีที่สุด" "ขอบคุณมากนะ ลุงไปก่อนล่ะ พ่อไปก่อนล่ะ" "ครั
บทที่ 30 ทุกอย่างมันกำลังจะจบ[ฉันตื่นมาอยู่ในอ้อมกอดของพี่จันทร์เจ้า] เกรซเอาเเต่มองหน้าจันทร์เจ้า "จะเอาต่ออีกรอบไหม" "บ้าา พี่จันทร์อ่ะ" "55555ก็จริงหนิมองส่ะขนาดนั้น เป็นปลากัดเหรอ หืม หืม หืม ชื่นจายยยย"จันทร์เจ้าหอมเเก้มเกรซซ้านขวาสลับกัน "พอได้เเล้วค่ะพี่จันทร์" "555555ก็ได้ๆ" "เเล้วพี่จันทร์จะเอายังไงต่อค่ะ" "เออ....." "ถ้าพี่จันทร์ทำตามกฎหมายเกรซจะไม่ห้ามค่ะเกรซจะช่วยพี่อีกแรง" "จริงเหรอเกรซ" "ใช่ค่ะ" [เพราะสิ่งที่เเม่ทำกับป้านุชมันร้ายเเรงมาก เป็นฉันเองฉันก็จะไม่ให้อภัย] จันทร์เจ้าได้เอาหลักฐานทั้งหมดส่งมอบให้กับอลัน เเละอลันก็ยินที่จะช่วยจับลดาอีกเเรง "เกรซไม่ต้องไปรอพี่อยู่ที่นี้เเหละ" "ไม่ค่ะ ให้เกรซไปเถอะนะคะ น่าาาา เกรซสัญญญาว่าจะไม่ดื้อ" "อืมก็ได้"อลันและจันทร์เจ้าได้นำทีมตำรวจไปบุกจับลดาที่บ้านเเต่กลับไม่เจอลดา "ฮัลโหล อยู่ที่ไหน ห่ะ โอเคเดียวตามไป" "ว่าไงค่ะพี่จันทร์" "แม่ของเกร
บทที่ 29 ไม่จริง"เป็นไงบ้าง"จันทร์เจ้าโทรหาลูกน้องของเขาที่ทำงานในบ้านของลดา "ห้ะ มันจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ!!!" "โธ่เว้ยยยยยย"จันทร์เจ้าตอนนนั้นเข้าโมโหมากจนควบคุมสติอารมณ์ไม่อยู่ เขาเห็นเกรซกำลังตัดเเต่งดอกไม้เขารีบวิ่งเเล้วไปกระชากเกรซแล้วลากออกมา "พี่จันทร์จะพาเกรซไปไหนค่ะ" "มานี่!!!!" "พี่จันทร์เกรซเจ็บนะคะโอ้ยย" "หุบปากก!!!!!!!!"เขาลากเกรซเข้าไปในห้องน้ำของเขาเเละเอาฝักบัวฉีดใส่เกรซ "พะพี่จันทร์ เกรซเจ็บบบ" "เเค่นี่เจ็บเหรอมันนยังไม่ส่าสมกับสิ่งที่เเม่เธอทำไว้กับเเม่ฉันเลยย" "มะเเม่เกรซทำอะไรค่ะ" "เเม่ของเธอเป็นคนฆ่าเเม่ของฉันไงงง" "มะไม่จริง" "นั้นเธอมาดูนี้นะ" "โอ้ย"จันทร์เจ้าลากเเขนเกรซออกมาเเล้วเขาได้ผลักเธอลงไปที่โซฟา "ดูซ่ะ"เขาซัดหลักฐานใส่บนตักขอเกรซ เกรซเธอหยิบขึ้นมาดู "มะเเม่ ทำไมเเม่ทำแบบนี้" "คิดดูว่าเเม่พี่ต้องทรมานมากเเค่ไหน ฮืออออ"จันทร์เจ้าถึงกับเข่าทรุด "เเม่พี่ต้องถูกตราห
บทที่ 28 สารภาพความจริงมาจันทร์เจ้าขับรถไปจอดหน้าบ้านของลดา และเขาเดินเขามาในบ้านของลดาเเต่กลับไม่เจอใคร "อ้าวจันทร์จะมาทำไมไม่บอกป้า" "ไปตามคุณผู้หญิงของคุณป้ามา!!" "มีไรหรือป่าวจันทร์" "ผมบอกว่าให้ไปตามมาไง!!!" "เสียงดังเอ๊ะอะโวยวายอะไรกันค่ะป้าใจ"ลดาเดินลงมาจากด้านบน "จันทร์เจ้า"เธอตกใจที่เห็นจันทร์เจ้าอยู่ที่บ้านของเธอ "ตกใจเหรอครับคุณผู้หญิง!!!" "นะนั่งก่อนสิจ้ะ" "ไม่!!ครับ ผมมาเเค่แปปเดียว หึ" "ผมจะให้โอกาสคุณผู้ได้สารภาพความผิดที่คุณทำกับแม่ผมไว้" "ฉันไม่ได้ทำอะไร" "อย่ามาตอแหล!!!!!" "จันทร์เจ้าใจเย็นๆ สิ"ป้าใจเดินมาหาจันทร์เจ้า "มึงด้วย ถ้ามึงไม่สารภาพสิ่งที่ทำกับแม่กูไว้มึงได้ตายแน่" "จันทร์เจ้านี่ป้าของเเกนะ" "แล้วแม่กูก็น้องมึงนะ มึงทำอะไรรู้อยู่แก่ใจ!!!!!" "มึงทั้ง2คนกูให้เวลาเเค่2วันถ้ามึงไม่สารภาพพวกมึงได้เจอกูแน่"จันททร์เจ้าพูดจบเขาออกจากบ้านของลดา ทันที เขาขับรถไปที่ที่หนึ่งเขาหยิบรูปนุชข
บทที่ 27 นอนกับพี่สิ"ห้ะ.....พี่จะบ้าเหรอ" "ทำไมบ้าตรงไหน แค่ให้มานอนเฝ้าเนี่ยบ้าเหรอห้ะ คนอุส่าไปช่วย" "อ่ออ...." "ทำคิดว่าฉันจะชวนเธอทำอะไร" "ป่าวค่ะ" "ตกลงจะมาเฝ้าไหม" "เฝ้าค่ะ" "ก็ดี" "พี่จันทร์ต้องการอะไรเรียกเกรซได้ตลอดเลยนะคะ" "อืมม แล้วนั้นเธอจะไปไหน" "เกรซจะไปนอนที่โซฟาค่ะ" "อ่ออ อืมมมเอาสิ" "ค่ะ"หลังจากเกรซเธอนอนเล่นโทรศัพท์สักพักเธอก็หลบไปไหนที่สุด ส่วนจันทร์เจ้าพอเขาเห็นว่าเกรซหลับเขาเลยเดินมานั่งข้างๆ เกรซ เขาค่อยๆ เอาปอยผมที่บังใบหน้าของเกรซออก "คงเหนื่อยมากสินะ" "พี่ขอโทษจริงๆ นะ ทุกๆ เรื่องเเต่พี่ต้องทำจริงๆ" "คะคุณพ่อออ อย่างเกรซไปนะคะ ฮือๆ"เกรซละเมอถึงพ่อของเธอ จันทร์เจ้าเลยเข้าไปกอดเธอด้วยความอ่อนโยน "โอ้ๆ .....ไม่เป็นไรน่าาา"เขาค่อยๆ ลูบหัวของเธอ "ฮืออออๆ .....พี่จันทร์เองเหรอ" "เกรซขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ตื่น" "ไม่เป็นไร"เกรซทำท่าทางจะผละจันทร์เจ้าออกจากอ้อมกอด
บทที่ 26 พี่ชายที่เเสนดี"พี่อลันเกรซขอบคุณมากนะคะสำหรับวันนี้""ไม่เป็นไรครับพี่เต็มใจทำเพื่อเกรซ" "เออ...พี่มีอะไรจะให้ด้วย" "อะไรเหรอค่ะ" "ยื่นมือมาสิ"เกรซยื่นมือให้อลัน อลันหยิบสร้อยข้อมือออกมาจากกระเป๋าเป็นสร้อยข้อมือที่มีดอกลิลลี่เป็นจี้ "พี่อลันยังไม่ลืมเหรอค่ะ" "พี่จะลืมได้ยังไงล่ะมันเป็นดอกไม้ที่เกรซชอบนะ"เกรซอมยิ้มเธอเอาแต่มองสร้อยข้อมือที่อลันให้ "55555ชอบใช่ไหม" "ชอบค่ะขอบคุณนะคะ" "ครับ เออ...รู้ไหมพี่กลัวว่าเกรซจะไม่รับสร้อยข้อมือของพี่" "ทำไมล่ะ" "ก็เกรซไม่รับดอกไม้พี่หนิจำได้ไหม" "เออ....จำได้สิค่ะ" [ฉันจำได้พี่อลันคือรุ่นพี่ที่โรงเรียนของฉันและเขาเเอบชอบฉันเเต่ตอนนั้นฉันติดพี่จันทร์มากเกินไปเลยไม่ได้ชอบเขาวันที่พี่อลันเอาดอกลิลลี่มาให้ฉันฉันก็ไม่รับเพราะฉันรู้ไงล่ะว่าพี่อลันจะทำอะไรต่อหลังจากให้ดอกไม้ฉัน] "จะคุยกันอีกนานไหม"จันทร์เจ้าตะโกนลงมาจากชั้น2 "เออ..พี่อลันเกรซเข้าบ้านก่อนนะคะ" "ครับ" "ขับรถดีๆ นะคะพ