บทที่ 1 สั่งสอน 1

เธอไม่ทันได้เห็นหรือได้ยินเสียงเขาเข้ามาเลย จนกระทั่งถูกแขนใหญ่ ๆ กอดรัดเอาไว้แน่น แขนของเธอถูกกดทับไว้ข้างลำตัวอย่างไม่มีทางขยับ ปืนในมือถูกกระชากออกไปอย่างง่ายดาย เธอแทบไม่ได้ยินเสียงกระสุนที่ถูกปลดออกและหล่นลงบนฝ่ามือของเขาเลย และก่อนที่เธอจะรู้ตัว เขาก็เก็บปืนเข้าโฮลสเตอร์เรียบร้อยแล้ว ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว

เท้าที่สวมรองเท้าบูทถูกยกไปวางบนเก้าอี้ แล้วดึงคนตัวเล็กลงนอนคว่ำบนบนตักอย่างรวดเร็วไม่ทันแม้กระทั่งจะได้ตั้วตัว

“ว้าย!”

ชิดชนกร้องเสียงหลง รู้สึกอับอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี เมื่อท้องของเธอไปกระแทกกับต้นขาแข็ง ๆ แต่ในตอนนั้น เธอยังไม่รู้เลยว่าโชคชะตาที่น่าอับอายกว่านี้กำลังรอเธออยู่

กระโปรงของเธอถูกดันขึ้นสูงจนเห็นชายผ้าที่เริ่มขาดรุ่ยของชุดที่เธอชอบที่สุด เธอคิดว่าเขาคงหยุดแค่นี้ นี่มันก็แย่พอแล้วและไม่เหมาะสมอย่างยิ่งที่เขาจะเห็นเธอในชุดชั้นใน แต่เขาคงไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้หรอกมั้ง…

เขาเป็นสุภาพบุรุษไม่ใช่หรือ อย่างน้อยเขาก็ทำตัวเป็นแบบนั้น...

หญิงสาวพยายามจะดิ้นรนต่อสู้อย่างเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้ใครได้ยินเสียงและเข้ามาพบพวกเขาในสภาพที่ไม่เหมาะสม ไม่ว่าจะเป็นคนใช้หรือสมาชิกในครอบครัว แม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจว่าอันไหนจะแย่กว่ากัน

เขาทำให้เธอประหลาดใจเมื่อเขาหยุดชั่วครู่ ไม่ว่าแก้มของเธอจะแดงระเรื่อเพราะท่าทางที่ไม่ปกติหรือเพราะความอับอายที่ท่วมท้น เธอก็ไม่แน่ใจ บางทีอาจเป็นทั้งสองอย่างรวมกัน แต่เธอรู้ดีว่าเธอกำลังจะเป็นลมเพราะเรื่องนี้

เพียะ!

จนกระทั่งฝ่ามือหนัก ๆ ฟาดลงบนก้นของเธอด้วยเสียงอันดัง เสียงนั้นดังชัดเจนจนก้องไปทั่วห้องที่ตกแต่งอย่างดี

“อ๊า…”

เสียงกรีดร้องที่ตอบสนองต่อความเจ็บปวดนั้นดังจนทำให้เสียงอุทานก่อนหน้านี้ดูเงียบไปเลย

ทว่าเสียงรองเท้ากระทบโถงทางเดินทำให้ทั้งคู่ตกอยู่ในอาการชะงักงัน ตามด้วยเสียงเคาะประตูเบา ๆ

“พี่แก้วอยู่ข้างในใช่ไหม เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ชิดชนกตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิต เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

“ตอบสิ” ชายหนุ่มกระซิบบอกด้วยเสียงแหบต่ำที่ฟังดูเหมือนเขากำลังกัดฟันไว้แน่น

“พี่ไม่เป็นอะไรจ้ะ” เธอตอบกลับไปด้วยเสียงสั่นเครือ

“แน่ใจนะ? เพราะจันทร์คิดว่าได้ยินเสียงเหมือนพี่ร้อง”

“พี่ซุ่มซ่ามไปหน่อยน่ะ สะดุดเท้าตัวเอง แต่พี่ไม่เป็นไร”

เสียงจากหลังประตูเงียบไปสักพัก คล้ายว่าน้องสาวของเธอกำลังประมวลอะไรสักอย่าง

“แล้วพี่เข้าไปทำอะไรในห้องทำงานพี่ภาดาคะ ปกติเขาปิดประตูไว้ตลอดนี่นา”

“ใช่ เธอมาทำอะไรในห้องทำงานฉัน” ผู้จับกุมถามเสียงเข้มแค่ให้ได้ยินกันสองคน

ชิดชนกพยายามจะหัวเราะ แต่เสียงที่ออกมาฟังดูไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย และเธอก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าน้องสาวจะไม่ได้ยินเสียงนั้น

“อ๋อ พี่แค่มาสำรวจเฉย ๆ จันทร์ก็รู้ว่าพี่เป็นคนขี้สงสัยอยู่แล้ว และจันทร์ก็บอกให้พี่ทำตัวเหมือนอยู่บ้านนี่นา”

ชิดชนกจินตนาการเห็นรอยยิ้มอึดอัดของน้องสาวในใจ

“ก็ใช่ จันทร์บอกพี่แบบนั้นจริง ๆ แต่ไม่คิดว่าพี่จะทำตามแบบตรงตัวขนาดนี้ แต่ว่าพี่ระวังตัวด้วยนะ พี่ภาดาไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่มยามในห้องทำงานเขา อ้อ อาหารเที่ยงใกล้พร้อมแล้วนะคะ”

“จ้ะ ขอบใจนะ พี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เมื่อเสียงฝีเท้าไกลออกไปจนเงียบลง ภาดาก็เตือนขึ้นด้วยเสียงต่ำ

“คิดว่าเธอจะหนีรอดไปได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ ถ้าไม่อยากให้น้องสาวเห็นเธอถูกจับถลกกระโปรงนอนคว่ำอยู่บนตักฉันแบบนี้ ฉันแนะนำให้เธอเงียบไว้ดีกว่า ถ้าพ่อแม่เธอไม่เคยสอนว่าไม่ควรสอดรู้สอดเห็นบุกรุกห้องคนอื่นโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต โดยเฉพาะในบ้านที่เธอเป็นแค่แขก และเป็นแขกที่ประพฤติตัวแย่ที่สุดด้วย ฉันจะเป็นคนสั่งสอนเธอเอง”

พ่อแม่ของเธอไม่เคยตีเธอเลยสักครั้ง พวกท่านคิดว่าการตีไม่ใช่วิธีการสั่งสอนที่ถูกต้อง ดังนั้นชิดชนกจึงไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน

อย่างไรก็ตามเมื่อฝ่ามือหนัก ๆ ฟาดลงมาอีกครั้ง เธอรู้แล้วว่าเธอคงไม่สามารถเงียบได้ตามที่ต้องการ ชายหนุ่มยังคงตีเธอต่อไป ด้วยแรงของเขาที่กดเธอไว้ในตำแหน่งที่เขาต้องการแน่น เธอไม่สามารถขยับหรือขัดขืนได้เลย เธอจึงมั่นใจว่าเธอจะต้องรับบทลงโทษจนกว่าเขาจะพอใจ

หยาดน้ำตารินไหลจากดวงตา ชิดชนกเริ่มร้องไห้อย่างห้ามไม่อยู่ เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้

ไม่ใช่เพราะแกล้งทำเพื่อเรียกร้องความเห็นใจ แต่เพราะมันเจ็บจริง ๆ!

เธอไม่คิดว่าเขาจะมีความเห็นอกเห็นใจหรือความเมตตาใด ๆ ผู้ชายที่ทำแบบนี้กับผู้หญิงที่เพิ่งเจอครั้งแรกคงไม่มีคุณสมบัติดี ๆ แบบนั้นอยู่แล้ว

แต่การกัดฟันแน่นจนขากรรไกรเจ็บก็ไม่ได้ช่วยลดความเจ็บปวดและความโกรธแค้นของเธอได้มากนัก ดังนั้นสิ่งเดียวที่ทำได้ นั่นคือคว้าผ้าจากกระโปรงของเธอและยัดเข้าไปในปาก

เธอรู้สึกอับอายที่พบว่าวิธีนี้ได้ผลดี มันช่วยกลบเสียงร้องของเธอได้อย่างมีประสิทธิภาพ เธอไม่ควรต้องทำแบบนี้ แต่ก็รู้ดีว่าคนที่กำลังลงมือตีเธออย่างสนุกสนานคงไม่เห็นด้วย

โชคดีที่เขาหยุดไม่นานหลังจากนั้น แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าฟันของเธอกำลังกัดผ้าที่บางจนเกือบขาด คิดว่าต้องมีคนมาสาดน้ำใส่ก้นเธอเพื่อดับไฟที่เขาจุดและยังคงทำให้มันลุกโชนต่อไป แต่เมื่อพยายามจะดึงตัวขึ้นจากตักแกร่ง หญิงสาวกลับพบว่าเธอขยับตัวไม่ได้เลย

และสิ่งที่เขาต้องทำเพื่อให้เธออยู่นิ่งก็เพียงแค่วางแขนของเขาพาดไว้บนหลังเธอ

เมื่อเขาพูดขึ้น เสียงของเขาต่ำและห้าว ชัดเจนว่าเขาก็พยายามไม่ให้ชิดจันทร์สงสัยอีก

“ถ้าเธอแค่มาสำรวจห้องของฉันเฉย ๆ เธอคงแค่โดนด่า ไม่ใช่โดนตี แต่นี่เธอมาหยิบปืนของฉันเล่น”

“ฉันไม่ได้แล่น! ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ของเล่น” ชิดชนกสวนกลับฟ่อ ๆ ด้วยเสียงกระซิบ แม้ว่ามันอาจไม่ใช่การตอบสนองที่ฉลาดนัก

“งั้นเธอเคยใช้ปืนมาก่อนไหม?”

เธอเกือบจะส่งเสียง ‘จิ๊’ ให้เขา แต่ก็แค่เกือบจะ ยังดีที่สามารถควบคุมตัวเองไว้ได้ เพราะเขาคงไม่ชอบแน่และอาจทำให้เขาตีเธออีก แต่เธอก็ยังตอบกลับเขาด้วยเสียงกระซิบที่ไม่พอใจ