บทที่ 1 สั่งสอน 2

“ไม่เคย ฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อนด้วยซ้ำ นั่นแหละที่ทำให้ฉันสนใจมัน”

ชิดชนกรู้ดีว่าเธอควรจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ได้ หรืออย่างน้อยก็ควบคุมน้ำเสียงให้เหมาะสม แต่การที่ฝ่ามือของชายหนุ่มฟาดลงบนก้นเธออีกครั้งก็เป็นเครื่องเตือนใจที่เธอคงไม่สามารถลืมมันได้

“ถ้าอย่างนั้น เธอยิ่งไม่ควรจะไปยุ่งกับมันเลย ปืนของฉันไกนุ่มมาก และเธอกำลังเล็งมันไปที่เท้าของตัวเอง เธออยากจะเดินกะเผลกไปมาหน้าห้องเรียนของเธอหรือไง ถ้าเธอได้งานสอนสักที”

ความดูถูกและความไม่ชอบที่เขามีต่อเธอแทบจะทำให้เธอร้องไห้อีกครั้ง แต่เธอก็ตั้งสติและพยายามไม่ให้เขามองเห็นว่าเธอเสียใจเพราะสิ่งที่เขาพูด มันแย่พอแล้วที่เขาทำให้เธอต้องร้องไห้ตอนที่เขาตีเธอ แต่ตอนนั้นเธอทำอะไรไม่ได้ เพราะมันเจ็บจริง ๆ

เธอไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิดถึงทำให้เขาไม่พอใจ เธอมาอยู่ใต้ชายคาเขาได้ไม่ถึงวัน และนอกจากตอนนี้ เธอเจอเขาแค่ที่โต๊ะอาหารเย็น ซึ่งเขาพูดกับเธอไม่เกินสองคำ คำแรกคือ ‘สวัสดี’ และอีกคำคือ ‘ราตรีสวัสดิ์’ เมื่อเขาลุกจากโต๊ะทันทีหลังอาหารและหายเข้าไปในห้องที่พวกเขากำลังอยู่ตอนนี้

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็หายไปแล้ว ภีรพล น้องชายของเขา หรือน้องเขยของเธอ อธิบายว่าภาดาเป็นคนที่ชอบลงมือทำอะไรด้วยตัวเอง เขาไม่ชอบนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน แต่ชอบที่จะดูแลและควบคุมทุกอย่างที่เกิดขึ้นในไร่ด้วยตัวเอง รวมถึงธุรกิจที่พวกเขามีทั่วทั้งจังหวัด ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะปล่อยให้น้องชายเป็นคนดูแลงานเอกสารและบัญชี แต่ก็คงคอยตรวจสอบอย่างใกล้ชิดไม่แพ้กัน

ชิดชนกทำใจให้แข็งกร้าว และเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของเขาโดยตรง เธอไม่ยอมลดตัวลงไปถึงขั้นขอให้เขาปล่อยเธอลุกขึ้น

“ฉันจะไม่แตะต้องปืนของคุณอีกแล้ว พ่อเลี้ยงภาดา!”

“ปืนทุกชนิด ฉันต้องการคำสัญญาจากเธอว่า เธอจะไม่แตะต้องปืนทุกชนิด เว้นแต่เธอจะยอมให้ฉันสอนวิธีใช้ปืนอย่างปลอดภัย”

“ฉันสัญญา” ชิดชนกตอบเสียงรอดไรฟัน ไม่สนว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร

ภาดาทำสิ่งที่ทำให้หญิงสาวประหลาดใจเมื่อเขาช่วยเธอลุกขึ้น ดึงกระโปรงเธอกลับลงมาตามเดิม

ราวกับกังวลว่าเขาจะพยายามกักเธอไว้ต่อ ชิดชนกจึงรีบถอยห่างออกไปหลายก้าวและหันหลังให้ชายหนุ่ม เธอรีบจัดแต่งเครื่องแต่งกายของตัวเองให้ดูเรียบร้อย ในขณะที่รู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่จับจ้องอยู่ที่จากด้านหลัง และยังรู้สึกถึงความแสบร้อนที่ก้นของเธอในกางเกงชั้นในที่คับแน่น ซึ่งอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่มากจนแม้แต่เสียงกระโปรงที่พลิ้วไหวเบา ๆ กระทบกับก้นของเธอก็ทำให้เธอสะดุ้งทุกก้าว เพราะมันกระตุ้นความเจ็บปวดที่ทนไม่ได้ราวกับถูกตีใหม่อีกครั้ง

เมื่อเธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้ว ก็ขยับไปทางซ้ายเล็กน้อยโดยไม่เข้าใกล้ชายหนุ่มเพื่อมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ที่มีกรอบประดับหรูหรา ซึ่งแขวนอยู่เหนือโซฟา เธอพยายามไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ต่อสิ่งที่เห็น แต่ก็ทำไม่สำเร็จ จมูกของเธอแดง ตาบวม และที่น่าตกใจคือน้ำตายังคงไหลออกมาอย่างช้า ๆ ส่วนแก้มของเธอ เหมือนกับส่วนอื่น ๆ ที่เธอจินตนาการ ก็แดงขึ้นหลายระดับกว่าตอนก่อนที่เขาจะจับได้ ยิ่งไปกว่านั้น ผมที่เกล้าเป็นมวยนั้นหลุดลุ่ยออกมาดูยุ่งเหยิง

เธอรีบจัดแต่งทรงผมให้เรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยไม่ต้องการถอดมวยผมออกทั้งหมด แต่เพียงจัดเข็มปักผมใหม่ให้อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมกว่า เพื่อหวังว่ามันจะไม่ดูเหมือนเธอเพิ่งถูกจับตีจนแทบจะขาดใจ

แต่สิ่งที่ทำให้เธอทนไม่ไหวคือน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่หยุด ซึ่งยิ่งทำให้เธออยากร้องไห้มากขึ้นไปอีก จนการพยายามกลั้นน้ำตาไว้กลายเป็นความเจ็บปวดที่ค้างอยู่ในอกของเธอ

อีกครั้งที่เธอไม่ทันได้เห็นหรือได้ยินเสียงเขาเข้ามาจนกระทั่งเขาปรากฏตัวในกระจกพร้อมกับเธอ ชายหนุ่มยื่นผ้าเช็ดหน้าเนื้อดี ซึ่งมีตัวอักษร P ปักอยู่ที่มุมผ้า ใบหน้าคมเข้มไร้ร่องรอยของความสำนึกผิดใด ๆ ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจสำหรับเธอ

ชิดชนกไม่สนใจผ้าเช็ดหน้าที่เขายื่นมาให้ เธอสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วเดินตรงไปที่ประตู ขณะที่มือเธอจับลูกบิดทองเหลืองเพื่อเปิดประตู เสียงทุ้มห้าวก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“ฉันจำคำสัญญาของเธอไว้”

ชิดชนกไม่ตอบสนองต่อคำขู่กลาย ๆ แม้แต่น้อย และเลือกที่จะเดินออกจากห้องอย่างเด็ดเดี่ยว โดยเปิดประตูให้กว้างเพื่อเตรียมปิดเสียงดัง แต่แล้วเธอก็หยุดตัวเองได้ทัน และปิดประตูเบา ๆ ด้วยเสียงกริ๊กที่แทบไม่ได้ยิน แม้ว่าในใจเธออยากจะกระแทกประตูปิดแรง ๆ จนภาพบนผนังของเขาร่วงหล่นลงมาก็ตาม แต่เธอไม่ต้องการให้เขามีข้องอ้างที่จะตีเธออีก

“พี่ดูเหมือนเพิ่งร้องไห้มาเลยนะ” ชิดจันทร์แน่นอนว่าไม่พลาดที่จะแสดงความเห็นเกี่ยวกับสภาพหน้าตาของพี่สาวทันทีที่เห็น

ชิดชนกยอมรับว่าเธอร้องไห้จริง ๆ เพราะเธอสะดุดเท้าเจ็บมาก และนั่นคือเหตุผลที่เธอไม่ออกมาทันที เธอกำลังตรวจดูเท้าของตัวเองว่าไม่ได้มีนิ้วเท้าไหนหักไปซะก่อน

อย่างไรก็ตาม การโกหกไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอ โดยเฉพาะกับน้องสาว และในใจของเธอ เธอโยนความผิดทั้งหมดไปที่พ่อเลี้ยงภาดา เขาคือสาเหตุที่เธอต้องหาเหตุผลมาอธิบายสภาพของตัวเอง และเธอจะไม่มีวันยกโทษให้เขาเรื่องนี้แน่นอน!

ความรู้สึกโกรธและไม่พอใจของเธอยิ่งทวีคูณขึ้นเมื่อเดินเข้าไปในห้องอาหารและมองเห็นเก้าอี้ที่ทำจากไม้แข็ง ๆ พนักตรง ไม่มีเบาะรองนั่งใด ๆ เธอไม่คาดหวังว่าจะต้องนั่งลงบนเก้าอี้ที่แสนไม่สบายแบบนี้ โดยเฉพาะในช่วงเวลาอาหารเที่ยงที่เป็นทางการ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น

ชิดชนกหมกมุ่นอยู่กับความโกรธจนไม่ได้สังเกตว่าเมื่อเธอค่อย ๆ นั่งลงบนเก้าอี้ และบังเอิญเหลือบมองลงไปเห็นรอยเปียกชัดเจนจากฟันของเธอบนชายกระโปรง เธอรีบดึงมันพลิกซ่อนไว้ โดยหวังเป็นอย่างยิ่งว่ารอยนั้นจะแห้งก่อนที่ใครจะสังเกตเห็น และหวังว่ามันจะซ่อมแซมได้โดยไม่เป็นที่สังเกต

ส่วนภาดา เขาปล่อยให้หญิงสาวไป หลังจากเห็นเธอเปลี่ยนใจกลางคันจากการกระแทกประตูปิด แล้วเลือกที่จะปิดประตูอย่างเงียบกริบแทน ซึ่งทำให้เขาหันกลับไปที่โต๊ะทำงานด้วยรอยยิ้มขำ ๆ ที่เขาดีใจว่าเธอไม่เห็น และก็หวังว่าเขาจะไม่ยิ้มออกมาเช่นนั้น

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเที่ยง เพราะเขายังไม่ได้ยินเสียงน้าบุญเติม พ่อครัวประจำไร่ ตีระฆังเพื่อส่งสัญญาณให้คนงานรู้ว่าถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว

เขาไม่ปล่อยให้เวลามาขัดขวางการเทวิสกี้แรง ๆ ให้ตัวเองจากเหยือกคริสตัลสวยงามที่ตั้งอยู่บนตู้ข้างหลังโต๊ะทำงาน และครุ่นคิดถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นต่อไป แม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำไปเลยก็ตาม

เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะพบหญิงสาวในห้องทำงานของเขา และแน่นอนว่าไม่คิดว่าจะพบเธอกำลังถือปืนอยู่ด้วย